คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter5 ◆
“เฮ้ย ทำอะไรน่ะ!”
!!!!!!!!!!!!!!!
CHAPTER 5
ลู่หานสะดุ้งจนหัวไปโขกกับขอบโดม ใจหายวาบจนเกือบช็อกเพราะในเวลาแบบนี้มันก็น่ากลัวจะตายอยู่แล้วว
เขาพยายามควบคุมการหายใจก่อนจะถอยออกมาจากโดม แล้วลุกขึ้นไปมองหน้าคนที่ทักเขาจนเกือบหัวใจวาย ชายคนนั้นยืนบังแสงไฟด้านหลังซะเกือบมิด
“ฮะๆๆ คือ ผมแค่มาเอาของ ของผม ในนี้….” ยังหายใจแฮกๆอยู่เลย
“แน่เหรอ นายเป็นขโมยรึเปล่า”
“ไม่ใช่ๆนะครับ ผมมาเอาสมุดผมเฉยๆ นี่ๆ แค่หนักกระเป๋าเลยมาซ่อนไว้ตรงนี้นะครับ!!”
ลู่หานลุกลี้ลุกลนส่ายหัวใหญ่ เขายกสมุดให้คนตรงหน้าดู ก่อนจะเก็บมันใส่กระเป๋า
“อืมม เด็กโรงเรียนควางฮี.......”
ชายนิรนามที่ใส่หมวกปีกตรงหน้า กับเสื้อผ้าหนาๆ ซึ่งมองแทบจะไม่เห็นหน้าชัดเจนเพราะยืนบังแสงไฟไว้ เดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ
“เอาเงินมา...”
!!!
เสียงกระซิบที่ทำให้ลู่หานชาวาบไปทั้งตัว ทั้งยังไม่หายตกใจกับตอนเมื่อกี้ ทำเอาเขาสั่นหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัด งงจนแทบจะยืนไม่อยู่ มือซ้ายยันโดมเล็กๆไว้ด้านหลัง ปล่อยให้กระเป๋านักเรียนตกลงไปที่พื้น เสียงดันไปใบมีดคัตเตอร์ของโจรตัวจริงเลื่อนออกมาช้าๆ ชัดๆ ทำให้มือเล็กๆล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอย่างทำตัวไม่ถูก
“เร็วๆด้วย” เสียงปีศาจนั่นพูดพร้อมจ่อใบมีดตรงปลายคางเรียว
“ทำไมมีเท่านี้!”
โจรเปิดกระเป๋าตังทุกช่อง ก่อนจะดึงแบงค์ออกมานับ มีประมาณ5พันวอน เพราะช่วงนี้ลู่หานไม่ค่อยได้พกตังเยอะเท่าไหร่ และบัตรเครดิตโจรมันก็ไม่เอาไปคงจะดูยุ่งยากสำหรับมัน
“ผม มะ มี แค่นั้น.....” เขาตอบก่อนจะหลับตาปี๋
“เอากระเป๋ามา!!!”
โจรกระชากเสื้อก่อนจะผลักลู่หานลงไปที่พื้น ขู่ให้ส่งกระเป๋าให้ ลู่หานกอดกระเป๋าไว้แน่น พูดตะกุกตะกักคล้ายกับจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก
“ไม่มีละ แล้วครับ หมดแล้ว อันนี้ผมต้องใช้ ขะ ขอ เถอะ … ไม่มีค่าอะไรหรอก ค...รับ”
“หืยยย กระเป๋ามึงนั่นแหละ!! เอามา!!!”
ฉัวะ!!!
อารมณ์โมโหของไอ้มืดที่เสียเวลามามาก ตะวัดมีดกลางอากาศกรีดลงที่เนื้อ……….
O O !!!!
ลู่หานไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกแล้ว
.
..
…
10%
มันมืดไปหมดเลยนะ...........
“พี่ลู่หาน”
ฝันไปรึตายไปแล้ว.....
“ตื่นสิๆๆ พี่ลู่หาน”
ดวงตากระพริบช้าๆ พยายามปรับแสงไฟที่ส่องเข้าตา เงามืดยังอยู่ตรงหน้า ลู่หานหลบตาปี๋พยายามถดตัวถอยไป มือปริศนานั่นขว้ามือเขาไว้ไม่ให้ขยับก่อนจะดึงมันขึ้นมาประทับใบหน้าลึกลับตรงหน้า
“พี่!!! ลืมตะสิ!! ใจเย็นๆ ผมเอง!”
