คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : daniel x woojin : CAN WE WRITE A SICK SCENE AGAIN?
CAN WE WRITE A SICK SCENE AGAIN?
Couple : คังแดเนียล x อีอูจิน
Hashtag : #วีนีดแดเนียล
Note : ถ้าอ่านแล้วไม่ไหวข้ามได้นะคะ ไม่โกรธ
1)
เขาคั่วแก้วเครื่องดื่มสีอำพันเป็นครั้งที่หนึ่งร้อยสามสิบห้าจุดห้า
จุดห้าเพราะตอนนี้เขายังวนไม่ถึงรอบ
มือยังคงกอบกุมจากจากปากไว้หลวมๆ
ดวงตาของชายหนุ่มลอยนิ่ง
เขาคิดว่าตัวเองคงจะล้มไปในอีกไม่ช้าแล้วก็คงมีเด็กเก็บร่างของเขาไปตามวางที่หน้าถนนอีกตามเคย
แต่เขาหวังว่ามันจะไม่เป็นแบบนั้น เพราะสูทและกางเกงแสลคราคาสูงลิ่วที่เขาพึ่งใส่ไปงานแต่งพี่ชายของเขาคงไม่เป็นมิตรกับพื้นคอนกรีตหน้าร้านเท่าไร
เขาเคยนึกสงสัยเมื่อสมัยยังเด็กว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงได้ชอบนึกชอบนักหนา
ไอ้เหล้ารสขมที่ได้กลิ่นทีไรก็แทบวิ่งออกไปอ้วก ยิ่งเมื่ออีทงเฮ
คนที่แม่บอกว่าให้เรียกว่าพ่อนั้นเดินเป๋เข้ามาในบ้านพร้อมเสื้อผ้ารุงรังนั่น อี๋
แค่นึกภาพกลิ่นฉุนกึกของเหล้าขาวยังปรี๊ดขึ้นมาในหัว
แต่พอขึ้นมาจนล่วงเข้าเลขสองปลายๆถึงได้เข้าใจ
ของอย่างนี้มันมาพร้อมกับความแก่และอายุที่มากขึ้นมั้ง
ไม่รู้ว่าทางวิทยาศาสตร์อธิบายไว้ว่ายังไงกับการที่คนเราอยู่ๆโตมาก็เริ่มกินเหล้าเมาบุหรี่
กินกาแฟต่างน้ำ ทั้งที่มันไม่ได้น่าพิสมัยนักในวัยเด็ก
แก่แล้วต่อมรับรสทำงานน้อยลงหรอ...ก็อาจจะเป็นไปได้
และก็น่าจะเป็นเหตุผลเดียวกับที่เขาเริ่มมารอใครบางคนที่นี่ตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน
เขากับแดเนียลเราเลิกกันที่นี่ด้วยเหตุผลโคตรไร้สาระจนลำบากที่จะนึกว่าเพราะอะไร
เขาจำได้แต่เพียงความรู้สึกบางๆที่ยังลอยวนอยู่ว่าเขาไม่ได้เสียใจเลยแม้แต่นิด
และไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเสียใจแบบนี้ด้วยซ้ำ
แต่นั่นเป็นอีอูจินเมื่อ 12 ปีที่แล้ว
อีอูจินในวัย 27
ยังคงรอคังแดเนียลแบบลมๆแล้งๆอยู่ที่นี่...ทุกคืน...มาตลอดสองปี
2)
เขาคิดถึงแนนซี่
เสียงของเธอทำให้เขาหวั่นไหวได้เสมอ
ร้านนี้ไม่ค่อยเล่นเพลงนี้บ่อยนัก
แต่ไม่รู้คุ้มดีคุ้มร้ายอย่างไรที่มายเบบี้ชอทมีดาวน์กลับถูกเล่นที่นี่ แสงสีจากเวทีปาดไปปาดมาจนเขาเริ่มรู้ปวดหนึบในลูกตาแม้ว่าไม่ได้หันไปมองตรงๆ
ขนาดว่าฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่คงกำลังสำแดงเดชเต็มที่ยังต้านทานไม่อยู่
