คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : ในเรือนจำ
“นายชื่ออะไร” ผมเข้ามายืนตรงหน้าหมอนี่อยู่ได้ไม่นานในห้องนักโทษนี้ เขาก็เอ่ยปากขึ้น
“คีย์...ฉันชื่อคีย์” ผมโดนไอ้หมอนี่ถามคำเดียว ทำไมมันรู้สึกกดดันยิ่งว่าตอนถูกพวกนั้นสอบปากคำอีกนะ
“อืม ยินดีที่รู้จัก ฉันชื่อมินโฮ” เขาพูดแล้วก็ตบที่เตียงสีขาวที่เขาใช่นั่งข้างๆ เขาเบาๆ “มานั่งนี่สิ”
“อื้ม...ขอบใจ” ผมเดินเข้าไปนั่งตามที่เขาบอก ใจจริงก็ไม่อยากนั่งหรอก เพราะหมอนี่มันดูน่ากลัวใช่ย่อย ไปก่อคดีไรไว้ก็ไม่รู้ แต่ทำไงได้ตอนนี้ผมเหมื่อยขาเอามากๆ เลยล้ะ กว่าจะเดินเข้ามาถึงห้องนี้มันยาวมากๆ เลยนะ
“นายไปทำไรไว้ล้ะ ถึงมาอยู่ที่นี่ได้” เขาพูดแล้วก็ล้มตัวลงนอนไป ผมรู้สึกผ่อนคลายนิดนึงนะ เพราะเขาตอนถามน่ะยิ้มด้วย...ยิ้มแล้วดูดีขึ้นเยอะหมอนี่น่ะ
“ฆ่าคนน่ะ”
“หึ ...อยู่แล้ว คนที่อยู่ที่นี่ทุกคน ก็ฆ่าคนกันมาแล้วทั้งนั้น แล้วฆ่าเพราะอะไรล้ะ”
ใช่ผมพูดจริงผมฆ่าคน แล้วก็ทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนแต่ผ่านการฆ่ามาแล้วทั้งนั้น ผมฆ่าคน...ฆ่าเพราะมันมาลวนลามผม ผมก็เลยเหวี่ยงมันด้วยความแก่ที่ไม่เตรียมสังขารมันก็เลยน็อคคากระบวนท่าของผมไปเลย ผมบอกแบบนั้นกับศาลไปก็ไม่มีใครเชื่อ เพราะคนที่ผมฆ่าเป็นตาแก่รักระเบียบวัฒนธรรมจารีตอันดีงาม ซึ่งเป็นไปไม่ได้ว่าคนอย่างเขาจะลงมือกับกระทำผม อย่างที่ผมบอกไปทั้งหมดก็แค่นี้ล้ะ ไปฆ่าคนใหญ่คนโตเลยไปนักโทษหัวโตอยู่ที่นี่ไง
“หึ! น่าสงสารนายจังเลยนะ นายน่ะคล้ายๆ ฉันเลย...แค่ต่างกันนิดเดียว” มินโฮพูดขึ้นหลังจากที่นอนหัวเราะน้อยๆ กับเรื่องราวของผมเสร็จ
“ต่างกันตรงไหนเหรอ เป็นผู้หญิงใช่ไหม ?” คนหน้าตาอย่างมันผู้ชายคงไม่ใช่หรอก...ฟันธง
“อืม...จะว่าไปมันก็ใช่ว่าเป็นผู้หญิง” มินโฮยันตัวเองขึ้นมานั่งข้างผมอีกครั้ง แล้วก็ยื่นน่าเข้ามาใกล้ผมด้วย...น่ากลัวชะมัด ดูสายตาที่มันมองสิ
“ก็นายน่ะ...” เขากระซิบที่ข้างหูผม “ถูกกระทำใช่ไหม แต่ฉัน...เป็นฝ่ายกระทำเองล้ะ ขมขืนซะจนผู้หญิงคนนั้นตายเลย ค้างใช่ย่อยนะ”
.=[]= !
