The Black Mirror

ลำดับตอนที่ #1 : กลับบ้าน

รถม้าแล่นไป เสียงล้อรถบดถนนกรวดดังกึงๆ  

แซมวล กอร์ดอน มองออกไปนอกหน้าต่าง ไม่ได้สบตาคนอื่นๆ ที่ร่วมรถด้วยกัน

ผ่านไปสิบสองปีแล้ว บางคนจากกันยิ่งนานปียิ่งมีเรื่องคุยมาก

แต่สำหรับแซมวล ยิ่งจากกันนานปียิ่งมีเรื่องพูดจาน้อยลง

ย่านั่งนิ่งขรึมอยู่ตรงที่นั่งฝั่งตรงข้าม สีหน้าซีดขา ดูแก่ชราลงกว่าเมื่อหลายปีก่อนมาก ทว่าแซมวลยังรู้สึกได้ถึงความไว้ตัวอย่างผู้หญิงที่แต่งเข้ามาในตระกูลขุนนาง ย่าเองก็ไม่ได้มองเขา ท่านเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง เหม่อไปทางที่จะเห็นยอดโบสถ์ได้ไวๆ

ลุงโรเบิร์ตเองก็ไม่ได้พูดอะไร ร่างสูงตั้งตรง ยังคงสวมเสื้อผ้าพิถีพิถันจนดูหยิบโหย่งอย่างที่แซมวลจำได้ หลายปีแล้วแต่ลุงยังไม่ได้เกษียณ ได้ยินว่าถึงวันนี้จะลางานวันหนึ่งเพราะมีพิธีศพ แต่พรุ่งนี้ลุงก็ยังจะไปทำงานตามปรกติ

...ความตายคืออะไร...แซมวลนึกถามตนเอง ต่อให้มีการตายขึ้นมา เราจะใช้ชีวิตอยู่กับมันได้นานแค่ไหน ถึงปู่จะเสียแต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะหยุดชีวิตประจำวันของคนอื่นๆ ได้สินะ

...เราจะใช้ชีวิตอยู่กับมันได้แค่ไหน...เขาคิดต่อไปและหรี่ตาลง

...สิบสองปี

ใช่ เขายืนยันได้ว่าสิบสองปี...หรือเกินกว่านั้น คนอื่นๆ จะเป็นอย่างไรก็ตามทีเถิด แต่สิบสองปีไม่ได้ลบภาพของคัธรินให้หายไป ถึงแม้จะพยายามลืมพยายามหนีสักเท่าไร ความทรงจำก็ยังคงหลอกหลอนเหมือนภูตผีปีศาจ เหมือนเงามายา

แซมวลยังคงคิดครั้งแล้วครั้งเล่า...ถ้าหากเป็นเราที่ตาย...

ชายหนุ่มมองไปยังลุงกับย่าอีกครั้ง เขาเห็นความทุกข์สาหัสในแววตาของทั้งคู่ ทว่าอะไรอย่างหนึ่ง...เวลาสิบสองปีกระมัง...ก็กลายเป็นกำแพงอยู่ในแววตานั้นด้วย กันเขาจากความทุกข์ทั้งปวงมิให้ร่วมรับรู้ แซมวลกลายเป็นคนแปลกหน้าในหมู่ญาติสนิทไปเสียแล้ว

เขาจะโทษคนอื่นได้อย่างไรในเมื่อตัวเขาเองเป็นคนตัดสินใจไป แซมวล กอร์ดอน หลานของลอร์ดวิลเลียม กอร์ดอน แห่งคฤหาสน์แบลคมิเรอร์ แทบเสียจริตเพราะความตายของภรรยาจึงเก็บกระเป๋าออกจากบ้าน ปู่ย่าส่งจดหมายมาเท่าไรก็ไม่เคยเปิดไม่เคยตอบ ใช้ชีวิตเหมือนไม่เคยมีรากเหง้าอยู่ในต่างแดน คนอื่นถามว่ามาจากไหนก็บอกว่าไม่อยากพูดถึง ไม่มีอะไร...

อะไรที่ตัวเองทำ ตัวเองก็ต้องรับผลนั้นเอง

รถแล่นดังกึงๆ…กึงๆ

แซมวลคิดต่อไปถึงโทรเลขซึ่งได้รับเมื่อหลายวันก่อน…รับขณะเขาอยู่ที่ฝรั่งเศส นั่งอยู่หน้าร้านกาแฟ คิดถึงเมื่อเจอคัธรินครั้งแรก คิดว่าเธอเคยเดินผ่านถนนนี้ ผ่านถนนหินครั้นแล้วก็หันกลับมา ตอนนั้นทั้งคู่ยังเด็ก…เด็กเหลือเกิน แซมวล กอร์ดอน ยังคงเรียนอยู่ที่เคมบริดจ์ คัธรินยังคงเป็นศิลปินสาวที่ฝันถึงสิ่งที่ดีกว่า

