╬ SONGKIM ╬ FADEAWAY / + OS

ลำดับตอนที่ #2 : ◢ FADE AWAY :: 1 ◣

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r

FADE AWAY #1

 

 

"ฮึ่ยยยยย!!"
เสียงหวานเอ่ยขึ้นมาอย่างหงุดหงิด  เพราะอะไรน่ะหรอ  ก็ผู้ชายที่ชื่อซงมินโฮน่ะสิ  ไม่ว่าจะเล่นเกมส์อะไรก็เป็นฝ่ายชนะไปซะทุกที  ทั้งที่ตัวเขาเองก็เป็นคนเล่นบ่อยกว่าเเท้ๆ 

มือบางข้างที่ว่างทุบไหล่หนาอย่างเเรงก่อนวางจอยสติ๊กลงเเล้วเดินออกนอกห้องนอนทิ้งให้อีกคนนั่งหน้าเหวอ

"อ้าว!"มินโฮหัวเราะน้อยๆมองไล่หลังคนเอาแต่ใจ  เพราะตั้งเเต่กลับมาจากเรียนก็เห็นอีกคนนั่งขมักเขม้นเล่นเกมส์อยู่หน้าจอโทรทัศน์  เลยอดไม่ได้ที่จะต่อจอยสติ๊กอีกอันมาเล่นด้วย จนเวลาล่วงเลยไปจนห้าทุ่มกว่า มือหนาปิดเกมลงเเล้วเก็บเข้าที่ก่อนจะเดินออกมาหาอีกคนที่นั่งดูวาไรตี้อยู่ที่โซนห้องนั่งเล่น

"ไปนอนเถอะ"ร่างสูงยื่นมือออกไปโดยหวังว่าอีกคนที่นั่งหน้าบึ้งอยู่จะยื่นมือมาจับเขาเหมือนทุกครั้ง  เเต่ไม่ใช่สำหรับครั้งนี้....เห็นดังนั้นร่างสูงจึงทิ้งตัวลงนอนตรงที่ว่างข้างๆคนตัวเล็ก  เเต่ไม่ทันที่จะได้ทำเนียนขยับเข้าไปหนุนตัก  อีกฝ่ายก็ดันเขยิบออกไปเสียก่อนทำให้หัวไปกระเเทกกับโซฟานุ่มเข้าอย่างจัง

จินอูหัวเราะน้อยๆกับความซื่อบื้อของอีกคนก่อนจะลูบหัวเบาๆด้วยความเอ็นดู  มือเล็กจูงมือหนาให้ลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอน ร่างสูงที่เดินตามเข้าไปอย่างว่าง่าย จึงคิดวิธีหากำไรเล็กๆน้อยๆก่อนนอน ทันทีที่สัมผัสเตียงนุ่ม  สายตาเจ้าเล่ห์มองมือที่กุมไว้ก่อนจะกระชากอย่างเเรง  ส่งผลให้ร่างเล็กล้มทับบนตัวเขาอย่างง่ายดาย  ริมฝีปากเข้มกระตุกยิ้มให้กับความฉลาดของตัวเอง  มือหนาทาบทับลงบนพวงแก้มใสของอีกคน  แล้วกดลงไปเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว 

"หายงอนผมเเล้วใช่มั้ย"
ตาแป๋วที่จ้องมองอยู่ทำเป็นเสมองที่อื่น ทำให้มินโฮต้องถามย้ำอีกครั้ง