ก๊อกๆ ปึ้ก
“กินข้าวได้แล้ว!” ผู้คุมนักโทษเคาะประตูเรา เปิดแล้วเดินเขามาใส่กุญแจมือและก็โซ่ที่เท้าให้กับเรา แล้วให้เราเดินตามไป
ไอ้หมอนี่มินโฮโหดสิ่นดี เราเป็นผู้ชายมันคงไม่ทำไรเราใช่ไหม ? มันคงไม่หน้ามืดตามัวเหมือนตาแก่และก็ผู้ชายอีกหลายคนที่เขามายุ่งกับผมหรอกนะ ไม่งั้น...โฮกกก ก ผมคงตายคาเตียงในห้องขัง
หลังจากผมเข้าแถวตักอาหารเสร็จก็มายืนอึนอยู่ครู่นึงล้ะครับ คนเยอะเอามากๆ เลย ไม่รู้จะนั่งไหน หมอนั่นมินโฮก็นั่งไหนไม่รู้ ...แต่ไม่ได้นั่งกับหมอนั่นก็ดีแล้วนะ น่ากลัว
แต่อีกสักรอบ….แต่ละคนหน้าตาก็ใช้ว่าจะไม่น่ากลัวยิ่งกว่าหมอนั่นก็ทุกคนเลยนะ บ่งบอกได้ว่าคิลเลอร์มืออาชีพไรอย่างนี้ TT
“เอ่อ...พี่ฮะ ไปนั่งกับเราไหม พี่มินโฮให้มาชวนน่ะครับ” จู่ๆก็มีคนมาดึงแขนเสื้อผม หน้าตาใสซื่อมาก เคยไปฆ่าคนเข้าจริงๆ เหรอเนี่ย ? หรือว่าเป็นแบบประเภทผมกันนะ
ผมพยักหน้าตอบน้องเขาช้าๆ
“อิๆ ผมชื่อแทมินนะฮะ ยินดีที่รู้จักนะพี่คีย์ ^^”
ผมเดินมาตามทางที่แทมินเดินนำมา เป็นมุมชิดกำแพงของห้องรับประทานอาหารครับ ดูเป็นส่วนตัวมาก เพราะที่นี่ไม่มีคนเพ่นพ่าน ในโต๊ะก็มีแค่มินโฮ และผู้ชายอีกคนหนึ่งนั่งอยู่ รวมผมและแทมินเข้าไปก็แค่สี่คน ขนาดที่คนอื่นๆ นั่งกันโต๊ะๆ หนึ่งก็มีตั้งประมาณแปดคน ในที่ๆ นี้ก็มีแค่อายุน้อยๆ ประมาณผม...สงสัยแบ่งชั้นกันมั้ง
“พี่มินโฮพาพี่คีย์มาแล้ว”
“ขอบใจมากนะแทมิน กินข้าวกันๆ” แทมินโดนมินโฮลูบหัว แล้วก็เดินไปนั่งข้างผู้ชายคนนั้น
.ผมควรจะนั่งข้างมินโฮใช่ไหม ?
บรรยากาศเป็นไปอย่างสนุกสนานสำหรับมือนี้ในโต๊ะของพวกเรา แต่ผมก็อึดอัดอยู่ดี พวกนักโทษคนอื่นๆ นะสิ มองผมด้วยสายตาแปลกๆ หวังว่าคงไม่คิดอะไรเหมือนที่ผมเจอบ่อยๆ นะ
“คีย์อย่าไปสนสายตาพวกนั้นเลย” คนชื่อจงฮยอนพูดกับผม จริงๆ ผมก็ไม่อยากสนนะ แต่มันรุมจ้องแบบนี้มันโคตรอึดอัดเลยนะ เหมือนตอนที่สอบปากคำอ้ะ กดดันมาเลย ผมพูดผิดตั้งหลายรอบ อีกเหตุผลหนึ่งผมมาอยู่นี่เพราะถูกแรงกดดัน ! TT พูดถูกพูดผิดจนเค้าไม่เชื่ออ้ะ
“พรุ่งนี้มานั่งด้านในละกัน ฉันนั่งด้านนอกเอง ไปพวกเรา!” มินโฮยืนขึ้นแล้วพูด
“ไปไหนอ้ะ” ผมถาม มันมีที่ให้ไปไหนอีกไง
“ไปทำงานไง ในนี้เขาเรียกรับเควส พวกตีม่อนฆ่าบอสไรแบบนี้” จงฮยอนเป็นคนพูดแทนมินโฮครับ ซึ่งผมงงฮะ = =
“พี่จงฮยอนบ้าเกมไปคนเดียวนู้น! พี่คีย์มันคือที่ๆ ให้เราทำงานเหมือนปฏิบัติภารกิจในนารุโตะไง มีระดับ S ระดับ A ไรเงี้ย” น้องเขาก็บ้าการตูน จงฮยอนก็บ้าเกม ผมว่างั้นนะ -___-;
“เอาง่ายๆไปเดี๋ยวก็เข้าใจ แต่ถ้าไม่ทำไม่ได้ เพราะนายจะไม่ได้กินอาหารดีๆ แบบนี้อีก” มินโฮเป็นคนพูดแล้วก็เดินนำไป
“ไป!พี่คีย์ เดี๋ยวงานสบายๆ หายหมด!” แทมินพูดแล้วก็มือผมให้เดินตามไป วิ่งก็ย่อมได้เพราะตอนนี้เรานำมินโฮมาไกลแล้ว ... กลัวงานหมดขนาดนั้นเลยหรอก
“จะไปไหน ? หนุ่มน้อยหน้าหวาน^^” ชายหน้าคิลเลอร์เดินออกมาจากมุมทางเลี้ยว แล้วก็ตามด้วยหน้าคิลเลอร์อีกสามคน ตัวยักษ์ๆ กันทั้งนั้นมาขวางผมกับแทมินไว้
.ให้ตายสิ! ในคุกในเรือนจำยังกล้าหาเรื่องอีกเหรอเนี่ย ?