แต่เขาก็ยังคงลืมตามองแสงที่กระทบขวดเหล้าใสทึบบนบาร์ไล่มาจนถึงแก้วตรงหน้าเขา
แล้วเสียงเพลงอื้ออึงก็จบลง
เขาแกล้งทำท่าเหมือนคนถูกยิง กระตุกร่างกายเล็กน้อย
แล้วลงไปฟุบกับบาร์เพื่อล้อกับเพลงที่พึ่งจบไปเมื่อครู่
Bang bang, she shot me
down
Bang bang, I hit the ground
Bang bang, that awful sound
Bang bang, my baby shot me down
เขาหัวเราะขื่นๆกับแก้วเหล้าของเขา
ก็ไม่รู้จะไปยิ้มกับใครที่ไหนเพราะมาคนเดียว หวังแค่ซักวันที่คังแดเนียลกลับมา
ได้เห็นว่าเขายังคงไม่มีใครและตัดสินใจกลับออกไปจากที่นี่พร้อมกันโดยไม่หวนกลับมาอีก
โดยที่ผมไม่ต้องคิดถึงแนนซี่อีก
3)
“มาคนเดียวหรอคะ”
“ครับ”
ศีรษะของเขาหนักอึ้งราวกับเนื้อสมองถูกแทนที่ด้วยเหล็กกล้าเรียบไร้รอยหยักจนเต็ม
เขาพยายามโฟกัสสายตาอย่างหนักกับร่างที่พึ่งเข้ามานั่งข้างๆ
ตอนนี้เข้าเห็นแต่เพียงทรวงอกคู่โตที่ถูกรัดรึงไว้ด้วยเชือกสีแดง
โอเค
หล่อนเป็นผู้หญิง ผู้หญิงที่มาพร้อมกับชุดหนังแก้วรัดรูปสีแดงเลือด
เนื้อวัสดุเงานั้นพอดีกับหล่อนไปเสียทุกส่วนแม้กระทั่งช่วงเนินนูนระหว่างขาที่ก็กระชับเข้าไปจนเห็นร่องรอยโค้งเว้าของความเป็นหญิง
ลอนผมทองที่ม้วนเป็นฟาร่าของเธอทำให้เขาหวั่นไหว
หล่อนเหมือนแนนซี่เหลือเกิน
“ไม่คิดจะมองหน้ากันหน่อยหรอคะ”
“ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ
พอดีผม...เอ่อ...ค่อนข้างหนัก”
“เห็นแล้วหล่ะคะ” หล่อนเอียงคอขำ “ว้าว คอแข็งใช้ได้นะคะเนี่ย”
แม้ว่าการดึงแก้วเหล้าของคนที่ไม่น่าจะรู้จักไปดู
ดมหรืออะไรก็แล้วแต่จะเป็นเรื่องเสียมารยาท แต่อีอูจินก็ไม่คิดจะห้ามปรามอะไร
เพราะลำพังนั่งให้หลังตรงยังลำบาก เจ้าหล่อนมองแก้วเหล้าแล้วก็ยิ้มอยู่อย่างนั้น
อูจินนึกอยู่ในหัวแวบว่าหล่อนคงโดนของดีอะไรมาก่อนหน้านี้แน่ๆ
“ฉัน...เอ่อ...ขอนั่งดื่มกับคุณตรงนี้ได้มั้ยคะ”
“ตามสะดวกเลยครับ
แต่ผมไม่เลี้ยงคุณหรอกนะ”
“ว้า...เสียดายจัง แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ
ชั้นมีเงิน”
หลังจากนั้นอูจินก็ไม่ได้รับรู้อะไรจากเธออีก
หล่อนคงจะหันไปสั่งเหล้ากับเด็กหน้าบาร์ หยิบแก้วของเขาไปดูอีกรอบ
แอบจิบมันไปนิดหน่อย ส่งคืนกลับมาก่อนจะคีบบุหรี่ขึ้นมาติดไฟสูบ อ๊ะ นึกถึงบุหรี่
เขาก็ชักเสี้ยนขึ้นมานิดหน่อยแล้ว
“เอ่อ...คุณครับ
พอจะขอบุหรี่ซักหน่อยได้มั้ยครับ”
“ได้สิคะ”
เจ้าหล่อนคีบบุหรี่จากซองส่งมาให้ “ปกติชั้นไม่แบ่งใครง่ายๆหรอกนะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ”
“....”