ผมเองน่ะใครกันนะ!!!
มือลึกลับเห็นว่าลู่หานยังคงหลับตาขดตัวอยู่จึงปล่อยมือเรียวเล็กนั่นเป็นอิสระ
“ซะ เซฮุน”
มือน้อยที่สั่นเทาไม่หาย เอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้านั้นอีกครั้งพอมองดูให้ดีแล้ว
“ เซฮุน ”
“ครับ ผมเอง”
ฮึก!!!
ลู่หานพุ่งเข้ากอดคนตรงหน้าทันที น้ำตาที่ไม่น่าจะไหลดันออกมาตอนนี้ซะได้ ทั้งช๊อค ตกใจ โล่งใจตีกันไปหมด เซฮุนใช้มือขวาลูบหัวช้าๆ ลู่หานดันร้องไห้หนักขึ้นอีกจนหอบตัวโยน
“ฮึก....ฮึก....”
“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ มันไปแล้ว....”
พูดเหมือนกับปลอบเด็กแน่ะ
“ผมบอกแล้วไง ทำไมดื้องี้นะ” จะดุเพราะเรื่องไหนก็ตามเถอะ ลู่หานก็ยังสะอึกสะอื้นอยู่ท่าเดียว ไม่ตอบอะไร
“ซี้ดดด...”
เสียงบ่นของเซฮุนเงียบไป ก่อนจะร้องออกมาเบาๆ จนลู่หานเด้งตัวเองออกมาจากอ้อมกอดมองเขาอย่างสงสัย แขนซ้ายของเซฮุน รอยขาดของแขนเสื้อเป็นทางยาว มีสีแดงซึมๆออกมาตามรอยขาดเกือบยาวทั้งแขน ลู่หานสำรวจตัวเอง แผลคัทเตอร์เมื่อกี้โดนตรงไหนเข้าล่ะ มันไม่มี ไม่ได้รู้สึกเจ็บเลย ก่อนจะจ้องแขนซ้ายคนตรงหน้าอีกครั้ง
“เซฮุน... นายเลือดไหล...นายไปโดนอะไรมา!!!”
“พี่ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย”
“เซฮุน นายเลือดไหลมากแล้วนะ!!”
“เมื่อกี้คัทเตอร์มันเฉี่ยวโดนแขนผมตอนผมวิ่งมาไง ไม่ต้องห่วงนะ ลุงยามไล่ตามมันไปละ”
“เซฮุน... พี่ขอโทษ”
ลู่หานมือสั่นพยายามจะเอื้อมมือไปจับแขนของเซฮุน
“พี่หยุดร้องเถอะ แผลเท่านี้เอง เดี๋ยวผมกลับไปทายาเอา..”
“นายจะบ้าเหรอ นายเห็นแผลมั้ย พี่รู้ว่านายเจ็บ ไปโรงบาลกัน!!!” ลูห่านรีบกวาดของตัวเองเข้ากระเป๋า ก่อนจะลากแขนอีกข้างของเซฮุนออกมาจากสวนมืดนั่น
“Taxiครับ ไปโรงบาลที่ใกล้ที่สุดครับ!!”
เด็กหนุ่มสองคนยืนเรียกtaxiอยู่หน้าร.ร.ก่อนพากันเข้าไปนั่งเบาะด้านหลัง
“ไปคลีนิคก็ได้นะครับ”
“คลินิกตอนนี้คงจะปิดแล้ว ไปโรงบาลเหอะไอ้หนู”
ลู่หานที่หันมาขมวดคิ้วใส่ไม่ทันได้ว่าอะไร ลุงคนขับก็แทรกขึ้นมาก่อน
“แผลยาวมากนะ ต้องล้างก่อนแล้วเย็บล่ะครับ” เสียงบุรุษพยาบาลกล่าว
“ห๊ะ!! เย็บ?!!” เสียงเด็กหนุ่มสองคนตะโกนขึ้นพร้อมกัน
“แผลมันเปิดนะ ทนเจ็บเอานิดหน่อย ต้องรีบทำแล้วล่ะ” บุรุษพยาบาลพูลพลางหันไปจัดเครื่องมือเตรียมไว้
“ซะ เซฮุน ไหวมั้ยอ่ะ พี่ ขะ ขอโทษ นะ TT” ลู่หานยกมือขึ้นขอโทษขอโพยทำท่าจะร้อง
“ไม่เป็นไรครับพี่ นิดหน่อย พี่ลู่หานรอข้างนอกก็ได้ครับ”
นี่มันไกลหัวใจนะพี่!!