“ว่างไงจ้ะ…สนรึป่าว ? ไม่ทำงานสักวันหนึ่งแล้วไปกับพวกพี่ ไม่ต้องทำงานหนักเหมือนงานพวกนี้ แต่แค่...ครางอย่างเดียว หึๆ”
“วู้ๆ ลูกพี่พูดได้ตรงใจผมมาก >O<” พวกลูกน้องสามคนตะโกนสรรเสริญลูกพี่มันครับ
.แต่หึ่ย! ดูมันพูด!
“ไปตายซะไอ้พวกเวร” อันนี้ไม่ใช่ผมนะครับที่พูดแทมินต่างหาก ลูกพูดงั้นได้ไง ?
“เฮ้ยลูกพี่! มันว่าลูกพี่อ้ะ อย่าไปยอมมันนะ”
.ไอ้พวกกองเชียร์ข้างหลังสุดๆ เลย - -
“ฉันพูดดีๆ กับเธอนะ อย่าจะลองดีใช่ไหม ?” คนเป็นลูกพี่พูดแล้วเดินเข้าไปใกล้แทมิน
“เออ!!!”
“เค!” ไอ้นั้นง้างหมัดจะต่อยแทมิน!
“อย่านะ อ๊ะ!”
“ลืมพวกเราไปแล้วเหรอ...ว่ายังมีอีกสามคนนะ”
ไอ้สามคนที่เป็นกองเชียร์เข้ามายืนล้อมผม แล้วลงมือจับแขนผมไว้คนละข้าง และอีกหนึ่งคนเตรียมจัดการผมเต็มที่
.หมาหมู่นี่หน่า! ไอ้พวกเวรตะไล!
ผลั่ก! ‘อั่ก!’ ผว๊ะ ‘โอ๊ะ’ ผลึ่ก! ‘อร๊อยย ย ~’
.ทั้งสามเสร็จคิมคีย์ดีนะ เจอแบบนี้บ่อยเลยมีฝีมือไง จิ๊บๆ โห๊ะๆ
“แทมินเป็นงะ...” หมอบคาเท้าน้องแทมิน! O[]o!!
พวกเรากำลังเดินไปที่รับเควสครับ ไกลเหมือนกันเดินมาพักใหญ่แล้วนะครับ!
“แทมินไม่คิดว่านายจะทำแบบนี้เป็นนะเนี่ย ?”
“โธ่...พี่คีย! ผมเป็นคิลเลอร์นะ สักวันผมจะเป็นเหมือนคิรัวร์ให้ได้เลย ><”
คิรัวร์จากอันเตอร์ x ฮันเตอร์อ้ะนะ อร๊ายย ย...แฟนผมล้ะ ผมชอบการ์ตูนเรื่องนี้สุดเลย !
