คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : listen up
มุคุโร เขยิบร่างที่แทบจะเดินไม่ได้ออกห่างจาก เบียคุรันที่ละนิดๆ แต่ คนที่เป็นถึงบอสแฟมมิลี่ที่เป็นใหญ่อยู่ตอนนี้เช่นเบียคุรันน่ะเหรอจะไม่รู้ ร่างสูงใช่มือแกร่งนั้นคว้ามือของของร่างบางที่อยู่ตรงหน้า ผลักล้มลงไป และ ขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็วประดุจพยัคฆ์ขาวที่จ้องตะครุบเหยื่อ(หรือสับปะรดนั้นเอง)
“ อะ ...อึ้ก ...จะ ..เจ็บ ..ปล่อยนะ ...ฮึก”
ร่างที่บอบบางและยังไม่หายดีจากบาดแผลมลทิน ครางออกมาอย่างเจ็บปวด แต่ร่างสูงก่อนไม่ได้สนใจ ความเจ็บปวดที่สื่อออกมาอย่างเห็นได้ชัดของร่างบาง แม้แต่น้อย กลับปิดปากร่างบางด้วยริมฝีปากของเขาเองอย่างเร้าร้อน ร่างที่นอนอ่อนแรงอยู่เบื้องร่างพยายามดิ้นหนีอย่างสุดชีวิต ทั้งทุบ ทั้งตี และ พยายามปิดปากของตนเอง เพื่อไม่ให้ร่างสูงสอดลิ้นอุ่นเขามาข้างในปาก แต่ก็ไม่เป็นผลเลยสักอย่างนึง มือที่ยิ่งทุบตีมากเท่าไรก็ยิ่งถูกพันธนาการมากเท่านั้น ความหอมหวานจากขมเขี้ยวของสิงห์หนุ่มยังค่อยๆสอดแทรกเข้ามาเรื่อยๆ แถมลิ้นนั้นยังคอยที่จะเปิดปากของร่างบางเพื่อให้ได้รับความหอมจากร่างบางกลับมาบ้าง
แต่ความรู้สึกนี้ ความหอมหวาน ความเร้าร้อน และความอบอุ่น ที่ส่งผ่านเข้ามาทางปาก แม้แต่ มุคุโรก็คงปฏิเสธไม่ได้ว่า เป็นความรู้สึก ที่ยากจะค้นหา หรือเรียกได้ว่า มีแค่ สิงห์ขาวแห่งมิลลิฟีโอเล่ เบียคุรัน คนนี้เท่านั้นที่จะเมคฟีลแบบนี้ได้
รู้สึกดี แต่ ก็รู้สึกกดดันที่ร่างกายทั้งหมดไม่สามรถขยับเขยื้อนได้ ราวกับมีโซ่ตรวนหลายร้อยอันรัดอวัยวะ 32 ส่วนของเขาทั้งหมดไป เช่นกันเสียงหวานของร่างบางร้องอู้อี้ในลำคอไปมาอย่างดิ้นรน ด้วยเหตุ หายใจไม่ออก ร่างสูงจึงได้ค่อยๆถอนจูบช้าๆอย่างเสียดาย
" แฮ่ก ..แฮ่ก ..อึก .."
สีหน้าของร่างบางตอนนี้เผยให้เห็นถึงความสุขเต็มเปี่ยม ตาสองสีนั้นลดหรี่ลงจากปกติ น้ำตาใสเริ่มอาบแก้มนวลปากที่เป็นสีชมพูระเรื่อ กลบายเป็นสีแดงสดแสดงถึง รอยบดขยี้จากปากต่อปาก ร่างสูงที่เลื่อนตำแหน่งจากหน้าที่ประชิดหน้าเป็นปากกระซิบหูแทน และพูดเบาๆเพิ่มความเซียวให้ร่างบางว่า...
“ คุณควรจะรู้ซึ้งถึงความแตกต่างระหว่างผมกับคุณให้มากกว่านี้นะครับ ตอนนี้ คุณอยู่ในฐานะเชลยที่บุกเข้ามาโดยไม่คิดถึงผลได้ผลเสีย และ ผมอยู่ในฐานะเจ้าเมืองข้าศึก ที่สามารถจะทำอะไรกับเชลยเช่นคุณก็ได้แล้วการที่เชลยมาออกคำสั่งกับเจ้าเมืองเนี่ย..ไม่คิดว่ามันผิดบทไปหน่อยรึครับ ”
“ ผมไม่ใช่เชลย หรือ อะไรทังนั้น !! เพราะงั้นออกไปเดี๋ยวนี้ !! …ไม่งั้นผมจะ .....”
