คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter4 ◢
“ฮัลโหล!!”
[……]
“ใครอ่ะ มีอะไร?”
[นอนแล้วเหรอ ขอโทษนะ…. พี่เอง]
???!!!!!
CHAPTER 4
“พะ พี่ลู่หาน ผมยังไม่นอน มีอะไรครับ” ก็แค่หลับตาไปแว้บเดียว แต่ยังไม่หลับนะ
คุยได้แหละน่านี่เพิ่งจะสี่ทุ่มเอง แปลกที่วันนี้ผมเด็กอนามัยไปหน่อย
[คือคุยกับคุณพ่อเรื่องรถกลับบ้านอ่ะ คือรู้รึเปล่าว่ารถสายที่เซฮุนนั่งมันจะจอดตรงไหน ป้ายไหนยังไงอ่า]
“บ้านพี่อยู่ตรงไหนละครับ”
[มันเป็นหมู่บ้านที่เข้าซอยมานิดนึง แถว…#$%&^*&%^ ]
|
|
|
|
|
“เข้าใจใช่มั้ยครับ”
[อื้อ... ก็เข้าใจ พรุ่งนี้ต้องไปซื้อบัตรโดยสารไว้ก่อนสินะ]
“ใช่ครับ สะดวกดีเวลาไปขึ้นอย่างอื่นด้วย”
[พี่วาดรายละเอียดไว้ เดี๋ยวส่งไปให้ดูนะ แค่นี้นะ...]
“อ่ะ...ครับ...สวัสดีครับ”
ตื้ดๆๆ....
ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีก็มีข้อความเข้ามาที่มือถือของเซฮุน มันเป็นข้อความMMSที่แนบภาพๆหนึ่งมา
“โห จริงจังมากอ่ะ ฮ่าๆ”
ผมอดขำไม่ได้เลย น่ารักมากครับ รูปภาพที่พี่ลู่หานส่งมาให้ เป็นรูปวาดเส้นทางรถแบบคร่าวๆด้วยสีสันสดใสของปากกาซักสองสามสี กับข้อความอธิบายวิธีการขึ้นรถเป็นขั้นเป็นตอน หนึ่ง สอง สามแบบนี้ เหมือนว่าจะจดตามที่ผมแนะนำหมดเลย เหมือนเด็กที่วาดภาพอธิบายอะไรบางอย่างให้ผู้ปกครองเห็นด้วย ฮ่าๆๆๆ แล้วยังเขียนตัวโตๆมาถามอีก
‘ถูกมั้ย?’
ผมนั่งอมยิ้มอยู่ซักแปป ก่อนจะพิมพ์ข้อความส่งไป
‘ถูกต้องครับ เก่งมาก ฮ่าๆๆ ฝันดีนะครับJ ’
ยิ้มจนแก้มจะแตกละ>< แต่ไอ้สายตาของคุณพี่สุดหล่อที่เหลียวหลังหันมาจ้องเป็นแสงนีออนอ่อนๆในความมืดนี่ดิ บรื้อออ น่ากลัวชะมัด! - - แอบฟังคนคุยโทรศัพท์รึไง!! ผมเลยต้องมุดตัวลงในผ้าห่ม กำมือถือไว้แน่น รอรุ่นพี่ตอบกลับมา....
----------------------------------------------------
“เฮ้ย!!! เซฮุน ตื่นดิ!!!!!!”
“หาววว = o =”
“ไปอาบน้ำดิวะ ไป๊!!!!!!” มือขาวๆดึงคอเสื้อเด็กร่างสูงขึ้นมาจากเตียง
“อาบทำมายยย เพิ่งอาบไป = = ”
“เพิ่งบ้าอะไร เจ็ดโมงแล้วโว้ยยย!!!!!”
O_o!!!!!!!!!!!!
ไม่มีข้อความอะไรตอบกลับมาอีกเลยเหรอ............