“ขอโทษนะ เดี๋ยวพี่รอข้างนอกนะ…”
พี่ลู่หานรวบมือผมกุมไว้ ก่อนจะบีบเบาๆเหมือนให้กำลังใจ โหยยย ผม................
อ๊ากกกก
TT
เจ็บเว่อร์ แต่แสดงออก(ต่อหน้ารุ่นพี่ไม่ได้) หมอ รึ เออ...พยาบาลนั่นแหละก็ดันมาฉีดยาชาเอาตอนผมกำลังเคลิ้ม เอ่อ ตอนนั้นแหละ เฮ้ออออออออ ความลับของผม เกือบซะแล้ววว เข็มฉีดยานี่ปีศาจร้ายที่สุดTT แล้วแขนทั้งซ้น แผลเวอะขนาดนั้นอีก
สยองชะมัด นี่ครั้งแรกนะโดนเย็บแผลเนี่ย TT
เซฮุน เดินตามพยาบาลคนเดิมออกมาหน้าห้อง มองหาลู่หานที่บอกจะรออยู่หน้าห้องก็ไม่เห็น เลยเดินไปตามทางเดินที่จะออกไปล๊อบบี้ ก็เห็นลู่หานนั่งอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง คุยกันสีหน้าดูเคร่งเครียดมาก ลู่หานก้มหัวให้เธอช้าๆเหมือนรับฟังเธอพูดอยู่ฝ่ายเดียว ข้างหลังผู้หญิงคนนั้นมีชายใส่สูทดำยืนคุมอยู่ และ...ลุงซูมาน
เซฮุนลูบเฝือกที่เพิ่งใส่มาสดๆร้อนสองสามที ค่อยๆก้าวถอยไป แต่ดันมองไม่เห็นซะนี่ว่ามีอะไรตั้งอยู่ด้านหลัง
ปึง!
เท้าที่ถอยไปกระทบถังขยะโดยไม่ตั้งใจ ทำให้มันกระแทกไปโดนผนังจนเกิดเสียงที่ไม่ดังมากเท่าไหร่ มันคงเรียกความสนใจไม่ได้มาก...........ถ้าเป็นเวลากลางวัน
ลู่หานหันมา อุทานในลำคอเป็นชื่อเขา ผู้หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างๆจึงมองจ้องเขม็งมาทางนี้ด้วย
o-o!!
“เซฮุน...” ลู่หานเม้มปาก เด้งตัวลุกขึ้น ก่อนจะก้มหน้าลงทำท่าแบบเด็กรู้สึกผิด
“เธอ เซฮุนใช่มั้ย?.... ฉันเป็นแม่ของเด็กคนนี้เอง”
ผู้หญิงที่ท่าทางดูดีมีฐานะ แม่ของลู่หาน กล่าวเสียงเรียบให้เด็กหนุ่มที่เดินมาตรงหน้าเธอ เซฮุนเออออในลำคอก่อนจะโค้งให้ ลู่หานที่เห็นเซฮุนก้มลงไปซะมากมายเลยเข้าไปช่วยประคองแขนให้
“สวัสดีครับ”
ผู้หญิงคนนั้นมีสีหน้าที่เคร่งเครียดมาก......
พรึบ!
“คุณผู้หญิง!”
เสียงลูกน้องด้านหลังอุทานขึ้นมา
“ต้องขอโทษแทนลูกชายน้าด้วยนะที่ทำความเดือดร้อนให้เธอ ขอบคุณมากๆเลยที่ช่วยลูกชายน้าไว้”
ผู้หญิงที่ปั้นหน้าเครียดจนเดาไม่ออกอยู่ดีๆก็โค้งให้เขา กล่าวขอโทษขอโพยใหญ่ เขาทั้งตกใจแล้วรีบคำนับรับอีกครั้งทันที ลู่หานก็คำนับขอบคุณตามอีกซะนี่
“มะ ไม่เป็นไรครับ คือ ไม่ต้องก็ได้ครับ”
“เดี๋ยวน้าลงไปหาพ่อแม่เธอด้วยนะ เธอโทรบอกที่บ้านรึยัง นี่ก็ดึกมากแล้ว?”