“ ร้องให้คนช่วย ? ในสภาพนี้ ?? ”
ร่างสูงพูดอย่างรู้ทัน และ ส่งรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนไปให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะจับหน้า ร่างบางที่ ตนเองนั่งคร่อมอยู่หันไปทางกระจกที่มีอยู่รอบห้อง ภาพที่สะท้อนออกมาจากกระจกทำให้ร่างบางอายจนอยากจะหนีหน้าหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ ขณะที่ถูกผู้ชายจับกดอยู่อย่างนี้ ...คุณคงไม่อยากให้ใครมาเห็นเข้าสินะครับ ”
เบียคุรันเริ่มลงมือประกบจูบอีกครั้งมือของเขาก็จับมือของร่างบางไว้แล้วจิกเบาๆ เพื่อให้เลือดออกซิบและใหลตามข้อมือบางที่ขาวละอองราวกับดอกบัวขาวที่ถูกโปรย ด้วยเส้นใยสีแดง แต่ มือของร่างบางก็ยังไม่ท้อที่จะดิ้นรนต่อไป
" อุ๊ ..อึก ..อึ๊ !!! "
...ปากที่ถูกบดขยี้นั้นก็ทนได้ไม่นาน จนในที่สุดก็ถูกร่างสูงลุกล้ำเข้ามาได้...แล้วเริ่มส่งความหอมหวานทางลิ้นแลกกันไปมา ...ถึงร่างบางจะรู้สึกดียังไง จิตใต้สำนึกของเขาก็ยังตระหนัก ชั่ว ดี ได้อยู่...ในทันทีที่ร่างสูงไม่ยอมปล่อยให้มือว่างปลดเปลื้องผ้าของเขาออก....
กึ้ด !!!
มือเรียวที่กำลังปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนเบื้องล่างหยุดชะงัก และ รีบถอนจูบออกอย่างรวดเร็ว หยดน้ำสีแดงสดไหลออกมาจากปากของสิงห์หนุ่มเป็นระยะๆ รสเค็มที่อยู่ในปาก สามารถบอกได้ว่าเป็นเลือดอุ่นๆ ที่ถูกกัดมา ....
“ แค่ก ..อึก ..ใคร...จะปล่อยให้เป็นอย่างงั้นเล่า ! ...แค่ก”
“ ........ หึ ..มุคุโรคุง ดูเหมือนผมจะประเมินค่าคุณต่ำไปนะครับเนี่ย ...งั้นคำพูดเมื่อกี้ขอเปลี่ยนละกัน ...คุณไม่ต้องห่วงจะไม่มีใครมาเห็นคุณในสภาพนี้แน่ ...”
คำพูดชวนงุนงงของร่างสูงทำให้ร่างที่ถูกกดอยู่ชะงักการดิ้นไปแล้วมองหน้าเขาด้วยตาสองสีที่ชวนหลงใหล
“ แต่มุคุโรคุงก็จะไม่มีวันออกไปจากที่นี่ได้เช่นกัน !! ”
ว่าแล้ว ร่างสูงก็จู่โจมลงมาอีกครั้ง พร้อมกับที่ริมฝีปากหนาทาบทับริมฝีปากบางอย่างรุนแรง ร่างบางพยายามเม้มริมฝีปากแน่นแต่กลับไม่ส่งผลใดๆ ยิ่งมือทั้ง 2 ข้างที่พยายามทุบตี ก็จะได้รับจูบที่แสนเร่าร้อน และรุนแรงเป็นเท่าตัว ร่างสูงบดขยี้ริมฝีปากเล็กอย่างรุนแรงจนร่างบางต้องเปิดปากออก ลิ้นอุ่นร้อนของร่างสูงรีบทำหน้าที่ของมันทันที
" อุ....อื้ม.....อืออ... มะ ..ไม่ !! "
