ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : กฏข้อที่ 1 ต้องเคารพผู้ดูแลหอมิเช่นนั้นอาจจะเจอดี
“...ถ้านายยืนกรานแบบนี้ ฉันเชื่อก็ได้ แค่มีที่อยู่ฉันก็พอใจและ” และแล้วเราก็ต้องตามน้ำไปสินะ ดันเช้ยิ้มแล้วลากผมเข้าไปในตึก
เราเดินตัดสวนหย่อมด้านหน้าจากนั้นก็ผ่านเข้ามาในประตูไม้บานยักษ์ ตอนนี้ผมกับดันเช้อยู่ภายในหอพักชั้นล่างสุด ซึ่งด้านในตกแต่งแบบเรียบๆในโทนสีน้ำตาลอ่อนกับไม้ประดับเล็กน้อย ด้านหน้าสุดหลังจากผ่านประตูมาก็จะมีเคาน์เตอร์ที่เจอกันบ่อยๆตามโรงแรม ซึ่งมีชายหนุ่มหน้าตาดีผิวขาวใสผมสีเงินเรือนยาวนั่งอยู่ข้างใน ตาสีทับทิมคู่นั้นของเขาดูท่าจะสนใจกับบางสิ่งในมือของเจ้าของ ดันเช้กระแอ่มสองสามทีจนชายที่ดูท่าจะเป็นพนักงานเช็คอินเงยหน้าขึ้นมา
จากนั้นก็มองมาทางผมด้วยสีหน้าแปลกๆ “ไงดันเช้ แล้วนี่ใครน่ะเพื่อนของเจ้าหรอ”
“ใช่เพื่อนฉันเอง หมอนี่ชื่อโยฮาน ตั้งวันนี้ไปจะมาอยู่ที่นี่ช่วยลงบันทึกเอาไว้ในบัญชีด้วยนะ - - ” ดันเช้แนะนำผมให้เขารู้จัก ซึ่งเขาก็พยักหน้าตกลงแล้วจดบางอย่างลงในสมุดข้างๆ
“ชื่อโยฮานสินะเจ้าน่ะ แล้วเป็นพวกอะไรละ แวมไพร์ แวร์วูฟ มอนสเตอร์ หรือว่าอย่างอื่นนอกจากนี้” เออ ที่พูดมาน่ะ..ไม่ใช่ทั้งนั้นเลยนะครับ “= = ...เออคือว่า ผมเป็นมนุษย์น่ะครับ”
เมื่อเขาได้ยินถึงกับหัวเราะออกมาทันที นี่มันน่าขำหรือไงแสดงว่าหมอนี่มันคงจะเส้นตื้นสินะ
“ฮาๆๆๆๆ อย่ามาตลกน่า ถ้าเจ้าเป็นมนุษย์จริง เจ้าคงเดินเข้ามาในนี้ไม่ได้หรอก บอกมาเร็วๆว่าเจ้าเป็นพวกอะไรเพราะข้าน่ะอยากจะรู้ว่าเจ้าใหม่สำหรับที่นี่หรือป่าว” สำนวนก็เก่าบรมสุดๆแถมไอ้คำว่าใหม่ที่ว่ามันคืออะไร - -
“งันผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าผมเป็นตัวอะไร” ผมตอบออกไปอย่างหมดความคิด ดันเช้ลูบคางของตนจากนั้นก็พูดบางอย่างขึ้นมา
“ถ้าไม่รู้ก็ต้องทดสอบสิ อาร์ทีนขอยาที่แสดงปฏิกิริยาปีศาจหน่อยสิ”
“ยานั้นต้องใช้เวลาปรุงสองเดือนเชี่ยวนะ เพราะขวดสุดท้ายพึ่งหมดไปเมื่อยี่สิบปีก่อน”
“...ปรุงนานเกินไปแล้ว”
“ก็มันต้องเอาทั้งอาการพฤติกรรมลักษณะนิสัยทางทางของปีศาจทุกชนิดมาอัดในยา เป็นเรื่องธรรมดาที่มันจะต้องใช้เวลานาน แต่ว่าข้าทำยาตัวนี้ได้เร็วที่สุดในบรรดาพวกนักปรุงยาเลยนะ แต่ก็เอาไว้ก่อนก็แล้วกัน จะว่าไปข้าลืมแนะนำตัว ข้า อาร์ทีนซามาเอลลิส ผู้ดูแลหอพักSirenอันแสนจะภูมิใจแห่งนี้ โยฮานเจ้ามาอยู่ที่นี่ไปสักพักก็แล้วกัน หลังจากที่คิดค้นยาเสร็จจะได้อยู่แบบเต็มตัว ^^ ” อธิบายมาซะยาวเลยนะ แถมชื่อมันจะยาวยังกะขบวนรถไฟอีก
ผมหยักหน้าแล้วยิ้มแห้งๆ “จะให้ผมพักห้องไหนหรอคุณอาร์ทีน”
