Last Directions [1D One Direction]

Last Directions
[1D One Direction]

*this story has nothing related to reality

 

 

           "นี่เราต้องรอยัยดารานี่อีกนานแค่ไหนกันเนี่ย"

           "คิดว่ารวยแล้วทำอะไรก็ได้รึไงยะ"

           "...ใช่"

           เสียงหวานแต่แฝงไปด้วยอาการแหบเบาๆดังขึ้นด้านหลังของหญิงสาวทั้งสองคนที่สะดุ้งสุดตัวเมื่อคนที่กำลังพูดถึงมายืนอยู่ด้านหลังด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก

           ร่างสูงเพรียวในชุดเดรสเข้ารูปสีแดงสดเข้ากันกับผมสีแดงน้ำตาลที่รวบตึงไว้ด้านหลัง ใบหน้าโฉบเฉี่ยวถูกแต่งแต้มอย่างเหมาะเจาะร่างสูงสะกดตาทุกสายตาในห้องให้มองไม่วางตา ใบหน้าดูน่ารักแต่สายตาคมกลมโตกลับดูแข็งกร้าว

           "ค..คุณไรท์!"

           "อ้าว ไม่เรียกสารพัดชื่อต่อแล้วเหรอ ฉันเนี่ยกำลังเพลินเลยเชียว"

           "ข...ขอโทษค่ะๆ"

           "แล้วก็คำถามเธอน่ะ ตอบว่าใช่นะจ้ะ นอกจากจะรวยแล้วฉันยังสวยและดังเว่อร์อีก ก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาสายหรอกนะ แต่ไม่อยากเสียเวลาหลายวินาทีอธิบายให้กับ..." ตาสวยมองคนทั้งสองตรงหน้าขึ้นลงก่อนจะไอเบาๆ "เฮ้อ ถึงว่าสิ ชาตินี้คงเป็นได้แต่พนักงานออฟฟิศเนี่ยแหละเนอะ สันดานมันแก้ยาก ไม่เป็นไรๆ ให้อภัย อุ้ยตายเสียเวลาทำเรื่องไร้สาระตั้งเกือบนาทีแนะ"

           "!!!!"

           ผมเลิกคิ้วโดยไม่ตั้งใจมองบทสนทนาตรงหน้าด้วยความสนใจ ....กรรม... นี่ผมต้องถ่ายรายการจับคู่ชื่นมื่นอะไรนั่นกับผู้หญิงคนนี้เหรอวะเนี่ย

           พนักงานโดยรอบเงียบกริบจะมีก็แต่สองสาวที่หน้าแดงด้วยความโกรธ สายตาของทั้งคู่จ้องเวนเดลลินเขม็งจนน่ากลัว ผู้ชายเวลาทะเลาะกันน่ากลัว แต่ผู้หญิงนั้นน่ากลัวกว่าโขเลยล่ะ

           เหมือนจะรู้ตัวว่าโดนจ้อง นัยน์ตากลมโตตวัดมามองคนตัวสูงที่นั่งอยู่ตรงโซฟาหนังหรู ขาเรียวก้าวมาใกล้ๆก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆชายหนุ่มโดยที่ทิ้งระยะห่างไว้ไม่มากนัก

           "นายนะ...ว่าที่แฟนฉันใช่ไหม ชื่ออะไรนะ"

           เจริญ แม้แต่ชื่อผมเขายังไม่รู้เลย 

           "นี่ นายงอนที่ฉันมาช้าใช่ไหมฮะ ฉันไม่ขอโทษหรอกนะ ยังไงผู้ชายก็ต้องเป็นฝ่ายง้อฝ่ายเดียวเท่านั้น"

           เฮ้ยๆ ไปกันใหญ่แล้วเจ๊

           "นี่ๆ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมวันนี้เราต้องมาเจอกันทั้งๆที่พรุ่งนี้รายการก็จะเริ่มแล้วแท้ๆ"

           "...."

           "ถึงว่าคู่ก่อนๆถึงเจ๊งไม่เป็นท่า พวกนี้จะทำงานใหญ่ไม่คิดจะใช้สมองเลย คิดดูเสียเวลาเอาเรามาวันนี้โดยที่ไม่ให้ทำอะไรสักอย่าง ไม่ไหวๆ"

           เสียงหวานสำเนียงอเมริกันพูดเจื้อยแจ้วแม้จะไอเป็นระยะๆ นัยน์ตาคู่สวยจ้องหนังสือแมกกาซีนในมือเหมือนจะตั้งใจอ่านทั้งๆที่ยังบ่นอุบอิบ

           ไม่รู้เพราะใบหน้าสวยหมดจดแต่กลับพ่นคำไม่น่าฟังออกมาของเธอ

           หรือเพราะสำเนียงที่เขาไม่คุ้นหูแต่กลับคุ้นเคยอย่างน่าแปลกใจ

           หรืออาจจะเป็นท่าทางสบายๆที่ไม่สนใจคนรอบตัวของเธอ

           ......นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้เจอคนที่นิสัยจะโคตรจริงแบบนี้....

 

credit theme to:

◊