“นี่มึงตื่นยังเนี่ย หน้าง่วงตลอด-*-” แบคฮยอน
“ตื่นอยู่ แต่วันนี้แม่งง่วงจริงว่ะ”
“แม่งเนียนหลับในคาบคณิตอย่างเนียนอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆXD” ฮาหนักขนาดนี้เป็นใครไปไม่ได้
แบคฮยอนกับชานยอลเดินออกไปซื้อขนมมาตุนเสบียงไว้ ส่วนผมก็นั่งรอพวกทีมพี่ม.ปลายใช้สนามซ้อมอยู่ เลยมานั่งเล่นบนสแตนด์กับไอ้จงอิน
“มึง เมื่อวานกูเจอเรื่องโคตรโชคดีอ่ะ” ขอเม้าท์กับจงอินมันหน่อยครับ มันไม่กระโตกกระตากที่สุดแล้ววว(มั้ง)
“อะไร เจอตังค์? เจอทอง? ลอตเตอรี่ขึ้นเงินได้? รึสาวสวย?” =_=’
“โชคดีกว่านั้นเว่ย แม่งเอ๊ยย กูไม่ได้หน้าเงินขนาดนั้นนะ!!” ถ้าเจอก็เอาอ่ะ
“อะไร? มึงได้เบอร์พี่ลู่หานรึไง? - -”
มันพูดกับผมแต่ตานี่มองหาพี่คยองซูอยู่แน่ๆอ่ะ - -“
“เออ!!”
“แค่เนี่ยเหรอ....”
-_- ………….. -_o………………. O_O……………………………… OoO!!!!
“เฮ้ยยย มึงได้เบอร์พี่!!!! อุ๊บบ++ 0x0!!!!!”
เกือบตะครุบปากมันไม่ทัน ดันไม่ตั้งใจฟังแล้วยังจะโวยวายเสียงดังอีก คิดผิดล่ะ-*- นั่งข้างบนเสียงมันก้องนะโว่ย!!! -0-
“เสียงดังทำไม มึงฟังกูดีๆสิ เมื่อวานเจอพี่เค้านั่งรอรถคนเดียว กูเลยรอเป็นเพื่อน แล้วพี่เค้าเอาเบอร์กูไปแล้วโทรมาถามทางกลับบ้าน เออ แบบนี้”
ในเมื่อมันรู้เรื่องรุ่นพี่กันหมดละ ผมก็ไม่มีอะไรจะปิดมันแล้วอ่ะ เล่าไปเผื่อมันจะพอช่วยอะไรได้บ้าง(?)
“อะไรเข้าสิงโอเซฮุนวะเนี่ย โว้วๆๆๆ โดนขอเบอร์ด้วย คารวะท่านอาจารย์>/\< ถ้ามึงเป็นแบบนี้แต่แรกแม่งฮอตตายเลย ฮ่าๆๆๆ”
“เป็นแบบไหน..... กูไม่ได้อยากฮอต - -”
แปะๆๆๆ ปี๊ด!!!!!!!
เสียงปรบมือเรียกและเสียงนกหวีดของรุ่นพี่ ทำให้หลายอิริยาบถหยุดนิ่งรอฟังคำสั่ง เมื่อพบว่าเสียงมาจากรุ่นพี่ประธานกีฬาสีฟ้า เหล่านักกีฬาทั้งหลายจึงพากันลงมารวมตัวที่พื้นสนามด้านล่าง
“เดี๋ยวให้ทุกคนวอร์มไปพร้อมๆกันก่อนนะ แล้วเดี๋ยวให้ลงซักแมตซ์”
“ทีมม.ต้นรึม.ปลายก่อนครับ?”
“อ่อ เดี๋ยวจับให้ลงแบบคละ แข่งกับสีชมพู เอาสนุกๆ ฝึกไปในตัวด้วย”
-0- ใครคิดเนี่ยให้ม.ต้นม.ปลายแข่งด้วยกัน แล้วกับทีมตรงข้ามซะด้วย วันนี้พี่ลู่หานไม่มาซ้อมอีกแล้วเหรอ เจอแต่รุ่นพี่คริสกับผองเพื่อน สูงทั้งน้านนนนน (เธอไม่สูงเหรอคะฮุน ?-..-)
“ให้เวลา 5 นาที เดี๋ยวเรียกนะ” รุ่นพี่อนยูสั่งแล้วเดินไปคุยกับรุ่นพี่คริส
สงสัยเรียกตัวท๊อปออกแหละ ผมมันมาใหม่เขาคงไม่เรียกหรอก ทีมม.ต้นคนเก่งๆออกเยอะ!!! ว่าแล้วก็เนียนนั่งวอร์ม - -
ทันทีที่แบคฮยอน ชานยอลเดินเข้ามา เซฮุนก็เข้าจู่โจมตาเป็นประกายวับทันทีที่เห็นแก้วสีคุ้นตาในมือแบคฮยอน
“ชานมกู!!!!! พยอนแบคฮยอนนน กูรักมึง>3<”
“เฮ้ย เอามือมึงออกไปไอ้ปลาหมึกเผือกกก-0-!!! นี่ของกูมึงยังกินไม่ได้ ชานยอลน้ำเปล่าให้มันดิ!!!!!”