“คือ บอกแล้วครับ คุณแม่รุ่นพี่ไม่ต้องลงไปก็ได้ครับ ลำบากเปล่าๆ ที่บ้านผมไม่ว่าอะไรหรอกครับ ”
“นี่เซฮุน เรียกน้าก็ได้ รึป้าดีล่ะ? ^^ น้านั่นแหละ เรื่องมันเกิดเพราะลูกชายน้าชอบไม่ฟังคำสั่งแบบนี้น่ะสิ ดูสิ ชอบทำเป็นเก่ง เป็นไงล่ะลูกชายยย ”
“โถ่ คุณแม่อ่า -3-”
“กินเยอะๆนะ อ่ะ พี่ตักให้”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับ นิดเดียวก็ได้”
“ก็นายไม่ถนัดนี่หน่า กินเยอะๆสิเด็กดื้อ -3-”
แล้วพี่ลู่หานก็ตักกับข้าวใส่จานของผม
เรากำลังนั่งเถียงกันอยู่บนโต๊ะอาหาร ที่............บ้านผมเอง
วันนี้เหมือนว่าพี่ซูโฮออกไปติวบ้านเพื่อน พ่อกับแม่ออกมาต้อนรับ แม่อุ่นกับข้าวเมื่อเย็นให้ผม....กับพี่ลู่หานทาน
ส่วนแม่ผมตอนนี้ กำลังคุยถูกคอกับแม่รุ่นพี่เชียววว -o-
“แม่นาย งื้มม ทำอาหารอร่อยมากนะ อื้มม อร่อยจัง^)o(^”
“พี่เคี้ยวก่อนสิ ข้าวเลอะปากแล้วครับ”
เซฮุนยกแขนซ้ายที่มีเฝือกขึ้นอย่างลืมตัว ลู่หานเห็นแล้วมันตลกเลยขำออกมา เซฮุนก็เลยขำแบบเขินๆตาม
~Oh La La La La La La La Oh La La La~ ♩
*Paparazzi - snsd หมาแบคมันแอบมาเปลี่ยน -_-*
“เซฮุน.....โทรศัพท์นายรึเปล่า?” ลู่หานจ้องมือถือข้างตัวเซฮุนสลับกับหน้าเซฮุน
“อ้าวว เฮ้ยยย O-o!!”
ตุ๊บ ปึ้ง!
เซฮุนปล่อยช้อนก่อนจะรีบเอี้ยวตัวมาตะปปโทรศัพท์ที่ดังอยู่บนโต๊ะ....นะ-__________-
“มึงงงงง เออ กูถึงบ้านแล้วววว ไม่มีไรเดี๋ยวกูเล่าให้ฟังพรุ่งนี้”
พี่ลู่หานอมยิ้มอยู่อ่ะ T__T
“เออ!! หมาแบคมึงทำอะไรกะมือถือกูวะ!”
[ทำอะไร 555555555]
“แบคฮยอน! ^o^” ลู่หานเอามือตบโต๊ะเหมือนเด็ก พูดชื่อคนในสายออกมา
[หือออ อะไร? อ้าว ไม่ใช่เสียงมึงใช่มั้ยย? มึงอยู่กับใคร?!]
“เอ่อ คุยมั้ยมึง.....” ผมตอบหมาแบคมันไปก่อนจะยื่นมือถือให้คนตรงหน้า -__-
แล้วพี่ลู่หานก็หันกลับไปคุยกับแบคฮยอนในสาย ไม่สนใจอาหารตรงหน้า และผมอีกต่อไป....มึง หมาแบค มึงแย่งซีนกู!!!!!
(ไปให้เค้าคุยกันเองทำไมละฮุน-___-)
“เรื่องคนร้ายนี่เดี๋ยวจะจัดการให้นะคะ ต้องขอโทษด้วยที่รบกวนนะคะ”
“อ้อ ไม่เป็นไรค่ะคุณหญิง ดิฉันก็ดีใจค่ะที่ลูกดิฉันเป็นคนดีกะเขาซะบ้าง ฮ่าๆ”
อ้าวแม่=o=
“เซฮุนทานยาก่อนนอนด้วยนะ”
“ครับ”
เจ็บแผลแต่ฝันดีกว่าเดิมอีกว่ะครับบบบบบ><
“แบคฮยอน เปิดกระเป๋าให้กูหน่อย”
“ชานยอลมึงเขียนหน้านี้ก็กูหน่อย ไม่ถนัดเลยว่ะ”
“จงอินมึงตีเส้นให้กูดิ๊!”
