คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : กลับตาลปัตร บทที่ 1 คุณหญิงดาริกา
ลับาลปัร บทที่ 1 ุหิาริา
หิสาวหน้าามเ้มสะสวยนหนึ่ นั่พับเพียบพนมมือหน้าพระอัิบนโ๊ะหมู่บูา
ใบหน้ารูปไ่อเธอสบนิ่ ผมัสั้นประบ่าัเป็นลอนเล็น้อยามสมัยนิยม
วามเ้ม ิ้วไ้รูป มูโ่รับับใบหน้า ที่เ่นะมีี้แมลวันเหนือมุมปา้ายอริมฝีปาแอวบอิ่ม
หม่อมราวศ์หิาริา ทอถอนหายใ วันนี้เป็นวันรบรอบสิ้นีพีัษัยอท่านพ่อ
บทลอนที่เียนไว้บนระาษแผ่นหนึ่ วาอยู่้าใ้ เป็นลายพระหัถ์หนัแน่น ประีที่เธอุ้นเย
“พฤษภาสร อีุรอันปลปล
โททน์เสน่ สำัหมายในายมี
นราิวาวาย มลายสิ้นทั้อินทรีย์
สถิทั่วแ่ั่วี ประับไว้ในโลา” *
ท่านพ่ออเธอเหลือเพียแ่พระอัิและวามทรำไว้
ทิ้เธอและหม่อมแม่ไว้เพียสอนับทรัพย์สินอีำนวนหนึ่ให้ใ้ีวิอย่าสมเียริไม่ลำบายาเ็นั
ีวิยั้อำเนิน่อไป เธอยัมีหม่อมแม่เป็นที่พึ่พิในีวิอีน
หม่อมเพรพริ้ หม่อมแม่อเธอให้นมาเิเธอไปใส่บารยามเ้า
หิาวเ็บอบนโ๊ะให้เป็นระเบียบ เธอหยิบหมายเ็บใส่ล่อ
มีหมายเิส่มาาุรูให่โรเรียนุลสรีศรีสยามที่เธอบารศึษามา เ่นเียวับปีที่แล้ว ทีุ่รูให่ท่านอให้เธอไปให้ำแนะนำแ่นัเรียนรุ่นน้อที่ำลัเรียนและำลัะสำเร็ารศึษา
เธอเียนหมายอบลับั้แ่เมื่อวานเย็น ว่ายินีไปามำเิอุรูให่ อุพระศรีรันรัยุ้มรอุรูให่ให้ท่านมีสุภาพแ็แร และฝาให้นรับใ้ถือหมายไปส่เรียบร้อยแล้ว
หมายาแนไลาู่หมั้นอเธอวาไว้้าเียัน เธอเปิอ่านมานับรั้ไม่ถ้วน เาำลัะลับมาถึวันนี้
ฟ้าสา เธอเินออไปที่ศาลาท่าน้ำริมลอ หม่อมแม่พร้อมบ่าวนรับใ้ 2-3 นยืนรออยู่
“มาแล้วหรือลู” เสียหม่อมแม่ทัเธอึ้นมา “มาใส่บารัน”
เรือแวไปมาหลายลำ เธอยืนอยู่ในศาลาิริมน้ำ ยามะเ้อมอออไปเห็นลอน้ำใส พอ้มลมอน้ำะเห็นปลาว่ายวนแถวนั้น
“นั่น หม่อมเ้าะ พระท่านมาแล้ว” เสียหิรับใ้นนึพูึ้นมา
เรือแวพร้อมพระส์หลายลำแล่นเ้ามาใล้ หิาวพร้อมหม่อมแม่ใส่บารที่บันไท่าน้ำ รอนเรืออพระส์รูปสุท้ายผ่านไป
หิาวโปรย้าวสุที่เหลือในันให้ปลาในน้ำ