“เฮ้ย เซฮุน รุ่นพี่เรียก” จงอินสะกิด
“แปปนะขอกินหนมแว้บนึง” นั่งจกซองมันฝรั่งซะเฉย
“มึงหยุดก่อน ดูนู่น-*-”
จงอินจับหัวเซฮุนให้หันไปทางที่ส่งเสียงขึ้นมา สายตานับสิบจับจ้องเขาอยู่ โดยมีรุ่นพี่อนยูยืนเรียกเป็นระยะ เซฮุนคงจะหิวจนหูอื้อไปแล้ว = =
“เซฮุนลงมานี่...”
“ผม?”
“ลองดูน่า เห็นครูบอกว่านายเล่นใช้ได้ ขอดูเลยละกันJ” พี่อนยูก็ลงด้วยครับ ประธานกีฬาหวังในตัวผมมากไปรึเปล่า - -
กรี้ดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงกรี้ดมาจากไหนเนี่ย เด็กผู้หญิงพวกนี้มาจากไหนกันนน ทีมสีชมพูลงสนามปุ๊ปกรี้ดกันคอแตกเลยยย น่านไงรุ่งพี่คริสนำทัพ สูงเท่ากันหมดเลยใครมันม.ต้นม.ปลายกันวะ-0-!!!!!
ทั้งสองทีมเดินไปที่กลางสนามประจันหน้ากัน ชุดนักเรียนแขนสั้นสีขาวที่ถูกถอดเนกไทออก มีเพียงเสื้อกั๊กสีสวมทับที่บ่งบอกว่าใครอยู่ทีมไหน การแข่งบาสอย่างไม่เป็นทางการของสีฟ้าและสีชมพูตอนนี้คล้ายกับรวมสุดยอดชายหน้าตาดีสุดฮอตของโรงเรียนก็ไม่ปาน
สิ้นเสียงนกหวีดของกรรมการ เสียงกรี้ดของสาวๆก็ดังกระหึ่ม ดูเหมือนว่ารุ่นพี่คริสนี่ได้คะแนนท่วมท้น แตะลูกปุ๊ปเป็นกรี้ดกันคอแทบแตก -0- แต่มีเสียงคนกรี้ดเรียกผมอยู่บ้างนะ ผมเป็นที่รู้จักไปตั้งแต่เมื่อไหร่ - -‘
ปี้ดดดด!!!!!!!!
- สีชมพูขอเวลานอก –
“มาๆ พักๆ ใครเอาน้ำหน่อยมั้ย อย่าเยอะมากนะ” อนยูเรียกคนในทีมเข้ามานั่งข้างสนาม บรรดาญาติๆ(?)นักกีฬาก็กรูกันเข้ามาประคบประหงมยกใหญ่
“ไหวมั้ยฮ้าฟฟพี่เซฮุน ><” แบคฮยอนทำตัวดีมาก ดีๆ พัดแรงๆ -v-
“เดี๋ยวนี้หัดเข้าร่วมกิจกรรมชุมชนละเหรอ 5555”
“อ้าว มาเมื่อไหร่ซอลลี่ ไม่มีซ้อมรึไง?”
“ไม่มีๆ พักบ้างอะไรบ้าง555 ยิ้มซะบ้างนะ สาวๆกลัวกันหัวหดละ555”
“ใคร ที่ไหน? - -”
“นี่มึงไม่รู้ตัวใช่มั้ย -0-” แบคฮยอนมึงรู้ตัวก่อนกูเหรอครับ - -
“มึงลองยิ้มแล้วมึงจะรู้ ลองดูๆ นู่นๆ มุมนู้นมองมาพอดี ;)” ไอ้จงอินตัวพ่อสินะครับ มันเก๊กโชว์สอนผมอีก -*-
บ้าเหรอ อยู่ดีๆจะให้ผมไปยิ้มให้คนนู้นที่คนนี้ที ถัมเพื่อครายยยละครับบบ =0= (น้องฮุนไม่ใช่พุดเดชอุดมหน่า)
^^ *ทดสอบนิดนึง*
O-0!
กรี้ดดดดดด !!!!!!!
O0O!!! <หน้าเพื่อนๆ
O_0 < หน้าโอเซฮุน
“สุดยอดครับ ลูกศิษย์ผม -0-!!” จงอินมันตบมือหนักๆ โดยมีชานหยอยนั่งตีฉาบตามอย่างบ้าคลั่ง!!!
