แน่จริง...ทิ้งผมสิ

“อื้ม...” เจนพยายามบิดตัวออกจากความหนักอึ้ง 

“ไม่นะคะ” เจนตั้งสติได้ 

“ทำไมจ๊ะ เมื่อวานเรามีความสุขกันจะตาย” ยิ่งจับน้ำเสียงจึงสังเกตเห็นความต่าง 

โคลด์จะเสียงนุ่มลึกกว่า ครั้งนี้เขามีเสียงแหบพร่ากว่าที่เธอเคยได้ยิน 

เจนใช้มือหนึ่งดันหน้าอกแกร่งออก ส่วนอีกข้างยกขึ้นมาเปิดผมที่ปกหน้าผากเขา

“คริส!” เจนตกใจกับสิ่งตัวเองพบ

เธอไม่คิดว่าจะเป็นเขาที่บุกเข้ามาเมื่อคืน และครั้งนี้อีก!!! 

“จำผัวตัวเองได้แล้วเหรอจ๊ะ?” 

“ปล่อยฉันนะ” เจนพยายามดิ้นตัวเองออกจากร่างใหญ่ที่กักขังเธอไว้ 

“อื้อออ ….”