เธอั้ิอธิษานให้พี่ายทัษ์เินทาลับโยสวัสิภาพ
นับรถเินอ้อมมาเปิประูให้เธอ
ุหิาริา้าวเินลารถ เธอเป็นเป้าสายาอใรหลายน เป็นเรื่อธรรมา ไม่นับรูปโมโนมพรรอเธอที่โเ่น ท่วท่าะยืนะนั่อเธอล้วนัวาอย่าเหมาะเาะ สมับที่ฝึฝนมา
ู่หมั้นอเธอะเินทาลับมาพระนร**วันนี้ ลับมาาประเทศสิโปร์ที่เาไปประำอยู่สถานทูถึ 3 ปี
เธอเินทามารับเาถึสถานีรถไฟ
หิาวมีรอยยิ้มบาๆผุึ้นที่ใบหน้า เธอไม่ไ้พบเานานเท่าไหร่ น่าะ 3 ปีแล้ว มีแ่หมายเล่าเรื่อราวนานๆรั้
ผู้นเินันวัไว่เ็มานาลาไปหม
ระหว่าที่เธอำลั้าวึ้นบันไนั้น มีหิสาวนหนึ่ำลัวิ่ลบันไมาอย่าเร่รีบ
ใบหน้าอหิสาวนนั้นสวยผุผา ผิวาวแ้มเป็นสีมพู ปล่อยผมยาวสยาย สีผมออสีน้ำาลูอ่อนว่านทั่วไป เธอสวมระโปรุลายอไม้เล็ๆแบบสาวฝรั่ที่นเริ่มนิยมใส่ันบ้าในพระนร ผมสีน้ำาลมีที่าผมลายเียวัน หิสาวนนั้นเหมือนะรีบร้อนอยู่บ้า ั่วะ มีใรสันะโนเรียหิสาวนนั้น
“ลีลา”
หิสาวนนั้นหันหลัไป แ่้วยวามไม่ระวัลับ้าวพลานหิาว แรระแททำให้เธอลิ้ลมาาบันไ ศีรษะระแทไปที่พื้น
เ็บไหม เธอไม่แน่ใ วามรู้สึเหมือนทุอย่าหมุนไปหม เธอเหมือนถูับเหวี่ยอย่ารวเร็ว
เสียผู้นรีร้อ้วยวามใ หิาววามรู้สึเลือนลา่อนที่ภาพทั้หมะลายเป็นวามมื
ท่ามลาวามมืมิ เธอไ้ยินเสียพระสวมน์เหมือนอยู่ในานศพ
หรือเป็นานศพอเธอ หรือว่าเธอเสียีวิแล้ว
เหลวไหล นี่เธอบันไเท่านั้น ะเสียีวิไ้อย่าไร
เสียพระสวมน์เหมือนะ่อยๆเบาล
เธอะไ้ยินเสียบาอย่า
เหมือนำอธิษาน ับใวามไ้ไม่ถนันั
น้ำเสียแหบแห้นั้นเหมือนะพูว่า
“อให้ัวละรอันโลแล่นเสมือนริ”
ผู้ใเป็นผู้พู ัวละรอันใ ารแสอันใ โลแล่นอย่าไร
เธอับใวามไม่ไ้สันิ
“ิ๊ ิ๊ ิ๊” “ปี๊บ ปี๊บ”
เสียอะไรสัอย่าเป็นัหวะอยู่
หิาว่อยๆลืมาึ้นมอเพาน
ที่นี่ือที่ไหน เพานที่มอเห็นูแปลประหลาไปบ้า
ที่วัอเธอมีไฟฟ้าใ้แล้ว และมีหลอไฟ เธอเยเห็นและรู้ัหลอไฟ
ในพระนรมีไฟใ้สัระยะหนึ่แล้ว ลาืนยัมีแสสว่า ารแสลาแปลัหลอไฟสีูาเห็นไ้ทั่วไปยามมีเทศาล เพียแ่่าัหวัไฟฟ้ายัไปไม่ถึหลายพื้นที่ อนลาืนยัมืมิไร้แสไฟอยู่
