คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ
Reader อย่าเพิ่ถอในะะ รอ่อน ^3^
เนนรินทร์ทำหน้าที่อน้วยารรับผิอบนป่วย โยารอให้เฟประำบ้านทำอาหารอ่อน ๆ และรบวนนาเียยมื้อเย็นึ้นไปเสิร์ฟให้เ้านายถึห้อ เพื่อเาะไ้ทานอาหารแล้วทานยา่อนนอน หลัาเธอมอบหมายหน้าที่ให้เ็ในบ้านเรียบร้อยแล้ว หิสาวึแยัวออมาอาบน้ำแ่ัวบ้า
นระทั่เวลาผ่านไปไม่ถึรึ่ั่วโมนาเีย็มาเาะประูห้อนอนอเธอพร้อมับบอว่า ริสเียนปิเสธไม่รับอาหารเย็น นนที่อาสาเป็นพยาบาลส่วนัว้อรีบไปัารับนป่วยอเธอ้วยัวเอ
“๊อ ๊อ ๊อ”
“…”
พอไม่มีเสียอบรับาภายในห้อ หิสาวึัสินใเปิประูบานให่อย่าถือวิสาสะ ่อนะเ้าไปพร้อมับถาอาหารที่ถือิมือมา้วย
“ริสเียนะ” หิสาววาถาอาหารลบนโ๊ะ้าหัวเีย เธอนั่ลบนเีย้า ๆ เา เอื้อมมือเล็ไปับหน้าผาเาอย่าเบามือ
อืม…เามีไ้ริ ๆ ้วย
“ริสเียนะ ลุึ้นมาทานอะไรหน่อยสิะ ะไ้ทานยา”
ริสเียนยัอยู่ในุเิมที่ออไป้านอับเธอ เาถอแ็เัวนอออแล้วล้มัวลนอนบนเียทันทีที่มาถึ
“เน?” ายหนุ่มลืมา มอหน้าเธอ้วยวามแปลใ ไม่ิว่าเธอะเ้ามาในห้อเาแถมยัใล้ามานั่บนเียอเาอี้วย
“ผมไม่้อารพยาบาลแล้ว”
“ทำไมล่ะะ?” หิสาวที่ยัรับหน้าที่เป็นพยาบาลำเป็นเอ่ยถาม้วยวามสสัยหลัาเห็นอาารบึ้ึอนัวโ ทำอย่าับเาอนเธออย่านั้นแหละ เพราะ่อนหน้านั้นเายัพูีับเธออยู่เลย
“ุ็เห็นว่าผมหายีแล้ว ุออไปเถอะ”
“แุ่ัวร้อนมาเลยนะะ”
“ผมไม่ทำอะไรทั้นั้นแหละ ออไปไ้แล้ว” นัวโแสอาารอแแล้วพลิัวหันหลัให้เธออีเ่นเย
“ริสเียนะ ันไม่รู้ว่าุำลัอนอะไรันอยู่ แ่ันเป็นห่วุนะ” หิสาวำลัล่อมเา้วยารบออย่าใเย็น เหมือนที่เยทำับเและเธอ็มั่นใว่านัวโล่อมยาว่าเ็อายุสามวบเสียอี
“…” เายันอนนิ่ไม่ไหวิ
“วันนีุ้ออไปาลมแล้วยัลับึเพราะัน ให้ันไถ่โทษบ้าสิะ”
“ไม่้อมาหลอล่อ ผมไม่ใ่เ็นะ” ริสเียนหันมาส่าเียวให้ เธอทำราวับำลัล่อเาให้ินยาเหมือนเ็ไม่มีผิ
“นะะริสเียน ทาน้าว ทานยาหน่อยนะ แล้วันะปล่อยใหุ้นอน่อ”
แม้รู้ว่านถูล่อให้ายใ้วยน้ำเสียอออ้อนพร้อมหน้าาใสื่อ ปาอิ่มียิ้มให้ วาลมโมอมาที่เาอย่าริใ สุท้ายเา็ยอมใอ่อนนไ้
“็ไ้ ๆ แุ่้อเ็ัวให้ผม่อน”
นป่วยยื่น้อเสนอบ้า เป็นำอ่าย ๆ แ่ทำเอานไ้รับมอบหมายหน้าแเป็นลูำลึ ะประมวลหาวิธีอื่นเพื่อเลี่ยำอาายหนุ่มที่เรียร้อาเธอมาเินไป
“อนผมไม่สบายแม่มัะเ็ัวให้และประบประหมผมเป็นอย่าี”
นป่วย่อรอราวับว่าพยาบาลำเป็นะไ้รับประโยน์าเรื่อนี้ แน่นอนว่านอย่าเนนรินทร์มีหรือะยอม่าย ๆ
“ุอยาให้ันโทรฯ เรียโล์ันมาหรือเปล่าะ?”