“คิลอะน้ะ เดี๋ยวพี่ติดต่อให้มาสอนแทมินไหมจะได้เก่งๆ เขาเป็นแฟนพี่ล้ะ โห๊ะๆ >///<”
“ไรอ้ะ แทมินไม่ยอม!! แฟนแทมินน้ะ”
“จ๊ะเอ๋...นินทาไรถึงพี่ หวงพี่ขนาดนั้นเลยเหรอ ?” จงฮยอนที่มาจากไหนไม่รู้มากอดแทมินทางด้านหลังไว้ พ่วงด้วยมินโฮที่เดินตามมาติดๆ
“ไม่เกี่ยวกันเลยพี่จง! หลงตัวเองเกินไปล้ะ”
“ห๊ะ แทมินว่าไงนะ แทมินแฟนพี่คนเดียวนะ” เอ่อ ปล่อยให้คู่นั่นเขาคุยไปเหอะ ขี้เกียจฟัง! ...ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ชายทั้งคู่ผมคนคิดว่าเป็นแฟนกันไปล้ะ (เขาแฟนกันจ้ะคีย์! - -;)
“คีย์วันแรกก็ก่อคดีแล้วรึไง” มินโฮเดินตามทันพวกเราก็เอ่ยปากถามเลย
“เมื่อไหร่เล่ามันมาหาเรื่องเองนะ แล้วผู้คุ้มนักโทษล้ะ เขาว่าไรไหม ?” อ่า..ผมลืมคิดถึงเรื่องนี้เลย จะโดนไรไหมหนอ จะโดนทรมานร่างกายไรแบบนี้ โฮ่ๆ (สมัยไหนแล้วแม่คุณ)
“หึ! ไม่หรอก ผู้คุ้มเขารู้อยุ่แล้วพวกนั้นเป็นอย่างไง”
.โล่งอก ! TT
“คีย์!! ดูดิ ยังเหลืองงานง่ายๆ ให้พวกเราด้วย” แทมินวิ่งมาจากบอร์ดที่มีกระดาษแบ่งเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ แทมินยื่นกระดาษที่ดึงมาจากบอร์ดนั้นมาให้ผมดู
“หน้าหนุกนะคีย์ เหมือนเรื่อง Black Butler เลย ปลอมตัวๆ”
.ห๊ะ! เนี่ยนะงานง่ายๆ ของน้องแก ความแตกก็ยุ่งดิ!
ในใบงาน...
งานนี้ทำได้ 4 คนเท่านั้น ห้ามขาดห้ามเกิน และจะต้องแต่งเป็นผู้หญิงสองคน ผู้ชายสองคน ปลอมตัวไปเป็นแขกร่วมงานในโรงแรมหื่นอลังการ เริ่มงานได้ตอน 19:00 น.ของวันนี้ เพื่อไปหยุดแผนการของหัวหน้าที่ใช้โค๊ดเนมว่า ‘ขย่มสนุก’ ไม่ให้ขายตัวลูกชายของเลดี้ฮีฮีได้สำเร็จ
รูปลูกชาย
สถานที่ไปโรงแรมหื่นอลังการ
คำเตือน โปรดทำให้แนบเนียน เพราะเราไม่สามารถทำให้แขกที่ไปร่วมงานปลอมเป็นผู้ชายได้ทั้งสี่คน
หมายเหตุ ถ้าคุณทำได้โทษจองจำของคุณจะถูกลด 8 เดือน
โอ้โนหมายก็อด! แปดเดือน…บังเอิญผมถูกจองจำสามสิบปี TT แล้วเมื่อไหร่จะหมดเนี่ย! และแทมินไม่มีงานอื่นแล้วรึไง ตัดต้นไม้ ตัดหญ้าไม่มีเหรอ ?
“งานง่ายจริงๆ ด้วยดิ โดนใจจ๊งจงที่สุดเลยงานนี้”
“คีย์! เนื่องจากนายหน้าหวาน แต่งเป็นผู้หญิงล้ะกันนะ”
“นายว่าไงนะ!” เหมือนโยนอุนจิให้เลยอ้ะนาย!
“อย่างที่ได้ยิน นายเหมาะสุดแล้วกับแทมิน ให้ฉันกับจงฮยอนทำแผนแตกแน่! ไม่เห็นแก่ฉันก็เห็นแก่จงฮยอน แทมินเถอะ งานง่ายๆ แบบนี้ได้ลดโทษไปตั้งแปดเดือน” มินโฮพูดกับผม
“งั้นก็ไปห้องเสื้อผ้ากัน หวังว่าจะมีชุดดีๆ ดูมีระดับหน่อยนะ” มินโฮพูดให้ได้ยินกันทุกคนแล้วก็เดินนำไป
“โอมๆ ขอให้ในนั้นมีแต่ชุดผู้หญิงยั่วสวาทเถอะครับ อะบาคาดาบร้า!~” จงฮยอนบ่นงึมงัมข้างๆ ผมเบาๆ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ได้ยินชัดเจน
.ขอให้คำอธิฐานนายไม่เป็นจริง!!! อารมณ์เสียโว๊ย เกิดมาไม่เคยคิดไม่เคยฝัน ฮือๆ TT
สนใจโหวตให้ไหม ? ๕๕ ชอบก็โหวตชอบก็เม้นค้ะ ^^
ความคิดเห็น