คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Wake up
เกลียด..เกลียด..เกลียดมันที่สุดเลย รอยยิ้ม เย้ย หยั้น ที่น่ารังเกียจนั้น
ราวกับว่ากำลังหัวเราะเยาะความพ่ายแพ้ของชั้นยังไงอย่าง งั้น ล่ะ
ขอสาปแช่งมัน..ให้พินาศไปพร้อมกับ แฟมิลี่มันหมดทั้งหมดเลย
คำสาปแช่งที่รุนแรงของชายหนุ่มผู้หนึ่งร้องอยู่ในใจของเขาอย่างโกรธแค้นและทรมานต่อชายที่ย่ำยีเขา คนที่ไม่เคยแพ้มาก่อน..กลับทุกทำลายอย่างย่อยยับ ก็ไม่แปลกที่ความภูมิใจในฝีมือของเขาจะหมดไป พร้อมกับ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ที่มักฉายแววบนใบหน้าเขา..
...คงจะไม่มีอีกแล้ว….
..อยากมีพลัง..อยากแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้
..อยากจะมีพลังทีพอจะจะฆ่ามันได้...
..ถ้าเพื่อการนั้น...จะให้แลกกับอะไรชั้นก็ยอม..
แต่ว่านี่ก็เป็นได้แค่ความคิด...ความแค้นของชั้น
คงไม่มีวันได้รับการปลดปล่อย...แม้จะปวดร้าว..แม้จะเจ็บใจเท่าใด
...มันก็คงเป็นได้แค่ความหวังลมๆแล้งๆ
ที่ไม่มีวันเป็นจริงได้เท่านั้น...
เส้นผมสีดำอมน้ำเงินที่ละเอียดสนิท ราวกับเป็นผ้าไหมชั้นดีที่ทอมากับมือ พลิ้วไหวไปตามลมอ่อนๆในอากาศยามเช้าของอิตาลี แสงตะวันสาดส่องเข้า ตา 2 สีสวยของร่างบาง ที่นอนแผ่อยู่บนห้องหระจกที่แสงสว่างส่องถึงได้
เสื้อผ้าก็เป็นเสื้อตัวเดียวกับที่เขาสวมบุกเข้ามาในมิลฟีโอเล่.. แต่สภาพของเสื้อดูยับเยินและมีรอยขาดหลายที่ เผยให้เห็นผิวขาวนวลที่มีรอยกระทำเป็น มลทิน อยู่ ยามทีแสงกระทบตาของเขา..ร่างนั้นก็ค่อยลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมาจากพื้นห้องที่เย็นเฉียบ
แต่ทันทีที่เขาจะขยับสะโพกให้ลุกขึ้น...ความเจ็บปวดก็แผ่ซ่านสู่ทุกส่วนของช่วงล่างทันทีทำเอาขาเรียวที่จะลุกขึ้นได้นั้นล้มลงไปอีกครั้ง ร่างนั้นนอนแน่นิ่ง..ไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้นมาอีก น้ำตาใสๆอาบทั่วแก้มสีชมพูของเขาราวกับบังคับให้มันหยุดไม่ได้..
" อึก ..ฮึก ..เจ็บ ...เจ็บใจนัก ...เบียคุรัน ชั้นไม่มีทางปล่อยแกเอา ..ฮึก ..ไว้แน่ !!"
ร่างที่ล้มอยู่นั้น..พึมพำให้คำสาบานต่อตัวเองอย่างโกรธแค้น ทั้งๆที่น้ำตาก็ยังอาบใหลรินแก้มนวลนั้นอยู่ ความขมขื่นที่ไม่มีวันลืมได้ ..ทั้งชั่วชีวิต ..ถูกกระทำไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ...
มีเพียงหน้าที่ถ่ายโอนข้อมูลจากมิลฟีโอเล่ไปให้วองโกเล่ และ รู้เข้าถึงพลังที่แท้จริงของบอสมิลฟีโอเล่
คิดว่าแค่สู้กันตอนแรกๆ ให้แกล้งแพ้แล้วแอบหนีไปเข้าอีกร่างหนึ่ง ...แต่สุดท้ายก็กลับเสียท่า ให้แก่ บอส มิลฟีโอเล่ หรือ ที่รู้จักชื่อกันดีว่า เบียคุรัน
...พอรู้ตัวว่าออกไปไม่ได้ ...ก็ถูกคนที่วางกับดักห้องปิดตายนี้ ....น่าสมเพชที่สุด !!
...ถูกทำอย่างนั้น...แถม.. สะโพกก็เจ็บ ..ตอนนี้อย่าว่าแต่จะไปฆ่ามันเลย แค่จะยืนยังแทบจะยืนไม่ได้ด้วยซ้ำ
ในขณะที่สมองของเขาคิดถึงแต่เรื่องแก้แค้น ...เสียงเปิดประตูกระจกก็ดังขึ้นจากด้านหลังของร่างบางที่นอนล้มอยู่ เขารีบทำเป็นนอนหลับไปทันที ...แล้วเสียงทักจากด้านหลังทักออกมาว่า ...
