คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความหวัง
แสงอาทิตย์อ่อนๆ ส่องพาดผ่านหน้าต่างห้องเรียน ในยามเย็น นักเรียนส่วนใหญ่เริ่มทะยอยกลับบ้าน วันนี้เป็นวันแรกของปีการศึกษา
ผมชื่อ โอชิโระ ริวโนะสึเกะ เป็นนักเรียนชั้นมัธยมปลาย โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยไคโตะแห่งนี้ ผมอยู่ห้อง 2-B ที่เป็นห้องกลางๆ ไม่โดดเด่นเหมือนพวกห้องAหรอก วันนี้ผมต้องย้อนกลับมาที่ห้องเรียนในเวลาแบบนี้ เพราะดันลืมสมุดโน๊ตเล่มสำคัญไว้ที่ห้อง แต่ระหว่างทางผมก็ได้ยินเสียงบางอย่างที่ผิดปกติ
“ อ๊ายยยยย ช่วยด้วย ไปให้พ้นนะ!!! ใครก็ได้ช่วยฉันที! “
ผมรีบวิ่งไปตามหาที่มาของเสียง แล้วก็ไปพบกับภาพที่ผมแทบไม่เชื่อสายตา!
ในห้อง2-C ในห้อง2-C!
มีผู้ชาย6คนกำลังทำอะไร กับเด็กผู้หญิงคนนั้นหนะ
ผมรีบวิ่งเข้าไป
“ หยุดนะ! ห๊ะ! ยูนะจัง นี่พวกแกทำอะไรยูนะหนะ! ”
“ ริวคุง ช่วยด้วย เรียว..คะ..คุง “
ยูนะ เพื่อนสมัยเด็กของผม ที่พึ่งบังเอิญเลื่อนชั้นมาเจอกันที่ห้อง2-B เธอสลบลงไป ท่ามกลาง นักเรียนชาย ที่ดูแล้วไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่6คน
“นี่แกหนะ ไม่เกี่ยวอย่าเสือกดีกว่า หรือว่าแกกับยัยนี่ เป็นแฟนกัน หึหึ พวกเราหนะมันเป็นหมาป่า ล่าเหยื่อ คงจะไม่ยอมเสียลูกกวางตัวน้อยๆ ให้กับหมากากๆอย่างแกหรอก”
“หนอยนี่แก พูดอะไรของแก ยูนะ ก็เหมือนน้องสาวของฉัน แกบังอาจทำอย่างนี้ยกโทษให้ไม่ได้”
“ย๊ากกกกกกกกกก! “
ผมพุ่งเข้าไปต่อยไอหน้าส้นตีนปากหมานะ แต่ผลมันกลับตรงกันข้าม
ฟืด!~
“ เฮ้ย! ดูไอลูกหมานี่ดิวะ แม่งทำไรของมันวะ5555 พวกเราตื้บมัน”
อั๊ค!
มีหมัดต่อยมาที่ท้องของผม ผมล้มลงไปกองกับพื้น แล้วพวกมัน6คนก็รุมกระทืบผม
ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ!
มันกระทืบผมไม่หยุด ตอนนี้สติผมเริ่มเลือนราง เลือดไหลออกมาตามแผลที่แตกออก รวมทั้งจมูกและปาก ผมเริ่มรำพึนรำพันในใจว่า
“ ใครก็ได้ช่วยที ไม่ว่าจะเป็นเทพ เป็นปีศาจ เป็นวิญญาณ หรือเป็นอะไรก็ตาม ช่วยให้ผม ได้ปกป้อง ยูนะที!”
ขณะที่ตาผมใกล้จะปิดลง ผมเห็นบางสิ่งบางอย่าง ลอยเข้ามาใกล้ผม มันเป็นคล้ายๆเหมือนวัตถุขนาดเล็ก สีม่วงอ่อน สว่างๆ
อั๊ค!