"ตอบก่อน  เดี๋ยวจะให้ไปนอน"จินอูพยักหน้าเนือยๆ...ซงมินโฮเนี่ยน่ารำคาญชะมัด

"ไม่เอาพยักหน้า  พูดด้วยๆ"จินอูหันขวับด้วยความหงุดหงิด  หงุดหงิดที่ต้องมาเขินให้รุ่นน้องบ้าๆบอๆนอนมอง....ใช่  มินโฮเป็นรุ่นน้องจินวูอยู่หนึ่งปี  ทั้งสองบังเอิญเจอกันตอนที่มินโฮคนซื่อเดินสะดุดยอดหญ้าอยู่หน้าคณะบัญชีเป็นเหตุข้าวของที่เจ้าตัวหอบมานั้นกระจายไปตามทางเดิน  ร่างเล็กที่เดินอยู่เเถวนั้นด้วยความสงสารจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าไปให้ความช่วยเหลือ  มินโฮยิ้มเขินๆด้วยความอายก่อนจะรับอุปกรณ์การเรียนที่มือเล็กนั้นรวบมาให้โค้งขอบคุณเเล้วมองตามอีกคนที่เดินจากไป .....มินโฮน่ะเคยซื่อยังไงก็ยังซื่ออย่างนั้นไม่เคยเปลี่ยนเลย

"นะๆๆๆๆๆพูดก่อน"

"......."

"นะๆๆ"

"อ....อื้ออออ"
เอ่ยตัดความรำคาญก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างเเรงเมื่อแขนแกร่งปล่อยตัวเองเป็นอิสระ


"หึหึ  ก็เเค่เนี้ยะ"

- - - - - - - - - - - - - - -

วันนี้มินโฮมามหาลัยเช้ากว่าปกติ เหตุเกิดจากต้องมาส่งจินอูทำกิจกรรมของทางคณะเห็นว่าปีนี้กะจัดใหญ่ไม่ใช่เล่นเพราะสปอนเซอร์หลักเป็นถึงลูกเจ้าของบริษัทใหญ่

"เย็นนี้ให้ผมมารับรึเปล่า"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อรถจอดเทียบหน้าตึก  จินอูส่ายหน้าเบาๆ เป็นอันรู้กันว่าเขาคงจะให้เพื่อนที่คณะมาส่ง ซึ่งมินโฮเองก็เคยเจออยู่ประมาณ3-4ครั้ง เเล้วก็ดูน่าไว้ใจได้

"อย่ากลับดึกนะ"ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มให้แล้วผงกหัวอย่างเเรง2-3ทีก่อนจะเปิดประตูลงรถไป

ผ่านไปประมาณ3ช่วงตึกมินโฮเลี้ยวรถเข้าลานจอดรถของคณะอย่างเคยชิน    จอดเสร็จมือหนาหอบสัมภาระพะรุงพะรัง ซึ่งความจริงมันก็ไม่ได้เยอะอะไรหรอกเพียงเเต่เขาน่ะเป็นพวกขี้เกียจเก็บให้มันที่เป็นทาง...ถือคติว่าถึงเวลาก็ต้องหยิบมาใช้อยู่ดีนั่นแหล่ะ


"เหยดดดดด!!  วันนี้ชายซงมาเช้าว่ะ"


"เชี่ยยยย วันนี้ฝนตกชัวร์"
เสียงแบบนี้ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่ามาจากโต๊ะเดิม กลุ่มเดิม ขนาดนั่งกันอยู่แค่สามคนก็เสียงดังได้ เอ้ออ!เอากะพวกมันสิ .....มินโฮพยักเพยิดหน้าก่อนจะกองสัมภาระไว้บนโต๊ะไม้ตำแหน่งประจำ

"เห้ยมึง เมื่อวานเว้ย ผู้หญิงที่ผับอย่างงี้เลย"เสียงแหลมๆของคนที่นั่งตรงข้ามดังขึ้น  มินโฮเงยหน้ามองอีกคนที่ยกนิ้วทำท่าทางประกอบ  ก่อนจะทำหน้าฟินจนตาแทบจะปิด


"แหม่ ไอ้ฮุนกูเห็นมึงก็พูดโอเวอร์ทุกทีอะ"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น  ก่อนจะส่ายหัวเบาๆให้กับเพื่อนตัวเอง...ไอนี่มันเป็นพวกขี้โม้ถึงโม้ที่สุด  อะไรที่มันว่าดีส่วนใหญ่ก็มักจะไม่เป็นตามที่พูดไว้ทุกที


"เห้ยยย แต่อันนี้กูไม่ได้โม้ สาบาน มึงอะพลาดเอง"


