ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ :: สำนักงานใหญ่ AT
"ฉันล่ะเกลียดวันนัดประชุมจริงๆ" หญิงสาวผู้มีเส้นผมสีดำสนิทสีเดียวกับดวงตาของเธอกำลังพึมพำกับตัวเองเบาๆขณะที่นั่งกอดอกฟัง 'บอสใหญ่' ขององค์กรที่กำลังพูดเน้นย้ำเรื่องที่จะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าพวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่เป็นสมาชิกของ 'AT' แต่ก็เท่านั้นมันไม่ใช่เรื่องที่ใหญ่สำหรับเธอ เพราะในชีวิตของเธอนั้นไม่มีใครที่ไม่รู้จัก AT เพราะทุกคนที่อยู่ในชีวิตของเธอต่างเป็นหนึ่งในองค์กรนี้เช่นเดียวกันนั่นเอง เธอเป็นเด็กกำพร้าพ่อ แม่ อยู่สถานเลี้ยงเด็กมาตั้งแต่จำความได้เลยด้วยซ้ำไป และนั่นอาจจะเป็นโชคชะตาที่กำหนดไว้ว่าเธอต้องเป็นคนองค์กรนี้ 'เทมส์' คิดอย่างนั้น
"เอาน่า...เดือนละครั้งเอง" หญิงสาวอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆหญิงสาวผมดำพูดอย่างให้กำลังใจตัวเองทั้งๆที่เธอเองก็เริ่มจะง่วงเต็มทีแล้ว หญิงสาวคนนี้เป็นเจ้าของเรือนผมสีฟ้าสวย แต่ดวงตานั้นเป็นสีดำสนิทน่าหลงไหล ไม่ว่าใครเห็นยังต้องเหลียวมองเหมือนมีออร่าเปล่งออกจากร่างบางๆของ 'ยูกิ' เธอมีเชื้อสายญี่ปุ่นแท้ๆแต่เพราะในสมัยเด็กเธอได้พลัดหลงกับครอบครัวและเธอก็ไม่ได้เจอกับพวกเขาอีกเลยนับแต่นั้นมา เธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเธอเกิดวันที่เท่าไหร่จำได้เพียงแต่ชื่อที่ไม่จางหายไปจากความทรงจำของเธอ
"น้ำหน่อยมั้ย" หญิงสาวที่นั่งถัดไปจากยูกิถามด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร ยูกิพยักหน้ายิ้มรับอย่างดีใจราวกับเด็กๆ หญิงสาวคนนี้เองก็มีสีผมดำสนิทคล้ายๆกับเทมส์เพียงแต่จะอ่อนกว่าเล็กน้อย รับกับดวงตาอมเศร้าสีน้ำเงินเข้มจัด เธอมีชื่อว่า 'จองยูล' เธอเองก็ไม่ใช้คนของประเทศนี้เต็มร้อยเธอเป็นลูกครึ่งเกาหลี เธอได้เชื้อสายเกาหลีมาจากพ่อที่แสนใจดีแต่ตอนนี้พ่อของเธอนั้นไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว เนื่องจากถูกสั่งฆ่าโดยบุคคลไร้ชื่อ จองยูลพยายามหาหนทางทุกทางที่จะจับคนร้ายคนนั้นแต่มันคนนั้นก็รอดไปได้ทุกทีไป แล้วจู่ๆเธอก็ได้มาเป็นนักสืบในองค์กรนี้ซะอย่างนั้น
"ขอผมบ้างได้มั้ยครับ" ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านหน้าของจองยูลหันมายิ้มแหยๆให้เนื่องจากตนกระหายน้ำอย่างมากแต่ไม่สามารถไปกดดื่มได้เพราะมีผู้ชายตัวใหญ่สองคนนั่งขนาบข้างอยู่ทำให้ไม่มีทางเดิน ดูเหมือนจองยูลจะเข้าใจจึงยื่นแก้วน้ำอีกแก้วให้กับ 'คิตตี้' เด็กหนุ่มคนนี้มีใบหน้าที่หวานราวกับเป็นผู้หญิงจนบางทีเขาถูกหาว่าเป็นเกย์เลยด้วยซ้ำ นอกจากจะมีใบหน้าหวานแล้วเขายังมีผมที่นุ่มอย่างไม่น่าเชื่อ ผมสีน้ำตาลชมพูยาวอยู่ที่ต้นคอ ตัดกับดวงตาสีน้ำเงินอมม่วงสดใสอย่างเด่นชัดที่เขาได้มาเป็นนักสืบทั้งๆที่ลุคภายนอกนั้นออกจะขี้เล่นนั้น เป็นความลับ...
