คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : หลอก
Teamin and Jonhyun part :
ปัง! ๆ ปัง!
“ให้ตายเถอะยาหยี! แทมินเอาคีย์หลบตรงนี้ก่อน” เสียงจงฮยอนร้องบอกแทมินอย่างรีบร้อนกลัวคีย์จะโดนกระสุนปืน
“อ๊ะเดี๋ยว! แล้วนั่น..พี่จงฮยอนจะเอาพี่มินโฮไปไหน ?” แทมินร้องถามด้วยความสงสัย เมื่อพาคีย์มา จงฮยอนก็พามินโฮออกไปทันที
“ก็ไปทำให้ภารกิจสำเร็จน่ะสิ” จงฮยอนตอบกลับแทมินแล้วรีบออกไปทันที
“หนีเหอะพี่! พวกมันเยอะแล้วนะ!” แทมินตะโกนพูดกับจงฮยอนอีกฝั่ง แล้วก็เตรียมพาตัวคีย์ไปทางออกอีกทางที่ยังโล่งอยู่
ปัง ปัง ปัง!!!
“เฮ้ยข้างหลัง! คีย์แทมินๆ!”
“ห๊ะ!” แทมินอุทานด้วยความตกใจ รีบยิงปืนโดยเล็งแบบลวกๆ
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง (เสียงดับเครื่องชนยิงกระสุนแทมิน)
“แทมินอย่ายิงมั่ว เดี๋ยวกระสุนหมดกันพอดี” เสียงจงฮยอนตะโกนพูดกับแทมิน “แทมินพาคีย์ตามหลังมินโฮไป”
“พวกมันจะรู้เรื่องพระแสงไรเนี่ย โอ๊ย! ปวดหัว!!” แทมินรีบพาตัวคีย์ตามมินโฮไปติดๆ ขนาดที่มินโฮยิงคุ้มกันให้อยู่
ปัง! อั่ก!
“เฮ้ย พี่มินโฮโดนยิง!!” เสียงแทมินพูดขึ้นอย่างตกใจ
“เวรแล้วไง เพราะแทมินเลย”
“มาโทดแทมินได้ไง แทมินไม่ผิดนะ”
“แล้วยืนอยู่เฉยไมเล่า!? เดี๋ยวก็โดนยิงหรอก!” เสียงจงฮยอนตะโกนถาม
ปัง!
“เอาคีย์ออกมาๆ โว๊ย มินโฮกูบาดเจ็บอีกแล้ว”
ปัง ปัง ปัง (เสียงยิงกระสุนรัวใส่คนในนั้น)
“คีย์ คีย์!! พี่จงฮยอน คีย์ไม่ยอมออกมาอ้ะ เฮ้ยคีย์โดนยิงตอนไหน!!??? คีย์!!!”
เด็ก หนุ่มสองคนที่นั่งทิศตรงข้ามกัน หรือหันหน้าเข้าหากันส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายนั้น ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ตราบใดที่ยังไม่มีใครบอกให้เขาเลิกเล่นหรือยังไม่จบเกมส์
“โห๊ยย ยเน็ตโรงแรมนี้แมร่งทำคีย์กับมินโฮตายเลย แลคได้แลคดีช่วงคับขันเนี่ย”
“ผมว่าพี่จงว่างแผนไม่ดี ผมเพิ่งสร้างพี่คีย์ขึ้นมาใหม่ๆ ไม่ทันไรตายล้ะ =3=”
“มินโฮพี่ก็ตายเหมือนกันล้ะน่า =_____=;”
“ว่าแล้วต้องอยู่ที่นี่กัน” เสียงมินโฮพูดขึ้นจากทางด้านหลังแทมินและจงฮยอน
“อ่าวเสร็จแล้วเหรอฮะ” แทมินเอ่ยถามมินโฮ
“อื้อ ส่งตัวลูกชายให้คุณเลดี้ฮีฮีเรียบร้อยแล้ว ไปกันได้แล้วดึกมาแล้วนะ”
“พี่คีย์ล้ะ ?”
“รออยู่ที่รถแล้ว” มินโฮพูดแล้วเดินนำออกไปเหมือนเคย
อ่า..วัน นี้หนุกเหมือนกันนะ ค่อยดูต้นทางให้มินโฮ...แปปเดียวเท่านั้น มินโฮก็อุ้มลูกชายคุณเลดี้ฮีฮีออมาแล้ว ทุกอย่างเป็นไปตามแผนที่มินโฮได้ว่างเอาไว้ โดยให้พวกนั้นสนใจกับสถานการณ์ที่แทมินกับจงฮยอนสร้างขึ้นก่อน แล้ว พวกเราก็รีบเข้าไปเอาเด็กคนนั้นออกมา มินโฮสะเดาะกุญแจไว้มากด้วยเครื่องมือที่ได้มาจากเรือนจำ และผมก็ยืนดูต้นทางตามที่มินโฮสั่ง แต่มันก็เหมือนผมไม่ได้ช่วยอะไรเลยนะ -___-
.ภารกิจคราวหน้าผมจะบู้ให้ได้ !
