╬ SONGKIM ╬ FADEAWAY / + OS

ลำดับตอนที่ #1 : ◢FADE AWAY :: 0 ◣

Fade away # 0

Chapter 0

เพลีย  เพลียโคตรๆ  เเละโคตรของโครตเพลีย

คือคำที่นิยามความรู้สึกและสภาพร่างกายของ'ซงมินโฮ'ตอนนี้ได้เป็นอย่างดี  ขายาวเดินลากขามายังม้านั่งหน้าคณะ ยกถุงน้ำแดงมาซัดรวดเดียวจนหมด  มือหนาปาดเหงื่อตามหน้าผาก ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวๆ

ใครบอกว่าปีสองง่ายกว่าปีหนึ่งนี่ขอเถียงขาดใจ  ไหนจะงาน  ไหนจะกิจกรรม  ทุกวันนี้อยากจะมีปุ่มกดskipข้ามเวลาเป็นของตัวเองให้รู้เเล้วรู้รอด

"ไง สบายเเล้วดิมึง"เสียงทุ้มห้าวที่ไม่ต้องเดาเลยก็รู้ว่านี่คือไอ้จุนฮเวน้องรหัสชัวร์ๆ  ไอนี่รู้จักกับมันไม่กี่อาทิตย์นี่ก็เเทบตบหัวกันแล้ว เรียกได้ว่าโคตรปีนเกลียว  

"สบายพ่อง  กูเหลือโมเดลอีก"

"เดี๋ยวผมก็ช่วยมึงตัดทุกทีอ่ะ  กลับไปนอนมั้ยเห็นสภาพเเล้วทุเรศ"พยักหน้าอย่างเอือมระอาก่อนจะกวักมือไล่ให้อีกคนเดินออกไป ....ยอมรับอย่างสุดซึ้งเลยว่าสภาพตอนนี้อุบาทว์สุดๆ  ชีวิตมนุษย์คนหนึ่งที่เเก้แบบตั้งเเต่สี่ทุ่มของเมื่อวานจนถึงตีห้า เอาง่ายๆเลยคือนอนไปสามชั่วโมง  ก็ต้องรีบมามหาลัยเพื่อส่งเเบบอาจารย์เเต่เช้า  
เจออีกทีก็นู้นอะห้าโมงเย็น

ขายาวลุกขึ้นเดินอาดๆไปยังลานจอดรถของคณะ  ปลดล๊อครถของตัวเอง ก่อนจะสอดตัวโตๆเข้าไปเเล้วโยนอุปกรณ์สัมภาระทั้งหมดไปกองที่เบาะหลังรถรวมกับถุงขนม  ขวดน้ำ  เเละสารพัดขยะที่พอจะนึกออก  
โดยคิดเสมอว่า....ถึงเวลาก็เเยกออกมาเองเเหละ 


ดูเหมือนวันนี้สภาพเเวดล้อมจะไม่เป็นใจ  จากที่เคยกลับถึงคอนโดประมาณ6โมงนิดๆเพราะไม่ได้อยู่ไกลจากมหาลัยมากนัก  แต่นี่อะไรคือทุ่มกว่าเเล้วยังไม่ถึงสักที  มือหนาเปิดเอื้อมไปเปิดฟังเพลงสไตล์ที่ตัวเองชอบ แต่ก็ไม่ได้ลดอารมณ์หงุดหงิดลงเลย  กว่าจะถึงคอนโดอีกทีก็ปาไปเกือบสองทุ่ม

มินโฮไขกุญเเจเข้าห้องด้วยความเหนื่อยล้า ไม่ลืมสังเกตุเห็นรองเท้าของ'อีกคน'เป็นสัญญาณบอกว่ากลับมาถึงห้องก่อนหน้าเขาเรียบร้อยเเล้ว  สายตาคมสอดส่องไปทั่วห้องก่อนจะหยุดอยู่ที่โซฟาหน้าห้องนอน  ก็เจอกับร่างเล็กที่นอนหลับคุ้ดคู้อยู่  ความเหนื่อยล้าบวกกับความหงุดหงิดตั้งเเต่ตอนเช้าทำให้มินโฮเลือกที่จะเดินเข้าไปอาบน้ำเตรียมนอน โดยไม่ได้ปลุกให้อีกคนตื่น ไม่นานนักก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับกางเกงเน่าๆที่เขามักสวมตอนนอนเกือบทุกคืนโดยเปลือยท่อนบนเอาไว้  

ร่างหนาล้มตัวลงนอนด้วยความรู้สึกอ่อนล้าก่อนจะมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีเเรงกระตุกที่ข้อมือเบาๆ  มินโฮพลิกกายหนีด้วยความรำคาญ ก่อนจะครางอื้ออึงเป็นการต่อต้าน  เเต่ก็ต้องพ่ายเเพ้กับเเรงฉุดของอีกคนที่มีมากกว่า(เเค่ในตอนนี้นะ)

