คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 2
Chapter 2
“กว่าจะเข้าบริษัทได้นะครับ ผมนึกว่าจะลาออกไปซะแล้ว”บอสหนุ่มกล่าวกับพนักงานของตนที่เพิ่งเข้ามารายงานตัวที่บริษัทเพราะตั้งแต่ย้ายมาประจำที่นี่เธอยังไม่ได้ย่างก้าวมาที่บริษัทเลย
“ขอโทษทีค่ะบอส คือว่าตัลมีหลายๆอย่างต้องจัดการ บอสอย่าโกรธเลยนะ”คริสตัลกล่าวยิ้มทำหน้าเศร้าเพราะกลัวบอสของเธอจะดุ
“นี่คริสตัล ผมยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยดูทำหน้าเข้า เดี้ยวคนอื่นก็เข้าใจผมผิดแย่”
“ตกลงบอสไม่ได้โกรธใช่ไหมค่ะ คริสตัล จอง ขอรายตัวอย่างเป็นทางการค่ะ”
“ครับรับทราบครับ นี่ผมมีงานแรกให้เลย งานนี้ผมให้คุณจัดการ”บอสหนุ่มกล่าวแล้วยื่นแฟ้มเอกสารให้หญิงสาวตรงหน้าดูมันเป็นงานตกแต่งภายใน และดูว่าจะเป็นเรือนหอซะด้วย
“ยิ้มแบบนี้ คงจะไม่มีปัญหาใช่ไหม”บอสหนุ่มกล่าว
“ไม่มีปํญหาค่ะ บอสมั่นใจได้เลย ขอตัวก่อนน่ะ คุณคิม จงอิน”หญิงสาวกล่าวลุกขึ้นเดินออกไปอย่างมีความสุขแต่ก็ไม่วายที่จะเรียกชื่อจริงของเจ้านายเธอ
“นี่ บอกกี่ครั้งให้เรียก ไค ” เสียงบอสกล่าวไล่หลัง แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ส่งยิ้มกับตามประสาคนที่รู้จักกันมา
…………………………………………………………………………………………………………………..
“เฮ้ย จริงหรอยัยตัล ทำไมบังเอิญแบบนี้อ่ะ งั้นก็เข้าทางแกเลยสิ”ยุนอากล่าวกับเสียงปลายสายอย่างไม่น่าเชื่อว่างานที่คริสตัลรับเป้นงานตกแต่งเรือนหอของทิฟฟานี่ กับชานยอลแฟนของเขา
“เออ เดี้ยวเย็นนี้ เจอกันแค่นี้ก่อนน่ะ ฉันต้องไปดูงาน เดี้ยวบอสด่า เพราะฉันไม่ใช่ลูกน้องคนโปรด”ยุนอากล่าวก่อนจะตัดสายไป เธอมองแผนที่ในมือ ก่อนจะเดินเข้าไปตามทาง แต่ดูเหมือนจะโชคร้ายที่ตรงนี้เขากำลังล่อจับคนร้าย ทำให้เธอพลอยซวยไปด้วย
“อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”เสียงปริศนาดังขึ้น ปลายกระบอกปืนจ่อเข้าที่หลังของเธอ พร้อมกับชายคนนั้นล็อกคอเธอไว้ทันที
“แกๆ จะทำอะไรฉันอ่ะ อยากได้เงินก็เอาไปสิ อยู่ในกระเป๋าฉันให้แกหมดเลย”ยุนอากล่าวติดๆขัดชี้ไปที่กระเป๋าถือของเธอ
“หยุด! อย่าขยับแล้วปล่อยผู้หญิงซะ”ชายอีกคนที่วิ่งมากอย่างกระหื่นกระหอบ หันกระบอกมาทางคนร้ายที่จับหญิงสาวไว้เป็นตัวประกัน
“มึงนั่นแหละที่ต้องวางปืน และอย่าขยับไม่งั้นก็ยิงนังนี่แน่”คนร้ายกล่าวแล้วยกปืนจ่อที่หัวหัวของยุนอา
“นี่ ปล่อยฉันน่ะ แกมาจับฉันทำไม คุณห้ามเดินเข้ามาน่ะ ฉันยังไม่อยากตาย”ยุนอาร้องลั่น ห้ามไม่ให้ตำรวจคนนั้นเดินเข้ามาเพราะกลัวคนร้ายจะทำร้ายเธอขึ้นมาจริงๆ
“ชั้น จะ 1ถึง3ถ้าแกไม่ปล่อยตัวประกัน แกได้โดนดีแน่”ตำรวจหนุ่มผมทองคนนั้นหาได้ฟังคำขู่ของคนร้ายไม่เขาเล็งปืนไปที่คนร้าย อย่างไม่ลังเลแต่อย่างใด
“มึงไม่กล้าหรอก ถ้ามึงยิงกูนังนี่ก็ตาย”คนร้ายขู่อีกครั้ง
“ 1….”ตำรวจหนุ่มเริ่มนับตามคำขู่ของเขา
“นี่ไอ้ตำรวจบ้า ไม่เห็นหรอ….ว่าฉันยังเป็นตัวประกันอยู่”
“2….”
