คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 :: เพื่อนใหม่
ตอนที่ 2
เพื่อนใหม่
ฉันกำลังอยู่ในยูนิฟอร์มโรงเรียนเสื้อสีขาวแขนยาวล็อกในกับกระโปรงสีดำสนิท มีเนกไทสีดำและเข็มกลัดตราโรงเรียนปักอยู่ที่เนกไทบอกว่าเป็นนักเรียนโรงเรียนอนันวรวัตน์ อินเตอร์เนชั่นนอลโรงเรียนเอกชนชื่อดังโรงเรียนหนึ่ง ผมของฉันมัดหางม้าธรรมดาผูกโบว์สีขาวปัดหน้าม้าไปทางขวาเหมือนทุกที
ฉันเดินไปกดลิฟท์เพื่อลงไปด้านล่าง เฮ้ออ ฉันนี่เป็นนักเรียนที่ไม่ได้เรื่องเลยแหะ รู้สึกไม่อยากไปโรงเรียนซะอย่างนั้นน่ะ ช่างเหอะ...
ฉันเดินออกมาถึงหน้าคอนโดฯก็พบว่าฝนกำลังตกอยู่ตอนนี้ ทั้งๆที่ตอนนี้เข้าฤดูหนาวแล้วแท้ๆสงสัยมีพายุมั้ง ฉันล้วงมือไปเอาร่มสีหวานในกระเป๋าออกมากางแล้วเดินออกไป คือทางระหว่างโรงเรียนกับคอนโดฯที่ฉันอยู่มันไม่ได้ไกลกันมากมายขนาดต้องนั่งรถเมย์น่ะเลยเดินเอาดีกว่าได้ออกกำลังกายด้วย แล้วบางทีรถก็ติดทำเอาสายไปหลายครั้งเลย
ฉันหยุดมองป้ายรถเมย์ป้ายหนึ่งที่ตอนนี้มีคนยืนรอกันอยู่หลายสิบในป้ายเล็กๆนั่น ที่ฉันหยุดมองก็เพราะที่ป้ายนี้มันมีประวัติน่ะนะ ทำให้รู้สึกดีและรู้สีกแย่ในเวลาเดียวกันเลยล่ะ
"เฮ้ออ..." ฉันถอนหายใจเบาๆแล้วเดินต่อ
โรงเรียนอนันวรวัตน์ อินเตอร์เนชั่นนอล
ฉันวางกระเป๋าลงกับโต๊ะสีน้ำตาลโต๊ะที่นั่งประจำ และโต๊ะข้างๆนี้ก็เป็นของเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ไม่สนิทแล้ว... ก่อนจะฟุบลงไปทั้งอย่างนั้นเลย ไม่นานก็มีเสียงคุ้นเคยเข้ามาในห้องสองเสียงแต่ฉันก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองหรอกแต่หูฉันได้ยินบทสนทนาชัดเจนเหมือนมาอยู่ต่อหน้าเลยล่ะ
"ลีน่าว่าธีน่าจะไปตัดผมออกอีกหน่อยนะ เนี่ยมันจะปักตาเอา" ลีน่า อดีตเพื่อนสนิทพูดขึ้นเสียงหวาน
"หรอ...ฮ่าๆๆ โอเค เดี๋ยวธีไปตัดเย็นนี้นะ แต่ลีน่าต้องไปกับธีด้วย" ธี แฟนเก่าฉันเองก็พูดเสียงหวานไม่ต่างกัน
"เราไปนั่งโต๊ะหน้ามั้ยว่างพอดีเลยอ่ะ" ลีน่าออกปากชวน อืม...ก็ดีเหมือนกันไปๆ ไปไกลๆเลยนะ
"แต่..."