ครั้นแล้วความทรงจำก็ถูกทำลาย ฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยด้วยโทรเลขฉบับเดียว…โทรเลขที่ใส่มาบนถาดเงิน ตัวหนังสือจ่าหน้า…สีดำบนพื้นขาว บิดเบี้ยว หลอกหลอน ประทับตราด่วนมาก แจ้งข่าวการเสียชีวิตของปู่เขา ลอร์ดกอร์ดอน ทุกอย่างพินาศภินท์พัง ก่อนนี้แซมวลไม่ได้คิดถึงปู่เลย ไม่เคยคิดถึงย่าและลุง ทำเหมือนคนเหล่านั้นไม่เคยมีชีวิต เป็นส่วนหนึ่งของแบลคมิเรอร์ที่เขาอยากจะลืม ทว่าเวลานี้เมื่อปู่ตาย…เมื่อปู่ตาย

นัยน์ตาของแซมวลแห้งผาก เขาไม่มีน้ำตาให้ใครอีกแล้ว ไม่มีหลังจากคัธรินตาย แต่ถึงอย่างนั้นความทรงจำมากมายก็ผ่านเข้ามาในสมอง ความทรงจำเกี่ยวกับปู่ วัยเยาว์ที่แบลคมิเรอร์…ตอนที่พ่อและแม่ตาย ตอนที่ปู่บีบไหล่น้อยๆ ของเขาและบอกว่าต่อไปนี้ปู่จะเป็นพ่อของเจ้าเอง

โทรเลขฉบับนั้นทำให้เขากลับบ้าน…หลังจากสิบสองปี ทำให้ย่า ลุงโรเบิร์ต และแบตส์พ่อบ้านตกใจนัก…ตกใจ ยินดี แปลกใจ…แปลกหน้า

“ย่าให้แบตส์ทำความสะอาดห้องเจ้าแล้ว” ย่าบอก

“ผมยังไม่แน่ใจว่าจะอยู่กี่วัน…ที่จริงแล้วไม่คิดจะกลับมา” เขาตอบ เบนสายตาไปจากหญิงชรา

“แซมวล!” ลุงโรเบิร์ตขึ้นเสียงเล็กน้อย “ที่นี่เป็นบ้านของเจ้าไม่ใช่หรือ”

…ไม่ใช่ หากไม่มีคัธรินก็ไม่ใช่อีกแล้ว…

แต่ถึงอย่างนั้นแซมวลกลับไม่ได้พูดอะไร เมื่อเขาเอ่ยปากอีกครั้งหัวข้อสนทนาก็เปลี่ยนไปแล้ว

“ไม่มีใครบอกผมเลยว่าปู่ตายอย่างไร” ชายหนุ่มว่า

ย่ากับลุงของเขามองหน้ากัน ความลำบากใจแปลกๆ เกิดขึ้นระหว่างทั้งคู่ ครั้นแล้วย่าก็เม้มริมฝีปาก เบือนหน้าหนีไป

“ปู่ของเจ้าฆ่าตัวตาย” ลุงโรเบิร์ตบอก ตรงและเยือกเย็นอย่างนายแพทย์ “กระโดดลงมาจากหอคอย”

“ไม่จริง!” แซมวลอุทาน ครั้นแล้วเขาก็สงบสติลงได้ “…ไม่จริงกระมังครับ ปู่จะฆ่าตัวตายได้อย่างไร”

“พ่อสร้างห้องทำงานส่วนตัวไว้ที่ยอดหอคอยได้หลายปีแล้ว ห้องนั้นลงกลอนจากข้างในเสมอ กุญแจอยู่ที่เขาเพียงคนเดียว คืนนั้นเขาอยู่ในหอคอยคนเดียว ราวกลางดึกมีเสียงร้องโหยหวนดังกรีดไปทั้งบ้าน จากนั้นเราก็พบศพของเขาเสียบอยู่ที่รั้วเหล็กข้างล่าง…”

“โรเบิร์ต” ย่าปราม เสียงสั่นเทา

“ครับแม่” ลุงรับ ครั้นแล้วจึงนิ่งไป “…อยากรู้อะไรมากกว่านี้ก็ถามแบตส์เถอะ เขาเป็นคนแรกที่พบศพ”

“แล้ว…ไม่มีจดหมายลา…หรือ…อะไรอย่างนั้นหรือครับ”

“ไม่มี”

น่าแปลก…แซมวลคิด…แปลกเหลือเกิน ปู่ที่เขารู้จักไม่ใช่คนจะฆ่าตัวตาย ปู่ที่แอบหนีย่าออกไปดวลไพ่กับเจ้าของผับในวิลโลว์ครีก ปู่ที่ร่าเริงและแข็งแรงแม้จะอายุได้เจ็ดแปดสิบแล้ว ไม่เคยเป็นคนที่มีวี่แววว่าจะฆ่าตัวตาย ไม่ใช่เลย

ครั้นแล้วชายหนุ่มก็เห็นคฤหาสน์แบลคมิเรอร์อยู่ไกลออกไป มืดทะมึนเหนือเนินเขาข้างหน้า วูบหนึ่งทำให้นึกถึงอดีตมากมายที่เกิดขึ้นที่นั่น ทำให้นึกว่ากลับมาถึงบ้านแล้ว

แต่อีกวูบหนึ่ง   ก็ทำให้แซมวลรู้สึกเย็นไปทั่วไขสันหลัง

…ราวกับมีอะไรบางอย่างน่าหวาดกลัว