คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : St. Lou Lin ตอนที่ 3 :: กลัวความสูง
กลัวความสูง
ฐานที่ 1
ตอนนี้ฉันกับพวกนายหน้ากวนนั่นนั่งฟังรุ่นพี่อธิบายเกมประจำฐานอยู่ สภาพคือแยกออกเป็นสองฝั่งอย่างชัดเจนพร้อมกับสายตาไม่เป็นมิตรที่ส่งให้กันไม่ขาดสายเห็นจะมีแต่ไนล์กับนายต้นอ่ะแหละที่ไม่สนโลกคนนึงอ่านนิยายรักอีกคนอ่านมังงะญี่ปุ่น สุดยอดป่ะล่ะ-_-b
"พี่ว่าพวกเราไม่ต้องทำแล้วล่ะกิจกรรมฐานนี้น่ะ"
"ค่ะ/ครับ??" เราหันไปมองรุ่นพี่คนนั้นพร้อมกับโดยไม่ได้นัดหมายและเพราะไม่ได้นัดหมายนั่นแหละเลยต้องหันไปส่งสายตาแสนพิฆาตให้กันต่อ เหอะ...ไม่ยอมหรอก
"ยังอีกๆ ยังไม่รู้ตัวกันอีกนะ" รุ่นพี่ประจำฐานมองกลุ่มเราด้วยสายตาเอือมนิดๆ ก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินออกไปหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากลัง “คงต้องเปลี่ยนแผน...เอาล่ะเด็กๆทั้งหลายจับคู่กันซะ อ๊ะๆ แบ่งแยกชัดเจนแบบนี้เลยหรอ งั้นพี่จัดการเองดีกว่า” นี่พี่จะเอายังไงกับพวกเรากันแน่คะเนี่ย เดี๋ยวก็ให้จับเอง เดี๋ยวก็จะจับให้ เฮ้ออ...
“เฮ้ย! พี่ พี่จะทำไรอ่ะ”
“พี่ค่ะ!?” นายซันร้องขึ้นอย่างตกอกตกใจไม่แพ้ยัยซอที่ร้องขึ้นมาอึ้งๆ
“ก็ไม่สามัคคีกันดีนักก็ต้องโดนแบบนี้แหละค่ะ” พี่คนนั้นพูดยิ้มสะใจหลังจากที่ใส่กุญแจมือด้านหนึ่งที่แขนของนายซันและยัยซอไปแล้วเรียบร้อย
“เฮ้!!” เพราะพวกเรามัวแต่ดูยัยซอกับนายซันจนลืมดูตัวเองพอรู้ตัวอีกที กรี๊ดดด!! ฉันโดนใสกุญแจมือกับนายปีเตอร์
“เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวก่อนค่ะพี่ ต้องใส่ทุกคนเลยหรอคะ”
“แน่สิคะ ดูแต่ละคนนี่รักกันมากนี่คะ” พี่คนนั้นตอบคำถามเดย์อย่างประชดประชัน เหอะ...สามัคคีงั้นหรอออ ยากค่ะพี่!
“อ้าว พี่ครับถ้ารักกันดีแล้วทำไมต้องทำแบบนี้ล่ะคร้าบบ” นายนิวพูดขึ้นอย่างโอดครวญแต่นายไม่เห็นจะเดือดร้อนตรงไหนเลย นายนิวไม่ใช่รึไงเล่า -_-!
“ก็ถ้ารักกันดีอยู่แล้วก็จะได้รักกันมากขึ้นอีกไง เลิกโวยวายสักทีเหอะคะคุณรุ่นน้องเรื่องมากกันซะจริงนะ” รุ่นพี่ผู้หญิงที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าฐานนี้พูดขึ้นอย่างอารมณ์เสียเพราะพวกเราเถียงกันไม่หยุด แต่จริงๆก็ไม่ได้เถียงเยอะแยะนี่นะ รุ่นพี่ก็...