"ไอ่เฮีย  โน้มน้าวไปก็เท่านั้นอะ  เค้าสนใจผู้หญิงซะทีไหน  เป็นผู้ชายตัวเล็กน่ารักๆว่าไปอย่าง"น้ำเสียงแกมประชดของบ๊อบบี้ลูกพี่ลูกของซึงฮุน สกิลความกวนเบื้องล่างนี่ไม่ได้ลดน้อยจากพี่สักนิด ยิ่งเวลาพวกนี้ดูโอ้กันยิ่งไม่อยากเข้าใกล้ เพราะเถียงไม่เคยชนะสักครั้ง.....บ๊อบบี้ค่อนข้างสนิทกับมินโฮอยู่พอสมควร  สมัยมัธยมเวลาไปเที่ยวกับกลุ่มเพื่อน ซึงฮุนก็มักจะลากน้องมันมานั่งด้วยเกือบทุกครั้ง  พอมันเข้ามหาลัยมาก็ดันจับพลัดจับผลูมาลงคณะเดียวกันซะงั้น

"พวกมึงเงียบไปเลย รำคาญจริง"เอ่ยตัดบทสนทนาก่อนจะเสหน้าไปมองที่อื่นกลบเกลื่อน

"ใช่สิ  กุไม่ใช่แฟนมึงนี่ ฮึก"ซึงฮุนแกล้งร้องไห้เข้าไปซบอกคนเป็นน้องที่นั่งอยูข้างๆ อีกคนก็ดันรับมุขเข้าไปกอดปลอบ บ้าบอกันทั้งพี่ทั้งน้อง...เฮอะ อากาศวันนี้มันร้อนชะมัด  มือหนายกขึ้นมาพัดหน้าตัวเอง  ก่อนจะถลกเสื้อไปมาไล่ความร้อน

"พวกมึงเลิกแกล้งพี่รหัสกูได้ละ ดูสิเขินหน้าดำเลยตัวเอง"จุนฮเวที่นั่งเงียบเล่นโทรศัพท์อยู่นาน  อุตส่าห์เจียดเวลาอันน้อยนิดเงยหน้าขึ้นมาร่วมวงเเซว  คนที่ไม่มีอะไรจะเถียง ก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไง  นั่งเงียบๆไปละกัน......



- - - - - - - -

เวลาล่วงเลยมาจนถึงตอนเย็น นักศึกษาต่างทยอยออกจากห้องเรียนด้วยความเร่งรีบ เป็นเพราะอาจารย์เลื่อนนัดส่งโปรเจคให้ใกล้เข้ามาอีกสองวัน  แต่ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีคือให้จับกลุ่มทำงานสามคนได้    

ซงมินโฮที่อ่อนล้ามาทั้งวันฟุบหน้าลงกับโต๊ะไม้หน้าคณะ เรื่องงานเอาไว้ก่อนตอนนี้ขอหลับสักงีบเถอะ  


ป้าปปปป!!


ฝ่ามืออรหันต์จากซึงฮุนเพื่อนรักตบเข้าอย่างจังจนหัวเเทบกระเเทกลงไปกับโต๊ะ  มินโฮอยากจะสบถด่าสักคำสองคำเเต่ก็ต้องเบรคไว้เมื่อถูกฉุดให้เดินไปทางสตูฯหลังตึก    

สตูฯที่ว่านั้นคือสถานที่ที่เด็กสถาปัตย์ใช้เขียนเเบบ  ทำโมเดล  กินข้าว  นอนขโมยของ  เรียกได้ว่างานเร่งเมื่อไหร่เเทบจะกินอยู่ที่นั่นเลยทีเดียว

"เชี่ย!!มึงอะช้าตลอด  เดี๋ยวงานก็ไม่ทันส่ง  กูละขี้เกียจมาเร่งวันสุดท้าย"ซึงฮุนบ่นไม่หยุดตลอดทางเดิน....เห็นเป็นคนตลกๆอย่างนี้เวลางานก็เป็นคนที่จริงจังมากเหมือนกัน  ยิ่งเวลาโมโหทีนึงละโคตรน่ากลัว  เเต่ข้อดีคือเป็นคนโกรธไม่นานก็กลับมาร่าเริงปกติจนบางทีเพื่อนก็ตามอารมณ์ไม่ทันเหมือนกัน

