นางบำเรอไร้ค่า

**นามปากกาเดียวกับ pillowtalks นะคะ แต่ขอย้ายมาไอดีใหม่ 

ท่านเอิร์ลโรมันหรือโรม (Rome) 

ท่านเอิร์ลคนที่สิบแห่งตระกูลที่แสนร่ำรวยสูงส่ง ต้องใช้ชีวิตตามกฎระเบียบเข้มงวดตามหน้าที่ที่มาพร้อมชาติกำเนิด รูปงามนามเพราะ ชื่อเสียงไม่เคยด่างพร้อย แต่หลังจากประตูถูกปิดลงมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้จักตัวตนดำมืดที่แท้จริง

ช่อแก้ว (ช่อ)

ถูกเพื่อนสนิทยื่นโอกาสให้เดินทางมาทำงานต่างประเทศทดแทน หวังได้หาเงินเลี้ยงครอบครัวแต่กลับโชคร้ายต้องมาพบกับสัญญาว่าจ้างผูกมัดให้ตกนรกเป็นนางบำเรอให้ชายต่างชาติถึงสองปี อดทนอดกลั้นทุกอย่างเพื่อให้ลูกที่เขาแสนเกลียดชังได้มีชีวิตรอดปลอดภัย

--

ตัวอย่างจากบางตอน

“เมาก็ไปนอน อย่ามายุ่งกับฉันอีก” กลิ่นลมหายใจของเขาทำให้แน่ใจว่าเช่นนั้น

“ฉันจะนอนหนุนตัก อย่าขัดใจ”

“คุณเป็นโรคจิตหรือไงคุณโรม หรือผีตัวไหนมันเข้าสิงคุณ ทำไมถึงชอบทำรุนแรงนัก” ช่อแก้วแผดเสียงสั่นเครือ

เอาแต่ใจทำร้ายเธอแล้วยังขอหนุนตักราวกับกำลังออดอ้อนเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น อยากจะตะบันหน้าหล่ออยากจะทุบตีให้หายแค้นแต่เรี่ยวแรงที่มีมันน้อยนิดเสียเหลือเกิน

“ผีขี้เอามั้งหะ อยากโดนอีกรอบไหมล่ะ”

คำขู่ในคราวนี้ทำให้ช่อแก้วหยุดการผลักไสศีรษะใหญ่ให้ออกห่างจากตักของตัวเอง ปล่อยน้ำตาไหลรินเงียบเชียบ การยอมแพ้ง่ายดายทั้งที่ถูกด่าทอมาตลอดการร่วมรักทำให้โรมันแปลกใจจนต้องชะโงกหน้าขึ้นดู

“แค่ขอหนุนตักหน่อยมันจะตายหรือไง”

“คุณทำแบบนี้ทำไม ฮือ ขังฉัน ข่มขืนฉัน ทำเพื่ออะไร ฉันจะไม่ไหวแล้วนะ” ร่างกายของเธอร้อนผ่าวจากพิษไข้รุมเร้า ศีรษะปวดระบมราวกับมันจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

“เออ ไม่หนุนก็ได้วะ หวงตัวไปได้”

ปิดประตูเสียงดังหลีกหนีความไม่สบายใจ ออกไปด้านนอกทิ้งให้เธอนอนฟุบลงกับเตียง ดึงกระโปรงลงปิดความโป๊เปลือยส่วนล่าง โอบกอดร่างกายตนเองเอาไว้ ร้องไห้บนหมอนเงียบเชียบ…

--