คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : daniel x woojin : AIRPLANE
AIRPLANE
Couple : คังแดเนียล x อีอูจิน
Hashtag : #วีนีดแดเนียล
Note : ฟังเพลง Airplane ของ f(x) ไปด้วยนะ
(1)
“มันจะโอเคใช่มั้ยฮะ”
“ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกครับคนเก่ง”
แววตาใสมองจ้องมาที่คนโตกว่าอย่างหวาดระวัง
อุ้งมือน้อยชุ่มชื้นเหงื่อไปหมด ร่างภายใต้เข็มขัดรัดผู้โดยสารยังคงซุกซ่อนความสั่นเทิ้มอยู่ภายใน
อูจินรู้สึกไม่ปลอดภัยนักกับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้ ไม่ว่าเป็นอะไร
ดีหรือร้ายก็ตาม
ผมกลัวเครื่องบินเหลือเกินครับพี่แดน
นี่เป็นครั้งแรกที่อูจินต้องเผชิญกับความกลัวของตัวเองที่เขาพยายามหลบหนีมันมาตลอดหลายปี
หลายครั้งเขาผัดผ่อนด้วยข้ออ้างสารพัด ไม่พร้อมบ้าง
เหนื่อยล้าเกินกว่าจะออกเดินทางได้บ้าง แต่สุดท้าย วันนี้เขาก็ต้องทำมันจริงๆสินะ
จนสุดท้ายพี่แดเนียลก็ต้องพาให้เขากลับมาเจอสิ่งที่ควรต้องเจอสักที
ถ้าเขาผ่านบททดสอบอันนี้ไปได้...เขาคงจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้น
หวังว่าอย่างนั้นหน่ะนะ
ตึบ
ตึบ ตึบ
พื้นรองเท้าสนีกเกอร์ของเจ้าตัวเล็กยังคงเคาะกับพื้นเครื่องไม่หยุด
ตามด้วยเสียงเคาะเล็บกับพนักเท้าแขน แดเนียลมองเจ้าหนูที่นั่งข้างๆที่ดูท่าทางจะไม่สบายใจนักกับการขึ้นเครื่องบินครั้งแรก
“อูจินครับ
เราเปิดไฟล์ทโหมดในโทรศัพท์รึยังครับ”
“ลืมไปเลยครับ แต่...ทำไมละครับ”
“ก็อืม...จะได้ไม่มีใครโทรมากวนเราไงครับ...เอ่อ
สัญญาณมันจะกวนการบินหน่ะ”
“อ่ะอ๋อ...ครับ”
“เอามาให้พี่ก็ได้ครับ เดี๋ยวปิดให้”
แดเนียลเห็นท่าทางงกเงิ่นของอูจินที่มือเล็กๆกับโทรศัพท์หน้าจอใหญ่ก็ยากอยู่แล้ว
ยังจะสั่นจากอาการกลัวเครื่องอีก
มือหนาปาดหน้าจอเลื่อนกดไฟลท์โหมดก็ส่งให้ตัวเล็กคืนไป
“กลัวหรอครับอูจิน”
“คะ...ครับ นิดหน่อย”
“ผมกลัวเครื่องบินตก จากข้างล่างมันจะสูงมั้ยฮะ”
“สูงกว่าตึกใบหยกอีก...คนปกติตกแค่ตึกสามชั้นก็เละเป็นโจ๊กแล้ว”
ว่าเสร็จก็กลั้วหัวเราะกับท่าทางที่สั่นเป็นลูกนกของคนขี้กลัว
“จริงหรอฮะ!!”
“แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ มีพี่อยู่ทั้งคน”
“ผมจะปลอดภัยใช่มั้ยฮะ”
“ลองหลับตาลงสิครับ”
เปลือกตาหลับลงตามคำบอก
แดเนียลวางมือของตัวกับอุ้งมือเล็กของอีกคน
เขาเกือบจะขำอีกรอบแล้วที่มือของอูจินทั้งเย็นทั้งเปียกขนาดนี้
โถ
เด็กน้อยเอ้ย
จะกลัวอะไรกับอีแค่ขึ้นเครื่องบิน
เดี๋ยวแปบเดียวก็เสร็จแล้ว
ยังไม่ทันที่อูจินจะลืมตาขึ้น
ริมฝีปากนิ่มก็สัมผัสเข้ากับโหนกหน้าผากของตัวเล็กที่ยังคงหลับตาและน่าจะยิ่งกลัวขึ้นจากการที่มองไม่เห็นอะไรเลย
เขาแช่มันไว้อย่างนั้นสักพักก่อนจะทอดถอนออกมา
“ลืมตาได้แล้วครับ...เมื่อกี้กลัวมั้ยครับ”
“กะกลัวครับ”
“แล้วดีขึ้นมั้ยครับ...ตอนที่พี่จับมือ”
“ดีขึ้นมากเลยครับ”
“งั้นจับมือพี่ไว้นะอูจิน”
“...”