"นะ นะ นะธีนะ น๊าาา" เธออ้อนด้วยเสียงหวานกว่าเดิมซึ่งฉันก็เดาออกว่าเธอกำลังหน้ายังไงตอนนี้
"อืม...เอางั้นก็ได้" ธี แฟนเก่า ฉันรับคำเสียงเบาแล้วเสียงสองคนนั้นก็หายไป คงเดินไปหน้าห้องแล้ว...ฉันยังคงฟุบหน้าอยู่อย่างนั้นต่อไปจนออดเริ่มคาบเรียนคาบแรกดังค่อยเงยหน้าแล้วหยิบกระเป๋าดินสอกับหนังสือขึ้นมา โต๊ะข้างๆฉัน...ว่างเปล่า แต่ไม่สนหรอก ฉันจัดการเอากระเป๋านักเรียนตัวเองวางที่เก้าอี้ข้างๆทันทีก่อนจะมีคนมานั่ง พอดีอยากนั่งคนเดียวอ่ะ ฉันนั่งอยู่โต๊ะเกือบสุดท้ายของแถวกลางส่วนลีน่ากับธีไปนั่งโต๊ะแรกโน่น
ไม่นานอาจารย์โฮมรูมก็เดินเข้ามา อาจารย์คนนี้มีชื่อว่าจุฑามาศ อายุประมาณสี่สิบปลายๆได้แล้วล่ะเป็นอาจารย์ที่ใจดีมากกกกก แต่วันนี้อาจารย์ไม่ได้เดินเข้ามาคนเดียวเหมือนทุกที แต่มีเด็กหญิงใส่แว่นหนาเต่อะเดินตามมาด้วย
"นั่งที่ให้เรียบร้อยสิลูก" อาจารย์จุฑามาศบอกเสียงนุ่มๆแต่พวกนักเรียนชายเพื่อนร่วมห้องของฉันก็เดินไปนั่งที่แต่โดยดี เพราะเกรงใจอาจารย์แสนดี "ครูพาเพื่อนใหม่ที่จะมาอยู่ร่วมห้องกับพวกเรามาแนะนำให้รู้จัก"
"สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ฉันชื่อวรนุชค่ะ ชื่อเล่นชื่อวุ้นเส้น ฝากตัวด้วยค่ะ" หลังจากที่อาจารย์จุฑามาศพูดจบเพื่อนใหม่ของเราก็แนะนำตัวแล้วดันแว่นที่ไหลลงต่ำให้กลับไปอยู่ในตำแหน่งเดิม จะว่าไปแล้วผู้หญิงคนนี้ก็น่าตาดีนะ น่ารัก ขาวๆมัดเปียสองข้างดูใสดีแหะ
แปะๆๆๆๆๆๆ
เพื่อนในห้องปรบมือต้อนรับอย่างเป็นมิตรพร้อมส่งยิ้มให้ แต่บางคนก็ทำหน้าปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"นั่น...ข้างๆปญิษาว่างอยู่ เธอไปนั่งตรงนั้นสิ" อาจารย์จุฑามาศชี้มาที่โต๊ะที่มีกระเป๋าของฉันวางอยู่แล้วบอกให้วุ้นเส้นมานั่งข้างๆ "ปณิษาฝากดูแลเพื่อนด้วยล่ะ" และอาจารย์ก็ส่งยิ้มให้ฉัน
วุ้นเส้นเดินจากหน้าห้องโดยมีใบหน้าเปื้อนยิ้มตลอดทางจนเดินมาถึงโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตรด้วยเสียงเด็กๆ
"เรานั่งด้วยคนนะ"
ฉันไม่ได้ตอบอะไรเธอแต่เอากระเป๋าที่วางอยู่เก้าอี้ออก หลังจากนั้นเธอก็นั่งลง
"หวัดดีนะ เธอชื่ออะไรหรอ" วุ้นเส้นหันมาถามฉันด้วยเสียงหวานเด็กๆ
"โปรไฟล์..." ฉันตอบเธอไปเบาๆ
"ชื่อเพราะดีจัง..."
"ขอบใจ"
หลังจากนั้นฉันกับวุ้นเส้นเราไม่ได้พูดอะไรกันอีกเพราะเพื่อนคนอื่นๆก็เข้ามาทักทายเธอกันถ้วนหน้าและฉันก็ไม่ได้สุงสิงกับใครเป็นพิเศษเลยเลี่ยงขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำแทน ยังไม่อยากพูดกับใครเท่าไหร่ เข้าใจตรงกันนะ?