“งั้นนังนี่ก็อย่าอยู่เลยยยยยยย”
“3…..”
ปัง!
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงของยุนอาดังขึ้นพร้อมกับเสียงลั่นไกปืน เธอหลับตาปี๊เพราะคิดว่าเธออาจจะไม่รอดแล้วแต่เปล่าเลย เธอนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรสักนิด แต่เป็นคนร้ายนั้นต่างหากที่ร่วงไปกองกับพื้น เพราะถูกตำรวจหัวทองคนนั้นวิสามัน นั่นเอง
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”ตำรวจหนุ่มเดินเข้ามาถามตัวประกันอย่างยุนอา ที่กำลังยืนตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ยังมีหน้ามาถามอีกหรอ…คุณทำบ้าอะไรของคุณ หากฉันเป็นอะไรขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ”
“แต่คุณก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่….งั้นผมขอตัวไปจัดการกับศพก่อนช่วยลีกทางด้วย”ชายหนุ่มเมื่อเหนว่าหญิงสาวต่อว่าเขาได้เป็นฉากๆแสดงว่าคงไม่ได้เป็นอะไรแล้วจึงขอตัวออกไป
“คริส นี่คุณวิสามันอีกแล้วหรอ ผมย้ำกับคุณแล้วไม่ใช่หรอว่าต้องจำเป็นเท่านั้น”ทันทีที่เขามารายงานกับหวัหน้า เขาก็โดนต่อว่าทันที ทำให้ยุนอาที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วย ยืนซะใจเป็นการใหญ่ที่เขาโดนหัวหน้าต่อว่า
“ผมทราบครับ แต่มันเป็นเหตุสุดวิสัย ถ้าผู้หญิงคนนั้น ไม่เข้ามา เรื่องก็คงไม่วุ่นวายแบบนี้”เขาแก้ตัวก่อนจะหันไปมองทางหญิงสาวแบบเคืองๆที่ทำให้เขาต้องเหนื่อยแล้วต้องโดนหัวหน้าต่อว่า
“คุณไม่ต้องมาแก้ตัว ไปเขียนรายงานมาให้ผม ภายในวันพรุ่งนี้”หัวหน้ากล่าวสั่งงานก่อนจะเดินจากไปอย่างอารมณ์เสีย ยุนอาที่อยู่ไม่ไกลได้ยินเหตุการณ์ทั้งหมดจึงเดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว
พลั่ก!!!