" ไง~!!!? มุคุโรคุง ..ตื่นรึยังเอ่ย ? "
" .............. "
ร่างบางที่ถูกเรียกว่า มุคุโร ยังคงแกล้งนอนหลับต่อไป เขาแอบหรี่ตามองเล็กน้อย เขาเห็นภาพ ชายร่างสูง ผมขาวล้วน ราวกับหิมะ รอยสักที่เหมือนเขี้ยวพยัคฆ์อยู่ใต้ขอบตาสวมชุดดำกางเกงยีนส์สีน้ำเงิน รองเท้าบู๊ทสีดำ...หน้าตาของคนๆนี้ดูเป็นคนใจดีและหล่ออยู่ไม่น้อย สง่าราวกับราชสีห์ ร่างกายนั้นก็ไม่ได้ดูเป็นคนบอบบางซะทีเดียว แต่ก็ไม่ได้ล่ำบึ้กจนเกินไป ดูสูงซะจนน่าเกรงขาม
ชายดังกล่าวเดินเขามาใกล้เรื่อยแล้วหยุดยืนค้ำหัวร่างบางเอาไว้ ในมือของร่างสูงถือ กะละมัง และเครื่องมืออาบน้ำต่างๆ และ วางมันลงข้างๆตัวขนานกับเอวของร่างบาง
อะไรของมันน่ะ..ถืออะไรมาด้วย..ช่างเถอะ..ดีแล้ว..มันเข้ามาใกล้เราจะได้ฆ่ามันแล้วแอบหนีออกไปได้ง่ายๆ ..เอาเลยสิเบียคุรัน ..เข้ามาใกล้เลย
ร่างบางคิดในใจอย่างเจ้าเล่ห์ และ ยังแกล้งหลับต่อไปอยู่ ...ร่างสูงที่ชื่อว่าเบียคุรัน นั่งลงข้างๆถังน้ำที่เขาเอามาเลยจัดการเอาผ้ามาชุบน้ำแล้วบิด ...เขาถือผ้าไว้ที่มือซ้ายแล้ว ..เอาอีกมือหนึ่งจับตรงสะโพกของร่างบาง แล้วถกเสื้อขึ้นให้เห็นผิวขาวเนียนที่อาบไปด้วยรอยกระทำ ...หลังจากที่ถกเสื้อแล้วเขาก็เลื่อนนิ้วเรียวนั้นไปปลดเข็มขัด
ร่างบางจากที่ถูกลุกล้ำมานานก็เริ่มทนไม่ไหว เด้งตัวขึ้นมาจับมือของร่างสูงเอาไว้ทันที
" จะทำอะไรของคุณน่ะ !!! "
" โอ้~!!? ตื่นแล้วเหรอ ? มุคุโรคุง ^ ^"
เอ๊ะ~!!? ...ซวยแล้วลืมตัว ...
ร่างบางร้องในใจอยากกระวนกระวาย ...แล้วรีบปล่อยมือของร่างสูงทันที ...สิ่งที่เขาคิดตอนนี้คือ ..ถึงความลับจะแตกแล้ว
..ก็ต้องยังรักษาความเยือกเย็นเอาไว้ให้ได้ ...นี่เป็นกฏพื้นฐานของการต่อสู้และในชีวิตจริง
" ครับ ...ตื่นแล้ว ...มีอะไรไม่ทราบครับ ? "
" อ้อ~ ..ผมนึกว่าคุณจะเจ็บสะโพก ก็เลยกะจะมาทายา อาบน้ำ ทำแผลให้น่ะครับ "
" ขอบคุณสำหรับน้ำใจครับ ..แต่ผมไม่ต้องการ ...เชิญออกไปได้แล้ว "
ร่างบางพูดเสียงเรียบๆ ไล่ร่างสูงออกไปจากห้องโดยไม่สบตา ..แม้แต่น้อย ผู้ฟังที่นั่งอยู่ตรงหน้าแทนที่จะออกไปตามคำสั่งของคนเบื้องหน้า กลับส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนที่จะพูดว่า...
" มุคุโรคุงรู้มั้ย ? ห้องนี้น่ะ ..ชื่อว่าอะไร ..ห้อง 'สั่งสอน' ไงล่ะ..มีไว้เพื่อกำหราบเด็กหัวรั้นอย่างนายโดยเฉพาะคนที่โดนลงโทษแล้วยังไม่รู้จักหลาบจำอย่างนายน่ะ..ไม่สมควรได้รับการยกโทษให้หรอกนะ "
“ พะ ..พูดอะไรน่ะ !!? ”
RO SE < <
ความคิดเห็น