ไปฮอตเอาตอนไหนวะ ปกติก็ไม่ได้สนอะไรใคร เฮ้อออ (หมั่นไส้ปัญหาของหนุ่มหล่อจริงๆค่ะ -*-)
ปื้ดดดดดดด
“เรากำลังนำ เดี๋ยวครึ่งหลังค่อยเปลี่ยนตัวนะ ไป!! ” เสียงรุ่นพี่อนยูออกคำสั่ง ทุกคนก็กระจายลงสนาม
เฮ้ย!! นั่นใครทีมสีชมพูวิ่งเข้ามาในสนาม เสียงกรี้ดดังมากกกกกกกก
“เกือบไม่ทันนะเนี่ย><”
“ค่อยลงก็ได้นะ เดี๋ยวให้ซิ่วหมินลงแทนไปก่อน”
“ไหวน่าพี่คริส^_^ เริ่มเถอะครับบบ”
ลู่หานกับคริสยืนคุยกับสองคนอยู่กลางสนาม คริสตบบ่าลู่หานเชิงให้กำลังใจ บรรยากาศนี่ก็แบบว่าเหมือนมีไฟส่องอยู่แค่สองคนในโรงยิมนี้จริงๆ เสียงซุบซิบ กรี้ดเบาๆในกลุ่มเด็กสาวก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
ผมยืนอยู่ในมุมที่เขาสองคนอยู่ตรงหน้าพอดี....
“เฮ้ย!! เซฮุนส่งมาเร็ว!!!!”
“เซฮุน วิ่ง!!!!”
ทำไมถึงเรียกกันแต่ชื่อผมครับบบบ ToT
พยายามที่จะเล่นให้ดีแล้วเหมือนเดิมแล้ว แต่แบบว่าคนที่วิ่งไล่หลังอยู่นี่ดันเป็นคนๆนั้น อันตรายมากนะ กะจะโชว์พาวไงแต่ไม่เป็นแบบที่คิดเลยยย มือสั่นมากกก
เฮ!!!!!!
สีชมพูได้แต้มขึ้นนำไปแล้ว
ลู่หานแปะมือกับคนในทีมก่อนจะหันหลังไปถามเซฮุน ที่ยืนตัวงอทำหน้าเหนื่อยหอบ
“เซฮุน.....ดูเหนื่อยมากนะ โอเคมั้ย”
“ไม่เป็นไรครับ”
เล่นไปได้ซักพัก พอจบครึ่งแรกทีมช่วงแรกก็โดนเปลี่ยนตัวไปพักบ้าง
“มึงเสียการควบคุมขนาดนั้นเลยเหรอวะ เหอๆๆๆ” จงอินเดินเข้ามาก่อนจะโยนผ้าขนหนูใส่หัวเซฮุน
“ก็....เฮ้อ ”
เซฮุนนั่งมองเกมส์ในสนามจนจบเกมส์ ลู่หานดูมีความสุขเกินไป ยิ่งเวลาที่ได้ใกล้กับคริส จนเขารู้สึกหงุดหงิดในใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรออกมามากมาย วันนี้หลังจบเกมส์คงจะไม่มีการซ้อมต่อ แต่เซฮุนคงกะอาบน้ำให้สบายตัวก่อนกลับบ้าน ชานยอลกับแบคฮยอนแยกตัวกลับไปก่อนแล้ว
“ส่งพี่เค้าเรียบร้อยแล้วเหรอวะ?”
“เออ ตัวนิดเดียวแบกเอกสารซะเยอะแยะ หนักเว่อร์-0-”
“บ่นๆๆ จะฟ้องพี่คยองซูว่ะ ;P”
“กูเปล่า แค่บ่นแทนพี่เค้าเว่ยมึงนิ -*- แล้วกลับเลยปะ? อาบน้ำเสร็จแล้ว?”
“เดี๋ยว!! กูเช็ดหัวแปปนึง”
“เออๆๆ แล้วซอลลี่ไม่รีบกลับรึไง?”
………
“เฮ้ย ซอลลี่”
เซฮุนย้ำเรียกซอลลี่อีกครั้งที่หลังจากที่ยึดPSPของเซฮุนไปก็ยังนั่งกดไม่สนใจอะไรเลยอยู่ที่มุมเก้าอี้
“อื้อๆ จะจบเกมส์แล้วเนี่ยยยย”
ยัยผู้หญิงคนนี้นี่ -*-
จงอินที่ทำหน้าอึ้งๆกับซอลลี่นิดๆ หันมาคุยกับเซฮุนต่อ
“เออ ว่าแต่เรื่องต่อโรงเรียนเอาไง สรุปมึงจะย้ายตามพี่มึงจริงๆเหรอ?”