ในรถของคุณชายจินกิ
“คุณจินกิครับ คือผมเพิ่งได้รับรายงานว่าลูกชายเลดี้ฮีฮีที่เราประมูลไป หายไปแล้วครับ” เสียงชายผู้รับใช้พูดขึ้น หลังจากที่ได้รับรายงายข่าวผ่านทางเครื่องอิเล็กทอร์นิกส์เมื่อครู่เสร็จ
“ว่าไงนะ!? ใครเป็นคนเอาไป” ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้านายที่นั่งอยู่ด้านหลังรถพูดขึ้น
“เราได้ภาพที่กล้องวงจรปิดตัวหนึ่งเป็นภาพใบหน้าผู้หญิงคนหนึ่งกำลังดูต้นทางให้ครับ ส่วนคนผู้ชายเรามองไม่เห็นหน้าครับ” ผู้รับใช้กดแป้นพิมพ์บนคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คของเขา แล้วภาพในกล้องวงจรก็ฉายบนจอทีวีที่ติดตั้งในรถให้ผู้เป็นเจ้านายดู
“มีกันแค่สองคนงั้นเหรอ ?”
“ครับน่าจะใช่”
“อืม...แล้วประวัติคนที่ฉันได้ตามหาได้มาหรือยัง”
“ได้แล้วครับ แต่เรื่อง...”
“ช่างมันเถอะ! นายจัดการให้ฉันล้ะกัน”
ในห้องนอนของคุณชายจินกิ
“ชื่อคิมคีย์บอม เป็นผู้ชายงั้นเหรอ...สวยไม่เบาเลยนี่แต่งเป็นผู้หญิง หึ! คีย์ฉันคงต้องเอาคืนสักหน่อยแล้ว ที่เอาของเล่นคืนนี้ของฉันไป ฉันจะเอาให้สาสมเลยคอยดู” เสียงชายหนุ่มที่นอนอ่านใบเอกการสารสองสามใบบนเตียงนอนของเขาพูดขึ้น พร้องกับยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที เมื่อคิดอะไรสนุกๆ ได้แล้ว
ตอนนี้ผมกลับมาที่เรือนจำแล้วครับ แยกย้ายกันเข้านอนกันหมดแล้ว ก่อนหน้านั้นแทมินเข้ามาคุยเล่นกับผมด้วยล้ะ สักพักหนึ่งเพราะหมดเวลาเล่นสำหรับเรือนจำนี่ ...ที่นี่น่ะ เดินเพ่นพ่าน ทำอะไรได้ เขามีเวลาอิสระได้ถึงสี่ทุ่มเมื่อทำภารกิจเสร็จแล้ว หลังจากนั้นคนคุมนักโทษก็จะให้นักโทษทุกคนเข้าห้องของตัวเองเพื่อนอนหลับพักผ่อน
“คีย์ ไม่อาบน้ำหรือไง ยิ่งดึกน้ำยิ่งเย็นนะ แล้วนั่น…ชุดยังไม่เปลี่ยนอีก ชอบเหรอ” มินโฮเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาเช็ดผมตัวเองไปด้วยขนาดคุยกับผม แล้วก็มัดผมขนหนูที่เอวแค่นั้น
.โฮกฮากเบบี๋ -/////-
“อะ…เอ่อ จะไปเดี๋ยวนี้ล้ะ” ผมลุกออกไปเดินผ่านตัวมินโฮแต่ก็…
หมับ !!!
