ตอนที่ 1 : (SF) May I...? 1/3
1
May I…?
“Morningนะครับทุกคน แหมยืดเส้นยืดสายรับเช้าวันจันทร์ที่น่าเบื่อกันหน่อยเร้ว”
เช้าที่ไม่ค่อยสดใสสำหรับนักเรียน ของวันจันทร์เริ่มต้นด้วยเสียงดีเจหนุ่มดังก้องไปทั่วโรงเรียนมัธยม ที่ซึ่งจะคอยประชาสัมพันธ์ทั้งงานอีเว้นท์ต่างๆในโรงเรียน อัพเดทข่าวสารและรายละเอียดเกี่ยวกับข่าวการศึกษา ข่าวในโรงเรียน หรือแม้กระทั่งโทรไปขอเพลงฟังในยามเช้า นักเรียนน้อยใหญ่ต่างจับกลุ่มคุยกันจอแจแข่งกับเสียงตามสายซึ่งกำลังอ่านข่าวเกี่ยวกับการเปลี่ยนระบบการสอบเข้ามหาวิยาลัยใหม่ในนี้ทำเอาเด็กๆมัธยมปลายร้องโอดครวญกันตามระเบียบ
เสียงร้องเท้าผ้าใบเสียดสีกับพื้นยางเอียดอาดกอปรกับจังหวะการแทรกตัวเลี้ยงลูกบาสฝ่าวงล้อมของอีกฝ่ายเพื่อทำแต้ม จังหวะกระโดดขึ้นชู๊ดใต้แป้นบาสลงห่วงไปอย่างสวยงาม เด็กหนุ่มสะบัดเหงือบนใบหน้าพร้อมกับวิ่งไปแท๊คมือเพื่อนร่วมทีมหลังจากเอาชนะได้ด้วยคะแนนที่ห่างกันเกือบสิบกว่าแต้ม
“อะไรกันเนี่ยกัปตันทีมบาสปีนี้จะเอาไหวเร้อ” เขาพูดติดตลกพลางยื่นมือไปช่วยคู่แข่งที่ลงไปนั่งพักอยู่กับพื้น
“ลืมกินข้าวเช้ามาหรอก เลยไม่ค่อยมีแรง”
“อ๋อหรา แก่แล้วก็เงี้ยครับผมเข้าใจมันจะไม่ค่อยมีเรี่ยวมีแรง”
ทันทีที่อีกฝ่ายยันตัวขึ้นก็พูดจาเย้ยหยันซักหน่อยก่อนจะโดนฝ่ามือฟาดเข้ากลางกบาลเต็มรัก เด็กหนุ่มโดนล็อคคอพร้อมกับขยี้ผมจนเสียทรง
“มึงว่าใครแก่”
“หูยพี่แดเนียล หยอกแค่นี้ก็ไม่ได้อะ ทำกับน้องกับนุ่งได้ลงคอ”
“มีน้องแบบมึงกูละอยากเอาหัวโขกกับแป้นบาสวันละสามรอบ”
“ก็ทำเลยครับรออะไรอะ”
แดเนียลส่งสายพิฆาตผ่านดวงตาเรียวยาวนั่นในณะที่มุมปากยังฉีกยิ้มอยู่ ช่างเป็นภาพที่น่าสะพรึงจนซอนโฮต้องยกมือปางขอโทษครับลูกพี่ผมจะปิดปากเงียบไม่พูดอีกแล้ว กัปตันทีมบาสอย่างคังแดเนียลที่จู่ๆตอนนี้ก็ฝีมือตกจนเกือบจะต้องเสียตำแหน่งไปให้กับรุ่นน้องอย่างยูซอนโฮเด็กในชมรมที่เป็นตัวท๊อปแม้ว่าจะพึ่งเข้าชมรมมาได้ไม่นาน เสียงออดเข้าห้องเรียนดังขึ้น แดเนียลและคนอื่นในชมรมมยอยเดินกันออกจากโรงยิม
“เออแล้วมึงจะเอาไงอะแดน เรื่องมหาลัย”
“ไม่รู้เลยอะ ตอนนี้ยังไม่ได้คิดเรื่องอื่นเลยนอกจากจะแข่งเนี่ย”
“อนาคตมึงเองเลยนะเว้ยคิดเผื่อบ้าง เห็นว่าปีนี้เปลี่ยนสอบบ้าบอไรไม่รู้”
แดเนียลไหวไหล่ เขาเป็นพวกไม่ค่อยคำนึงถึงอนาคต หรือเรียกว่าเต็มที่กับปัจจุบันมากกว่า เรื่องแพลนชีวิตตัวเองในวันข้างหน้าไม่เคยอยู่ในหัวของเขาเลย แค่วันนึงตื่นมาใช้ชีวิตให้คุ้มก็พอแล้ว จะกังวลไปไกลทำไม ปวดหัวเปล่าๆ แดเนียลวางแขนพาดบนไหล่ของเพื่อนรักขณะเดินขึ้นชั้นเรียน
“นักปราญช์ที่แท้จริงเขาไม่ไหวติงต่อสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นหรอกเว้ย”
“…เดี๋ยวนักปราชญ์ในวันนี้จะไม่มีอนาคตในวันหน้า นี่กูเตือนเพราะจะเกาะมึงไปด้วยเนี่ยไม่เข้าใจไง๊ ”
“มึงน่าจะผิดประเด็นละไอ้จิน”
“ทุนนักกีฬาเหลือแค่ทุนเดียวกับอีก2โควต้าต่อปีนะกูบอกก่อน เอาเกรดสวยด้วย ถ้ามึงหวังจะรอโควต้านักกีฬากูบ
อกเลยว่ายาก ”
“…. ”
“นี่แงะ ถ้ามึงไม่มีกูนะป่านนี้มึงเละเทะไปแล้วเพื่อนเอ๊ย”
“มึงอย่ามาหลอกให้กูแพนิคเลยไอ้เตี้ย เหลืออีกตั้งปีนึงก่อนเราจะเข้ามหาลัย ละอีกอย่าง..”