“ผมอยากจะขอดูจากคุณแค่ซักฟืดนึง
ดูดทั้งมวนไม่ไหวหรอก”
เขาเห็นหล่อนยักไหล่พลางเอียงคอก่อนจะส่งบุหรี่ที่ไหม้ไปแล้วบางส่วนมา
อูจินสูบควันร้อนเข้าปอดจากทางปาก กลิ่นจากเม็ดบลูเบอรี่ในมวนหอมเย็นฉ่ำไปทั่ว
เจ้าหล่อนคงมีเงินไม่เบาเพราะบุหรี่ดีอย่างนี้ราคาก็เอาเรื่อง
รู้อย่างนี้ขอมาเต็มมวนคงช่วยให้โล่งขึ้นเยอะ
แต่ก็ได้แค่คิดแล้วก็คืนมวนยาสูบให้เจ้าของไป
“บุหรี่หอมดีนะครับ”
“ไม่ใช่แค่บุหรี่หรอกค่ะที่หอม”
สองสายตาเลื่อนขึ้นประสานกัน
อูจินไม่ใช่เด็กน้อยหรือพวกทึ่มตายด้านที่จะไม่รู้นัยของประโยคเมื่อครู่
เขารู้ดีว่าหล่อนต้องการอะไรจากเขาในค่ำคืนนี้ และจริงๆแล้วก็ไม่น่าจะเสียหายอะไรเพราะเขาเองก็...แข็งขันพร้อมพรักตั้งแต่เห็นทรวงอกทรงโตกลมกลึงนั่นแล้ว
และอีกอย่าง...
ตลอดเกือบปี...คังแดเนียลก็ไม่เคยมาที่นี่อยู่แล้ว
และคืนนี้ก็คงไม่ต่างจากเดิม
“งั้นขอลองนะครับ”
เขากดริมฝีปากอุ่นเข้ากับเรียวปากเคลือบลิปสติกสีแดงสดของเจ้าหล่อนที่ตั้งรับรออยู่แล้ว
แล้วสัมผัสด้วยมืออุ่นเข้ากับความเป็นหญิงของเธอ
4)
หล่อนคั่วแก้วเครื่องดื่มสีอำพันเป็นครั้งที่หนึ่งร้อยสามสิบห้า
แล้วหล่อนก็กระดกมันเข้าไป
หล่อนยกมือซ้ายซึ่งว่างอยู่จับขนตาปลอมที่หลุดออกมาจากที่ที่ควรอยู่ให้หลุดออกไปพ้นรำคาญ
ก่อนจะวางมือลงบนร่างที่สลบไสลไม่ได้สติอยู่ข้างๆ ชายหนุ่มในร่างกายโตเต็มวัยนอนคว่ำหน้า
ซุกซ่อนท่อนล่างเปลือยเปล่าไว้ใต้ผ้าห่มราคาถูก
หล่อนและเขากลับมาจบที่ม่านรูดแห่งนี้หลังจากบาร์ปิดเมื่อคืน
นับว่าเป็นกิจกรรมที่หอมหวานพอใช้ได้ทีเดียว
ผ้าปูที่นอนยับยู่ไปหมดจนอดสงสัยไม่ได้ว่าแม่บ้านจะสาปแช่งอะไรในใจบ้าง
แต่สิ่งเป็นที่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าลีลาท่วงท่าของเขาเมื่อคืนมันรุนแรงเอาเรื่อง
แอบนึกว่าเด็กน้อยคนนี้จะมีของซักแค่ไหน
12 ปีที่ไม่เจอกัน...ใช้ได้เลยนี่อีอูจิน
เพราะสัมผัสของเธอ
ทำให้ร่างในห้วงนิทราลืมตาตื่นขึ้น
“คุณตื่นแล้วหรอครับ”
ชายหนุ่มยังคงงัวเงียและอ่อนล้า
“ค่ะ...ก็ซักพัก”
หล่อนว่ายิ้มๆแล้วอัดควันยาสูบเข้าปอด
ก่อนจะพ่นออกมาโขมง
“เมื่อคืนเครียดอะไรรึเปล่า...ดูไม่ค่อยเอ็นจอยเลยนะ”
“ถ้าให้พูดความจริงก็...”
