ลุ้นใจให้กับเธอยัยจอมจุ้นหัวใจ

ลำดับตอนที่ #2 : คนไร้น้ำใจ

 และพอฉันหันไปดูคนที่นั่งตัดหน้าฉันแล้วก็ปรากฏว่าเป็นผู้ชายค่ะ อิอิ ขอให้เขาลุกให้เรานั่งดีกว่าใช้เสน่ห์ให้เป็นประโยชน์

“คุณค่ะ เออฉันปวดท้องอยู่อ่ะค่ะขอนั่งได้ไหมค่ะ”

นี้ต้องใช้แผนนี้ค่ะแกล้งป่วยจะได้ใจอ่อน และพอผู้ชายคนนั้นหันมาฉันก็ต้องตะลึงไม่ได้ตะลึงในความหล่อนะถึงมันจะหล่อก็เถอะแต่ที่ตะลึกก็เพราะมันคือนายกิมจินั้นเอง

“นาย กิมจิO-O!!”

“ยัยปอดบวมO-O เหอะปวดท้องหรอนี้เสียงแจ่มเชียว”

“ไม่ปวดแล้วฉันยืนดีกว่าไปขอที่นั่งคนอย่างนาย(-3-)”

“ก็ตามใจ ก็ดีเหมือนกัน สบายใจดู^^”

นายหน้ากิมจิไม่ยอมให้ฉันนั่งจริงๆด้วยอ่าประชดมันแท้ๆมันเคยรู้ไหมแถมท่านยังนั่งไขว้ขาผิวปากสบายใจท่านอีกเจ้าค่ะ แค้น

“เก็บค่ารถด้วยครับ”

“แปปนะค่ะ”

เฮ้ย กระเป๋าตัง กระเป๋าตังไม่มีหายไปไหนอ่าลืมไว้ในรถแน่เลยทำไงดีหันซ้ายไม่มีคนรู้จังหันขวามีศัตรู เอาวะ หน้าด่านยืมเงินหน่อยแล้วกันแค่ 12 บาทเอง

“นี้นายแมนขอยืมตัง 12 บาทดิลืมเอากระเป๋าตังมา”

“ = = ไม่ ไปยืมคนอื่นดิ”

“ฉันลืมเอากระเป๋าตังมาขอยืมหน่อยนะ”

“ไม่ให้”

“ฉันใช้คืน 20 เลยเอ้า ขอยืมหน่อยนะ”

“ไม่ให้มีปัญหาไหมไปยืมคนอื่นสิฉันไม่ให้”

“O^O นายนี้มันใจร้ายยืมเงินแค่ 12 บาทก็ไม่ได้นายนี้มันคนไม่มีน้ำใจ พี่ค่ะหนูไม่ได้เอากระเป๋าตังมาอ่าค่ะหนูขอลงป้ายหน้านี้และค่ะ”

“O.O จ๊ะๆ แต่พี่จ่ายให้ก่อนก็ได้นะพี่ไม่ว่าหรอกน้องลืมจริงๆนี้”

“ไม่เป็นไรล่ะพี่หนูขอลงป้ายหน้านี้และไม่อยากอยู่ใกล้คนไร้น้ำใจ”

และพอรถเมล์จอดรับคนที่ป้ายฉันก็ไม่รอช้าเดินลงรถทันที แต่ก็มีมีคนจับแขนฉันไว้แล้วผลักให้ฉันไปนั่งตรงที่เคยเป็นที่นั่งนายแมน

“ยังไม่ถึงโรงเรียนเลยจะรีบลงไปไปไหน”

นายแมนนั้นเองที่เป็นคนดึงแขนฉันไว้ไม่ให้ลงมาจากรถ ยี้มือคนไร้น้ำใจจับแขนฉันอ่าขยักแขย่ง

“ฉันจะลงที่ไหนมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับคนไร้น้ำใจอย่างนาย”

“- - + พี่ครับนี้ครับเงินของผมกับยัยนี้ไม่ต้องถอนนะครับ”