“ไม่รู้ว่ะ รอผลถ้าพี่กูติดม.โซล กูก็อาจจะไปอยู่เป็นเพื่อนพี่ แถวนั้นร.ร.ดีๆมันก็เยอะ”
“โหยย เอาจริงเหรอเนี่ย อ่านหนังสือสอบบ้างยังอ่ะมึงงง 55555”
“ไม่แตะเลยครับ บางทีคงติดแหงกอยู่นี่ล่ะ 5555”
เซฮุนกับจงอินหัวเราะกันร่วน
เวลาของชีวิตม.ต้นของพวกเขากำลังจะหมดลง หลังจากเสร็จกีฬาสีก็เหลืออีกแค่เทอมเดียวที่จะตั้งใจทบทวนความรู้เพื่อสอบเลือกสายม.ปลายภายในร.ร. หรือการสอบคัดเลือกเพื่อเข้าม.ปลายในร.ร.อื่นๆ ที่บ้านของเซฮุนก็ตั้งใจไว้ว่าถ้าซูโฮติดม.โซล ก็จะส่งลูกชายทั้งสองไปพักอยู่ด้วยกัน โดยหาโรงเรียนดีๆแถวนั้นให้ลูกชายคนเล็ก เผื่อจะดัดนิสัยขี้เกียจไปวันๆของเซฮุนได้ (เหรอ?555555555)
เซฮุนเดินออกมาจากร.ร.กับจงอินและซอลลี่ ไปที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน สายตาคมก็ดันไปเห็นนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่ทำให้เขาต้องหยุดเดิน ก่อนจะหันหนีเดินไปทิศตรงข้าม
นักเรียนกลุ่มหนึ่งที่ในนั้นมีลู่หานและคริส กำลังพากันเดินขึ้นรถเมล์ คุยกันอย่างสนุกสนาน
‘ที่จริงแล้วพี่ก็มีคนที่เป็นเพื่อนกลับบ้านอยู่แล้วนี่ครับ เหอะ! อาจไม่ใช่แค่เพื่อนด้วยซ้ำ’
“เซฮุน จะไปไหน?” ซอลลี่เอ่ยถาม ทั้งจงอินก็ทำหน้างงตาม
“อยากกินชานม ซื้อแปบนะ จะกลับกันก่อนรึเปล่า?”
จงอินและซอลลี่ส่ายหัว เลยพากันเดินไปซื้อชานมร้านประจำก่อนกลับบ้าน
เซฮุนนอนก่ายหน้าผาก มืออีกข้างยกมือถือค้างไว้ตรงหน้า มองSMSที่เพิ่งได้รับเมื่อไม่กี่วันมานี้ อ่านซ้ำไปซ้ำมา สลับกับเปิดภาพที่มีลายมือของคนๆนั้น เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ นี่มันเหมือนฝันเลยที่เห็นแบบนี้ แต่ก็รู้สึกเศร้าถ้าจากนี้ไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก เขาควรทำยังไงดี....
“แกไม่อ่านหนังสือบ้างรึไง?” เสียงคุณพี่สุดหล่อขัดอารมณ์มากก - -
“หือออ ช่วงนี้กีฬาสีอ่ะ เมื่อย -*-”
“ไอ้นี่นิ- - ตกลงจะไปด้วยกันใช่มั้ย นี่ฉันรอประกาศผลแล้วจะหาหอเลยนะ”
“เห้อออออ ไปๆ ขอเวลาหน่อยนะ.....”
“กลุ้มใจอะไร ไม่ไปก็ได้ ไม่ได้บังคับ-3-”
ไอ้คุณพี่นีออนตัวป้อม(=0=) แม้จะชอบบ่นแต่ก็เป็นคนที่เอาใจใส่คนอื่นดีมาก แล้วยังน่ารักอีก(จากที่หลายๆคนพูดมานะ สำหรับผมไม่ใช่อ่ะ- -) เขาสามารถดูแลตัวเองได้อยู่หรอก แต่ออกจะติดบ้าน แล้วยังป้ำๆเป๋อๆออกบ่อย บ่อยให้ไปอยู่คนเดียวคงน่าเป็นห่วงอยู่ เผื่อเผลอไปวินใส่ใครเข้าจะทำงายยย ดูตัวสิ!
“ไม่มีอะไร ผมไปได้หรอก พี่ก็นอนได้แล้ว!! ผมนอนนะ!”