อยู่ๆมันก็พุ่งเข้ามาในตาซ้ายผม และอยู่ทุกสิ่งก็เปลี่ยนสี
“ ข้าจะทำให้ความปรารถณาของเจ้าเป็นจริง “
ใครน่ะ ใครน่ะ พูดอยู่ในหัวผม ไม่นะผมอาจบ้าไปแล้ว
“ ร่างกายนี่ข้าขอยืมใช้ก่อนนะ เจ้าหนูน้อย “
อ๊าคค เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายผมเนี่ย ทำไมผมควบคุมอะไรไม่ได้เลยถามมันยังขยับเองอีก
ปัก!
อยู่ๆตัวผมก็เอามือยันพื้นดันตัวขึ้นมา
“ เฮ้ย! มันใช่คนเปล่าวะนั่น โดนอัดเข้าไปขนาดนั้นยังลุกขึ้นมาได้อีก ”
“ หึหึ ไอพวกสวะ “
เฮ้ย! นี่ผมพูดอะไรออกไป
ชิ้ง !
อยู่ๆ ตัวผมก็ชักบางสิ่งบางอย่างออกมาจากอากาศ มันเสียดสีกับบรรยากาศโดยรอบ จนเกิดออกมาเป้นประกายไฟ
“ เชี่ย! อะไรวะนั่น! เฮ้ย! แม่งไม่ใช่คน “
“ หึหึ เหล่าสวะทั้ง วันนี้ Dark Dragranite Blade เล่มนี้จะลิ้มรสกายสัมผัสของสวะอย่างพวกแกเอง ดูซิ มันจะเป็นยังไง “
“ เฮ้ยพวกเราหนีเร็ว! “
“ เสียใจด้วย เหล่าสวะทั้งหลาย แกหนีไม่รอดหรอก “
“ DRAGON CIRCLE SLASH! “
ฉั๊วะ ! อ๊าคคค!
ตัวผมเพียงแค่สะบัดเบลด เบาๆ ก็เกิดรัศมีออกไปเป็นคมดาบ เฉือนไปยังหลังของชายทั้ง6ที่กำลังจะหนี จนพวกมันลงไปกองกับพื้น แล้วร้องด้วยความเจ็บปวด จะว่าไปก็สะใจเหมือนกันนะ แต่เฮ้ย! นี่มันรุนแรงไปรึเปล่า
เอ๊ะ! นั่นใครยืนอยู่ที่ประตูหนะ ชายค่อนข้างสูงใส่แว่นผมยาวคนนั้น จะว่าไปน่าตาคุ้นๆเหมือนเจอที่ไหนมาก่อน อ่อ ทาคิซาวา ซาโต้ ห้อง3-A ผลการเรียนยอดเยี่ยมติดท็อปของสายชั้น2ปีซ้อน แถมยังเป็นประธานนักเรียนอีก เอว่าแต่เขามาทำอะไรที่นี่
“ หยุดเถอะ มารมังกร มนุษย์ธรรมดาพวกนี้ ไม่เหมาะ แก่การเป็นคู่ต่อสู้ ของเจ้า เอ้า! ไอพวกเดนนรก รีบหนีไปก่อน “
“ ทูตสวรรค์ แกมาขวางข้าทำไม ข้าแค่ทำตามประสงค์ของเด็กคนนี้ ที่จะปกป้องเด็กผู้หญิง ที่กองอยู่ที่พื้นนี่ “
“ แกพึ่งจะมาจุติอย่าพูดมากเลยดีกว่า รีบๆคืนร่างให้เด็กคนนั้นซะ ไม่งั้นเดี๋ยวจะหาว่าข้าไม่เตือน “
“ ไม่คืนเว้ย! ข้าต้องไปฆ่าไอพวกนั้น! ใครขวาง มันก็คือ ศัตรู! “
... ตัวผมจ้องหน้าประธานนักเรียนอยู่พักใหญ่ ว่าแต่ ไอทูตสวรรค์และเบลดที่อยู่ในมีผมนี่มันคืออะไร แล้วนี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นฟะ!
“ ขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าไม่ยอมคืนร่างล่ะก็ จะไม่ปราณีแล้วนะ “
“ ขอเตือนเป็นครั้งสุดท้ายเหมือนกัน เจ้าทูตสวรรค์ ถ้ายังมัวแต่ยืนขวางทางอยู่แบบนั้นล่ะก็ ก็จะไม่ปราณีแล้วเหมือนกัน! “
“ DARK SLASH! “ “ ANGLE SMASH “
ตู้ม!