"เออแล้วไอจีฮุนไปไหนวะ"...จีฮุนที่ว่าก็คือผู้ร่วมชะตากรรมโอน้อยออกได้มาอยู่กลุ่มเดียวกับมินโฮเเละซึงฮุนตั้งเเต่ปีหนึ่ง จนปัจจุบันอาจารย์เรียกให้จับกลุ่มสามคนทีไรก็อยู่กลุ่มนี้มายันปีสอง  เพราะเเบ่งงานกันลงตัวอยู่เเล้ว

"มันวิ่งไปซื้อข้าวตั้งเเต่อาจารย์ปล่อยเเล้ว  มึงกินข้าวหน้าเนื้อเหมือนเดิมใช่มั้ย"นับว่าประเสิรฐเหลือเกินที่ได้รู้จักกับเพื่อนพวกนี้  ซงมินโฮน้ำตาเเทบไหลด้วยความซาบซึ้ง  เเต่มาคิดได้ว่ามันไม่เท่ห์เลยต้องอดกลั้นไว้ก่อน


เสียงจอเเจโวยวายดังไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่  เพื่อนตัวสูงที่เดินขนาบข้างเขามาตลอดทางรีบวิ่งไปยังที่ประจำตรงมุมห้องซ้ายสุด ก่อนจะกางเเบบ โยนสัมภาระไปคนละทิศละทาง มินโฮที่มองคนจริงจังนั่งพูดถึงแผนงานไม่หยุดไม่หย่อนประจวบกับที่จีฮุนกลับมาพอดี  เลยถือโอกาสเเบ่งงานให้ไปเลย

เวลาล่วงเลยมาจนถึงหนึ่งทุ่มเศษมินโฮที่วุ่นวายมาตลอดวันเพิ่งมานึกได้ว่าตัวเองนั้นลืมอีกคนไปเสียสนิท  ร่างหนาลุกออกจากกลุ่มเพื่อนเเล้วเดินไปอีกมุมหนึ่งของห้อง  ก่อนจะสไลด์มือถือเพื่อต่อสายถึงอีกคนทันที  เเต่กลับต้องว้าวุ่นใจเมื่อติดต่อไปถึงสามสายจินอูก็ไม่เเม้เเต่จะรับสักที  มินโฮที่เกือบจะตัดสายลงเพราะเพื่อนตะโกนเร่งเร้าให้มาทำงานต่อ  แต่ก็ต้องรีบยกโทรศัพท์ขึ้นเเนบหูเมื่อปลายสายดังขึ้น

"สวัสดีครับ"น้ำเสียงที่ไม่คุ้นทำให้มินโฮต้องยกโทรศัพท์มาดูชื่อที่หน้าจออีกครั้ง  กลับต้องเกิดคำถามขึ้นมากมายในหัวเมื่อเบอร์ที่ติดต่อไปนั้นคือจินอูจริงๆ

"นั่นใครน่ะ"


(คังซึงยูนครับ  มีอะไรมั้ยฮะ) น้ำเสียงสุภาพของอีกฝ่ายทำให้มินโฮพอจะวางใจคุยต่อได้

"จินอูอยู่ไหน เรียกมาคุยหน่อยสิ"

(อืมมม จินอูฮยองน่าจะทำคัทเอ้าท์อยู่หลังคณะครับ  มีอะไรฝากผมบอกไว้ก่อนได้นะครับ)ได้ฟังดังนั้นทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายคงจะยุ่งเหมือนกัน 

"แล้วจะเสร็จกี่โมงล่ะ" 

(น่าจะประมาณสองทุ่มกว่าก็ว่าจะเลิกแล้วครับ)จากการคาดการณ์เเล้วงานของมินโฮน่าจะเลิกช่วงห้าทุ่มไม่ก็เที่ยงคืนชัวร์ๆ  อีกฝ่ายที่ไม่ได้พกกุญเเจห้องเอาไว้บวกกับงานที่ยังไม่เสร็จทำให้เขาต้องจำใจเรียกอีกคนมาที่คณะ