“แบคฮยอน ซุกอะไรไว้ในกระเป๋าอ่ะ” ชานยอลถาม พยายามชะเง้อมองแบคฮยอนที่หันหลัง มือขยุกขยิกกำลังล้วงกระเป่านักเรียนตัวเอง
“เปล่าาาา กูหาของงงงง”
“หาไรมึง หัวฟูหมดละ” แล้วไอ้หยอยมึงจะไปขยี้หัวหมาน้อยมันเพิ่มทำไมล่ะครับ - -
“ไอ้โย่งหยุดดิ๊! กูหาโบว์ชัวร้านข้าวห่อไข่ไม่เจอ แม่งจำไม่ได้ว่าวันไหน โว๊ะ!!!”
นี่เรื่องซีเรียสในชีวิตมันเหรอ เหอะ-*-
“มึงกะชานยอลไปจองโต๊ะไว้ก่อนเลยนะ เดี๋ยวกูไปหากระเป๋าตังแปป แม่งลืมใต้โต๊ะชัวร์-*-”
แบคฮยอนปัดมือไล่ผมสองคนก่อนจะกะฟัดกะเฟียดวิ่งขึ้นบันไดไป ส่วนอีกคนอ่ะ หายไปตั้งแต่ก่อนหมดคาบแล้ว คงเป็นบุญของกลุ่มพวกผมมาก ที่ได้กินอะไร อร่อยๆ แปลกๆ ใหม่ๆอยู่บ่อยๆเพราะไอ้หมาหน้ายิ้มนั่น
“ในๆเลยมึง ตรงนั้นอ่ะ ขวาๆ ว่างอยู่ ”
เซฮุนดันชานยอลเข้าไปตรงที่นั่งว่างด้านใน ก่อนจะยัดโบว์ชัวที่แบคฮยอนให้มาใส่มือชานยอล ซึ่งต้องมีหน้าที่เก็บมันไว้แน่ ก่อนจะมองไปรอบเพดานร้านที่มีไฟสีเหลืองนวลกับลายการ์ตูนรูปอาหารที่ดูน่ารัก โดนใจวัยรุ่น(และแบคฮยอนมาก- -)
“กูสั่งของว่างก่อนละกัน” ชานยอลเอ่ยขึ้น ก่อนจะยกเมนูตั้งตรงหน้า เซฮุนพยักเพยิดก่อนจะเหม่อมองไปรอบๆ
“สั่งอีกอย่างมั้ยฮะพี่คริส”
???
“ไม่หิวเท่าไหร่อ่ะ อยากไปกินต่อที่บ้านอ่ะ อร่อยกว่าอีก”
“อย่าพูดแบบนี้ในร้านซิฮะ พี่กับบ้านพี่ไปเลยไป-3-”
“แต่พี่อยากไปกินข้าวที่บ้านลู่หานนะ”
คริส??? ลู่หาน??? ดวงซวยของผมแล้วล่ะ
แอบเหล่มองนิดนึง นั่น โต๊ะข้างหลังผม เขานั่งหันหลังกันอยู่สองคน สงสัยจะไม่เห็นผม และผมก็ไม่ทันได้มองด้วย
=0=!!!
“เออ ถ้าพี่ได้เป็นลูกเขยที่บ้านคงได้กินของอร่อยๆทุกวันอ่ะ^^”
“ขอแม่รึยังล่ะ -3-”
โหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหหห มาสวีทอะไรตรงนี้ครับ ผมอกหักอย่างไม่ต้องสงสัย!!!!
( --_ --) เหล่ๆ
“55555555 งั้นพี่ไปแล้วนะ ถ้าเพื่อนไม่มาก็กลับได้แล้วนะ”
“แล้วเจอกันฮะพี่คริส^^”
เซฮุนก้มหน้าลงก่อนจะใช้มือเป็นที่รองรับศีรษะอย่างหมดหวัง จนชานยอลที่หันไปสั่งอาหารเสร็จเหลียวมาจ้องอยู่ซักพัก
“ปวดขี้อ่อมึง?”
-*-
กู...............
“เฮ้ย ใจเย็นมึงปวดขี้รึมึงหิวมากเนี่ย เหงื่อแตกพลั่กเลยมึง”
“เหอะ”
กู ไม่หิวแล้ว กูจะอ้วก อยากกลับบ้านเว่ยยยยยยยย
ชานยอลยัดเมนูใส่มือเซฮุน แบคฮยอนมาถึงพอดีจึงหันไปเร่งให้รีบสั่งบ้างเพราะคิดว่าเซฮุนคงจะหิวมาก
“เซฮุน กินอันนี้ดีกว่ามึง ท่าจะมาเร็ว” ไอ้เตี้ยชี้ๆที่เมนูตัวเองให้ดู ก่อนจะมันไปโบกมือเรียกเด็กเสิร์ฟ ไอ้นี่มันรู้ด้วยเหรอว่าอาหารเสร็จช้าเสร็จเร็ว มันเคยไปช่วยเค้าเสิร์ฟรึไง(- -‘)
ไหนๆก็สั่งมาละ กินซักนิดละกัน ยังไงก็ต้องจ่าย -*- จะทำเป็นว่าไม่เห็นคนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหลังไปแล้วกัน.....