“เดี๋ยว…นายลืมผ้าขนหนูไป อ้ะนี่” มินโฮถอดผ้าขนหนูที่คาดเอวอยู่ ออกจากตัวเอง
.เฮ้ย !!! ><
“หลับตาทำไม ลืมตาน่า….” ผมหลับตาปี๋ ไม่เอาหลอกครับ ผมไม่อยากเห็นน้องเล็กมิโน >///<
“ลืมตามา ฉันไม่โป๊หรอก…หน้าแดงหมดแล้ว!” ผมแอบได้ยินเสียงมินโฮกลั่นเสียงหัวเราะที่ปิดไม่อยู่
.คงจะจริงล้ะ มินโฮแกล้งผมแน่ๆ
ถึงอย่างนั้นผมก็ค่อยลืมตามาทีละนิด นิด นิด ก็พบกับผ้าขนหนูที่ยื่นมาตรงหน้าผม ผมรีบรับมาและพยายามไม่มองมินโฮ แต่ก็เห็นว่าเขาใส่กางเกงข้างสั้นประมาณเข้าสีดำไว้ ผมรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที พอปปิดประตูก็ได้ยินเสียงมินโฮขำยกใหญ่
.ให้ตายดิ แกล้งคนอื่นมันสนุกนักรึไงห๊ะ !!? TT
ตอนนี้เป็นเวลาที่ผมควรจะนอนได้แล้ว แต่ผมนอนไม่ได้ ไม่ใช่เพราะเตียงที่นี่มันแข็งไปไม่นุ่มเหมือนบ้านผม แต่เพราะมันหนาวต่างหาก ผ้าห่มที่นี่บางไปไหนไม่รู้ ทำอย่างกับหนอนไหมเส้นด้ายทั้งหลายจะสูญพันธุ์งั้นล้ะ
“คีย์! จะยุกยิกบนหัวฉันอีกนานไหมเนี่ย ฉันนอนไม่หลับนะ!” เสียงมินโฮพูดขึ้นในความมืด น้ำเสียงดูหงุดหงิดมากๆ ด้วย
.แต่ทำไงได้ผมหนาวนี่! ขดไปขดมาเนี่ยล้ะจนกว่าจะอบอุ่น
“ฉันหนาวนิ มันนอนไม่หลับ”
“นายนี่ขี้หนาวไรนักหนา ? ยังไม่ถึงหน้าหนาวสักหน่อย พัดลมฉันก็ปิดแล้ว แถมนายยังยึดผ้าห่มฉันไปยังมาบ่นว่าหนาวอีก!”
“ก็ไอ้ผ้าห่มบ้าเนี่ยประหยัดไปไหนกัน ความบางเทียบกันกับที่บ้านฉัน 9.9999999999 เปอร์เซ็นต์ของผ้าห่มฉันเลยนะ ให้ตายดิ หมดโทษเมื่อไหร่ฉันจะให้แม่บริจาคผ้าห่มหนาๆ มาให้เรือนจำนี่เลย!!!”
“แม่คุณจะบ่นไรนักหนา หุบปากไปเลยนะถ้าไม่อยากตาย!” อ่าว...ที่เมื่อกี้นายยังบ่นได้เลย ชิ ให้ตายเถอะ!
“นี่นายอยู่เฉยๆ บ่นหัวฉันด้วยเลยนะถ้าไม่อยากตาย อยู่นิ่งๆ เดียวมันก็อุ่นเองล้ะ”
กล้าออกคำสั่งกับคิมคีย์เหรอฮะ ? หึ่ยๆ เกิดมาไม่มีใครกล้านอกจากแม่ และได้คนคุมนักโทษ!
“นายมากอดฉันดิ จะได้เลิกหนาว!”
อามิโก้! เมื่อกี้ผมพูดไรไป ความหนาวมันครอบคลุมจิตใจผมนะ ผมไม่ได้พูดดด ด.
“นายพูดเองนะคีย์ถ้ากอดจะหายหนาว อย่าโวยวายล้ะ! ถ้าฉันไปกอดน่ะ” มินโฮตอนกลับมา
.ไม่ต้องทำจริงก็ได้มินโฮชี่ เค้าพูดเล่น
“นาย! มินโฮขึ้นมาทำอะไรอ้ะ” มินโฮไต่ขึ้นมาบนเตียงผมแล้ว
“อ่าว! นายหนาวนิ ฉันก็มากอดนายให้หายหนาวนี่ไง” มินโฮพูดในความมืด คลานเข้ามานอนข้างผม ผมแอบเห็นมันยิ้มด้วย
มินโฮเอามือข้างหนึ่งมาพาดมาที่เอวผมเบียดตัวเองเข้ามาให้แนบชิดกับผม ...ให้ตายสิตัวมินโฮอุ่นมาก ตอนนี้ผมเขินแย่แล้วนะ
“นอนได้แล้ว ง่วงนอนจะแย่”
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบมาสักพักผมไม่กล้าขยับตัวเลย ผมจะนอนไม่หลับกรณีใหม่เพราะความเขินหน้าแดงเนี่ยล้ะ กอดมาได้หน้าตาเฉยไม่เขินบ้างรึไง! ตอนนี้หน้าผมอยู่ที่บริเวณแพงอกกว้างๆ ของมินโฮล้ะ แอบได้ยินเสียงหัวใจด้วย อยากกรีดร้องเหมือนผู้หญิง
.ผมนอนไม่หลับแน่ๆ อ้ะคืนนี้!
“พี่คีย์! พี่คีย์!” หืม...เสียงเหมือนแทมินเรียกผมเลย
“พี่คีย์ตื่นได้แล้วนะ นอนไปถึงไหน นี่ๆ! นอนยิ้มปากบานกอดหมอนอยู่นั่นล้ะพี่คีย์ จะแข่งกับจมูกพี่จงหรือไง หรือฝันหวานได้กอดใครอยู่เล่า! ตื่นได้แล้ว...ผมชักเหนื่อยกับการปลุกพี่แล้วน๊า” เสียงพูดยังเจื่อยแจ๋วต่อไปเรื่อยๆ
.อืม...ไม่ตื่นหรอก มินโฮอุตส่าห์นอนกอดทั้งที เอ๋........เอ๋...เฮ้ย!!! มินโฮ!!!