นายแมนทำท่าทางโมโหที่ฉันว่าเขาอย่างนั้นแล้วจ่ายเงินค่ารถให้ฉันกับกระเป๋ารถเมล์ด้วยแบงค์ร้อยแถมยังบอกไม่ต้องถอนอีกน้ำใจงามจริงๆคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะหายโกรธหรอฝัน

“พี่ค่ะของหนูไม่ต้องคิดนะค่ะหนูจะลงป้ายนี้และค่ะ”

“นี้แพนกวินเธออย่าดื่อได้ไหม นั่งนี้และถึงโรงเรียนแล้วค่อยลง”

“ไม่ฉันไม่อยากอยู่ใกล้คนไร้น้ำใจอย่างนาย”

แล้วฉันก็ลุกขึ้นยืนเพื่อจะไปยืนที่อื่นแต่ก็โดนคนไร้น้ำใจดันตัวให้นั่งลงที่เดิมอีก

“ปล่อยฉันนะอีตาบ้าคนไร้น้ำใจ ไอ้หน้ากิมจิ ไอ้ขี้เก๊ก ไอ้เต้าหู้ยี้ ปล่อยยยยยย”

“ไม่ นั่งดีๆเป็นไหม!!!!”

O^O อีตาบ้านั้นตะคอกใส่ฉันอ่าแถมกดไหล่ฉันให้นั่งเฉยๆอย่างแรงเลย เจ็บอ่า TT0TT

“T_T”

ด้วยความเจ็บและความโกรธทำให้น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาไม่หยุดฉันพยายามห้ามไม่ให้มันไหลแต่ก็ห้ามไม่ได้

“แพนกวินเธอร้องไห้หรอ O_o ฉันขอโทษนะแพนกวินฉันไม่ได้ตั้งใจฉันขอโทษ”

“ถึงโรงเรียนแล้วฉันลงได้แล้วใช่ไหม ขอตัว T0T”

นายแมนไม่มีขออ้างมาห้ามฉันเลยปล่อยฉันให้ลงจากรถเมล์โรงเรียนของฉันต้องเข้าไปในซอยอีกนิดหน่อยแล้วก็เลี้ยวซ้ายก็ถึงฉันเลยรีบวิ่งให้ถึงที่ให้เร็วที่สุดเพราะอยากหนีนายแมนให้ไกลและแล้วความซวยก็เข้ามาทักฉันอีกครั้ง

ผลืด.......

“(>0<)กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

ใครก็ไม่รู้ทิ้งเปลือกกล้วยไว้กลางทางฉันเลยวิ่งเหยียบซะเต็มที่เจ็บก้นอีกแน่ๆไม่กล้าดูแล้วหลับตารับชะตากรรมดีกว่า

“>.<โอ๊ย!!”

แงงงงงงเจ็บๆๆๆแต่แปลกแหะล้มแล้วทำไมไม่เจ็บก้นอ่ากลับเจ็บข้อเท้าแทนแถมรู้สึกอุ่นๆอีก

“เป็นอะไรหรือเปล่าครับคุณ”

เอะเสียงใครวะเสียงนี้นุ่มชวนฝันจริงๆ

“0//0”

กรี๊ดมีผู้ชายกอดฉันอยู่ค่ะแถมเขาคงรับฉันเกือบไม่ทันเลยอยู่ในท่านั่งคุกเข่าเกือบนอนทับฉันด้วยซ้ำแต่อ่าหน้าตาเขาคล้ายๆนายแมนนะแต่ดูหวานๆนุ่มๆไม่เหมือนนายแมนที่หน้าออกแนวเท่มากกว่า คุณพระช่วยยัยแพนกวินเจอรักครั้งแรกของชีวิตแล้วค่ะ

“คุณครับเป็นอะไรหรือเปล่าครับ - - ?”

