ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
เกจแห่งโคแรนนิอิดพบราชินีของเขายืนอยู่บนหน้าผา หันหน้าออกสู่ทะเล เหม่อมองไปยังขอบฟ้าห่างไกลไม่มีที่สิ้นสุด
เขามองไม่เห็นอะไรเลย ทะเลฝั่งนี้ไม่มีเกาะ ไม่มีแม้แต่หินโสโครกหรือหาดนกอย่างที่ชายฝั่งอีกด้าน ทว่าถึงอย่างนั้นเกจก็ทราบดีว่าราชินีของเขา...ท่านเมราล...มองเห็นสิ่งใดจากที่ตรงนี้
หลายปีก่อนท่านเมราลมีความรักในแผ่นดินห่างไกล กับหัวหน้าเผ่าชาวทะเลทรายซึ่งเก่งกล้าราวสิงโต ทว่าท่านเมราลทิ้งความรักนั้นมา เพราะท่านรักเผ่าโคแรนนิอิดยิ่งกว่า ท่านต้องการหาแผ่นดินให้เผ่าเร่ร่อนของตนให้ได้ก่อน ต้องการให้พวกเขาหยั่งรากฝังลงบนแผ่นดินใหม่ได้อย่างมั่นคง ต้องการดูว่าทุกสิ่งเรียบร้อยและปลอดภัย
เกจมองราชินีของเขาเงียบ ๆ หลายปีมาแล้วจริง ๆ หลายปีจนเขาเติบโตขึ้น เป็นชายหนุ่มและเป็นหัวหน้าพวกคนปลูกพืชเช่นนี้ ท่านเมราลยังคงงดงามไม่สร่างซา
ทว่าเศร้าเหลือเกิน...เศร้าเหลือเกิน
"ท่านเมราล ลมพัดรุนแรงนัก" เขาพูดขึ้น "พวกนางกำนัลเป็นห่วงท่าน ให้ข้ามาตาม"
"เกจผมเงิน" ท่านเมราลเรียกชื่อซึ่งกลายเป็นสมัญญาของเขามาหลายปี "พืชผลเป็นอย่างไรบ้าง ปีนี้"
"พันธุ์ท้องถิ่นก็ให้ผลดีอยู่ แต่พวกพืชที่ขนมาจากบนเรือคงต้องใช้เวลาอีก ดีที่พวกคนของเรามีอะไรให้กินเขาก็กินกันทั้งนั้น ต่อให้บางทีพวกคนแก่ ๆ จะพูดถึงแป้งจากข้าวพันธุ์ของเรา ว่าอร่อยและเหมาะสมจะใช้ทำอาหารในพิธีมากกว่าก็เถอะ"
ใช่ พวกคนแก่ ๆ ที่ติดรสชาติเก่า ๆ เกจนึกในใจ พวกที่ยังยึดติดกับเรื่องไปฆ่าเขา ไปแย่งแผ่นดินเขา พวกที่บอกว่าท่านเมราลผิดเพราะเลิกอยู่บนเรือแล้วมาตั้งรกรากบนเกาะนี้ พวกที่ยังคิดถึงแต่ท่านแชลลัม
...ท่านแชลลัม
เกจนึกถึงเรื่องก่อนนี้ สมัยที่ท่านแชลลัมผู้ปกครองเผ่าคนก่อนพยายามจะไปยึดเกาะของคนอื่นเขา พยายามช่วงชิงเอาของวิเศษและทำลายคนอื่น เมื่อก่อนนี้เขาคิดว่าท่านแชลลัมทำถูก แต่มาคิดดูแล้ว คนอื่น ๆ ที่ถูกชิงแผ่นดินนั้นก็คงไม่ชอบใจและเจ็บแค้นเหมือนกัน เขาเองกว่าจะบุกเบิกเกาะใหม่นี้จนพออยู่ได้ก็ลำบากมาก คนพวกนั้นคงเคยลำบากเหมือนกัน
คนที่เชื่อท่านเมราลมีมาก แต่คนที่ต่อต้านก็มีอยู่ พวกนั้นไม่มีอำนาจนักหรอก แต่ยังใช้ปากเป็นพิษได้ เขาจะเคยคิดบ้างไหมว่าที่จริงแล้วท่านเมราลก็เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เท่านั้นเอง หนำซ้ำยังมีโรคประจำตัวมากมายเกินกว่าจะนับ ท่านเมราลผ่านมาได้ขนาดนี้ เข้มแข็งมาได้ขนาดนี้ พวกนั้นจะเอาอะไรอีก
"ท่านเมราล" ชายหนุ่มพูดขึ้น อารมณ์ของเขารุนแรง "ท่านเมราล หากท่านจะจากไป...หาชายชาวทรายคนนั้น ก็ไปเถอะครับ ทุกคนอยากเห็นท่านมีความสุข"
เมราลหันกลับมา ใบหน้าของเธอยิ้มอ่อนหวาน