"เอ๊~จินวู ผมขอนอนก่อนน่า"เสียงทุ้มตอบกลับทั้งที่ยังไม่ลืมตา  อีกคนไม่ยอมเเพ้  มือบางทั้งฉุดทั้งลากมือหนา ทำให้หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ต้องลุกขึ้นตามไป  มือที่ว่างอีกข้างลูบหน้าตัวเองหนักๆเพื่อให้ตื่นจากความง่วงเเล้วค่อยลุกตามอีกคนที่เดินนำไปยังโซนห้องครัว  สายตาคมกวาดไปเรื่อยๆที่เค้าท์เตอร์ก็เจอกับข้าวสองสามอย่างวางอยู่เเล้วกระตุกยิ้มให้กับความใส่ใจของอีกคน


...โครกกกกก
ท้องที่ร้องประท้วงเนื่องจากไม่ได้กินอะไรมาตั้งเเต่กลางวันทำให้อีกคนอมยิ้มเบาๆ


"ขอบคุณนะ"เสียงทุ้มเอ่ยบอก  คนตัวเล็กพยักหน้าเบาๆเเล้วเดินกลับเข้าห้องนอนไป

หนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน  เเต่ไม่ใช่กับซงมินโฮคนนี้ หลังจากล้างจาน เก็บของเล็กๆน้อยๆเสร็จ  ก็พาตัวเองเข้ามายังห้องนอนที่มีอีกคนนอนอยู่ก่อนหน้า ร่างหนาโถมตัวคร่อมร่างเล็กก่อนจะหอมเเก้มเนียนใสเเรงๆสองสามที  ยิ้มหวานเกิดขึ้นบนใบหน้าทั้งที่ยังหลับตาอยู่  บ้าเอ๊ย!! นี่มันยั่วกันชัดๆ  ริมฝีปากสีช้ำงับติ่งหูของอีกคนเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว  ก่อนจะพรมจูบไปทั่วซอกคอขาว  


เสียงหัวเราะของคนสองคนเกิดขึ้นเบาๆในห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่.......จนเกือบรุ่งเช้า

------------------------

เเสงแดดจัดของดวงอาทิตย์สะท้อนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น'คนรัก'นอนสงบนิ่งอยู่อ้อมกอดของแขนเเกร่ง  มินโฮกระชับเอวของอีกคนให้เข้ามาใกล้มากขึ้น  สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆของไรผมเบาๆ 


ลองนึกย้อนไปก่อนหน้านี้ไปสองเดือนกว่าจะอ้อนคนตัวเล็กให้มาอยู่คอนโดเดียวกันได้นี่เเทบตาย  หาเหตุผลมาอ้างสารพัด  ไม่นานนักอีกคนก็เริ่มใจอ่อน รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงออดกับเจ้าตัวที่หอบกระเป๋าเสื้อผ้าเเละกล่องลังยืนอยู่หน้าห้องเเล้ว

คิมจินอูเป็นคนที่พูดน้อยมาก  ถึงน้อยที่สุด วันๆหนึ่งพูดไม่ถึงสิบคำ ยิ่งวันไหนที่ลากไปนั่งที่คณะของมินโฮนี่แทบไม่พูดเลย  ไม่รู้ว่าเกรงใจ หรือเกรงกลัวบรรดาเพื่อนหน้าโฉดเเต่ละคนกันเเน่  เพราะเวลาไปไหนมาไหนกันทีก็จะชอบนั่งเป็นกลุ่มใหญ่ๆจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มเอือมระอาเพราะนอกจากเสียงดังเเล้วยังเเซวคนอื่นไปทั่ว  เเล้วยิ่งพวกนี้เห็นคู่รักร่วมโต๊ะเมื่อไหร่มีหรือจะไม่เเซว  เล่นเเซวตั้งเเต่หย่อนก้นลงนั่งยันเดินขึ้นรถ  จนมีครั้งหนึ่งที่จะชวนจินอูไปที่คณะอีกรอบเเต่อีกคนกลับต้องส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ  จนมินโฮพอจะเก็ทเเล้วว่า....อย่าปล่อยจินอูไว้กับเพื่อนหน้าโฉดพวกนี้


"ซวยเเล้ว"
นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองมีเรียนภาคบ่าย  ด้วยความที่เร่งรีบทำให้ร่างสูงสะดุ้งสุดตัว เป็นเหตุให้อีกคนที่นอนอยู่สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา


"ฮื่อออ.."


"ผมไปเรียนก่อนนะ"ไม่วายที่จะหันมาจุ๊บเเก้มใส  ก่อนจะดึงผ้าขนหนูมาคาดเอวเข้าห้องน้ำเเล้วเเต่งตัวออกไปอย่างเร่งรีบ

มินโฮสาวเท้าเข้าไปในตึกคณะสถาปัตย์ฯด้วยความเร่งรีบ ก่อนจะหันมาเจอเพื่อนตัวดีเดินชิลล์กินไอศครีมอยู่ใต้ตึก

"เอ้ามึง ไม่เข้าเรียนอ่อ?"