“เราจะผ่านคืนนี้ไปด้วยกัน”
อูจินกระชับมือของอีกคนให้แน่นขึ้น
ในที่สุดรอยยิ้มเล็กก็ผุดจากปากหยักเล็กๆของเจ้าตัวน้อย
แดเนียลยิ้มกว้างออกมาทันทีที่เห็นอูจินเริ่มผ่อนคลายขึ้น สองมือยังคงจับกันไว้แน่นอย่างที่แดเนียลบอกไว้
แล้วเราจะผ่านคืนนี้ไปด้วยกัน
(2)
ในที่สุดมันก็มาถึงจนได้
วินาทีที่เครื่องกำลังวิ่งออกจากรันเวย์และกำลังจะออกตัวขึ้น
พลันเสียงฟ้าผ่าฟ้าร้องเพราะพายุฝนคะนองนอกหน้าต่างยิ่งทำให้อยากจะกรีดร้องออกมา ลำเครื่องบินทั้งลำกำลังสั่นกึงกัง
จิตใจของอูจินทั้งดวงก็สั่นไม่ต่างจากตัวเครื่อง
แม้ว่าจะละล่ำละลักบอกอีกคนว่าเริ่มเจ็บหู
แต่ก็แต่รอยยิ้มกลับมาพลางปลอบโยนว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวมันจะผ่านไป
อูจินพยายามกลืนน้ำลายให้มันหายเจ็บแต่ก็ไม่เป็นผล น้ำใสกำลังเอ่อคลอที่ดวงตากลม
ไหนบอกว่าไม่ต้องกลัวไง
เราจะผ่านคืนนี้ไปด้วยกันได้ยังไง
ถ้าแค่เจ็บหู...พี่ยังไม่เข้าใจเราเลย
เครื่องยังคงสั่นไม่หยุดในระหว่างขึ้น
อยู่ๆฟ้าก็ผ่าเปรี้ยง! อูจินร้องออกมาเสียงดังลั่นเพราะตกใจ
อวัยวะใต้อกสั่นสะท้านไปหมด แดเนียลที่นั่งอยู่เพียงหันมามอง เขาไม่พูดอะไร เพียงแต่กระชับมือให้แน่นขึ้นแล้วประกบริมฝีปากอุ่นเข้ากับอวัยวะเดียวของอีกคน
แดเนียลรุกไล่อีกคนด้วยลิ้นเกี่ยวกระหวัดแลกเปลี่ยนสารเหลวในช่องปากกัน
ลิ้นเล็กที่ยังไม่ทันประสีประสาก็เริ่มสอดเข้ามา อูจินหลับตาลง
สัมผัสได้ถึงหัวใจที่ยังคงตูมตามไม่หยุด
สัมผัสนุ่มนวลแต่ร้อนแรงนั่นทำให้เขาคลายมือที่จิกเล็กแน่นเข้ากับอีกคน
เครื่องและที่นั่งที่ยังคงสั่นอยู่ทำให้มีแรงกระแทกเบาจากพวกเขาทั้งสองคน
สัมผัสที่ควรจะแนบแน่นก็มีเผยอออกจากกันบ้าง แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาอะไร
เพราะสิ่งสำคัญที่สุดคือ
อูจิน...หายกลัวเถอะนะ
มันไม่มีอะไรเลยครับคนดี
แค่เราไปด้วยกัน...ไปพร้อมกัน...เท่านั้นเอง
เชื่อใจพี่นะครับ
ถึงแม้ว่าฝนข้างนอกจะตกอยู่
แต่เครื่องเริ่มคลายอาการสั่นลง ในที่สุดเครื่องบินลำเหล็กก็ชำแรกกลุ่มเมฆที่อัดกลีบแน่นเข้าสู่ฟากฟ้ากว้าง
อูจินคลายมือลงพร้อมกับที่คลายริมฝีปากที่บดแนบกันแน่นออกเพื่อให้อากาศได้แทรกเร้นเข้าไปให้หายใจหายคอบ้าง
แดเนียลถอนริมฝีปากที่ฉ่ำแฉะไปด้วยน้ำลายที่ไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร
เขารั้งร่างของอีกคนมากกกอดไว้ใต้อกแกร่ง อูจินสอดมือรับอ้อมของคนตัวโตไว้แน่น
ทันทีที่ใจทั้งสองคนสัมผัสกัน ความอบอุ่นอย่างประหลาดก็แผ่ซ่านเข้ามา
เครื่องบินลำโตยังคงทะยานผ่านม่านหมู่เมฆไปเรื่อยๆ
อากาศที่ไหลผ่านช่วยพยุงเครื่องไปเดินทางต่อไปได้อย่างราบลื่นไม่มีสะดุด
สัมผัสเบาบางของความชื้นจากฝนไม่ทำให้ความแข็งแกร่งของเจ้าพาหนะเหล็กนี้อ่อนกำลังลงแต่อย่างใด
แดเนียลยังคงกอดเจ้าตัวเล็กไว้อย่างนั้นไม่ปล่อย
เขาหวังแค่จะหายกลัวแล้วเปิดใจไปด้วยกัน เครื่องบินมันอาจจะตกได้ ไม่มีใครรู้หรอก
แต่ที่สำคัญคือมันไม่ทางตกง่ายๆ และถึงยังไงเราก็ยังอยู่ด้วยกันแม้ว่ามันจะตกจริง
เขาไม่มีวันทิ้งคนในอ้อมกอดนี้ไปไหน ไม่มีวันทิ้งให้อยู่ลำพัง เขาสัญญา
เครื่องบินยังคงบินสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ผ่านเขตเมือง ตึกระฟ้ามากมาย ถนน ผู้คนเป็นล้านบนพิ้นแผ่นดินนั้น
ผ่านเขตทุ่งหญ้าพืชพรรณต่างๆ สิงสาราสัตว์สิ่งมีชีวิตมากมายอยู่บนพื้นแผ่นดินนั้น
แต่บนเครื่องบินนี้
มีแค่เราสองคนที่ยังกอดเกี่ยวกันไว้
ยังไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น...อูจิน
หลับตาลงแล้วเชื่อแค่พี่เท่านั้น
...อีกนิดเดียวครับอูจิน...