“...ผมรู้สึกผิดนิดหน่อย”
“ที่มาเอากับกะหรี่อย่างฉันนะหรือคะ...ฉันสะอาดนะเอาเข้าจริง”
ใบหน้ามนสะอึกกับคำพูดตรงไปตรงมาเมื่อครู่
หล่อนหัวเราะ
“ผมไม่ควรทำแบบนี้ทั้งที่...ผมยังรอใครบางคนอยู่”
เขาหลุบตาลง
“รอคนชื่อคังแดเนียลนะหรอคะ”
ประโยคเมื่อครู่ทำให้อีอูจินตาตั้งขึ้นมาทันที
“โอ๊ะ...คุณรู้จักเขาด้วยหรอครับ”
“แน่นอน”
หล่อนคว้าเอากระเป๋าคลัชแชแนลปลอมที่ได้มาจากตลาดมืดมาคุ้ยหาอะไรบางอย่าง
อูจินยังคงตีความอะไรไม่ออกเพราะสิ่งที่หล่อนพูดมันซับซ้อนรวมกับอาการหน้ามืดจากกิจกรรมร้อนรักเมื่อคืน
“อันที่จริงเขาตายไปแล้ว...ตั้งแต่เมื่อซัก”
หล่อนเว้นช่วงดูดบุหรี่ “สิบปีที่แล้ว”
“ได้ยังไง...ที่ไหนครับ”
“ห้องผ่าตัดแปลงเพศที่นิวยอร์กหน่ะค่ะ”
หล่อนว่าพลางยื่นบัตรประชาชนให้อีกคน
บนบัตรนั้นไม่มีข้อมูลอะไรน่าสนใจไปมากกว่ารูปถ่ายหน้าบัตรที่อูจินน่าจะจดจำได้ดี
หรือถ้าเขายังจำไม่ได้เพราะมันนานเกินไปก็ยังมีทั้งชื่อและนามสกุลย้ำให้อีกที
Surname
Kang
Given names
Daniel
“ตอนนี้มีแต่คังดานิเท่านั้นแหละค่ะ...ที่ใช้ชีวิตแทนคังแดเนียลอยู่”
ดวงตากลมเบิกกว้างชวนให้ร่างอรชรที่เปลือยเปล่าอยู่ยกยิ้มขึ้นมาไม่ได้
พอเห็นอูจินที่กำลังช็อกกับภาพที่ไม่คุยเคยกับคังแดเนียลที่เขาไม่คุ้ยเคยก็ยิ่งอยากจะหัวเราะใหญ่
“คุณแกล้งผมใช่มั้ยครับ...”
“...”
“คังแดเนียลอยู่ที่ไหน!! คุณบอกผมมา”
“คุณฆ่าเขาแล้วจริงๆใช่มั้ย!!”