"ขอทางหน่อย" ในจังหวะที่จองยูลกำลังจะยื่นแก้วน้ำให้กับคิตตี้นั้นเองก็มีเสียงทุ้มเยือกเย็นดังมาจากทางซ้าย จองยูลหดมือกลับเพื่อให้เขาผ่านไปก่อนแล้วค่อยยื่นให้ พร้อมหันมองตามเจ้าของเสียงเยือกเย็นเมื่อครู่ เขาคนนั้นมีชื่อว่า 'แอนดรู' ฟังจากชื่อแล้วเขามาจากแถบตะวันตกอย่างแน่นอนที่สุด แอนดรูเป็นเจ้าของเรือนผมสีขาวสว่างน่าทะนุถนอม และยังเป็นเจ้าของดวงตาสีแดงที่แปลกประหลาดต่างจากคนอื่นอย่างชัดเจน สาเหตุที่เขาได้มาเป็นนักสืบเพราะแฟนสาวที่เขาแสนจะรักแสนจะหวงนั้นได้ถูกฆาตกรรมอย่างไร้ร่องรอย เขาจึงเลือกเรียนที่จะเป็นนักสืบด้วยใจมุ่งมั่น และ AT ก็ติดต่อเขาไปโดยมีข้อเสนอที่น่าฟัง...
"เหอะ...เก๊กจริงนะ" หญิงสาวคนหนึ่งพึมพำออกมาเบาๆเธอเป็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆแอนดรูตั้งแต่แรกเริ่มประชุมเธอมีชื่อว่า 'หลี่เหมย' เธอมีผมตรงยาวปะกลางหลังสีม่วงแดงที่มักจะปลิวไหวน้อยๆยามที่ลมพัดมาแผ่วๆเสมอๆ เธอมีดวงตาสีเขียวกลมโตดูน่ารักทีเดียว เเละเธอก็สังเกตว่าแอนดรูคนนั้นเป็นผู้ชายที่เนี๊ยบมาก เขานั่งหลังตรงตลอดเวลาอย่างไม่รู้สึกปวดหลัง ไม่บ่นเวลาที่บอสใหญ่พูดเรื่องเดิมๆ และที่ทำให้หลี่เหมยดูว่าเขาเป็นคนเนี๊ยบก็เพราะก่อนที่เขาจะนั่งเก้าอี้เขาเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดนิดนึงอีกด้วย หลี่เหมยเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลหมิงยี่เหว่ย ตระกูลนี้เป็นตระกูลของสายการบินเกือบทั่วโลก และเพราะเหตุนั้นครอบครัวเธอจึงแยกย้ายกันไปตามสาขาต่างๆทำให้เธออยู่บ้านใหญ่เพียงลำพังกับบอดี้การ์ดคนสนิทเท่านั้นและนั่นทำให้เธอมาหาอะไรสนุกๆทำในองค์กรนี้ยังไง
"ดื่มน้ำมั้ยครับคุณหนู" และบอดี้การ์ดคนสนิทของหลี่เหมยก็มา พร้อมกับแก้วน้ำส้มบอดี้การ์ดของหลี่เหมยเขาเป็นเจ้าของชื่อ 'หลงเฟย' เขาเป็นผู้ชายที่มีผมสีดำแต่เวลาโดนแสงกระทบแสงที่สะท้อนจากผมเขาจะเป็นสีเทารับกับใบหน้าหล่อคมเข้มและดวงตาสีเทามนดูลึกลับ แต่นั่นก็แค่ภายนอกเท่านั้นแหละ เขามักจะวางตัวภูมิฐานเสมอเวลาที่อยู่ต่อหน้าผู้คน แต่เวลาอยู่กับเจ้านายของเขา เขาจะเป็นคนที่กวนประสาทมากคนหนึ่งเลย ที่เขาได้เข้ามาอยู่ในองค์กรนี้น่ะหรอ เพราะเขาต้องตามดูแลเจ้านายแสนสวยของเขาไงล่ะ...
...................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น