(-_-) (___) (-___-)
“มึง….”
“เออ ลบตรงนี้ดิ๊”
“มึงก็ทำเองบ้างดิเว่ยยยย อีกมือมึงก็ว่างงงงงง” จงอินโวย
“พวกกูก็ทำอยู่ แปปดิวะแม่งงงง ไปตามพี่ลู่หานมึงมาทำให้ดิ” แบคฮยอนตามมา
“มึงก็ -///////-” น่านนนนน ทีงี้ทำเงียบเลยมึง สาดดดดดดดเซ
“พี่ ทำไมเหรอ*o-o*?”
อ่าว เฮ้ยยยยยย พี่ลู่หานมาจริง
ตอนนี้นั่งลอกการบ้านกันอยู่ใต้ต้นไทรข้างตึกม.ปลาย (มาไกลกันนะ-___-)
“พะ พี่ลู่หานมาตอนไหนครับ?” แบคฮยอนไอ้ตัวเริ่มพาดพิงกล่าว
“อ้อ ตะกี้ได้ยินชื่อพี่แว่วๆ เลยเดินมานะ มีอะไรเหรอ (‘ ‘)”
“อืม เปล่าครับ แค่กำลังเล่าเรื่องเมื่อวานกัน”
“รุ่นพี่เจ็บตรงไหนบ้างมั้ยครับ” จงอินพูดแล้วจับแขนพี่ลู่หานหมุน น่านน มันม่อ!!! มันมือถึงด้วย!!!
“พี่ไม่เป็นไรเลย เซฮุนนี่สิ พี่ขอโทษนะ คงลำบากมากเลยนะTT” จงอินมันยังไม่ปล่อย ฮืมมม
“โอเคดีครับ นี่ไง โอ้ยยย” เซฮุนพยายามยกแขนโชว์ให้ดู แต่ดันผิดจังหวะไป ลู่หานรีบถลาเข้ามาดูเลย(มารยาปะคะน้องงงงงงงงง-o-)
โดยที่เซฮุนมัวแต่ยิ้มเยาะในใจก่อนจะหันไปคุยกับลู่หาน จงอินแอบอมยิ้ม
“วันนี้ตอนเที่ยงพี่เลี้ยงข้าวเซฮุนแล้วกันนะ เจอกันโรงอาหารกลางโต๊ะสี่นะ^^”
คนน่ารักบ๊ายบายไปแล้ว เซฮุนยังไม่ได้พูดไรตอบเลยครับ O-O
“ไม่ขัดศรัทธาเว่ยเพื่อน ขอให้โชคดี^0^/” แบคฮยอนตบไหล่
พักเที่ยง
“เอาว่ะ เผื่อพี่เค้าจะรอ.... ควรไปบอกหน่อย”
“พี่สู้ๆครับ^^” จงอินมันชูมือทำท่ากวนตีนใส่
โรงอาหารกลางจะมีอาหารที่หลากหลายกว่าโรงอาหารตึกแต่ราคาจะแพงกว่านิดนึง คนจะไม่แน่นเท่าที่ตึกเพราะต้องเดินอ้อมสนามมากว่าจะถึง นักเรียนม.ต้นม.ปลายจะมาเจอกันที่นี่
โต๊ะสี่ นู่นเลยยย
เหมือนว่าจะยังไม่มา
“เซฮุน…”
“อ้าว!”
“ทำไมนายมาที่นี่อ่ะ? เฮ้ย!! แขนไปโดนอะไรมา?!”
“มีธุระนิดหน่อยน่ะ นี่เมื่อวาน...เรื่องมันยาววว แล้วเธอ .....ซอลลี่ ทำไมเธอมาอยู่นี่?”
“อ่อ มาคุยงานกะรุ่นพี่น่ะ แต่พี่เค้ายังไม่ลงมาเลย”
“รุ่นพี่?”
“ไม่ใช่รุ่นพี่คนนั้นหรอกน่า 555 กินข้าวกันก่อนมั้ย? คิดว่าคงต้องรอซัพพักน่ะ”
จึกๆ
นิ้วเล็กๆจิ้มลงที่ไหล่เซฮุน
“เซฮุน สั่งข้าวรึยัง? ร้านที่ห้านะ ไปสั่งเลย อ้าวนี่มาด้วยกันเหรอ?”
