The Lost Man

ลำดับตอนที่ #1 : วันที่1 - ตื่นจากความมืดมิด

วันที่1 ตื่นจากความมืดมิด

            ผมกำลังอยู่บนพาหนะบางอย่าง มันล่วงลงจากกลางอากาศอยากรวดเร็ว ผมตกใจมาก และสะดุ้งตื่นขึ้นมา ผมปวดหัวมาก ผมลองมองไปรอบตัวๆผม มันมีแต่ความมืด ไม่สิ! นั่นตรงนั้นมันมีแสงรอดเข้ามาด้วย ผมเอามือยันตัวเองขึ้นจากพื้น และเดินไปหาแสงนั่น ตรงนั้นมันคือประตูที่แง้มไว้นี่เอง ผมเปิดมันออกมา แสงสาดเข้าใส่เข้าตาผม ผมลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อหายแสบตา ภาพแรกที่ผมเห็น มีแต่ศพผู้คนเกลื่อนระเน ระนาดเต็มพื้น พื้นเต็มไปด้วยคราบเลือด และเขม่าขี้เถ้าเต็มไปหมด ผมหัดกลับไปมองในห้องที่ผมออกมา มีซากอะไรบางอย่างคล้ายบางสิ่งบางอย่างซึ่งผมจำไม่ได้ ผมมองไปรอบ มีแต่ศพคนใส่เครื่องแบบที่ผมคิดว่าผมคุ้นเคยมาก ไม่สิมันเลือนลางมากความทรงจำของผม ผมจำไม่ได้ว่าที่นี่คือที่ไหน ผมจำไม่ได้ว่าตัวผมคือใคร มาจากไหน พ่อผมคือใคร แม่ผมคือใคร ผมเป็นอะไร ทำงานอะไร ผมสูญเสียความทรงจำไป อย่างไร้สาเหตุ ไม่สิผมลืมมันมากกว่า บางทีความฝันนั่นอาจเป็นภาพสุดท้ายที่ผมเห็นก็ได้ ผมเอามือจับที่ศีรษะของผม มันมีเลือด ผมจริงไปดึงผ้าที่พันแขนของศพเครื่องแบบคนหนึ่งมาพันที่หัว ผมได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากท้องของผม โอ้ว! ผมหิวข้าวนั่นเอง

ผมเดินออกจากบริเวณนั้น มองไปรอบๆเห็นแต่ซากปรักหักพังเต็มไปหมด เห็นอาคารที่ถูกไหม้เป็นจุล เห็นแต่ศพ ศพ ศพ แล้วก็ ศพ เกลื่อนพื้น ผมไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับที่นี่ แต่มันต้องเป็นเหตุร้ายแรงเกิดขึ้นกับที่นี่แน่ๆ ผมเดินไปตามเส้นทางถนนใหญ่อย่างไร้จุดหมาย โอ้วนั่นตึกนั่นมันมีป้ายด้วย นี่อาจจะบอกว่าที่นี่คือที่ไหน ผมเดินเข้าไปอ่าน ผมพยายามอ่านมัน แต่ผมลืมไปแล้วว่ามันอ่านยังไง ตอนนี้ผมรู้สึกเงิบเลยทีเดียว ผมจึงเดินต่อไป ท้องผมร้องดังขึ้นเรื่อยๆ ผมไม่มีทางเลือก คงต้องหาอะไรกินแถวนี้แล้ว แต่มองไปรอบๆมีแต่ศพ ศพ ศพ แล้วก็ศพ ผมจึงเดินไปที่ศพ ค้นตามตัวเผื่อจะมีอะไรที่เป็นอาหารได้บ้าง ผมพบแท่งเหลี่ยมๆแท่งหนึ่งห่ออยู่ในวัสดุสีดำ ผมหวังว่ามันคงจะเป็นอาหารนะ ผมแกะห่อออกมา แหยะ ทำไมมันถึงเหลวแบบนี้ แต่ผมไม่มีทางเลือก เลยกินมันเข้าไป รสชาติก็ดีเหมือนกันนะ คงจะพอประทังชีวิตไปได้เล็กน้อย ในตัวชายคนนี้มีแท่งแบบนี้ตั้ง3แท่งแหนะ ผมแกะห่อสีเงินออกมา เขมือบมันเข้าไปด้วยความหิวโหย แต่3แท่งก็ไม่พอ ผมยังรู้สึกหิวอยู่ แต่ทำไงได้ ที่นี่มันไม่มีอะไรกินเลยหนิ ผมจึงเดินต่อไป แบบไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าปลายทางจะเป็นเช่นไร ผมเดินมาก็ไกล เหนื่อยก็เหนื่อย แต่ยังไม่เห็นจะเจอคนที่มีชีวิตเลย หรือว่า ผมจะเป็นคนสุดท้ายที่รอดในที่แห่งนี้นะ ไม่สิถ้าเป็นแบบนั้นคงเหงาแย่เลย 