“เฮ้ รุ่นพี่ ทางนี้ฮะ^o^/” น่าน ไอ้เตี้ยมันลุกเรียกใครอีกนั่น!
“อ้าว มานี่สิ”
เสียง.....
“รุ่นพี่แหละมานั่งตรงนี้เลยฮะ ผมสั่งไว้แล้ว^^ รุ่นพี่คงยังไม่ได้สั่งไรใช่ปะ?”
“อื้มมม”
เซฮุนท้าวแขนกับโต๊ะ หันหน้าหนีเข้ากำแพง หลับตาลงอย่างท้อแท้จริงๆ ที่นั่งข้างๆเขายังว่างและรู้สึกเหมือนใครบางคนกำลังยืนอยู่ข้างๆนั้น
“สวัสดีฮะรุ่นพี่ลู่หาน^^” เสียงไอ้หยอยมันทักละ ชัดเจนปะ!!
“นั่งเลยๆรุ่นพี่^^” ไอ้แบคดูจะดี๊ด๊ามากกกกกก
“สวัสดีครับรุ่นพี่”
เซฮุนหันไปทักทายคนที่ยืนค้างอยู่เมื่อครู่ด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ก่อนจะเขยิบติดกำแพงให้รุ่นพี่เข้ามานั่งตามคำชวนของแบคฮยอน
ลำบากแล้วกู ลุกไม่ได้แล้ว กูจะรอดมั้ยเนี่ยยยยยยย =0=!!!!
“คือผมก็ลืมบอกเพื่อนผมว่าชวนพี่มาด้วยอา ขอโทษฮะ- -”
“อ้าวเหรอ ไม่สิ พี่ขอโทษนะ จะเป็นไรรึเปล่าเนี่ย>< คือเดี๋ยวพี่...” ลู่หานหน้าตาตื่นหันไปขอโทษเซฮุนกับชานยอล
“เฮ้ย รุ่นพี่ ไม่ต้องซีเรียสนะ พวกผมสบายๆ กินเยอะๆยิ่งดี ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ชานยอลเกรียนหัวเราะใส่ -*- โดยมีเซฮุนพยักหน้ารับช้าๆ
และแล้วอาหารก็มาเสิร์ฟ เจ้าโย่งกับเตี้ยก็รีบซัดทันที-*- พี่ลู่หานค่อยๆนั่งกินแล้วแอบขำไปด้วย ส่วนผม........................
กินแทบไม่ลง= = คงเข้าใจว่าไม่ใช่เพราะอิ่มอกอิ่มใจ
“เซฮุน ......ไม่ชอบเหรอ?”
ใช่!! ผมไม่ชอบ! ไม่ชอบรุ่นพี่คริส! เฮ้ยย พี่ถามอะไรน่ะ!!!!!
“เอ่อ....คือ ไม่ใช่ครับ แต่ผมไม่ค่อยหิว”
ลู่หานทำตาโตมองหน้าเซฮุนสลับกับจานข้าว มือเรียวที่ยกช้อนคาไว้อยู่ที่ปาก เขาขบเข้าที่ปลายช้อนจนคนที่ถูกมองต้องหันหนีแล้วแอบกลืนน้ำลายเอือก!
มารตัวน้อยในคราบนางฟ้าชัดๆ!!!
“เหมือนว่าวันนี้เซฮุนจะไม่ค่อยสบายน่ะฮะ ข้าวเที่ยงก็กินไปนิดเดียวTT” หมาแบคตอแหล!!!! ขอบใจว่ะ ได้ข่าวว่าเมื่อเที่ยงกูซัดไปสองจาน จนเมื่อกี้แหละที่กูอยากสลบตรงนี้เลยจริงๆ - -
“ตัวก็ผอมแค่นี้ กินเยอะสิๆ” ทำไมผมเหมือนโดนย้อน....
เซฮุนหันไปมองลู่หานที่หันมาซบตาพูดด้วย
“ผมอิ่มแล้วจริงครับๆ”
แล้วบทสนทนาบนโต๊ะก็เงียบลง................