ฉันนั่งที่ฝาชักโครกในห้องน้ำห้องนี้มาสิบนาทีได้แล้วล่ะ ไม่ได้ทำอะไร นั่งมองประตูเงียบๆ และไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
"แก...ฉันหมั่นไส้ยัยวุ้นเส้นแว่นหนาเต่อะนั่นอ่ะ" เสียงนี้บ่งบอกว่าคนพูดโกธรจัด
"ฉันก็เหมือนกันแฟนฉันตบมือแถมยิ้มให้ยัยนั่นด้วยอ่ะ"
"ห้ะ? อย่างมาร์คอ่ะนะยิ้มให้ยัยแว่นนั่น"
"ก็ใช่สิ ยัยนั่นก็ยิ้มตอบด้วยอ่ะ มันอ่อยแฟนฉันอ่ะแก" รู้สึกว่าอารมณ์จะเดือดกว่าเดิมแล้วล่ะ
ฉันวิ่งไปสุดแรงอ้อมอาคารได้แล้วแต่ก็ยังไม่เจอยัยแว่นเต่อะนั่นเลย เมื่อกี้ถามเพื่อนในห้องพวกนั้นบอกว่าวุ้นเส้นช่วยอาจารย์ถือของไปแต่พอวิ่งไปที่ห้องพักครูก็ไม่เห็นเลย หึยยยยย ไปอยู่ไหนของเธอเนี่ย ยัยซื่อบื้อ!
ฉันวิ่งมาจนถึงโรงยิม ข้างในนี้เงียบกริบไม่มีนักเรียนคนไหนเล่นกีฬาอยู่เลย ก็นะ...ใครจะมาเล่นกีฬาตอนเช้าให้เหงื่อออกกันเล่า แต่ตอนที่ฉันกำลังหันหลังกลับออกจากโรงยิมเท่านั้นแหละ
โครมมมมมม !!!!
ฉันวิ่งตรงไปที่ห้องเก็บของทันทีที่ได้สติ เสียงนี้คงไม่เกิดจากหนูในห้องนั้นวิ่งจนข้าวของหล่นหรอกนะ ถ้ามีคนบอกแบบนั้นบอกเลยนะ...ไม่เชื่อ!
"พวกเธอพาเรามาที่นี่ทำไมน่ะ" เสียงหวานเด็กๆที่ฉันคุ้นๆดังขึ้นก่อนฉันจะเปิดประตู
"ก็มาสั่งสอนไง" เสียงคุ้นอีกเสียงดังขึ้นน้ำเสียงนี้แฝงด้วยความไม่พอใจอย่างมาก
"ส...สั่งสอน หรอ ร...เราทำอะไรให้พวกเธองั้นหรอ" เสียงวุ้นเส้นดังตะกุกตะกัก เธอคงกลัวมากเลยสินะ
"ยังมาตีหน้าซื่ออีกนะ หึยย หมั่นไส้นัก ยัยปัญญาอ่อน!"
ฉันคิดว่าดูท่าจะไม่ดีแล้ว ก็รีบเปิดประตูห้องเก็บของโรงยิมเข้าไปทันที ภาพที่เห็นตรงหน้าคือ ลีน่ากับแคนดี้กำลังต้อนวุ้นเส้นไปใกล้กับแป้นบาสเก่า วุ้นเส้นเห็นฉันแล้ว ฉันเอานิ้วชี้มาจรดปากเป็นสัญญาณบอกให้เธอเงียบ
"ทีอย่างนี้มาทำเป็นกลัวนะ ที่ตอนมองแฟนคนอื่นล่ะไม่คิด" แคนดี้ผลักไหล่ยัยวุ้นเส้นจนยัยนั่นเซไปชนกับแป้นบาสเก่าอย่างจัง โอยย เจ็บแทนอ่ะ ลีน่าตั้งท่าง้างมือจะตบยัยนั่นฉันรีบตะโกนออกไปทันที
"ถ้าไม่อยากให้คลิปนี้ไปถึงมือครูก็หยุดการกระทำนั่นซะเถอะนะ ฉันแนะนำ" ฉันทำท่าตั้งไอโฟนขึ้นเหมือนกำลังถ่ายคลิปอยู่ ทั้งลีน่าแล้วก็แคนดี้หันมามองฉันเป็นตาเดียวด้วยท่าทางอึ้งๆแล้วหน้าเหวอกันไป