หลอไฟมีหลายแบบ แ่หลอยาวๆมัวาอันเียว
แ่หลอไปัวาลัษะหลายอันเรียเยี่ยนี้ ูฟุ่มเฟือยอย่ายิ่ ใ่ว่าะเป็นอราาถู
ไฟฟ้าไม่ไ้ผลิมา่ายนั ทั้พระนรมีแหล่ไฟฟ้าแ่ 2 แหล่ หลอไฟหลอเียว่าไฟ็เปลือใ่น้อย
นี่ือโรหมอโรพยาบาลั้นหรือ ไม่เหมือนโรพยาบาลศิริราหรือโรพยาบาลที่เธอรู้ั ยามที่เธอเยไปเยี่ยมนป่วย หรือะเป็นโรพยาบาลลา ูไม่น่าะใ่
ูท่าะเป็นโรหมออหมอฝรั่มิั่นระมั ูทันสมัยไไลว่าโรพยาบาลทั่วไปที่เยเห็น
โรหมออฝรั่มิั่นใ้หลอไฟฟุ่มเฟือยเสียริ
เธอปวศีรษะไปหมแล้ว
เสียที่ัเป็นัหวะนั้นือเสียอะไร
เธอ่อยๆพยุัวลุึ้น ่อนะรู้สึเ็บที่้อมือ พอ้มลมอ เธอเห็นสายอะไรไม่รู้ระโยระยาเ็มไปหม มีสายบาอย่าถูพันไว้ับ้อมือเธอ
อ้อ..นี่ให้น้ำเลือ แ่เหุใไม่ใ่วแ้วแบบที่เยพบเห็น ลายเป็นวเหมือนพลาสิสีาวุ่น
“าว าวฟื้นแล้ว” เสียผู้หินหนึ่ร้อเรียึ้น “เราเป็นห่วแแทบแย่ยายาว แบันไไปสลบไม่ฟื้นรึ่วันเียวนะ นี่เรายัไม่ล้าบอแม่แ บอแ่น้อสาวแ เห็นว่าเี๋ยวน้อสาวแะให้เพื่อนเ้ามาอยู่เป็นเพื่อนแ หมอส่แไปสแนสมอบอว่าปิี ่อยโล่ใหน่อย”
าว?
เธอไม่มีน้อสาว ผู้หินนี้ำนผิหรือเปล่า
“แ่ยัไม่ไ้บอแม่แเลย ลัวแม่แะใ”
เรา แ?
แม่?
เธอไปสนิทสนมับผู้หินนั้นั้แ่เมื่อไหร่ัน ผู้หินนั้นไม่เรียเธอว่าุหิยัพอทำเนา
แ่ำเรีย “แ” นั้นราวับเรียนรับใ้ไม่มีผิ
หิาวเบิามอผู้หิที่ปรี่มายืน้าเียเธออย่าเ็มา
นั่น...
ผู้หิสาวสวยนนั้นไม่ใ่หรือ นที่นเธอบันไ พบเอันรั้เียว ื่อเสียเรียนามยัไม่รู้เลย เหุใเ้าหล่อนถึไ้พูาีสนิทับเธอถึเพียนี้ ำพูำาล้วนแ่แปลประหลา
หรือเ้าหล่อนะพาเธอมาส่โรพยาบาล
อนนี้เ้าหล่อนนนี้ไม่ไ้สวมุระโปรแล้ว แ่ลับสวมเสื้อผ้าประหลานั สวมเสื้อลวลายประหลาพิลึพิลั่น เธอปรายามอล่ำ
ุพระ…สวมาเราวับผู้าย แถมเนื้อาเยัรัรูปเน้นรูปร่าสัส่วน แม่เ้าประุไม่อายผู้นหรือระไร
ผู้หิ๋าั่นถึเพียนี้ หน้าไม่อายเสียริ ล้าสวมาเออมาเิน ประหลาพิลึเสียริ
แ่เ้าหล่อนนเธอบันไ สามารถมาีสนิทับเธอไ้นานี้เียวหรือ?