หวึ่บ!
“ฮึก!...อื้อ”
อูจินส่งเสียงเล็กออกมาแต่เพราะอยู่ในอ้อมกอดของแดเนียลจึงไม่ได้ส่งเสียงดังมากนัก
เขากัดริมฝีปากแน่นกล้ำกลืนน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดกับอาการวูบเหมือนครู่
แดเนียลเหมือนจะรู้ว่าอูจินรู้สึกอย่างไรตอนที่เครื่องตกหลุมอากาศจึงเอามือลูบหลังไว้
“ไม่เป็นไรนะครับคนเก่ง เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”
“อะ...อื้อ”
“อีกนิดเดียว”
เครื่องกลับมาสั่นเป็นเจ้าเข้าอีกครั้ง
แดเนียลกระชับคนในอ้อมแขนไว้แนบแน่น แรงกระแทกจากสะโพกกลมทำให้อูจินจิกเล็บลงไปที่แผ่นหลังกว้าง
แดเนียลฝังริมฝีปากไว้กับลำคอขาวเพื่อคลายอาการตระหนกอีกครั้ง จนเครื่องสั่นกระแทกอย่างแรงครั้งหนึ่ง
เสียงหวานร้องออกมาบางๆพร้อมกับกำปั้นน้อยที่ทุบลงบนช่วงสะบัก
แล้วเครื่องก็สงบลง
ทุกอย่างนิ่งงัน
เรียบร้อยแล้วครับอูจิน
เครื่องแลนด์ดิ้งแล้ว
เห็นมั้ย...ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย...เด็กน้อย
(3)
“เห็นมั้ยไม่เห็นมีอะไรอะไรน่ากลัวเลย...เด็กน้อย”
เสียงกระซิบพร่าแผ่วเบาลงที่ใบหูขาวที่ตอนนี้แดงไปหมด
แดเนียลยังคงค้างร่างกายในตัวอีกคนไว้อยู่ เขากระชับร่างใต้อ้อมกอดไว้แน่น คงจะรู้สึกมากๆเลยสินะ
ถึงขย้ำผ้าปูเตียงซะจนยับไปหมดเลย...เจ้าอูจินเอ้ย
“อื้อ...สนุกดีนะครับ
เป็นประสบการณ์ที่ดีมากเลย”
“ขอบคุณนะครับอูจินของพี่”
“ขอบคุณเหมือนกันครับพี่แดน”
แดเนียลทอดถอนแก่นกายที่ชุ่มไปด้วยน้ำรักออกมา
แล้วหงายร่างนอนแผ่ลงบนเตียง อูจินขยับร่างของตัวให้อยู่ในท่าที่สบายขึ้น
แต่ก็ไม่สะดวกนักเพราะยังเจ็บช่วงล่างอยู่ไม่น้อย
“เดี๋ยวพี่อาบน้ำให้นะครับ
เจ็บสะโพกแย่เลย”
“อุ้มไปเลยนะครับ ผมคงเดินลำบาก”
เสียงเล็กว่าแล้วก็หัวเราะในลำคอ
“ไม่ใช่ปัญหาเลยครับอูจิน”
FIN
พิแดนคลเฬว 555555555555555
ถ้าอ่านจบแล้วให้กลับไปอ่านตอนไฟล์ทโหมดใหม่จะขำมาก
คือทำลายทุกกฎการปฏิบัติบนเครื่องบิน ไม่มีอะไรจริงเลยในฟิคเรื่องนี้
ใครที่เรียนการบิน เรียนแอร์เรียนสจ๊วตขอโทษด้วยนะคะ //กราบ
และย้ำอีกที นี่ไม่ใช่เรื่องถูกต้องในการปฏิบัติบนเครื่องนะคะ อย่าเอาไปทำตาม ขอร้อง
น้องอูจินคนขี้กลัวกับพิแดนคนเวร 2017 มาก 5555555555 ถ้ายังไงติชมกันได้นะคะ
ไปคุยกันต่อที่ #วีนีดแดเนียล ก็ได้ค่ะ
ความคิดเห็น