"แต่ข้าก็อยากเห็นทุกคนมีความสุขเหมือนกัน" ราชินีแห่งโคแรนนิอิดบอก "นะ...เกจผมเงิน"
เขามองไม่เห็นอะไรเลย ทะเลฝั่งนี้ไม่มีเกาะ ไม่มีแม้แต่หินโสโครกหรือหาดนกอย่างที่ชายฝั่งอีกด้าน ทว่าถึงอย่างนั้นเกจก็ทราบดีว่าราชินีของเขา...ท่านเมราล...มองเห็นสิ่งใดจากที่ตรงนี้
หลายปีก่อนท่านเมราลมีความรักในแผ่นดินห่างไกล กับหัวหน้าเผ่าชาวทะเลทรายซึ่งเก่งกล้าราวสิงโต ทว่าท่านเมราลทิ้งความรักนั้นมา เพราะท่านรักเผ่าโคแรนนิอิดยิ่งกว่า ท่านต้องการหาแผ่นดินให้เผ่าเร่ร่อนของตนให้ได้ก่อน ต้องการให้พวกเขาหยั่งรากฝังลงบนแผ่นดินใหม่ได้อย่างมั่นคง ต้องการดูว่าทุกสิ่งเรียบร้อยและปลอดภัย
เกจมองราชินีของเขาเงียบ ๆ หลายปีมาแล้วจริง ๆ หลายปีจนเขาเติบโตขึ้น เป็นชายหนุ่มและเป็นหัวหน้าพวกคนปลูกพืชเช่นนี้ ท่านเมราลยังคงงดงามไม่สร่างซา
ทว่าเศร้าเหลือเกิน...เศร้าเหลือเกิน
"ท่านเมราล ลมพัดรุนแรงนัก" เขาพูดขึ้น "พวกนางกำนัลเป็นห่วงท่าน ให้ข้ามาตาม"
"เกจผมเงิน" ท่านเมราลเรียกชื่อซึ่งกลายเป็นสมัญญาของเขามาหลายปี "พืชผลเป็นอย่างไรบ้าง ปีนี้"
"พันธุ์ท้องถิ่นก็ให้ผลดีอยู่ แต่พวกพืชที่ขนมาจากบนเรือคงต้องใช้เวลาอีก ดีที่พวกคนของเรามีอะไรให้กินเขาก็กินกันทั้งนั้น ต่อให้บางทีพวกคนแก่ ๆ จะพูดถึงแป้งจากข้าวพันธุ์ของเรา ว่าอร่อยและเหมาะสมจะใช้ทำอาหารในพิธีมากกว่าก็เถอะ"
ใช่ พวกคนแก่ ๆ ที่ติดรสชาติเก่า ๆ เกจนึกในใจ พวกที่ยังยึดติดกับเรื่องไปฆ่าเขา ไปแย่งแผ่นดินเขา พวกที่บอกว่าท่านเมราลผิดเพราะเลิกอยู่บนเรือแล้วมาตั้งรกรากบนเกาะนี้ พวกที่ยังคิดถึงแต่ท่านแชลลัม
...ท่านแชลลัม
เกจนึกถึงเรื่องก่อนนี้ สมัยที่ท่านแชลลัมผู้ปกครองเผ่าคนก่อนพยายามจะไปยึดเกาะของคนอื่นเขา พยายามช่วงชิงเอาของวิเศษและทำลายคนอื่น เมื่อก่อนนี้เขาคิดว่าท่านแชลลัมทำถูก แต่มาคิดดูแล้ว คนอื่น ๆ ที่ถูกชิงแผ่นดินนั้นก็คงไม่ชอบใจและเจ็บแค้นเหมือนกัน เขาเองกว่าจะบุกเบิกเกาะใหม่นี้จนพออยู่ได้ก็ลำบากมาก คนพวกนั้นคงเคยลำบากเหมือนกัน
คนที่เชื่อท่านเมราลมีมาก แต่คนที่ต่อต้านก็มีอยู่ พวกนั้นไม่มีอำนาจนักหรอก แต่ยังใช้ปากเป็นพิษได้ เขาจะเคยคิดบ้างไหมว่าที่จริงแล้วท่านเมราลก็เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เท่านั้นเอง หนำซ้ำยังมีโรคประจำตัวมากมายเกินกว่าจะนับ ท่านเมราลผ่านมาได้ขนาดนี้ เข้มแข็งมาได้ขนาดนี้ พวกนั้นจะเอาอะไรอีก
"ท่านเมราล" ชายหนุ่มพูดขึ้น อารมณ์ของเขารุนแรง "ท่านเมราล หากท่านจะจากไป...หาชายชาวทรายคนนั้น ก็ไปเถอะครับ ทุกคนอยากเห็นท่านมีความสุข"
เมราลหันกลับมา ใบหน้าของเธอยิ้มอ่อนหวาน
"แต่ข้าก็อยากเห็นทุกคนมีความสุขเหมือนกัน" ราชินีแห่งโคแรนนิอิดบอก "นะ...เกจผมเงิน"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น