“ห้องข้างๆฉันก็แล้วกัน อาร์ทีนฉันรู้นะว่ามันว่าง เอากุญแจมา - - ” ดันเช้ทำท่าเหมือนพวกนักเลงแล้วแบมือขอกุญแจ อาร์ทีน ยิ้มหวานแล้วยื่นกุญแจให้ “ห้อง203 ห้องนั้นข้าอุส่าจะไปอยู่เองซะแล้วนะเนี่ย แต่ถ้าเป็นโยฮานข้าก็จะให้ ถือซะว่าเป็นเพื่อนกับเจ้าอ่ะนะ”
ผมรับกุญแจมาจากดันเช้ที่ชิ้งเอามาจากอาร์ทีน ดูท่าทางสองคนนี้จะสนิทกันมานานแล้วสินะ
“เออ แล้วก็นะโยฮันนี่ เรียกแบบนี้ก็แล้วกัน คือมีอีกเรื่องที่จะบอกน่ะ ข้าไม่ชอบให้ใครมาสนิทกับข้าถึงขั้นต้องเรียกชื่ออาร์ทีน ทุกคนต้องเรียกข้าว่าบอส เพราะคนที่เรียกชื่อข้าแบบนี้มีแค่พวกวีไอพีเท่านั้น แต่เจ้าเป็นกรณีพิเศษ ถ้าคนอื่นละก็ป่านนี้โดยย่างไปละ^^ ” นี่มันปัญหารับชาติหรือป่าวครับคุณอาร์ทีน แค่ชื่อเองนะเฮ้ย
ในวงสนทนา มีตัวประหลาดที่คลายกับครึ่งคนครึ่งแพะเดินเข้ามา เขาทักทายอาร์ทีน
“สวัสดีอาร์ทีน ข้าซื้อน้ำผลไม้มาฝะ....จ๊ากกกกก O[]O!!!” หนุ่มครึ่งแพะร้องออกมาเพราะโดนสายฟ้าที่มาจากไหนก็ไม่รู้ผ่าใส่ จากนั้นก็นอนไปกองกับพื้น อาร์ทีนยิ้นหวานอีกครั้ง
“ขอบคุณที่ซื้อมาฝากนะเควสตัน แต่บอกไปกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกบอส !!” ...นะ..น่ากลัว นี่สินะที่เป็นผลจากการเรียกผู้ดูแลแบบผิดชื่อ ไม่เข้าใจจริงๆว่าเขาเป็นอะไรกับชื่อของตัวเอง แค่อาร์ทีนก็โอเคแล้วแท้ๆ หนุ่มครึ่งแพ้มีควันขึ้นเต็มตัวสภาพตอนนี้ราวกับแพะย่าง เขากล่าวกับอาร์ทีนเบาๆ “ขะ..ขอบโทษจ้า T T”
“ไปห้องกันเถอะโยฮาน ฉันเบื่อที่จะต้องมาดูพวกโดนยางเต็มทีแล้ว - -
” ดันเช้เดินหนีไปจากหน้าเคาน์เตอร์ ผมจึงรีบวิ่งตามเขาไปแต่ก็ไม่ลืมที่แลมามองอาร์ทีนที่ทำหน้าโรคจิตใส่หนุ่มครึ่งแพะตนนั้น ตอนนี้ผมเดินมาอยู่หน้าห้อง203ที่อยู่ข้างๆกับดันเช้ หมอนี่พักอยู่ห้อง202 พวกเราอยู่ชั้นบนสุดของหอนี้ ถึงจะมีแค่สองชั้นแต่แนวห้องพักยาวมากๆ มีตั้งแต่ห้อง201ไปจนถึง215 เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปดูในห้องก็พบว่า เป็นห้องโทนสีเท่ามีขนาดกว้างซึ่งมีของตกแต่งที่ดูหรูหรา พอเปิดเข้าไปในห้องน้ำก็จะมีอ่านอาบน้ำเล็กๆกับอ่างล่างหน้าแล้วก็โถส้วมที่ดูเก๋
“นี่มันห้องพักจริงๆหรอ ทำซะเหมือนโรงแรมเชี่ยว = = ” ผมรีบจัดของให้เข้าทีแล้วอายน้ำทันที หลังจากที่อาบน้ำเสร็จเสียงเคาะประตูก็ดัง ผมมองที่กล้องหน้าประแล้วเปิด ดันเช้เดินเข้ามาแล้วนั่งที่เตียงนอน
“น่าอยู่ดีใช่ไหมละ คุ้มกับที่มาอยู่ไม่ต้องจ่ายแถมยังหรูหร่าอีก เดิมทีห้องนี้เป็นห้องวีไอพีน่ะ ตั้งแต่201ไปจนถึง205เป็นวีไอพี ที่เหลือเป็นห้องธรรมดาตั้งแต่101ไปจนถึง120แล้วก็ตั้งแต่206ไปจนถึง215 ขนาดเล็กกว่านี้แถมดูเรียบๆด้วย พวกที่จะมาอยู่วีไอพีได้มีแต่พวกอมนุษย์สายพันธุ์ไม่เหมือนชาวบ้านเท่านั้น” ผมนั่งคิดตามแล้วก็ค่อยๆทำความเข้าใจ