ค้อนสีขาวบริสุทธ์ของประธานนักเรียน ยัน กับ เบลดสีดำใส ที่ผมอยู่ แต่ว่าทำไมผมรู้สึกแขนของผมมันเริ่มล้า หรือว่า บางสิ่งบางอย่างที่ควบคุมผมอยู่จะเริ่มอ่อนแรง
“ จบซะเถอะนะ มารมังกร “
“ JUSTICE SMASH! “
อั๊ค!
ค้อนของประธานฟาดมาที่ผม แล้วภาพทุกอย่างก็ มืดลง....
ผมตื่นขึ้นมาอีกที รู้สึกมึนๆงง และเหมือนตาผมจะมองเห็นแค่ข้างเดียว ร่างกายผมตอนนี้ขยับไม่ไหว ลุกขึ้นมาไม่ไหวจริงๆ
“ ทะ...ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย ทำไมร่างกายมันขยับไม่ได้ แถมตายังมองไม่เห็นอีก ”
“ ตื่นแล้วหรอ โอชิโระ ริวโนะสึเกะ ที่นี่คือห้องพยาบาล “
ชายคนหนึ่งพูดกับผม แต่ตาผมยังลืมไม่สุด เลยเห็นหน้าของเขาไม่ค่อยจะชัด อ่อนั่นประธานนักเรียนนี่เอง
“ รุ่นพี่ นี่เอง นี่มันเกิดอะไรขึ้นหรอครับ แล้วยูนะหละ “
“ ยูนะเธออยู่เตียงข้างๆ เธอปลอดภัยแล้วไม่ต้องห่วง เรียกฉัน ซาโต้ ก็ได้ นายรู้ไหม ว่าสิ่งที่เข้าไปฝังในตาซ้ายของนายหนะมันคืออะไร “
“ ผมไม่รู้ครับ แต่ดูเหมือนหลังจากมันฝังเข้าไปในตาผม ร่างกายมันก็ควบคุมไม่ได้เลย “
“ สิ่งที่เข้าไปฝังในตาของนายคือ Gem แห่ง มารมังกร “
“ Gem มันคืออะไรหรอครับ ซาโต้คุง “
“ ฟังให้ดีนะ Gem คือสสารชนิดหนึ่ง เกิดจากการตกผลึกของธรรมชาติ โดยภายในGemแต่ละGem จะมีพลังงานที่สถิตอยู่ต่างกันไป Gemที่ฝังอยู่ในตาของนายหนะเป็นGem แห่งมารมังกร ถือเป็นGem ที่อันตราย และทรงพลังที่สุดเลยก็ว่าได้ และที่สำคัญ มันคือGem ที่ใครๆก็ต้องการ โดยเฉพาะ กลุ่มHoly Chaos ทั้ง5 ผู้รับใช้พระเจ้า พวกนี้จะไล่ล่า Gemทุกสายที่เป็นGem แห่งมาร แล้วจะทำลายมัน โดยไม่สนใจว่าผู้ที่ครอบครองมัน จะเป็นอะไรรึเปล่า พอเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นรึยังล่ะ แต่ขอถามก่อนว่า นายไปได้มันมาได้ยังไง “
“ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ตอนนั้นผมโดนรุมกระทืบ ผมแค่คิดในใจว่า ขอให้ใครก็ได้มาช่วย จู่ๆ มันก็พุ่งเข้ามาในตาผม แต่ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันมาจริงๆนะครับ “
“ อ่อเป็นอย่างนี้เองหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เพื่อความปลอดภัยของนาย ต่อจากนี้ไป อยากให้หาอะไรมาปิดตาข้างนั้นซะ ตอนนี้ตาทั้ง2ข้างของนายหนะมันคนละสีกันเลย รู้ตัวไหม ถ้าพวกGemแห่งทูตสวรรค์มาเห็นเข้า นายเละแน่ “