“^///^ เออไม่เป็นไรค่ะขอบคุณนะค่ะแต่เออช่วยลุกขึ้นก่อนได้ไหมค่ะคนดูใหญ่แล้วอ่ะค่ะ”

“<’.)”หันไปดูก่อน

“(^//^)”และหันกลับมา

กรี๊ดว้ายเขามีลักยิ้มด้วยแก้มทั้งสองข้างเลยยิ้มเขาทำให้ฉันใจละลาย ก็ใจมันหายละลายละลายและไหลไปกับเธอ

เขาช่วยพยุงฉันให้ลุกขึ้นยืนแต่แล้ว.....

“ว้าย......”

Y^Yส่งสัยข้อเท้าฉันจะแพลงซะแล้วเพราะอย่างนี้ตอนยืนฉันเลยเสียหลักล้มทับเขาเลย กลิ่นตัวเขาหอมมากเลย (^.,^) หื่นขึ้นแล้วค่ะ

“ไอ้มินข้าเจอไอ้แมนที่ปากซอยเลยมา.....(O///O)ไอ้มินเดี๋ยวนี้เองกล้าทำขนาดนี้เลยหรอวะ”

“จะบ้าหรอเธอคนนี้เขาเสียหลังล้มช่วยพาเธอลุกขึ้นหน่อยสิวะไอ้ฮิว”

“เอ้าหรอเออได้ มาครับเดี๋ยวผมช่วยพยุงไอ้แมนมาช่วยกันหน่อยดิ”

“อะไรว่ะ เออๆก็ได้”

และแล้วทั้งสองคนก็พาฉันลุกขึ้นจากตัวของสุดที่รักของฉันแงงกำลังได้อารมณ์เลยพาลุกขึ้นทำไมนี้

“โอ๊ยๆเท้าๆเจ็บ”

“O_oแพนกวิน!!”

อ่ะเสียงใครคุ้นๆ

“O_oนายแมน โอ๊ย...เจ็บๆๆๆๆT^T”

ทำไมฉันถึงหนีนายไม่เคยพ้นสักทีนะกำลังมีความสุขอยู่แท้ๆเจ้านายความสุขหายเลย

“เองรู้จักสาวหุ่น X คนนี้หรอวะไอ้แมน”

“ใครสาวหุ่นXวะไอ้ฮิว”

“ก็สาวน้อยคนนี้ไง”

“เออรู้จังลูกสาวอาจาร์ อนิรุจธ์ ฝ่ายปกครองโรงเรียนเราไง”

“โอ๊ย....จะคุยกันอีกนานไหมฉันเจ็บจนยืนไม่ไหวแล้วนะ”

“เอ้ายืนไม่ไหวหรองั้นเอาแบบนี้แล้วกัน”

อ้าย....ไม่เคยคาดคิดคาดฝันมาก่อนว่าจะโดนผู้ชายอุ้มแถมผู้ชายที่อุ้มฉันก็คือคนที่ฉันเกียจมากที่สุดด้วย

“กรี๊ด...นี้นายแมนนายทำอะไรนะปล่อยฉันนะปล่อย”

นายแมนหันหน้ามาพูดกับฉันยิ้มๆอย่างสะใจมาทางฉันมันทำให้ฉันเกียจผู้ชายคนนี้มากเข้าไปอีก

“^-^ก็ยืนไม่ไหวไม่ใช่หรอฉันก็ช่วยไม่ให้ยืนแล้วไงจะว่าไปนึกว่าจะอุ้มไม่ไหวแล้วนะนี้เห็นตัวใหญ่อย่างกะช้างแนะ”

“กรี๊ด...นายว่าฉันอีกแล้วนะฉันเกียจนายไอ้หน้ากิมจิไอ้เต้าหู้ยี้ปล่อยฉันนะฉันเกียจนายปล่อยยยยยยย”

“นี้เธอจะแหกปากทำไมนี้อยู่ใกล้หูแค่นี้พูดเบาๆก็ได้ยินแล้ว”

“ไอ้แมนอุ้มลูกอาจารย์ฝ่ายปกครองอย่างนี้ไม่เป็นไรหรอว่ะโหดที่สุดในโรงเรียนเลยนะนั้น”

“เอาน่าไปกันเถอะ เดี๋ยวเราไปโรงเรียนกันนะครับน้องแพนกวิน ^-^”

“>^< เชอะ”