แต่คำพูดของร่างบางก็ไม่เป็นผลอย่างใดทั้งสิ้น ลิ้นของทั้งคู่เกี่ยวกระหวัดพันกันในโพรงปากนุ่มอย่างกระหายน้ำตาใสเริ่มไหลรินอีกครั้ง คราวนี้ทั้งหนัก และไม่รู้จะหยุดเมื่อไร ราวกับ ฝนที่ไม่รู้กำหนดการหยุด ริมฝีปากหนาจูบซับน้ำตาให้ร่างบางเล็กน้อย ก่อนที่จะพรมจูบไปทั่วดวงหน้ามือซ้ายที่กำลังว่างอยู่ เอื้อมตัวไปคว้าผ้าขนหนุผืนเล็กที่พาดไว้กับขอบกะละมัง แล้ว ใช้มือขวาจับแขนของมุคุโร ทั้ง 2 ข้างมัดอยู่เหนือหัว โดยที่ยังไม่ละจูบออก
ที่จริงแล้ว ผ้าที่มัดนั้นทั้งลาง แค่กระตุกออกนิดหน่อยก็หลุดแล้ว แถมมุคุโรก็เป็นผู้ชายเรื่องแค่นี้ไม่เป็นปัญหา ถ้า แขนทั้ง 2 ข้างไม่บาดเจ็บ และ ไร้เรี่ยวแรงเพราะจูบที่แสนกระหาย ชวนเชิญให้ อ่อนระทวย
มือหนาเริ่มปลดเสื้อผ้าที่ทำการค้างไว้ แล้ว ลูบไล้ไปตามเรือนร่างสีชมพูบาง ร่างบางสั่นระริกในสัมผัสของร่างสูงที่เริ่มคุกคามเข่ามาอย่างชวนสยิว ร่างสูงเลื่อนไล้ใบหน้าคมลงจากใบหน้าสวยอย่างช้าๆ พร้อมกับจูบกัดซอกคอระหงของร่างที่มีเสน่ห์ราวอิสตรีอย่างรุนแรงและยั่วเย้า
มือแกร่งกระเช้าเย้าแหย่อีกครั้งด้วยการเขี่ยยอดอกสีชมพูเล็กน่ารัก ส่งผลให้ร่างบางครางเสียงหวานออกมาด้วยความรู้สึกเป็นสุขอย่างไม่รู้จบ
“ อ๋า ..ฮะ ..อึก พะ ..พอที ...”
“ ปฏิกิริยาแบบนี้พึ่งเคยถูกเข้าใกล้อย่างนี้เป็นครั้งแรกสินะ มุคุโรคุง ?? ”
" อืออ.....อืมม...เฮือก !! "
ร่างบางเริ่มรู้สึกถึงการตื่นตัวของ ‘ สิ่งนั้น ’ เมื่อร่างสูงลดใบหน้าที่กำลังแทะโลมลงมาด้วยลิ้นเรียว ที่ๆไล่ลงมาต่ำลง ..ต่ำลง ..ต่ำลง ..จนถึงอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของร่างบาง ร่างสูงใช่มือแกร่งนั้นปลดซิบออกเบาๆ และ ใช่ปากที่นุ่มนิ่มราวกับมาชเมลโล่เข้าครอบครองส่วนอ่อนใหวที่สุดของร่างกายมุคุโรคุงทันที
ใบหน้าที่เป็นสีชมพูสวย ผลัดสีกลายเป็นสีแดงสด ราวกับมะเขือเทศที่เพิ่งออกผล และ ดูเหมือนจะเพิ่มความน่ารัก เซ็กซี่ให้ร่างบางเพิ่มขึ้นทวีคูณ ลำตัวบิดงอไปเองราวกับผีเสื้อด้วยอารมณ์จังหวะโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ตาสองสีสวยปิดสนิทไม่ยอมเปิดออก เพราะพยายามสะกดเสียงอันน่าอายของตัวเองอย่างสุดความสามารถ ลิ้นของเบียคุรันตวัดไปมาอยุ่กับสิ่งนั้น ราวกับมันเป็นอาหารที่หายากที่สุดในโลก ชวนให้เชิญชิมตลอดไม่รู้จบ
จะ ..จะถึงแล้ว .....!!!!!!
พรวดดดดดด !!!?