"ไปสิ! ก่อนฉันจะเปลี่ยนใจอ่ะ" ฉันยกไอโฟนขึ้นนิดนึงแล้วยัดใส่กระเป๋ากระโปรงเหมือนที่มันเคยอยู่เมื่อไปกี่นาทีก่อน แต่ดูเหมือนสองคนนั้นจะเชื่อนะ มองฉันอย่างอาฆาตแค้นแล้วเดินออกไป ฉันมองตามจนพวกนั้นออกไปจากโรงยิมแล้ววิ่งไปหาวุ้นเส้นทันที
"เป็นไรมากมั้ยอ่ะ" ฉันจับเธอหมุนซ้ายทีขวาที
"โอยย เจ็บๆ เมื่อกี้ไหล่ขวาเราโดนแป่นบาสอ่ะ" วุ้นเส้นทำหน้าเห่ยๆบอกว่าเจ็บมากฉันปล่อยมือจากหัวไหล่เธอทันที
"ขอโทษนะ ขอโทษๆ"
"ไม่เป็นไรหรอก แต่...เมื่อกี้นี้ขอบคุณนะ" วุ้นเส้นยิ้มน้อยๆให้ฉันอย่างเป็นมิตร
"ไม่เป็นไรหรอกฉันเต็มใจ เอ้อ...เดี๋ยวฉันพาเธอไปห้องพยาบาลนะ อย่างน้อยๆก็ไปให้อาจารย์ทายาให้น่าจะดีขึ้นบ้างนะ"
"อื้อ อื้อ"
หลังจากพาวุ้นเส้นไปหาอาจารย์พยาบาล อาจารย์ก็ทายาให้พร้อมถามด้วยว่าไปโดนอะไรมา แต่วุ้นเส้นก็บอกไปว่าซุ่มซ่ามเดินชนประตู ก็นะ...ถ้าเป็นฉัน ฉันก็จะตอบอย่างนั้นแหละ
ตอนนี้เรากำลังเรียนวิชาประวัติศาสตร์อยู่ล่ะ มันเป็นวิชาที่ดูเหมือนวุ้นเส้นจะแม่นน่าดูส่วนฉันหรอ งั้นๆมั้ง เวลาสอบก็ได้มากกว่า 60% อยู่ก็ถือว่าโอเคล่ะนะ
และแล้ว...เพราะความเมื่อยจากการวิ่งแบบไม่คิดชีวิตฉันก็ฟุบหลับไปในที่สุด zzZ
"ไฟล์...โปรไฟล์ ตื่นๆๆ"
"อือ..." แน่นอน...ฉันไม่ลุก กำลังสบายเลยนะ แหม...เลยจัดการพลิกหน้าไปอีกทางเพื่อจะไม่ได้ยินเสียงปลุก มันสบายจริงๆนี่นา
"เฮ้...นี่มันคาบพักเที่ยงแล้วนะ ตื่นเถอะน่า" พอฉันได้ยินอย่างนั้นก็เด้งตัวขึ้นทันที นี่ฉันฟุบหลับไปสองชั่วโมงแล้วหรอ!?
"ห้ะ...พักเที่ยงหรอ!?" ฉันมองไปรอบๆตัวก็ไม่เห็นใครอยู่ในห้องแล้วมีก็แต่วุ้นเส้นที่นั่งข้างๆฉันอ่ะแหละ
"อื้อ"
"ฉันหลับไปสองชั่วโมงเลยอ่ะนะ" ฉันพูดเบาๆ
"แต่ไม่เป็นไรหรอกฉันบอกครูว่าไฟล์ปวดหัวเลยหลับไปน่ะ" เห...ดีๆ
"อื้อ...ขอบใจนะ" ฉันว่าแล้วยันตัวลุกขึ้นเดินไปที่ประตูแต่วุ้นเส้นก็ไม่ได้ตามมาซะงั้น "มาสิ...ไปกินข้าวกัน" ฉันกวักมือเรียกแล้วส่งยิ้มให้ ก็นะ...เป็นเพื่อนกันนี่
"ฉันไปกับไฟล์ได้หรอ?"
"ได้สิ...ก็...เราเป็นเพื่อนกันแล้วนี่"
.................................................................................................................................................................
เอาแล้ววว ...โปรไฟล์มีเพื่อนใหม่แล้วล่ะ >.,<
ความคิดเห็น