“ย๊าส์! นี่คุณบ้าหรือไงมาเตะผม ระวังจะโดนข้อหาทำร้ายเจ้าหน้าที่นะ”คริสชี้หน้าหญิงสาวที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินจากไปหลังจากที่ทำร้ายเขา
“ต้องรีบกลับบ้าน ไปอาบน้ำล้างซวยซะแล้ว อิม ยุนอา”
……………………………………………………………………………………………………
“คุณหนูค่ะ เข้ามารอข้างไหนบ้านเถอะค่ะ ข้างนอกากาศหนาวมากเดี้ยวจะไม่สบายเอาได้”แม่บ้านแชวอน กล่าวด้วยความเป็นห่วงที่คุณหนูของเขาดีใจจนเกินไป ตั้งแต่รู้ว่าพี่ชายจาหาเธอก็จัดเตรียมทุกอย่างให้พร้อม และมารอรับที่หน้าบ้านอีกด้วย
“ไม่เป็นไรค่ะป้า ซอจะรอพี่ชายตรงนี้”
“นั่นไงค่ะ รถเข้ามาแล้ว คุณชายคงมาแล้วล่ะค่ะ”
“ป้าค่ะ ช่วยเข็นรถซอไปหน่อยสิค่ะ”หญิงสาวกล่าวด้วยความดีใจเมื่อเห็นรถคันหรูเข้ามาภายในเขตบ้านของเธอ เธอจึงสั่งให้แม่บ้านช่วยเข็นรกเข็นของเธอ เพราะเธอนั้นพิการจากอุบัติเหตุเมื่อตอนเด็กๆทำให้เธอนั้นต้องนั่งอยู่บนรถเข็นนี้มาตั้งแต่เด็กนั่นเอง
“ซอฮยอน ออกมาข้างนอกแบบนี้ทำไม ทำไมไม่รอพี่ข้างไหนล่ะ ป้าแชวอนครับปล่อยให้ซอออกมาแบบนี้ได้ไง”ทันทีที่ชายหนุ่มก้าวลงจากรถก็เอ็ดแม่บ้านที่ดูแลซอฮยอนทันที ที่ปล่อยไปเธอออกมาตากลมข้างนอกแบบนี้
“พี่ชายอย่าดุป้าเลยค่ะ ซอดื้อจะออกมาเอง”
“ป่ะ งั้นเราก็เข้าไปคุยกันข้างในบ้านเถอะ เดี้ยวพี่เข็นรถให้”ชายหนุ่มยิ้มอย่างอารมณ์ดี แล้วเข็นรถน้องสาวเข้าบ้านไปอย่างมีความสุข
“โตเป็นสาวเยอะเลย ไม่ได้เจอแค่สามปีเอง สวยขึ้นด้วยน่ะเนี่ย”ชายหนุ่มกล่าวชมน้องสาวของตัวเองก่อนจะขยี้หัวเบาอย่างเอ็นดู
“โอ้ย อย่าขยี้ผมซอสิค่ะ เดี้ยวเสียทรงหมด อุตส่าห์ทำตั้งแต่เช้า”
“อ่ะนี่ของฝากของเรา พี่ซื้อมาให้หลายอย่างเลยไม่รู้ว่าเราชอบไหน”ชายหนุ่มกล่าวแล้วยื่นถุงของฝากให้ซอฮยอน เธอรับมาอย่างดีใจ รีบเปิดดูแต่ละชิ้น
“ไม่เห็นคุณหนูมีความสุขมาตั้งนาน พอรู้ว่าคุณชานยอลจะมาคุณหนูก็ตื่นเต้น รีบสั่งให้เตรียมอาหารให้คุณชานยอลตั้งหลายอย่าง”แม่บ้านแชวอนกล่าว
“แล้วพี่ชายจะอยู่กี่วันค่ะ ซอจะให้ป้าแชวอนเตีรยมห้องและของใช้ให้”
“พี่ว่าจะอยู่สักสองสามวัน ต้องรีบกลับโซลไปทำงานและจัดการเรื่องงานแต่งกับฟานี่อ่ะ”
ฟุบ!
ทันทีที่ได้ยินคำว่าแต่งงานซอฮยอนก็เหมือนมือไม้อ่อน ทำของฝากที่พี่ชายซื้อมาให้ล่วงลงกับพื้น
“เป็นอะไรหรือเปล่าซอ คือว่าพี่ขอโทษน่ะที่ยังไม่ได้บอกเรื่องงงานแต่ง”ชายหนุ่มกล่าว มองหน้าน้องสาวตัวเองที่ดูจะไม่พอใจกับเรื่องที่เขาบอกสักเท่าไหร่
“เปล่าค่ะ ซอไม่ได้เป็นอะไร ซอขอตัวก่อนน่ะค่ะพี่ชาย”หญิงสาวกล่าวตัดบทก่อนจะหนีเข้าห้องไป ชานยอลเองก็หนักใจกับเรื่องนี้เหมือนกัน เพราะซอฮยอนติดเขามากๆตั้งแต่เด็กๆแล้ว นี่อาจจะเป็นเรื่องที่ทำให้เธอไม่พอใจได้เหมือนกัน
…………………………………………………………………………………………………………….