“ไม่!”
“เ็ที่บ้านเยอะแยะ”
“ผมไม่สะวใะแ้ผ้าให้ใร็ไ้เห็นนะ เน”
เนนรินทร์ยิุ่นเ้าไปให่ เธอเยิว่าเาใว้าเปิเปลือยให้นอื่นเห็นเป็นเรื่อปิเสียอี
“ัน็ไม่สะวใเหมือนัน” เธอร้อ้านทันทีที่เห็นสายาาหวัาเา
“ุเยเห็นผมทั้เนื้อทั้ัวแล้วน่า ทำเป็นเรื่อใหม่ไปไ้”
“็อนนั้นมันมืนี่นา” นหน้าแเถียออมาอย่ารวเร็ว
“ามใ ออไป็ฝาล็อประู้วยแล้วัน ผมไม่อยาให้ใรมารบวนอี” ายหนุ่มพูบ็พลิัวนอนหันหลัให้เธออีรอบ
หน็อย…นอาะเป็นนป่วยแล้ว ยัเป็นนเอาแ่ใ้วย หิสาวัฟันรอะบ่นในใถึนบนเีย
“็ไ้ ๆ”
สุท้ายพยาบาลำเป็น้อยอมามใเาและทำเินหน้าที่ นเธออยาย้อนเวลาลับไปแล้วเลือที่ะไม่ฟาหัวเา้วยเหยือ แ่หาอะไรที่หนัว่านั้นมาทำร้ายเาแทน
พอไ้ยินารอบรับาเสียหวาน ๆ อเธอ นป่วย็พลิัวลับมานอนหาย ียิ้มหน้าระรื่น้วยวามีใ ที่พยาบาลสาวนสวยอเายอมทำามำอและยอมประบประหมเาเป็นอย่าี
เธอเินหายเ้าไปในห้อน้ำ่อนะออมาพร้อมับอุปร์เ็ัว ายหนุ่มอำนวยวามสะวให้เธอ้วยารถอเสื้อผ้าอนออนหมทุิ้น แถมยัใี้วยารใ้ผ้าห่มผืนหนาปิร่าายเปล่าเปลือยส่วนล่าอนเอาไว้ เพราะลัวพยาบาลอเาะวิ่ออาห้อไปเสีย่อน
หิสาวยืนเ้ ๆ ั ๆ อยู่พัหนึ่่อนที่เธอะัสินใลมือเ็ัวให้เา เมื่อเาย้ำับเธอว่าแม้เธอะไม่เยเห็นร่าายอเาั ๆ แ่เธอ็สัมผัสใล้ิับเามาแล้ว ไม่มีอะไร้อเินอี่อไป ึ่มันเป็นารปลอบใที่่วยเธอไ้เยอะทีเียว
เนนรินทร์แอบประเาในใ ่อนะส่าเียวให้ลบเลื่อนวามเินอายที่้อเ็ัวให้เาทุอทุมุม ไม่เว้นแม้ระทัุ่ที่ำลัื่นัวอยู่อนนี้
“โทษที้ะ น้อายผมมันรู้านไปหน่อย” ายหนุ่มบอะยศีรษะมอนัวเล็ที่เลื่อนลไปัารับร่าายส่วนล่าอเาอย่าสั่นลัว
หิสาวยัปิปาเียบเพราะำลั่วนอยู่ับารหน้าที่อัวเอ เธอำลัินนาารไปไลว่าเาือายแ่นหนึ่ ที่นอนิเียและไม่สามารถ่วยเหลือัวเอไ้ เธอปลอบัวเอแบบนั้นะหายใเ้าลึ ๆ แล้วรีบัารนบนเียให้เสร็โยเร็ว
เนนรินทร์ทั้เ็ัวแถมยัเินไปหยิบุนอนัวใหม่มาให้ อำนวยวามสะวให้เาสุ ๆ นนที่ถูปรนนิบัิไ้ใและอยายือาารป่วยให้ยาวนานที่สุ
“ทาน้าวและทานยาามที่รับปาันไว้้วยนะะ”
พอัารับนัวโเสร็แล้ว เธอ็ออำสั่เาอย่าับเาเป็นเ็ไม่รู้ัโ พร้อมทิ้ท้ายว่าะลับเ้ามาูผลานอีรั้
ริสเียนัุป้าปาอย่ารออย เารอเธอลับเ้ามาอีรั้อย่าที่ไ้บอเาเอาไว้ นานนระทั่ายหนุ่มฝืนวาม่วเพราะฤทธิ์ยาไม่ไหว เาเลย้อหลับไป่อนที่ะไ้เห็นหน้าหวาน ๆ อเธอ่อนนอน
ความคิดเห็น