คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : seongwoo x daniel : ฟิคเรื่องสุดท้ายพระเอกตายตอนจบ
ฟิคเรื่องสุดท้ายพระเอกตายตอนจบ
Couple : องซองอู x คังแดเนียล
Hashtag : #ฟิคเรื่องสุดท้ายพระเอกตายตอนจบ
Note : ไม่ได้อยากสปอยล์ แต่อย่าอ่านตอนกลางคืน เตือนแล้วนะ
1.
“พึ่งกลับจากโรงเรียนหรอ”
“อื้อ”
ตัวเล็กที่พึ่งวิ่งออกมาจากบ้านรีบตรงเข้ามาหาคนในชุดนักเรียนชุ่มเหงื่อ
เขาไพล่บางสิ่งไว้ข้างหลังเพื่อซ่อนให้พ้นสายตาของอีกคน
ดนัยหวังว่านี่จะเป็นจะเซอร์ไพร์สเล็กๆน้อยๆที่เขาพอจะทำให้ได้ในวันเกิดขององอาจ
เพียงชั่วอึดใจมันก็ถูกเฉลยพ้นจากความมืดออกมา
“อ่ะให้ สุขสันต์วันเกิดนะ”
“นี่ทำเองหรอ”
“อื้อ”
มือหนารับเอาการ์ดกระดาษสีพีชที่ยังคงกลิ่นหอมจางๆจากดอกไม้แห้ง
องอาจเปิดแง้มกระดาษออก ภายในมีเพียงข้อความสั้นๆ “12/12/2010 รักไอ้องอาจที่สุด”
พร้อมกับลวดลายหัวใจพร้อยเต็มไปหมด
รอยยิ้มบางวาดขึ้นบนเรียวปากบางของผู้รับ
สองสายตาเงยขึ้นประสานกัน ไม่มีคำพูดใดต้องอธิบายถึงความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้น
มันลึกซึ้งมากกว่าเพื่อนที่เกิด โต กิน นอนด้วยกัน
มากกว่าจนคล้ายว่าต่างคนต่างมองกันและกันเป็นชายหนุ่มและหญิงสาวที่กำลังบานสะพรั่งไปด้วยความสดใสและความรักในวัยแรกรุ่น
ไม่มีคำพูดอะไรในช่วงเวลานั้น
องอาจใช้อ้อมกอดเป็นคำตอบของคำถามทั้งหมดที่เกิดในใจของดนัย
เขาคิดว่าคำตอบนี้คงจะคลายข้อสงสัยที่อาจจะเกิดขึ้นได้ทั้งว่าเขามีความสุขแค่ไหนที่ได้เป็นอย่างทุกวันนี้
ที่ได้มีคนในอ้อมกอดแบบนี้
“เราคิดเหมือนกันใช่มั้ยดนัย”
“เราเคยคิดไม่เหมือนกันด้วยหรือไง”
“ดีใจนะ”
“ดีใจเหมือนกัน”
รอยยิ้มกว้างผลิบานราวกับดอกไม้ได้แสงแดดอุ่น
แม้รอบตัวจะเป็นบรรยากาศแห่งความมืดมิดของยามวิกาล แต่แสงดาวและแสงจันทร์ยังคงส่องสว่าง
ไม่ต่างจากใจสองใจที่ต่างแนบชิดและเติมเต็มคำตอบให้แก่กันในอ้อมกอดอุ่นนั้น
2.
“แดเนียล มึงเอากูไปเขียนเป็นนิยายหรอวะ”
ชายหนุ่มสองคนนั่งอยู่ข้างกันภายใต้แสงเขียวจากหลอดฟลูออเรสเซนต์เก่าในห้องเช่า
ข้าวของที่ดูไม่ได้เก็บมาเนิ่นนาน เก้าอี้นั่งล้มอยู่มุมห้อง
แมงมุมหลังบานหน้าต่างรีบวิ่งออกไปหลังจากตีอกอยู่ได้ซักครู่หนึ่ง
องซองอูในชุดนักศึกษายังคงจับจ้องไปที่ปึกกระดาษนิยายเกย์โรมานซ์ในมือที่เขาพึ่งอ่านออกเสียงจบไปตามคำขอของคนอีกคน
ไม่มีคำพูดอะไรในช่วงเวลานั้น
แดเนียลใช้สายตาเป็นคำตอบของคำถามทั้งหมดที่เกิดในใจของซองอู
ซึ่งแน่นอนว่าเกี่ยวปึกกระดาษในมือของอีกคน แดเนียลหลุบตาลงแล้วว่าเสียงสั่น
“อือ...แค่เรื่องสั้นส่งประกวดหน่ะ”
“แล้วมึง...คิดเหมือนในนิยายรึเปล่าวะ”
ในห้องอากาศไม่ได้หนาว
ซ้ำนี่ยังเป็นหน้าร้อนที่ร้อนที่สุดในรอบสิบปี แต่ปากหนากลับชาจนพูดอะไรไม่ออก
แดเนียลยังคงก้มหน้าหลบซ่อนขอบตาที่เริ่มแดงช้ำขึ้นมาอีกครั้ง
องซองอูหันกลับมามองที่ร่างหนาที่ยังคงก้มหน้าก้มตา
ทั้งสองคนยังคงทิ้งบรรยากาศอึมครึมนั่นไว้อย่างนั้น
จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้นมา