“ แต่รุ่นพี่ก็ครอบครอง Gem แห่งทูตสวรรค์หนิครับ แล้วทำไมรุ่นพี่ถึงช่วยผมล่ะ “
“ ฟังนะ ฉันไม่สนหรอกว่าคนที่อยู่ข้างหน้าจะเป็น Gemแห่งมารหรือไม่ก็ตาม หากคนๆนั้นมีใจที่บริสุทธิ์ และเป็นคนดีจริงๆล่ะก็ ฉันไม่ทำร้ายหรอก นอกจาก นายจะเอาGemไปใช้ในทางที่ผิด ทำให้คนอื่นเดือดร้อน วันนั้นแหละฉันจะทำลายนายทิ้ง ไม่ว่านายจะครอบครองGemแบบไหนก็ตาม “
“ ว่าแต่ทำไมผมถึงขยับร่างกายไม่ได้เลยล่ะ “
“ โทษที ฉันผนึกนายเอาไว้หนะ กลัวว่าฟื้นขึ้นมาเกิดเป็นมารมังกรแล้วจะแย่ เดี๋ยวปลดผนึกให้ “
“ ANGLE UNLOCK! “
“ ขอบคุณครับรุ่นพี่ซาโต้ ว่าแต่ชีวิตผมต่อจากนี้ ต้องทำอะไรรึเปล่าครับ “
“ ไม่ต้องทำอะไรมากหรอก แค่ปิดตานั่นไว้ แล้วก็นะ ห้ามบอกใครเด็ดขาดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าเกิดมีพวกใช้Gemคนอื่นรู้ขึ้นมาล่ะก็ ถึงเวลานั้น ฉันก็ช่วยอะไรนายไม่ได้ “
“ แต่ก็นะ ริวโนะสึเกะ นี่ก็6โมงแล้ว ปลุก แฟนของนายให้กลับบ้านได้แล้วมั้ง ฉันไปล่ะ บาย “
“ เฮ้ย! ยูนะเป็นเพื่อนผมครับ ไม่ใช่แฟน “
ผมพูดไปอย่างนั้น แต่คงไม่ทันและ ผมเลยปลุกยูนะ
“ ยูนะ ยูนะ 6โมงตื่นได้แล้ว กลับบ้านกันเถอะ”
“ ริวคุง ไม่เป็นอะไรใช่ไหม “
“ เอ่อ ไม่เป็นอะไรหรอก แค่โดนพวกนั้นยำนิดหน่อยหนะ “
“ นี่มันไม่นิดแล้วมั้ง ริวคุง ทั้งตานั่น แถมแผลเต็มตัวไปหมดเลย “
“ เอาเถอะน่ายูนะ เพื่อยูนะ ฉันทำได้ทุกอย่างแหละ เรากลับบ้านกันเถอะ เย็นแล้วๆ “
“ ค่า รักริวคุงที่สุดเลย “
ดูถ้าทางยูนะมีความสุขมาก ที่เห้นผมปลอดภัย เราเดินกลับบ้านด้วยกัน จนถึงทางแยกที่ต้องแยกทางกัน
“ ริวคุง ขอบคุณนะที่มาช่วยเค้าวันนี้ ไม่งั้นเค้าคงโดนพวกนั้น ทำอะไรต่อมิอะไรไปแล้ว ขอบคุณนะค้า ริวคุง ไปละบ๊ายบาย ”
“ จ้าๆ “
ผมโบกมือให้ยูนะพร้อมทั้งยิ้ม แต่คิดในใจว่า ตรูแทบไม่ได้ทำเชรี่ยอะไรเลย ไปให้เขาอัดซะด้วยซ้ำ ถ้าจะขอบคุณ คงต้องขอบคุณ มารมังกร แล้วก็รุ่นพี่ซาโต้มากกว่า โอยวันนี้ไม่ไหวและ ผมกลับบ้านนอนดีกว่า
เช้าวันรุ่งขึ้น วันที่อากาศแจ่มใส ผมตื่นขึ้นมา อาบน้ำแต่งตัว กินข้าวไปโรงเรียน แต่วันนี้พิเศษหน่อย ผมต้องใส่ที่ปิดตาไปโรงเรียน น่าอายชะมัดเลย แต่ช่างเถอะช่วยไม่ได้นี่นา