“ อ๋าาาาาาาาา~~!!!? ”
ร่างบางครางลั่นเมื่อสีขาวขุ่นทะลักออกมาเปรอะเปื้อนอยู่ในปากของร่างสูง ร่างบางหันหน้าหนีทันที บัดนี้ความอายได้เพิ่มขึ้นทวีคูณ และหนักขึ้นอีกเมื่อเห็นร่างสุงกลืนน้ำขาวๆนั้นเข้าไป ...
“ ทะ ..ทำอะไรน่ะ มันสกปรกนะ !! ”
“ ไม่เห็นเป็นไรเลย น้ำของมุคุโรคุงน่ะ อร่อยดีออก ของชั้นเลิศเลยนะเนี่ย ไม่ต้องห่วงนะ มุคุโรคุง จะทำให้ครางออกมาเพราะกว่านี้อีก !! ”
ว่าจบ ร่างสูงหยุดขยับ แล้วจับมุคุโรพลิกให้อยู่ในท่าคว่ำตัว
" น่ารักเหลือเกินนะ มุคุโรคุง น่ารักซะจนผมไม่อยากหยุด ...ไม่สิหยุดไม่ได้แล้วต่างหาก!! "
เมื่อร่างสูงเชยชมถึงความน่ารักของร่างบางเสร็จ ก็เสอดนิ้วเข้าไปตรงช่องทางนั้น โดยใช้น้ำจากตัวของร่างบาง เพื่อปรับสภาพให้ช่องทางข้างในเข้าง่ายขึ้น เพิ่มขึ้นทีละนิ้ว ..ทีละนิ้ว จากหนึ่งเป็น สอง ..สาม เสียงหวานของร่างบางเกินกว่าจะสะกดให้ออกมาได้แล้ว เสียงเริ่มดังขึ้นตามจำนวนนิ้วที่ถูกใส่เข้ามา
" อึก!!..อย่า..นะ ....อ๊าา!!!! "
มุคุโรร้องลั่นเมื่อเบียคุรันถอนนิ้วออกจากร่างเขา แต่กลับแทรกกายบดเบียดแทนที่นิ้วทั้งสามทันที เนตรสองสีสวยเบิกกว้างขึ้นมาด้วยความรู้สึกกลัวอย่าท้วมท้น ร่างที่เบียดแทรกเข้ามาขยับจากช้าๆ...กลายเป็นเร็วและรัวขึ้นจากเดิม
“ อ๋า ...อา ! ทะ ..ทำไมถึง...ทำแบบนี้ ...ทั้งๆ ...ฮึก ..ทั้งที่ไม่ ..รักชั้นแท้ๆ ..ทำ ..ไม ...”
ร่างบางพูดออกมาพร้อมกับเสียงครางแสนหวานผสมปนเปกันไปจนแทบฟังไม่ออก แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ทำให้ร่างสูงชะงักขึ้นได้ ก่อนที่จะแสยะยิ้มด้วยสีหน้าเย็นๆ แล้วพูดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า.....
“ ...แล้วใครว่าไม่รักล่ะครับ ...ผมยังไม่ได้บอกว่าเกลียด แต่ก็ไม่ได้บอกว่าชอบด้วย ”
อะไรน่ะ ..พูดอะไร ...
“ ผ..ม..น่ะ......”
ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ตามันพร่ามัวไปหมดแล้ว ....
“ .....รัก……”
ไม่ขอรับรู้อะไรอีกแล้ว
ร่างสูงเริ่มเบียดกายเป็นครั้งสุดท้าย เสียงสุดท้ายสุดท้ายที่มุคุโรได้ยินคือเสียงที่ร้องออกมาด้วยความสุขเปี่ยมล้นของด้วยเอง อื้ออึงไปมาในหูของเขาเอง ...ก่อนที่จะสลบไป คำถามที่เอ่ยขึ้นมาในหัวหลังจากนั้นคือ…
ทำไม ???
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอโทดค่ะ ทั้งๆที่สัญญากะตัวเองว่าจะไม่แต่งอะไรอย่างนี้แล้วแท้ๆ แต่มันอดไม่ได้นี่นา = ____ =""
เรายังแต่งไม่ค่อยเก่งต้องขอโทดจริงๆค่ะ ไม่ได้ตั้งใจ แตจ่มันทำออกมาแล้วนี่นา TT TT
> > RO SE < <
ความคิดเห็น