สุดท้ายแล้วเราก็ต้องยอมจนได้ รุ่นพี่ที่ฐานนั้นบอกว่าถ้าไม่สามัคคีกันไม่ว่าฐานไหนก็จะจับใส่กุญแจมือแบบนี้ทั้งนั้นแหละเพราะกลุ่มอื่นที่อยู่ฐานอื่นจะได้รู้ว่าควรจะให้เด็กพวกนี้ทำอะไรที่แตกต่างจากเด็กกลุ่มอื่นๆ
“โชคร้ายชะมัด...” นายปีเตอร์อะไรนั่นบ่นมาเบาๆแต่ฉันดันได้ยินก็โดนใส่กุญแจมือนี่นะ เหอะ...
“คิดว่าตัวเองโชคร้ายคนเดียวรึยังไงห้ะ!?” ฉันพูดรอดฟันไปเพราะพี่ๆพวกนั้นกำลังจ้องพวกเราทั้งหมดอยู่ อะไรจะจริงจังขนาดนั้นกันนะ...
“เอาล่ะๆ เรียบร้อยแล้วก็ลุกขึ้น เร็วกันหน่อย” รุ่นพี่คนนั้น คนที่เป็นหัวหน้าน่ะนะ
“ครับๆ/ค่ะๆ” พวกเราลุกขึ้ยืนด้วยสีหน้าเซ็งๆ ใครจะไม่เซ็งล่ะถามจริงนะ
“เห็นสะพานเชือกตรงนั้นมั้ย” เราหันไปทิศทางที่รุ่นพี่คนนั้นชี้ไป ตรงนั้นมีเส้นชือกที่ดูเหมือนจะเอาไว้ปีนระโยงระยางอยู่ เดี๋ยวๆๆอย่าบอกนะว่า...จะให้ปีนทั้งๆที่ยังใส่กุญแจมืออยู่นะ “ไปปีนซะ” รุ่นพี่พูดด้วยเสียงที่แฝงไปด้วยความสะใจแล้วมีความสุข
“ทั้งที่ใส่กุญแจอยู่หรอคะ” ฉันถามออกไปจนได้ จะให้ปีนยังไง บ้าหรอเนี่ย หนูตกใจนะคะพี่!
“ใช่แล้วล่ะ ถ้าพวกเธอไม่สามัคคีกันแน่นอนว่าพวกเธออาจจะก้นหักได้เลยน่ะนะ” รุ่นพี่ยิ้มมุมปากร้ายกาจมองมาที่พวกฉันและพวกนายเกรียนพวกนั้น
“โหดร้ายจังครับ!”
ไงล่ะเนี่ย ปีนสะพานเชือกที่ล่ะสองคน กลัวตกง่ะ -^-
“เอ้า ยืนมองอยูนั้นแหละ มาดิครับ” หน่อยนายปีเตอร์นี่ ไม่กลัวความสูงรึไงกันนะ ชิ! ใช่เด้ จะบอกให้ค่ะ ฉัน...กลัวความสูงอ่ะ งื้ออออ
“รู้แล้วน่า”
“นี่หลิวแกโอเคนะ” ยัยซอที่รู้ว่าฉันกลัวความสูงถามอย่างเป็นห่วง แต่จะทำไงได้อ่ะ แงงง แม่จ๋า~
“อือ คิดว่าโอเคนะ”
“ฮ่าๆๆ เธอกลัวความสูงงั้นหรอ ฮ่าๆๆ” ไอบ้าปีเตอร์! พอนายนั่นได้ยินว่าฉันกลัวความสูงเท่านั้นแหละ หัวเราะจนอดไม่อยู่เลย
“แล้วจะทำไงล่ะ นายบ้า! หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้เลยนะ!” ฉันหันไปแว้ดใส่นายนั่น ได้อย่างที่ไหนมาล้อกันได้ ไม่ตลกนะย่ะ!
“ฮึ ฮึ” ดู ดูสิ นายนั่นเอามือปิดปากเต็มที่เพื่อกลั้นขำอ่ะ หึยยย
“เอ้า เร็วๆสิสองคนนั้นน่ะ จีบกันอยู่นั่นแหละ คนอื่นเค้าไปพ้นแล้วนะ” รุ่นพี่พูดขึ้นมาล้อๆ เดี๋ยวนะ...ฉันกับนายนี่เหมือนคนรักกันมากเลยงั้นสิ?