"เออ วันนี้อาจารย์มีสัมมนา"ชายผู้มีดวงตาตี่เอ่ยตอบก่อนจะหันไปเลียไอศครีมที่อยู่ในมือต่อ

"โว้ยยยย  ทำไมไม่บอกกูก่อนวะ"สบถออกมาเสียงดัง แทนที่จะเอาเวลาไปนอนกอดแฟนที่คอนโดกลับต้องขับรถมาให้เปลืองน้ำมันเล่น 

"มึงแหกตาเปิดไลน์กรุ้ปดูสิครับ  ....งั้นเอางี้มั้ยเพื่อนเดี๋ยวคืนนี้กูพาไปลั้นลา หายเครียดเลยนะเว้ย"ไอเพื่อนตัวดีนาม'อีซึงฮุน'เอ่ยชักชวนก่อนจะเดินเข้ามากอดคอไว้หลวมๆ

"ไปบ้าไรล่ะ"มินโฮส่ายหน้าปฏิเสธ  เเล้วดึงเเขนก้างๆของอีกคนออก

"แหม  พ่อคนดี คนประเสิฐ มีแฟนเเล้วห่างกับพวกกูเลยนะ"

"ป้าว  ช่วงนี้กูเเค่ขี้เกียจ"พูดเสียงสูงก่อนจะเดินหน้าดำหน้าแดงออกไป  เอาเข้าจริงเรื่องที่มินโฮมีเเฟนเนี่ยก็มีไม่กี่คนหรอกที่รู้ จะมีก็เเต่กลุ่มเพื่อนสนิทของเขานั่นแหล่ะ  ส่วนเพื่อนจินวูก็คงไม่มีใครรู้  รายนั้นน่ะคุยกับคนอื่นซะที่ไหน ส่วนมากก็เห็นเดินอยู่คนเดียวหรือไม่ก็เพื่อนตัวสูงๆอีกคนหนึ่ง  คงไม่ต้องเดาว่าใครเป็นคนเริ่มสนทนาตลอดทาง  ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำเเค่ยิ้มๆหรือไม่ก็หัวเราะออกมาเป็นครั้งคราว  

ร่างสูงขับรถออกมาจากมหาลัยเซ็งๆ กะว่าจะหาอะไรแถวนั้นกินสักหน่อย เดินเล่นซื้อของไปเรื่อยเปื่อย แต่สายตานี่สิ เหลือบไปเห็นแฟนตัวเองเดินอยู่ในร้านเบเกอรี่น่ารักๆที่นักศึกษามักจะมาซื้อกลับไปกินบ่อยๆ

"คิมจินวู!!!"เสียงทุ้มโวยวายเเล้วกวักมือเรียกอีกคนออกมาหน้าร้าน  เจ้าตัวสะดุ้ง รีบจ่ายเงิน ก่อนจะเดินก้มหน้าก้มตามาหา  เพราะอะไรนะเหรอ  ก็อายน่ะสิ  เสียงดังไม่พอยังสะดีดสะดิ้งอีก  ...เพลีย ;(


"มาทำอะไรเเถวนี้"คิมจินอูไม่ตอบเเต่กลับยกถุงกระดาษสองสามถุงขึ้นมาให้ดู ข้างในบรรจุเค้กสีสันสดใส  กับคุ๊กกี้อีกหนึ่งกล่อง

"ซื้อมาให้เค้าอ่อ?" ร่างหนากระเเทกไหล่เล็กเบาๆ  พลางส่งสายตาล้อเลียนให้อีกคนเขินก้มหน้าจนเกือบชิดอกบาง

"มา เดี๋ยวถือให้" คิมจินอูเเบ่งไปให้ถือเพียงสองถุงเท่านั้น เพราะเห็นว่าอีกคนก็ถือของมาเหมือนกัน  มินโฮย้ายถุงทั้งหมดไปที่มือขวาก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างเกี่ยวนิ้วก้อยไปที่มือข้างที่ว่างของอีกคนเอาไว้  ร่างเล็กยิ้มน้อยๆให้กับการกระทำของคนที่ขึ้นชื่อว่า'แฟน' 

ร่างสูงที่เดินชี้ร้านอาหารตามสองข้างทาง  ปากก็พูดอะไรไปเรื่อยๆ สองมือที่เกี่ยวกันเดินตลอดทาง ทำให้คนตัวเล็กถึงกับยิ้มกว้างจนตาหยี 


แม้ว่าความสัมพันธ์ของเรานั้นจะไม่เคยบอกให้ใครรู้มากมายนัก  เเต่ความชัดเจนทางการกระทำมันได้บอกไปหมดเเล้วล่ะ.....






Talk : เหยยยยย นี่ฟิคใสๆค่ะ  พี่จินก็ใส  ซงมิของเราก็ใส..........(จริงหรอ?)

ใสไม่ใสเจอกันตอนหน้า เม้นท์ๆ หรือแท็ก  #ficfadeaway ในทวิตกันด้วยนะ  ขอบคุณค่ะ

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r