“ว่าไงครับ”
องซองอูรับโทรศัพท์แล้วว่ายิ้มๆ
แดเนียลเงยหน้าขึ้นมามองดูคนข้างๆอีกครั้ง พลางเปลี่ยนท่านั่งจากขัดสมาธิมากอดเข่า
หน้าขาที่ยกขึ้นมาแนบอกสัมผัสได้ถึงหัวใจที่กำลังสั่นรัวอยู่ในช่องอก
ทำไมนะ
ทำไมซองอูคนนั้นถึงยังยิ้มในได้บรรยากาศแบบนี้
ทำไมกัน
“เอาดูเมกซ์ใช่มั้ย
ได้ครับ แล้วผ้าอ้อมหมดรึยังครับ”
แต่จริงๆ
ก็พอเข้าใจได้นะ
“โอเคเลย
ได้ครับ”
ว่าทำไมเขาไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรกับเราเลย
“ฝากหอมแก้มเจ้าแซมฟอดใหญ่ๆเลยนะ
ครับ คิดถึงเหมือนกันครับ”
เพราะเขาไม่เคยคิด...เหมือนเรามาตั้งนานแล้ว
องซองอูวางสายโทรศัพท์
แดเนียลยังคงจับจ้องไปที่เค้าหน้าคมนั่นไม่วางตา
ก่อนที่เจ้าของใบหน้านั้นจะลุกออกไป
3.
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว...กลับก่อนนะ”
องซองอูว่าไว้แค่นี้โดยไม่หันกลับไปมอง
มือเรียวคว้าลูกบิดประตูไม้เปิดออกไป
เสียงดังออดแอดนั่นทำให้เขาต้องหันกลับมางับประตู้ไม้นั่นอย่างระวัง
และสายตาที่ไล่จากลูกบิดขึ้นสูงไปตามขอบประตูจนไปหยุดที่พัดลมเพดานกลางห้อง
เชือกเส้นหนารั้งลำคอขาวไว้กับพัดลมเพดาน
รอยแดงที่น่าจะเกิดจากการดิ้นทนรนทุรายมาก่อนหน้า ดวงตาเหลือกโปน
ฟันขบกันแน่นเพราะเชือกยึดขึ้นไปภายใต้เรียวปากได้รูปนั้น
ของเหลวสีแดงสดทะลักออกจากทุกทวารมาแห้งกรังอยู่บนใบหน้าอมเขียวจนดำไปหมด
เลือดไหลเปรอะลงมายังเสื้อผ้าที่ร่างนั้นยังสวมใส่อยู่
มือทั้งสองที่ขาวซีดปล่อยลงมาข้างลำตัว
เก้าอี้ที่วางล้มอยู่กลางห้องไม่ถูกใช้งานเพราะร่างของแดเนียลอยู่สูงกว่าเก้าอี้ที่ถูกถีบนั่นเสียแล้ว
ร่างขององซองอูชะงักงัน
ความเฉียบชากินไปทั้งสรรพางค์กาย ใบหน้าคมไม่แสดงสีหน้าอะไรเว้นแต่นัยน์ตาที่ซ่อนความสั่นสะท้านและรวดร้าวไว้ไม่มิด
ลมหายใจที่ถูกหยุดไปชั่วครู่ค่อยๆผ่อนออกช้าๆ
เขาหลับตาลงหวังให้ภาพนั่นไม่ใช่เรื่องจริง
แต่น่าเสียดายที่พอเขาลืมตาขึ้นมา...ก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนไป
แดเนียลยังอยู่ที่เดิม ที่พัดลมเพดานตัวนั้น
เสียงออดแอดของประตูที่ถูกงับลงแว่วขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย
ไม่มีใครกลับมาที่ห้องนี้
ทั้งวันนี้และวันรุ่งขึ้น
ร่างที่ห้อยอยู่กระตุกเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมกับน้ำใสที่ไหลผ่านคราวเลือดแห้งที่เกรอะกรัง
END
แรงบันดาลใจจากเพจเรื่องสยองสองบรรทัด5555555555555
เป็นความรักที่ทำอะไรไม่ได้อะเนอะ ทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ
แม้แต่จะสร้างโลกจินตนาการของแดเนียลยังกลับมาถล่มทับตัวเองไม่เหลือชิ้นดีเลย
เราไม่เคยแต่งแนวดราม่า-สยองขวัญมาก่อน
เลยยังแบบจับจุดไม่ถูก ถ้ายังไงติดชมกันได้นะคะ
ไปคุยกันต่อที่ #วีนีดแดเนียล ก็ได้ค่ะ
We Need
To Talk About Daniel ไม่ใช่คลังองเนียลนะคะ //รีบออกตัวก่อน 555555 แต่เป็นคลังฟิคแดเนียลที่อาจจะวนไปคู่คนอื่นเรื่อยๆ
แต่จะคู่ใครก็แล้วแต่แดเนียลเลยค่ะ
ความคิดเห็น