ผมเดินไปตามเส้นทาง จนในที่สุดผมได้ยินเสียงบางอย่าง เสียงแบบนี้มันคุ้นมากเลย เสียงมันดังขึ้นเรื่อยๆ ผมยิ่งเดินเข้าไปหามันด้วยความดีใจอาจจะมีใครรอดเป็นเพื่อนผมบ้าง ผมเดินเข้าไป เสียงมันดัง โฮ่ง โฮ่งขึ้นเรื่อย ทันใดนั้น เข้าของเสียงก็วิ่งมา ผมยืนดูด้วยความอึนๆงงๆ แต่จู่ๆ ผมก็ได้สติ วิ่งหนีมันไป มันคือสิ่งมีชีวิตสี่ขา ร้องดังโฮ่งๆ ดูที่ปากมัน เหวยยยย ฟันเขี้ยวคมๆเต็มไปหมดเลย มันวิ่งมาอย่างบ้าคลั่ง ผมก็วิ่งหนีมัน มันก็ตามผม โอ้ว! ไม่นะ! ผมสะดุดอะไรบางอย่างล้มลง มันกระโจนเข้าหาผม เสียงของมันดังกึกก้อง “โฮ่ง โฮ่ง” มันกะโดดขึ้นมาบนตัวผม! และมันก็ มันก็! มันก็! เลียหัวผม =A= ผมว่าคำที่จะอธิบายฟีลผมตอนนี้คือ เงิบบบบบบ อะไรกันเนี่ย ทีแรกเห่าอย่างกับจะเป็นจะตาย ไปๆมาๆแค่มาเลียหัวผมซะงั้น ผมอยากจะสื่อสารกับมันนะ แต่ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี ทำไงได้ละผมลืมวิธีพูดไปแล้วหนิ พูดภาษาผมมันพูดยังไงกันเนี่ย ผมจึงทักทายมันด้วยคำว่า “ โฮ่ง โฮ่ง” มันอาจดูไร้สาระนะครับ แต่ผมไม่รู้จริงๆ จะกล่าวอะไรนอกจากคำนี้ ผมลุกขึ้น ลูบหัวมัน3ที ผมอยากจะบอกมันว่า ให้ไปด้วยกันกับผมไหม แต่ผมบอกไม่เป็น ผมจึงลูบหัวมัน แล้วเดินจากมันมา มันก็เดินตามผม เหอะๆ สงสัยมันกับผมคงคิดเหมือนกัน เรา2ตัว หรือ2คน เอ๊ะ! สรุปผมนี่คือตัวอะไรกันเนี่ย แล้วเรียกว่าอะไร ช่างมันเถอะผมจำไม่ได้ เอาเป็นว่าเรียก อย่างงี้และกัน พวกเราก็เดินไปอย่างไร้จุดหมาย ตามเส้นทางที่มีแต่สายลม ซากศพ คราบเลือด และ คราบเขม่าขี้เถ้าที่ฟุ้งเต็มไปทั่วอากาศ