“คือ.... ไม่ใช่ครับ คือ....จะมาบอกว่าไม่ต้องก็ได้ครับ...”
“เซฮุน พี่รู้สึกผิดจริงๆนะ ให้พี่เลี้ยงข้าวซักมื้อนะๆ ตามไปที่โต๊ะล่ะ”
ลู่หานมองหน้าเซฮุนกับซอลลี่สลับกัน พูดจบก็ถือถาดอาหารไปที่โต๊ะทันที
“ร้านที่ห้าเค้าว่าขึ้นชื่อของที่นี่เลยนะ^^ ทำไมพี่เค้าเลี้ยงข้าวนายอ่ะ”
ผมเดินไปสั่งอาหารกับซอลลี่ตามร้านที่รุ่นพี่บอก จังหวะนั้นก็เลยได้เล่าเรื่องเมื่อวานให้ซอลลี่ฟังด้วย เหมือนว่าแม่ครัวร้านนั้นแค่อ่านชื่อที่เสื้อผมเลยไม่คิดเงิน
‘ที่จริงนายปฏิเสธได้ ก็แค่ไม่มาที่นี่ แต่นายมา เพราะมีจุดประสงค์ใช่มั้ยล่ะ’
สิ่งที่ซอลลี่พูด ใช่ ผมแค่อยากเจอ แค่อยากบอกด้วยตัวเอง
“รุ่นพี่ครับ ขอบคุณมากนะครับ”
“นั่งๆเลยเซฮุน ......คนนี้แหละ น้องคนนี้เค้าช่วยฉันไว้เมื่อวาน”
ลู่หานหันไปบอกเพื่อนๆสองสามคนที่นั่งอยู่
“โห ดูแขนสิ ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะน้องที่ทำให้เดือดร้อนน่ะ” พี่ขาวอวบแก้มกลมๆพูดขึ้น ผมเลยยิ้มแห้งๆกลับไป
“เฮ้อ ลู่หาน พี่บอกไม่ฟัง ดูสิน้องเขาต้องมาเจ็บตัวแทน ขอบคุณนายด้วยนะ” คริสเงยหน้าขึ้นมาคุยกับลู่หานก่อนจะหันมาขอบคุณเซฮุน
กลุ่มของพี่ลู่หานแนะนำตัว พี่ซิ่วหมินและพี่เฉินอยู่ปีสองเหมือนกัน ยกเว้นพี่คริสล่ะนะ อืม ปีสามแฟนรุ่นพี่ลู่หาน
“กินเลยๆ ไม่ต้องเกรงใจนะ นี่ๆ ไก่ทอดอันนี้ก็กินได้ ^o^” ซิ่วหมินที่งับไก่น่องโตอยู่ในปาก หันมาพูดอย่างร่าเริงเชิญชวนเซฮุนและซอลลี่กินไก่กองโต -__-
“ลู่หาน ข้าวเลอะปาก กินดีๆสิ” คริสดุเสียงเรียบ ก่อนจะหยิบเม็ดข้าวที่แก้มลู่หานออก
“เซฮุน...” ซอลลี่เรียกเบาๆ เหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันนะๆ” ลู่หานคุยกับเพื่อนๆ
“อ้าวไหนพี่คริสบอกจะเดตสองคน” พี่เฉินท้วง
“คนอื่นไปด้วยไม่ได้เหรอ โธ่!”
ผมอยากกลับบ้านตอนนี้เลย!! TT
---------------------------------------------------------
“งี้ก็ไม่ได้ลงเลยใช่ปะ?”
“อืม คือคงไม่ต้องลงแล้วล่ะ พี่อนยูแค่ใส่ชื่อไว้เป็นตัวสำรองให้ครบๆเฉยๆอ่ะ”
“เออๆ งั้นกลับกันเถอะมึง ดูท่าเซฮุนแม่งข้าวเที่ยงบูดอาหารเป็นพิษปะวะ”
วันเสาร์
แดดที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาส่องมาถึงเตียงผมแล้วล่ะ คงทนนอนต่อไม่ได้ ถ้านี่ไม่ใช่วันหยุด แต่มันไม่สบายตัวนิดหน่อยที่ต้องมาระแวงว่าจะนอนทับแขนตัวเอง แล้วความรู้สึกปวดๆเกร็งๆอีก สรุปว่าผมก็ตื่นแหละ สิบโมงกกว่า-___-
ลงมาข้างล่างทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ ก็เห็นพี่นีออนนอนทำตัวยาวอยู่หน้าทีวี แทบไม่อยากจะเชื่อปกติวันหยุดจะออกไปติวนู่นนี่แต่เช้านี่ ขย้ำหัวขยี้ตาตัวเองอีกครั้งเผื่อจะตาฝาด
O_O
“พี่....”