ผมลืมตาตื่น เด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอนแบบดับเครื่องชน แล้วมองไปที่ที่นอนของผม ...ไม่มีใครเลย นอกจากหนุ่มน้อยน่ารักมีนามชื่อว่า แทมิน นั่งมองผมอยู่บนที่นอนผมด้วยความงง
.ผมฝันหเหรอเมื่อคืนอ้ะ...เฮ้ย! แต่คิมคีย์แกฝันบ้าไรเนี่ย มินโฮกอดแกเนี่ยนะ บ้าต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ฝันบ้า!!
“พี่คีย์!! พี่คีย์!! ตีหัวตัวเองทำไมครับ” แทมินพูดพยายามจับมือของผมให้หยุดตีหัว
.พี่บ้าไปแล้วแทมินๆ สมองพี่บ้าไปแล้วต้องลงโทษ หรือหัวใจกันแน่นะ ? เฮ้ย! บ้าๆ ยิ่งบ้าไปใหญ่!!
ผมอาบน้ำเสร็จแล้วครับตอนนี้ แล้วก็เพิ่งรู้สึกว่า
“แทมินมาอยู่นี่ได้ไงเหรอ แล้วมินโฮล้ะ”
“ไปทำธุระเรื่องออกนอกสถานที่กับพี่จงฮยอนอ้ะครับ”
“ธุระออกนอกสถานที่อะไรเหรอ?”
“เลดี้ฮีฮี คุณนานยเลดี้ฮีฮีครับ ส่งตั๋วเครื่องบินไปเที่ยวที่รีสอร์ดเค้าอ้ะ ได้ข่าวว่ามีเครื่องเล่นด้วย อยากไปแล้วอ่าพี่คีย์!!!! นานๆ ที่จะของตอบแทนแบบนี้ ><”
“ที่รักมาแล้วววววววว ว~” จงฮยอนเปิดประตูเข้ามา แล้วก็มากอดแทมินจากด้านหลังทนที
.ถ้าผมได้เป็นแฟนกับมินโฮ เขาจะทำแบบนี้ไหมเนี่ย ..เอ๊ะ!? แต่คีย์แกคิดบ้าไรเนี่ย!!
“พี่จงฮยอน เป็นไงขอได้ป่าว” แทมินถามจงฮยอน
“เรียบร้อย คุณเลดี้ฮีฮีเค้าขอให้เราไว้แล้วน่ะ เดินทางไปพรุ่งนี้ได้เลย”
“จริงอ้ะ เย้ๆ ได้ไปพรุ่งนี้แล้วพี่คีย์” แทมินกระโดดกอดคอผม แทบตั้งตัวรับไม่ทัน
“แต่พี่มีข่าวดีและข่าวร้ายอีกเรื่องหนึ่ง คนที่จะไปคุมเราสำหรับการไปเที่ยวครั้งนี้มีสองคน”
“ห๊า!? ไมเพิ่มอ้ะพี่จงฮยอน แล้วเป็นใครกับใครอ้ะ”
“คนเดิมล้ะพี่ชเวจิน ส่วนอีกคนนึงก็...”
“ฮิบาริ!” เสียงที่แสนเย็นชา เย่อยิ่งพูดออกมาจากปากคนที่พิงขอบประตูอยู่ “จริงๆ ฉันไม่ได้ไปคุมพวกนายหรอกนะ แค่พบเบาะแสไรแค่นั้น กับพวกนักโทษชั้นต่ำอย่างนาย...ฉันไม่ไปคุมให้เสียเวลาหรอก”
เขาพูดเสร็จแล้วเดินออกไป...
“เรื่องที่สั่งไว้เรียบร้อยใช่ไหม” ผู้เป็นนายถามคนรับใช้ประจำกายเขา
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“ดีมาก ออกไปได้ล้ะ” เมื่อคนรับใช้ประจำกายเขาออกไปรอยยิ้มที่แสนชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นเขาเอื้อมไปหยิบรูปบานหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ ..รูปคีย์
“หึๆ คีย์... นายคือของเล่นชิ้นพิเศษสำหรับฉัน ฉันจะให้การต้อนรับอย่างดีที่เดียว แล้วเจอกันพรุ่งนี้” เขาพูดจบแล้วยกรูปใบนั้นมาจุมพิษ
ย่อหน้าแรกใครงง ไม่งงก็ตกใจใช่ไหม ? ฮ่าๆ
ความคิดเห็น