"งั้นฝากบอกถ้าเลิกเเล้วให้มาหามินโฮที่สตูฯด้วย"


(โอเคครับ)


"อื้มขอบใจมาก"อีกฝ่ายตอบรับก่อนจะตัดสายไป

มินโฮเเละเพื่อนร่วมคณะกว่า50ชีวิต
นั่งปาดเหงื่อไปตามๆกัน  หลังจากทำงานมาร่วม3ชม.กว่าเเล้ว  เสียงโวยวายจอเเจเข้าสู่ความสงบเป็นช่วงๆเมื่อต่างคนต่างก็รีบทำงานของตนให้เสร็จโดยไว  เงยหน้ามาอีกทีก็ตอนห้องเข้าสู่ความครื้นเครงไม่ทราบสาเหตุ  จีฮุนสะกิด  ไหล่มินโฮเบาๆก่อนจะชี้ไปที่หน้าห้อง  ก็พบกับคนรักของเค้ายืนทำหน้าไม่ถูก เมื่อถูกเเซวจากคนไม่ใกล้ไม่ไกล  ซึ่งเเน่นอนคนที่โวยวายสนุกปากก็เป็นกลุ่มเพื่อนของเขาทั้งนั้นเเหล่ะ  คนอื่นๆที่คงไม่รู้อะไรก็มัวเเต่งงว่านักศึกษาคณะอื่นมีทำอะไรที่นี่ดึกๆดื่นๆซึ่งออกจะผิดวิสัยไปซักหน่อย  

เสียงอื้ออึงที่เดากันไปต่างๆนานาทำให้มินโฮต้องรีบลุกขึ้นเเต่ก็ไม่ลืมที่จะตบหัวเพื่อนคนสนิทที่พูดเเซวไม่หยุดไม่หย่อน  ก่อนจะรีบวิ่งไปยังหน้าห้อง

มือหนาฉุดข้อมือบางไปยังอีกมุมนึงที่ลับสายตาจากเพื่อนๆในคณะ  ก่อนจะยื่นพวงกุญเเจใส่มืออีกคน


"วันนี้แทฮยอนไปส่งเหมือนเดิมใช่มั้ย"คิมจินอูพยักหน้าขึ้นลงก่อนจะชี้ไปยังหน้าตึกที่มีรถสีขาวจอดรออยู่


"อืมมม ดีเเล้ว "


"อาาา...เหนื่อยจัง วันนี้กลับดึกเเน่เลย"ร่างหนาโถมตัวลงกับไหล่บางก่อนจะใช้มือกระชับเอวอีกคนไว้ ....มีไม่กี่คนหรอกที่จะได้เห็นมุมนี้ของมินโฮ  ริมฝีปากบางยกยิ้มก่อนจะผละตัวเองออกจากอ้อมกอด  เเล้วยกถุงขนมที่เขาตั้งใจซื้อมาฝากอีกคนไว้ที่ระดับสายตา  

"น่ารักจัง"คนขี้เวอร์ทำตาโตรับถุงขนมไปถือ ก่อนจะหอมซ้ายหอมขวาด้วยความหมั่นเขี้ยว  

"มา  เดี๋ยวเดินไปส่งที่รถ"แขนยาวข้างที่ว่างพาดลงบนไหล่เล็ก  มินโฮยิ้มน้อยๆก่อนจะเอาหัวตัวเองโขกเข้ากับอีกคนเบาๆ

.

.

.

แม้เเสงไฟจะริบหรี่  แต่แก้มเเดงๆของคิมจินอูน่ะ  ก็ชัดเจนสำหรับซงมินโฮมากๆเลยล่ะ





Talk : เฮลโหลว  ยังมีคนจำฟิคเรื่องนี้ได้อยู่มั้ยน้อ??  ห่างหายไปนานอย่าเพิ่งลืมกันนะ  จะพยายามอัพต่อเรื่อยๆ 

- ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์  เเละแท็ก  #FiaFadeaway ในทวิตด้วยค่า  เป็นกำลังใจที่ดีมากๆเลย

 

#FicFadeaway