“สวัสดีค่ะ คุณทิฟฟานี่ วันนี้ที่ร้านเรามีสินค้ามาใหม่เพียบเลยนะค่ะ คุณจะต้องชอบมากแน่ๆ”พนักงานต้อนรับกล่าวเมื่อลูกค้าวีไอพีเข้ามาในร้าน
“งั้นหรอ ช่วยเอาของที่เป็นแบบใหม่ทั้งหมดมาให้ฉันดูเดี้ยวนี้”หญิงสาวกล่าวสั่ง ก่อนจะลงที่โซฟาอย่างอารมณ์ดี
“ฉันจะเอาใบนี้ที่มันเป็นสีขาว ไปหามาเดี๋ยวนี้”ทิฟฟานี่กล่าวอย่างหงุดหงิดเมื่อไม่ได้ตามที่เธอสั่ง
“เอ่อ สีขาวมันเป็นรุ่นลิมิเต็ดอิดีชั่นค่ะ เราเอาเข้ามาใบเดียว แล้วก็มีลูกค้าซื้อไปแล้ว”พนักงานกล่าวอธิบาย
“พวกเธอก็รู้นี่ว่าฉันไม่ชอบใช้ของซ้ำกับใคร แล้วทำไมถึงเอาไปขายคนอื่น ไปเอาใบนั้นมาเดี๋ยวนี้ถ้าหามาไม่ได้ฉันจะฟ้องผู้จัดการให้ไล่เธอออก”ทิฟฟานี่กล่าวเด็ดขาด เพราะการที่ขัดใจเธอทำให้เธออารมณ์เสียที่สุด และเธออยากจะเห็นหน้าคนๆนั้นหนัก คนที่แย่งของๆเธอไป
“เกรงว่าจะไม่ได้อ่ะค่ะ เพราะว่าลูกค้าคนนั้นเขาจ่ายเงินไปแล้วอ่ะค่ะ ดูแบบอื่นดีกว่านะค่ะ”พนักงานกล่าวอย่างใจเย็น ชวนให้เธอดูแบบอื่น
“ไม่ ฉันจะเอาใบนั้น”ทิฟฟานี่ล่าวคำเดิมอย่างเอาชนะ
“Sorry ด้วยน่ะค่ะคุณ ทิฟฟานี่พอดีว่ากระเป๋าใบที่คุณอยากได้ ฉันซื้อไปแล้ว”คริสตัลที่ทนฟังอยู่นานเดินออกมาเย้ยทิฟฟานี่ ที่กำลังเล่นงานกับพนักงงานอย่างเอาเป็นเอาตาย
“แกเป็นใคร มีสิทธิออะไร มาแย่งของๆฉัน”ทิฟฟานี่กล่าวอย่างอารมณ์เสีย จ้องหน้าผู้หญิงที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน แสดงว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้อยู่ในแวดวงเดียวกันกับเธอ
“จุ๊ๆ อย่ามาแสดงอาการต่ำแบบนี้สิค่ะ ฉันพูดกับคณแบบสุภาพนะค่ะ”หญิงสาวยิ้มเย้ยทำท่าจุ๊ปากเพื่อให้ทิฟฟานี่สำรวมกิริยาของตัวเอง
“นี่แกอย่ามากวนประสาทฉันนะ ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใคร อยากจะลองดีหรือไง”ทิฟฟานี่ชี้หน้าคนตรงหน้า มองด้วยสายตาที่เหยียดหยาม
“ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะว่า คุณเป็นใคร ฮวังมิยอง หรือทิฟฟานี่ ลูกสาวคนเดียวของเจ้าสัว ฮวัง มินย๊อก สาวไฮโซขี้วีน และกำลังจะแต่งงานกับปาร์คชานยอล แฟนหนุ่มสุดหล่อที่โดนคุณสวมเขาตลอดสามปี”คริสตัลกล่าวหน้าตาย มองหน้าอย่างรู้ทันคนตรงหน้า
“เป็นไงค่ะ ฉันรู้จักคุณดีหรือเปล่า”
“แกเป็นใคร แกพูดบ้าอะไรฮ่ะ”ทิฟฟานี่กำมัดแน่น เธอรู้สึกอยากจะฉีกคนตรงหน้าให้เป็นชิ้นๆ เธอไม่เคยเจอใครที่ทำให้เธอเกลียดได้เท่านี้เลย
“ฉันเป็นใครงั้นหรอ เอาเป็นว่าวันหลังเราค่อยรู้จักอย่างเป็นทางการดีกว่า”คริสตัลยิ้มหยัน ก่อนจะเดินออกไปทิ้งความสงสัยมากมายให้กับทิฟฟานี่
“เกมส์ของเราจะเริ่มตั้งแต่นี้เป็นต้นไปทิฟฟานี่”
.............................................................................................................
ความคิดเห็น