เส้นสติของอูจินขาดสะบั้น
เขาคว้าไหล่กว้างได้แล้วเขย่ามันอย่างแรง หน้าอกทรงโตกระเพื่อมตามแรงมือของชายหนุ่ม
น้ำตาของเขาเริ่มหลั่งออกมาอาบพวงแก้ม แต่เจ้าหล่อนก็ยังคงยิ้ม
ไม่ใช่เพราะมันตลกอะไรหรอกนะ แต่เพราะฤทธิ์ของยาสูบผสมกัญชามวนนั้นต่างหาก
“ใจเย็น”
“มึงเอาพี่แดเนียลไปไว้ที่ไหน!!...มึงฝังเขาไว้ที่ไหน บอกกูมา!!”
“เราจำพี่ไม่ได้จริงหรออูจิน...หยุดแล้วมองหน้าพี่อีกทีได้ไหม”
“ฮึก”
ดานิเลิกใช้เสียงสองแล้วหันมามองหน้าอูจินตรงๆ
อูจินที่น้ำตาอาบแก้มนิ่งลงแล้วพินิจใบหน้าตรงหน้าชัดๆอีกครั้ง พอทุกอย่างสงบลง เธอใช้มือคว้าวิกผมปลอมสีทองสังเคราะห์นั่นออกไปข้างเตียง
เหลือแต่เพียงเรือนผมสีน้ำตาลที่ถูกรวบไว้ภายใต้ตาข่าย
“พี่แดเนียล...พี่จริงๆด้วย”
“รอพี่นานมั้ยไอ้ตัวเล็ก มากอดทีมา”
คังดานิหรือคังแดเนียลรวบคนเคยเล็กแนบเข้ามาที่อกนิ่ม
380 ซีซีของตัว คนในอ้อมกอดสะอึกสะอื้นไม่หยุด หล่อนยังคงมองเขาคล้ายๆกับอูจินเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว
ต่างกันนิดหน่อยตรงที่...
เธอยังไม่เคยลืมแผ่นหลังอันเย็นชาของอูจินที่จากไปในวันนั้น
และเธอไม่แน่ใจว่าจะยอมให้มันเกิดขึ้นอีกดีหรือไม่
“ผมคิดถึงพี่มากเลยรู้มั้ย ผมไป...ฮึก!...รอพี่ทุกวัน...ที่บาร์นั่น...เลยนะ”
“พี่รู้...พี่ก็เห็น”
“ไม่สงสารผมหรอ”
“เอาแบบไม่เกรงใจเลยนะ...ไม่”
อูจินผงะหน้าออกมาจากอ้อมอกของคังดานิ
“พี่แดเนียล...”
“ขอโทษที่ขัดนะ...แต่รบกวนเรียกพี่ว่าดานิด้วย
มันดูไม่ค่อยให้เกียรติกันเท่าไร”
“พี่แดเนียล”
“เราพอจะมาเริ่มต้นใหม่กันได้ไหม”
ดานิสะอึกไปชั่วครู่กับคำถามของของอูจินเมื่อครู่
ถ้าตอบแบบไม่เกรงใจเลย...ไม่ แต่ไม่ใช่เพราะเธอหมดสิ้นทุกอย่างกับอีอูจิน
ทิ้งทุกอย่างไว้ในห้องผ่าตัดอย่างที่พูดไปหรอกนะ
สิ่งที่เดียวที่คังแดเนียลทิ้งไว้ให้ดานิคือความทรงจำเกี่ยวกับอีอูจิน
ไม่ว่าเธอจะเป็นผู้ชาย เป็นคนที่ทำหน้าที่ผู้ชายให้พ่อ ให้แม่ ให้อีอูจิน
หรือวันที่เธอกลายเป็นผู้หญิงอย่างสมบูรณ์ให้ตัวเธอเอง
อีอูจินไม่เคยหายไป
ยังเป็นกลีบกุหลาบที่คงอยู่พร้อมกับหนามแหลมยอกอกเธออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
หลายครั้งที่เธอกลับมาจากนิวยอร์กแล้วกลับมาทำงานเป็นนางโชว์ที่บาร์เส็งเคร็งนั่น
เธอเห็นอีอูจินทุกวันมาตลอดสองปี การปรากฎตัวของเขาทำให้เธอเริ่มคุ้ยเคยกับระยะห่างระหว่างโซลและนิวยอร์กที่หดสั้นเหลือแค่บนเวทีกับหน้าบาร์
เธอคิดว่ามันโอเคสำหรับเธอ แต่เธอก็ยังไม่พอใจ
วันนี้เธอตัดสินใจหดมันให้เหลือแค่เพียงระยะลมหายใจแทรกผ่าน
และเธออ่อนไหวเกินไปจริงๆด้วย
“ถ้าถามแดเนียล
คำตอบคือเขาตายไปตั้งแต่ที่เราแยกจากกันแล้ว”
“...”