          นี่ผมเดินมากับโฮ่งๆ หลายชั่วโมงแล้วครับ ระยะทางก็ไกลพอสมควร แต่เราก็ยังไม่พบสิ่งมีชีวิตอะไรเลย และนี่ท้องฟ้าก็เริ่มมืดและ ผมก็ยังงงๆอยู่ว่าที่นี่ที่ไหนจะทำยังไงดีเนี่ย ผมเดินไปข้างหน้าอีกนิดนึง ผมสังเกตเห็นบางอย่างเข้า! เฮ้ย! นั่น! มัน! แสงนี่หว่า ผมกับโฮ่งๆ วิ่งเข้าหาแสงสว่าง แต่สิ่งไปซักพักก็ต้องเบรค สิ่งที่ผมเห็น มันไม่น่ามีอยู่จริง ไม่มีใครบอกผมได้เลยว่านั่นมันตัวอะไร เออจริงสินะผมอยู่กับโฮ่งๆนี่หว่า อีกอย่างผมจำภาษาไม่ได้ ถึงบอกแล้วจะรู้เรื่องไหมเนี่ย= =” เอางี้ผมจะอธิบายให้ฟังและกัน มันเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ ยืน2ขา มีแขน2ข้างเหมือนผมเลย แต่ผิวหนังมันนี่แห้งอย่างกับกิ้งก่า ตัวมันใส่ชุดพิลึกๆ น่าจะเป้นวัสดุบางอย่างมันๆเงาๆ แต่ผมว่ามันไม่ใช่แบบเดียวกับผมแน่นอน มือมันมี6นิ้ว ผมมีแค่5นิ้วเอง เหวยยย! มันมองมาทางนี้แล้ว ชิบหายและไง โฮ่งๆ อย่าวิ่งไปดิ มันน่ากลัวนะ เฮ้ย! เฮ้ย! เฮ้ย! ชิบหายโฮ่งๆ นายโดนยิงหรอเนี่ย โอ้วไม่นะ นายตายแล้ว ผมจะอยู่กลับใครเนี่ย เฮ้ย! มันมองมาทางผมแล้ว ว๊ากกกก! วิ่งๆๆๆๆๆๆ อย่ายิงมาสิวะ ตกใจนะเว้ย! ผมวิ่งหนีมัน มันก็วิ่งไล่ยิงผม เฮ้ย! ท้องฟ้าเริ่มมืดและ หิวก็หิว หนีก็ต้องหนี เหนื่อยชิบ อยากพักอะ เลิกยิงผมได้ไหมเนี่ย ว๊ากกกกก! วิ่งต่อไป ทาเคชิ ว่าแต่ทาเคชิมันคือใคร=A= เฮ้ย! ปวดหัวอีกและ!  โอยมาปวดอะไรตอนหนีเนี่ย โอย! ต้องหาที่ซ่อนและ ทำไงดีถึงจะรอดจากสายตามันได้ เฮ้ย! นั่นก้อนหินนี่หว่า หยิบเขวี้ยงมันเลย! ควับ ผมหันหลังไปเขวี้ยงใส่มันแล้วก็ชิ่งด้วยความเร็วแสง ว๊ากกกกกก! ย๊ากกกกกกกกกกก !

            เฮ้อ! ในที่สุดผมก็หนีมันพ้นซักทีครับ แต่ก็น่าเศร้าใจนะ ผมต้องเสียเพื่อนดีๆอย่างโฮ่งๆ ไป ตอนนี้ผมเข้ามาแอบในซากอาคารแห่งหนึ่งครับ ว่าแต่อาคารมันคืออะไรหว่า เฮ้ย! ผมเริ่มนึกออกทีละนิดแล้วหละ ไอที่ผมซ่อนอยู่นี่เขาเรียกอาคารนี่เอง ตอนนี้ท้องฟ้าก็มืดแล้วครับ ผมเองก็เหนื่อยมาก ง่วงมาก หิวมาก แต่ที่นี่มันไม่มีอะไรให้กินเลยอะ เง้อออออ! หิว โอยไม่ไหวแล้วครับ ทำไมโลกมันหมุนแบบนี้ ราตรีสวัสดิ์ครับ