คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - 1 - พบกัน....อีกครา
ตูม!!!!
เสียงระเบิดดังลั่น ควันสีขาวฟุ้งกระจายทั่วบริเวณ อนุภาคสีเขียวลอยฟุ้งไปทั่ว
"เซ็ตสึนะ....นายพอใจรึเปล่า...โลกใบนี้น่ะ.......ฉันน่ะ ยังไม่พอใจหรอกนะ...."
เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง ควันสีขาวกระจายเป็นวงกว้างกว่าเดิม ร่างของไพลอทที่โดนระเบิดครั้งแรกถูกกลืนหายไปกับหมอกควัน
"ล็อกออน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
พรึ่บ!
นัยน์ตา สีน้ำตาลแดงเบิกโพลงขึ้น หยาดน้ำใสๆที่คลอเบ้าไหลลงมาบนแก้ม เด็กหนุ่มเอายกมือขึ้นปาดมันออก ก่อนชันกายลุกขึ้นมานั่ง สายตากวาดมองไปทั่วบริเวณอย่างงุนงง
"ฝัน......งั้นเหรอ?...."
เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ4ปีก่อน ทั้งๆที่ไม่น่าจะหวนนึกขึ้นมาอีก แต่เพราะอะไรกัน?..........
คิดไปก็ปวดหัวเปล่าๆ...ช่างมันเถอะ
"?? อะไรน่ะ"
หลังจากแต่งตัวเรียบร้อย จนเช็คของในห้อง สายตาพลันเหลือบไปเห็นวัตถุบางอย่างวางอยู่บนโต๊ะขนาดเล็กข้างเตียงนอน
"กรอบรูป??"
ทำไมถึงต้องวางคว่ำไว้นะ?
เซ็ตสึนะหยิบมันขึ้นมาดู แต่เศษฝุ่นผงที่เกาะหนาจนต้องชะงัก
"นี่คว่ำไว้นานขนาดนี้เชียว?" เด็กหนุ่มไม่สนใจเรื่องระยะเวลาที่ว่าจะนานเท่าไร ก่อนเดินไปหาผ้ามาเช็ดออก...
รูปอะไรกันนะ? ไอ้ฝุ่นนี้ก็เกาะเยอะเหลือเกิน สงสัยต้องหาเวลามาเช็ดห้องนี่แล้ว..
"!!!"
เมื่อเช็ดออกจนเห็นรูปที่ใส่ไว้ถึงกับประหลาดใจ รูปที่ถ่ายไว้เมื่อนานมาแล้ว รูปที่ถูกฝีมือใครบางคนตัดออกจนเหลือแค่คนสองคนในรูป ร่างสูงที่ยืนโอบไหล่เด็กอายุน้อยกว่า
ตัวเองหลายปีส่งยิ้มมาให้ แม้คนที่ถูกโอบไหล่จะมีท่าทีไม่พอใจเล็กน้อยแต่ก็ยังยอมให้โอบเพื่อถ่ายรูปรวม
".....ล็อกออน" ผ้าปิดตาที่ตาข้างขวาทำให้หวนนึกถึงเหตุการณ์แบบเดียวกับที่ฝัน ที่คนในรูปต้องตายไป แม้แต่ร่างก็ยังหาไม่เจอ....
"จริงสิ..." เหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้ เด็กหนุ่มตัดสินใจวางรูปไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม แต่คราวนี้ไม่ได้เอาคว่ำไว้ กลับเอาตั้งไว้อย่างดี แม้ฝุ่นที่เกาะก็เช็ดออกจน
เห็นรูปได้ชัด... ก่อนผลุนผลันรีบออกนอกห้องไป
ตุบ..
ช่อดอกลิลลี่สีขาวถูกวางไว้หน้าป้ายหลุมศพ รอยสลักภาษาอังกฤษเขียนชื่อไว้อย่างปราณีต Neil Dylandy....
"นี่...ล็อกออน...ถึงวันนั้นแล้วนะ...วันเกิดของนาย"รอยยิ้มบางที่เต็มไปด้วยความเศร้า
นี่..เรากำลังพูดอยู่กับใครกันนะ? ในหลุมศพที่ว่างเปล่า ไร้ร่างของคนๆนั้น ..หึ เหมือนคนบ้า พูดอยู่คนเดียว..
ชายหนุ่มยิ้มให้ตนเองน้อยๆ ก่อนทอดสายตามองไปที่ป้ายหลุมศพอย่างเหม่อลอย..
ใช่ วันนี้ วันที่3 เดือน3...วันเกิดของนาย ล็อกออน.....
"แฮปปี้เบิร์ทเดย์นะ ล็อกออน" เซ็ตสึนะยิ้ม อย่างฝืนใจ กลั้นน้ำตาที่อาจจะไหลออกมาได้ทุกเวลา....
ความจริง อย่างจะพูดคำๆนี้กับนายเอง แต่คงไม่มี.....ไม่มีโอกาสที่จะได้เอ่ยอีกแล้ว...
แม้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มนั่น......ก็ไม่อาจจะได้เห็นอีกแล้ว........................
"นี่...........ขออะไร อย่างหนึ่งสิ "
อย่างน้อย ก็ช่วยฟังคำขอ ที่เป็นความฝันลมๆแล้งๆของคนๆหนึ่งด้วยเถอะ
"ล็อกออน.............ฉันอยาก......."
แม้เป็นเพียงครั้งสุดท้าย แต่แค่ครั้งเดียว...ก็เกินพอ.......
'ฉันอยากเห็นรอยยิ้มของนาย ล็อกออน'
"..................หึ"
ขนาดแค่นี้ ยังไม่กล้าจะเอ่ยให้จบ แล้วยังกล้าที่จะขออะไรไมเข้าท่าอีก.....
เซ็ตสึนะหลุบสายตาลงต่ำ ก่อนจ้องมอง ช่อดอกไม้สีขาวที่ตนเองเอามาวางไว้
"ฉัน..............ล็อกออน................ฉันอยากจะ................"
" 'อยากจะ' อะไรล่ะ?"
เสียงๆหนึ่งเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังของเด็กหนุ่ม เสียงที่คุ้ยเคย..............เสียงของ....
"อยากจะอะไรล่ะ เซ็ตสึนะ?"
"ล็อก..........ล็อกออน?....."
ความคิดเห็น