ต่างคนก็ต่างกินกันโดยไม่พูดไม่จาทั้งโต๊ะ คนอื่นเขาคงหิวกันมากมั้งงงงงงงงง
“ส่งพี่เค้าดีๆนะเว่ย เดี๋ยวกูโทรไปเช็คนะ!!!” แบคฮยอนขู่ฟ่อเชียว - -
“เออๆ ไม่มีอะไรหรอกน่า”
“ไม่เป็นไรหรอกแบคฮยอน แค่นั่งรถแปปเดียวก็ถึงบ้านแล้ว^^”
“ไม่ต้องเกรงใจนะรุ่นพี่ มีอะไรโทรมาฟ้องผมเลยนะ” หมาแบคก็เกินไปปะ กลับกับผมมันน่ากลัวมากเหรอ - -
“งั้นลานะฮะรุ่นพี่ กลับดีๆฮะ^^ บายนะเว่ยไอ้เซฮุน^o^/”
ชานยอลโค้งบอกลารุ่นพี่ ก่อนจะโบกมือให้เซฮุน
“กลับดีๆเหมือนกันนะทั้งสองคน^^” พี่ลู่หานบอกลา แบคฮยอนโค้งให้เล็กน้อย ก่อนที่จะแยกย้ายกันไป ตอนนั้นที่รุ่นพี่หันหลังไปแล้ว แอบเห็นไอ้ชานยอลมันทำมือไฟต์ติ้งให้ด้วย เอออออออ ไฟต์ติ้งกับผีอะไรล่ะ!! - -*
…………………………………
“กลับเลยใช่มั้ยครับ//จะกลับเลยใช่มั้ย”
เอ่อ.......
“คือเดี๋ยวพี่..//เดี๋ยวเรา…”
0_0!!
ต่างฝ่ายต่างชะงักในจังหวะพูดที่ตรงกันอยู่หลายรอบ จนหลุดขำกันออกมา
“นายรีบกลับบ้านเถอะนะ นายดูเหนื่อยๆ เดี๋ยวพี่ไปธุระแปปนึง ลากันตรงนี้แหละ” ลู่หานยิ้มน้อยๆก่อนพูด
ณ เวลาเกือบทุ่มแบบนี้ ในซอยที่ถัดจากย่านร้านค้ามา มีแต่บ้านคน ที่แทบจะไม่มีใครออกมาเดิน
“พี่คนเดียวเหรอ? มืดแล้วนะครับ จะไปไหน?”
“ตรงสวนย่อมน่ะ นายกลับไปก่อนเถอะ พี่ไม่เป็นไรแล้วเดี๋ยวก็กลับ เดินออกไปนิดเดียวก็ถึงป้ายแล้วล่ะ”
ทำไมต้องผลักไสผมด้วยล่ะเนี่ย มืดๆค่ำๆแบบนี้
“ผมไม่รีบ ไม่เป็นไร ผมรอก็ได้…..”
“พี่ดูแลตัวเองได้น่า! เอ่อ.......ขอบใจนะ นายกลับเถอะ บายนะ ”
อยู่ดีๆก็เหมือนโมโหขึ้นมาซะงั้น อะไรอ่ะ ผมกลับก่อนก็ได้! ธุระอะไรของเค้ากันนะ ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดลาเลยเค้าก็วิ่งไปซะละ………….
เด็กหนุ่มที่วิ่งตัวปลิวลัดเลาะไปตามทางเดินที่มีแสงไฟสลัวๆเป็นระยะ สวนย่อมที่ว่าคือสวนเล็กๆของหมู่บ้านใกล้ๆกับโรงเรียน ระยะทางก็เหมือนตอนเดินออกมาจากโรงเรียนกับรุ่นพี่คริสซึ่งก็ไม่ไกลมาก แต่ตอนนี้เขาอยู่คนเดียวจึงต้องเร่งฝีเท้า
ตึกๆๆ……
*เป๊ะๆๆ*
“หายไปไหนละเนี่ยย”
นิ้วเรียวดีดนิ้วสองสามที กำลังมองหาบางอย่าง ก่อนจะเดินเข้าไปตรงโดมเล็กๆขนาดคนย่อตัวเข้าไปนั่งได้ เขาย่อตัวลง ก่อนจะยื่นมือเข้าไปควานหาอะไรบางอย่าง
“เฮ้ย ทำอะไรน่ะ!”
◢------------------------------------------------
อีกนิดนึงงง ลงไว้ละกัน
แต่ตอนจบ....
อันนี้ยาวๆเลย ยาวรึเปล่าหลายหน้าเวิร์ดมากกกก
ร่นตอนขึ้นมานิดนึง
มาแก้คำค่ะTT
:) Shalunla
ความคิดเห็น