ผมเดินเท้าไปโรงเรียน ระหว่างทาง มีต่อคนมองมาที่ผม แต่ต้องบอกว่า ถ้าเขาไม่มองน่าจะแปลกกว่ามอง เพราะผมเล่นแปะพลาสเตอร์ที่หน้า ปิดตาซ้าย แทนยังต้องเอาผ้าพันแขนขวาที่เมื่อวาน โดนเหยียบซะเละเลย ดีนะผมเป็นคนถนัดซ้าย เลยไม่ค่อยมีปัญหา แต่ทว่า
“ ดูนั่นสิ คนนั้นมันเป็น โรคจูนิเบียวรึเปล่า อย่าไปเข้าใกล้นะน่ากลัว “
โอย~ แย่จริงๆ ตรูเจ็บจริงเฟ้ย ไม่ใช่ฟันเล่นแบบพวกจูนิเบียว ซุบซิบกันอยู่ได้ ผมรีบๆเดิน ออกห่างจากพวกนั้น จนในที่สุด
เฮ้อ~ ถึงซักทีห้องเรียนเรา
“ เฮ้ย! ริวโนะสึเกะ นี่แกไปทำไรมาวะ พันซะขนาดนั้น หรือว่า นายเป็น..”
“ เคนตะ ตรูเป็นอะไรพูดมาดีๆ นะเฟ้ย “
ผมมองพูดพร้อมมองเคนตะด้วยรังสีอัมหิต!
“ ไม่มีอะไรหรอกเพื่อน555 แค่แซวเล่นเฉยๆ ไม่ต้องมองตรูเหมือนจะแดกกันขนาดนั้นก็ได้เฟ้ย! “
“ อ้าว! ริวคุง อาการดีขึ้นรึยัง “
ในที่สุด ยูนะก็มา นี่แหละคนที่จะบอกว่าตรูเจ็บจริงไม่ใช่จูนิเบียว ผมยิ้มให้ยูนะ แล้วพูดว่า
“ ดีขึ้นมากแล้วหละ แล้วยูนะหละ เป็นยังไงบ้าง “
“ เค้าไม่เป็นอะไรหรอกน่าริวคุง แต่ว่า วันนี้ ริวคุงเหมือนพวก จูนิเบียวชะมัดเลย 555 “
“ เมื่อวานเค้าช่วยยูนะนะ อย่าล้อกันเสะ 5555 “
“ ริวโนะสึเกะ ทีกับเพื่อนปล่อยรังสีซะรุนแรง ทีกับยูนะ ทำเป็นหัวเราะครึกครื้น “
“ เอาน่า เอาน่า เคนตะ ยูนะก็เหมือนน้องสาวฉันเว้ย! เนอะ เนอะ ยูนะ 555 “
“ ค่า~ พี่ชาย “
และแล้ววันนี้ก็เป็นวันเรียนเหมือนทุกๆวัน จนกระทั่งพักเที่ยง
ผมกินข้าวกล่องที่เตรียมมาเอง กับ เคนตะ ส่วนยูนะ ก็ไปกินกับพวก เพื่อนสาวของเธอ แหม่ น่ารักจังเลย โดยเฉพาะ มิวาโกะ ที่เป็นถึงSของชมรมเชียลีดเดอร์ แหม่อาหารตาชัดๆ
แต่พอกินข้าวเสร็จอยู่ๆ ผมก็ปวดห้องน้ำขึ้นมา
“เคนตะ ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ นั่งเสพอาหารตาไปก่อนนะเว้ย! 5555 “
“ เออ ไปๆเหอะเดี๋ยวราด “
ผมเดินจากห้องเรียนที่อยู่ชั้น5 ไปเข้าห้องน้ำ แต่อยู่ๆก็รู้สึกมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น
เหมือนกับว่า มีคนบางคนสะกดรอยตาม แล้วแอบจ้องมองผมอยู่ตลอดเวลา แต่ทว่า ตอนนี้ไม่มีเวลาคิดและ ห้องน้ำจ๋า ตรูจะราดแล้ว
ความคิดเห็น