“ไม่ใช่นะคะ!” ฉันปฏิเสธทันที จีบกันหรอ บ้าไปแล้ววว
“ฮ่าๆๆๆ รีบไปเหอะพวกนั้นไปสะพานเส้นอื่นแล้ว มัวแต่คุยกันอยู่นั่นแหละ” รุ่นพี่ว่าแล้วชี้ไปที่เพื่อนๆที่ผ่านสะพานเชือกเส้นแรกไปหมดแล้วเหลือแต่คู่ฉัน ความสูงอ่ะ ไม่เป็นไรหรอกหลิวแกต้องทำได้แค่ไม่มองลงไปเท่านั้นแหละน่า ไหวน่าๆ
“โหแหะ เร็วๆ” นายเตอร์ว่าแล้วออกแรงเดินไปทำให้ฉันต้องตามไปด้วยเพราะใส่กุญแจมือ เฮ้อ เป็นไงเป็นกัน
ฉันปีนบันไดตามนายเตอร์เงียบถึงบันไดนี้จะแค่สิบขั้นมันก็สูงอ่ะ ฉันยืนบนแผ่นไม้เพื่อนเตรียมเดินสะพานเชือกที่เห็นบ่อยๆตอนไปเข้าค่ายลูกเสือสมัย ม.ต้น แต่ก็ไม่เคยปีนเลยแม้แต่ครั้งเดียวเพราะฉันบอกครูว่าฉันกลัวความสูง แต่นี่...ยังไม่ได้บอกอะไรเลยยยย
“นี่ยัยกลัวความสูง...ไม่ต้องสั่นขนาดนั้นหรอกน่าเสียฟรอมหมดเลย” นายเตอร์พูดขึ้นซึ่งน้ำเสียงหมอนี่แปลกไปจากตอนที่อยู่กับกลุ่มเพื่อนของหมอนั่น ตอนนี้ไม่มีนำเสียงกวนๆ เหอะ...ไม่ต้องมาแกล้งฉันหรอก
“เรื่องของฉัน ไปเหอะน่า” ฉันบอกปัดแล้วสูดหายใจแล้วค่อยเดินพร้อมกับนายประสาทนี่แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะมองลงไปข้างล่างนั่น เสียวชะมัด
“ถ้ากลัวก็ไม่ต้องไปมองข้างล่างสิ จะมองทำไมให้ตัวเองกลัวล่ะ” นั่นไงน้ำเสียงกวนๆนี่กลับมาแล้วล่ะ
“รู้อยู่แล้วแต่มันก็เห็นอยู่ดีนี่!” ฉันหันไปบอกนายที่เดินข้างๆอย่างอารมณ์เสีย จะห้ามไม่ให้มองได้ยังไงในเมื่อมองไปข้างหน้ามันก็ต้องเห็นอยู่ดี บ้ารึเปล่าเนี่ย
“งั้นมองหน้าฉันนี่ จะได้เงยหน้าขึ้นไง”
“นี่นายหาว่าฉันเตี้ยงั้นหรอ!?”
“เธอนี่มัน...เอาเป็นว่ามองหน้าฉันนี่แหละ ยัยตัวไม่สูง เอ๊ยไม่ใช่สิ ยัยกลัวความสูงต่างหาก หึๆ” หนอย หนอย ไอ้บ้าเอ๊ย หลอกด่ากันชัดๆเหอะ ใครจะไปเชื่อนายกันเล่า! “เร็วหน่อย คู่อื่นเค้าไปจะเสร็จกันหมดแล้วนี่ยังไม่พ้นสะพานแรกเลยนะเนี่ย”
“เออน่า รู้แล้วๆ” ให้ตายเหอะ กลัวตกก็กลัว กลัวความสูงก็กลัว ฉันเงยหน้ามองเสี้ยวหน้านายเตอร์ ส่วนนายนั่นก็มองทางข้างหน้าอยู่ จะว่าไปนะ หมอนี่ก็หล่อจริงๆอ่ะแหละ อย่างว่านิสัยนี่ไม่อยากจะพากย์ไทยให้เป็นไทยเลย เอ๊ะ! หมอนี่ช่วยฉันงั้นหรอก็ดูพึ่งพาได้อยู่นี่นะ แต่...ฉันไม่ทราบซึ้งหรอกนะ
ความคิดเห็น