“แต่ถ้าถามดานิ...ก็...”
“อาจจะไม่”
ดานิเก็บบัตรประชาชนลงแล้ววางกระเป๋าของเธอไว้บนโต๊ะหัวเตียงเหมือนเดิม
เธอขยี้มวนบุหรี่ผสมที่แทบชิดก้นกรองกับถ้วยกระเบื้อง
แล้วบิดร่างกลับมาหาชายหนุ่มที่จับจ้องเธออยู่วางตา
“ผมรู้ว่าผมอยู่ในฐานะไม่ควรจะขออะไรอีก
แต่...”
“ผมขอให้พี่เป็นแดเนียลให้ผมวันสุดท้ายได้ไหม”
“ถ้าพี่บอกว่าไม่ได้ล่ะ”
“หรือพี่จะเป็นอะไรก็ได้ แล้วแต่พี่เลย”
“แต่ช่วยกลับมาเป็นคนที่ผมรักเถอะนะ”
“อีกซักชั่วโมงเดียวก็พอ”
“เรามาเริ่มกันอีกครั้ง ในฐานะที่พี่เป็นคนของผมเถอะนะ”
“ก็ได้”
สองริมฝีปากพุ่งประกบเข้าหากันอีกครั้งพร้อมกับมือที่คว้าเข้ากับทรวงอกโตอย่างไม่รอช้า
ภายใต้แสงอาทิตย์ที่กำลังขึ้นจากขอบฟ้า
สองร่างยังแนบชิดนัวเนียกันอยู่ในห้องม่านรูดราคาถูกอย่างโหยกระหาย ลืมเวลา
ลืมทุกอย่าง ลืมแม้กระทั่งว่าตอนนั้นพวกเขาเคยเป็นใคร มีแค่ตอนนี้ เวลานี้
เท่านั้น
มีแค่คังดานิและอีอูจินเท่านั้นที่จะก้าวข้ามคืนโหดนี้ไป
อย่างน้อยก็อีกซักชั่วโมง
LOVE WINS
คนที่สู้มาจนถึงจุดนี้คุณคือ Survivor ที่แท้ค่ะ
คือฟิคมันค่อนข้างบ้ามากจริง เราได้รับอิทธิพลมาจาก Pedro Almodovar เยอะมากๆค่ะอย่างที่โปรยไปหัวคลังแล้วว่ามันคือเรื่องของแดเนียลเราเองก็อยาก explore ว่าแดเนียลเป็นอะไรได้บ้าง
ไม่ชอบไม่โกรธนะคะ จริงๆจากใจเลย แต่เราอยากแต่งมากจริงๆไม่รู้ว่าจะเคลมคู่ยังไงไม่ให้หลอก 5555 แต่สำหรับเรามันคือแดจินค่ะ
ไม่ว่าพี่แดนจะเป็นยังไง อยู่ในร่างไหน พี่แดนก็คือพี่แดน พี่แดนของน้องอูจินเสมอค่ะด่าได้นะคะ แต่ถ้าด่าแบบไม่วางถุงกาวลงก่อน เราขออนุญาตลบนะคะ
ขอบคุณมากๆค่ะที่อยู่กันมาถึงตัวอักษรสุดท้าย
ถ้ายังไงติชมกันได้นะคะหรือไปคุยกันต่อที่ #วีนีดแดเนียล ก็ได้ค่ะ
ความคิดเห็น