“ส่วนใหญ่ที่ว่าเนี่ยเป็นพวกไหนหรอ” ดันเช้ทำหน้านึกคิดแล้วก็ตอบออกมา
“ก็เป็นพวกมอนสเตอร์ แวมไพร์ แวร์วูฟ ผีดิบที่เป็นแฟรงเก็นแล้วก็เซ็นทอมีบ้างเล็กน้อย” ก็เยอะดีนะเนี่ย
“จะว่าไปนายอยู่วีไอพีนี่ นายเป็นตัวอะไรแล้วมีลักษณะแบบไหน” ผมสงสัยหลังจากที่ดัชเช้บอกเรื่องพวกที่พักในหอจึงถามเขา
ดันเช้ทำสีหน้าไร้ความรู้สึกจากนั้นก็บอกด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ “ฉันเป็นโซลอีสเตอร์ พวกที่กินวิญญาณเป็นอาหารน่ะ” มิน่าละช่วงพักกลางวันหมอนี่ถึงไม่กินอะไรเลยนอกจากน้ำ
“...แล้วนายหาวิญญาณที่ไหนกินหรอ” ผมสงสัยในตัวดันเช้มากขึ้น เขาทำสีหน้าแบบว่า ไม่รู้สักเรื่องจะได้ไหม
“มีคนหามาให้น่ะ เห็นแบบนี้แต่ฉันอายุเป็นร้อยๆปีแล้วนะ รีบดับไฟซะฉันขอตัว - - ” ดันเช้ลุกจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้องของผม ผมบอกลาเข้าแต่ก็ยังไม่ยอมดับไฟตามที่เขาบอก ขออ่านหนังสือสักหน่อยเถอะ...
สิบห้านาทีผ่านไป ขณะนี้เวลาเที่ยงคืน
พุ่บ..
“โยฮันนี่..” เสียงแบบนี้มัน..
“เฮือกก!! ผีหลอก !!!!!!”
“ผีบ้าอะไรเล่า! ข้าเองโยฮาน - - ” ผมหันไปมองแล้วแทบจะหัวใจวายตายทันที อาร์ทีนโผล่มาอยู่บนเตียงของผม แค่โผผล่มาน่ะไม่เป็นอะไรหรอก แต่โผล่ออกมาด้วยสภาพทาแป้งที่หน้าซะขาวราวกับสีของกระดาษแบบนั้นน่ะ มันน่ากลัวนะ!
“อะ..อาร์ทีนเองหรอ มีอะไรหรือป่าว” หลังผมชนฝาทันที อาร์ทีนมองนาฬิกาแล้วหันมามองหน้าผม “ถึงจะเป็นช่วงเวลาของปีศาจ แต่เจ้าไม่ใช่แวมไพร์หรือพวกทำงานนะ ถึงจะอยู่วีไอพีแต่ก็อยู่ในช่วงวัยเรียนเจ้าควรจะนอนได้แล้ว เพราะนี่มันเที่ยงคืนดับไฟซะน้าไม่งันจะโดนย่างเอา ถึงจะเป็นโยฮันนี่ก็เถอะ ข้าน่ะไม่อยากทำร้ายเจ้าหรอกเพราะเสียดายของ ^^ ” ขอบคุณที่บอกกันดีๆนะครับ แต่ไอ้เสียดายของเนี่ยคงไม่ได้หมายถึง..
“อาร์ทีน คุณเป็นเกย์หรอ = =” ?” และผมก็โดนตบหัวไปหนึ่งดอก
“เฮ้ยไม่ใช่ ข้าแค่อยากมีพวกตัวใหม่ๆมาอยู่ในหอของข้าก็เท่านั้นเก่าๆเดิมๆมันน่าเบื่อ! แล้วก็ช่วยเคารพกันบางสักหน่อยนะเดี๋ยวจะเจออย่างโดยไม่รู้ตัว.. นอนได้แล้วเจ้าบ้านี่ ข้าชักจะชอบเจ้าขึ้นมาละสิ หึหึ...พุบ” จากนั้นอาร์ทีนก็หายตัวไปพร้อมกับควันสีดำ เมื่อกี้เขาบอกชอบข้าใช่ไหม? อาร์ทีนคุณอย่าเป็นเกย์น้า! ไม่งันผมคงจะอยู่ไม่สุขในที่แห่งนี้แน่ เพราะผมเกียดไอ้พวกไม้ป่าเดียวกานนน!!!!
.... to be continued ...............
ถ้ามีคำผิดผมต้องของโทษด้วยนะเออ //เอาหัวโขกพื้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น