แ่ายพิลึเยี่ยนี้ หิาวิว่านิสัยแปลประหลา เธอไม่อยาะบ้าสมาม้วยแม้แ่น้อย
แล้วพี่ายทัษ์เล่า เธอบันไอนไปรับเา เาะไม่ทราบ่าวเลยหรืออย่าไร แล้วเาอยู่ที่ไหน เหุใไม่มา
แล้วหม่อมแม่อเธอเล่า อ้อ ผู้หินนี้บอว่ายัไม่ล้าบอหม่อมแม่อเธอ ะรอยะลัววามผิ
“ุเป็นใร” เธอถาม้วยน้ำเสียเย็นา
“าว แเป็นอะไรมารึเปล่า” ผู้หินนั้นถามอย่าุน “นี่ไม่ไ้แส่อแล้วนะ แเ็บนานี้ เาเลิอถ่ายนานละ นี่เราอยู่โรพยาบาล”
“ิันทราบแล้วว่าเราอยู่โรพยาบาล แ่ที่ไม่ทราบ ือไม่ทราบว่าุือใร แล้วรู้ัสนิทสนมับิันั้แ่เมื่อไร”
หิสาวนนั้นทำหน้าใ “าว แล้อเล่นใ่ไหม แอย่าทำแบบนี้นะ เราลัว แำเราไม่ไ้ริๆหรือ”
“ิันไม่รู้ัุ” เธอยืนยันำเิม
“แไม่ไ้แล้ใ่ไหม ัะไม่ลแล้วนะาว”
“ิันไม่ไ้ล้อเล่น ิันไม่รู้ัุริๆ”
หิสาวนนั้นทำหน้าเหมือนะร้อไห้ ่อนที่มือะว้าปุ่ม้าัวเธอ
มีนาพยาบาลุาวเินเ้ามาในห้ออย่าเร่รีบ
“ามหมอเร็วะ หมออะไร็ไ้ หมอระบบประสาท หมอสมอ” หิสาวนนั้นพูอย่าร้อนรน เสียสั่นราวับะร้อไห้ “ใร็ไ้่ะ ามมาเลยนะะ”
เธอไม่ไ้เป็นอะไรมาสัหน่อย แ่ศีรษะฟาสลบ อนนี้็ฟื้นแล้ว
ผู้หินนั้นโวยวายอะไรให่โ
“สสัยาวะวามำเสื่อม” หิสาวนนั้นย้ำับนาพยาบาล “สมอเป็นอะไรมาไหมไม่รู้”
“่ะๆ”
นาพยาบาลมาันเ็มห้อไปหม
เธอมวิ้ว เธอไม่ไ้วามำเสื่อม เธอำทุอย่าไ้หม
“ิันไม่ไ้วามำเสื่อม” เธอแย้ลับไป “ำไ้ีทุอย่า”
“แื่ออะไร” หิสาวนนั้นถามลับมา
“าริา หม่อมราวศ์าริา” เธออบเรียบๆ “อย่าเรียิันว่าแ ิันไม่อบ”
“าย าย าย ... ุพยาบาละ ามมาให้หมโรพยาบาลเลย่ะ ใร็ไ้ หมอสมอ หมอระบบประสาท หมออะไร็ไ้ ิแพทย์ หมอ เอ่อ หมออะไร็ไ้่ะิไม่ออแล้ว ามมาให้หมเลยนะะ” เสียผู้หินนั้นรีร้อโวยวาย
ใรายัน เธอยัไม่ายเสียหน่อย เหุใ้อแ่ัหัระูันเพียนี้
เสียพยาบาลที่มามุูุบิบัน “สสัยหัวฟาสมอเสื่อม ิว่าัวเอเป็นัวละรในนิยายแน่ๆ”
“หรือนี่ะเป็นอาถรรพ์านัเียน”
“หรือว่าอินับบทละรนเป็นบ้าไปละ”
“น่าสสารเนอะ ไม่รู้ว่าะหายรึเปล่า”
ืออะไร ไม่เ้าใ นพวนี้หมายวามว่าอย่าไร
เหุใหิาวไม่เ้าใเลย...
อ้าอิ
*ฤษาสอนน้อำันท์ สมเ็พระมหาสมเ้า รมพระปรมานุิิโนรส เป็นบทลอนที่นิยมนำมาใ้ในานศพอีบทหนึ่
วามหมาย็ือว่า วัว วาย ้า เวลาายไปยัเหลือ ฟัน(ทน์) เา(เสน่) ทิ้ไว้ ะที่นถ้าายไป ร่าายล้วนแ่เน่าเปื่อยสลายไปนหมสิ้น เหลือแ่วามั่วและวามีที่ยัทำให้โลยัระลึถึ
(ฤษาสอนน้อำันท์บับั้เิมสมัยรุธนบุรี นิพนธ์โยพระยาราสุภาวีและพระภิษุอินท์ ะที่บับอสมเ็พระมหาสมเ้า รมพระปรมานุิิโนรสเป็นบับใหม่ สมัยรุรันโสินทร์)
**รุเทพมหานร ใ้ื่อว่าัหวัพระนรมาั้แ่สมัยรัาลที่ 4 ่อมาเปลี่ยนเป็น นรหลวรุเทพธนบุรี เนื่อารวมัหวัธนบุรีเ้าไว้้วยัน และ่อมาใ้เป็นรุเทพมหานร
ความคิดเห็น