“ทำอย่างกะเจอผี-_-”
“เปล่า ไม่ไปไหนเหรอ”
“เอ่อ นี่จะให้อยู่บ้านไม่ได้ไง นี่บ้านใคร-_-”
“บ้านผม ไม่ใช่บ้านไค-_-”
“เออ ยอมมม-_- ข้าวตั้งบนโต๊ะแล้ว กินยาซะ”
มองที่โต๊ะอาหาร แรปครอบปิดไว้อย่างดี เหมือนว่าวันนี้พ่อจะไปทำงาน แม่คงไปซูปเปอร์แต่เช้า
“เออ เรื่องหออ่ะ พี่ได้เมทละนะ เพื่อนพี่มันก็ติดเหมือนกัน พี่รู้ว่าแกไม่ไปหรอก”
“โหยยย เฉดหัวส่งผมเลยสินะ ผมเสียใจ...”
“โห หน้าแกโคตรสลดอ่ะ ซอรรี่ ไปอาบน้ำก่อนไปปป”
พี่ชายผม มองตาก็เห็นลิ้นปี่ นี่คงจะชิวเรื่องสอบแล้วสินะ ถึงมานอนกลิ้งเล่นแบบนี้ได้
เดินมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว เพิ่งสังเกตเห็นว่าบ่ายๆวันหยุดแบบนี้ ที่สวนจะมีเด็กมาเล่นเต็มไปหมด ตอนแรกกะปั่นจักรยานออกมา แต่แบบแขนเดี้ยงอยู่แบบนี้ รถก็คงไม่ได้นั่งมา ผมอยากเดินคนเดียวซักพักๆ.... จนเดินมาถึงสวนได้นี่แหละ เห็นแล้วก็นึกถึงตอนเด็กๆผมกับพี่ซูโฮปั่นจักรยานมาเล่นที่นี่เกือบทุกวัน ตอนนั้นที่นี่ยังเป็นลานดินธรรมดาว่างๆอยู่เลย ผมนี่แหละผู้ค้นพบสถานที่ดีๆแบบนี้ ฮ่าๆๆ
ร่มไม้ใหญ่ข้างๆแม่น้ำเย็นดีนะ
พอลองมาคิดดูแล้ว การได้เข้าไปรู้จักพี่ลู่หานมากขึ้นไม่ใช่สิ่งที่ดีกับตัวผมเท่าไหร่เลย ที่จริงควรอยู่กับความรู้สึกแบบไกลๆซะมากกว่า เพราะรอยยิ้มของพี่เขาสดใสมากๆ ผมอยากเห็นแค่นั้น ไม่ได้อยากรู้ทุกเรื่องของเขา และคนที่เขารักเลย เฮ้ออออออ
นั่นเป็นสิ่งที่ผมต้องรับรู้และเห็นแบบนั้นต่อไป
ผมหยิบเอกสารเกี่ยวกับการสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายใกล้ๆม.โซลมาอ่านด้วย อันที่จริงควรจะเลิกคิดแล้วใช่ปะ แต่มาคิดดูอีกที ผมว่ามันก็เป็นอีกทางเลือกหนึ่ง
และสิ่งที่อยากจะพูดกับใครคนหนึ่ง
“ชานมช๊อคโกแล๊ตไข่มุกครับ”
ผมสั่งพนักงานบูตขายชาไข่มุกแสนอร่อยที่เปิดเฉพาะวันหยุด และพี่เขาก็จำหน้าผมได้แล้วแหละ
รีบยัดใบปลิวใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะใช้มือเดียวกันยืนธนบัตรแล้วรับแก้วโปรดมา หันไปมองหาที่นั่งกินชิวๆริมฟุตบาท
นั่น…..พี่ลู่หาน
พี่เขามาเดตกับ.....
----------------------------------------
อัพตอนนี้ครบแล้วค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนน
ช่วยเม้นด้วยนะ -/\-
ความคิดเห็น