“…เดี๋ยวกูเกาะเฮียแดกได้ถ้าไม่มีที่ไปจริงๆ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
16.20
เวลาที่ทุกคนต่างรอคอยก็มาถึง เสียงคุยกันดังระงมไปทั่วทั่งอาคารเมื่อเด็กๆกรูกันออกมาจากห้องเรียนเพื่อไปทำกิจกรรมส่วนตัว แดเนียลก็เช่นกัน การคุมสมาชิกในทีมให้มาซ้อมทุกวันดูเหมือนจะเป็นงานที่ยากยิ่งกว่าออกไปแก้โจทย์คณิตศาสตร์หน้าห้อง เนื่องจากการตารางการสอบกับการแข่งดันมาชนกันพอดีพวกเขาเองก็ต้องเตรียมสอบซึ่งแน่นอนว่าขาไม่ใช่พวกอ่านตั้งแต่เนิ่นๆอยู่แล้ว ทำให้สมาชิกบางส่วนขอกลับก่อนหรือไม่ก็โดดชมรมเลย สุดท้ายผ่านไปได้เพียงหนึ่งชั่วโมงเขาก็ยกเลิกการซ้อมและเปลี่ยนเวลาเป็นวันพรุ่งนี้ตอนเช้าแทน ร่ำลากับเพื่อนพี่น้องเสร็จแดเนียลเดินตรงเข้ามาที่ตึกด้านใน บนอาคารศิลปกรรม เดินโยกตามจังหวะเพลงที่ใส่ดังผ่านหูฟังขึ้นมาบนชั้นเรียนเรื่อยๆจนหยุดอยู่หน้าห้องชมรมดนตรี เขาหรี่ตามองผ่านฝ้ากระจกตรงประตูห้องพบว่ายังมีคนอยู่เยอะจึงเดินมานั่งพิงผนังฝั่งตรงข้ามแทน
“อ้าวไงแดเนียล มารอพี่มึงอีกแล้วเหรอ”
“ ครับพี่พอดีวันนี้เลิกซ้อมไว แล้วนี่..”
“ เสร็จซักพักแล้ว พี่ไปเข้าห้องน้ำมาหน่ะ พวกมันยังไม่ออกมาอีกเหรอ”
“เอ่อคงงั้นมั้งครับ..”
“เฮ้ย!!บ้านช่องมีไม่กลับวะ!! เพราะพวกมึงเนี่ยทำกูโดนด่าคนเดียว ชอบอยู่เย็นจนตึกปิดลำบากคนอื่นต้องมางัดประตูให้พวกมึงออกกัน ไอ้อ๋ง!!เมื่อไหร่จะเก็บของไอ้สัด”
เสียงพูด(ที่เหมือนตวาด)ของรุ่นพี่ดงโฮเร่งเพื่อนตัวเองไวๆ ตามมาด้วยเสียงเอะอะโวยวายจับใจความได้ว่า มึงกลัวบ้านหายรึไงเลยรีบกลับ ไม่นานคนอื่นจึงทยอยเดินออกมาจากห้อง แดเนียลทักทายรุ่นพี่อย่างสุภาพทีถึงแม้ว่าจะไม่คุ้นหน้าคุ้นตาบ้างแต่ทุกคนกลับจับหน้าเขาได้แม่นเพราะอะไรก็คงรู้ๆอยู่ ติดพี่มันซะขนาดนี้
“ขนบ้านมาโรงเรียนหรอ โคตรช้าเลย”
“เปล่า ข้างในมันเย็นขี้เกียจออกเร็ว”
องซองอูตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย เรื่องอะไรจะออกมาก่อนทั้งที่ข้างนอกร้อนเหมือนนรก ล็อคกุญแจห้องชมรมเสร็จก็ออกเดินพร้อมกัน เสียงไม้กลองที่กระเป๋าสะพายข้างกระทบกันแข่งกับเสียงบทสนทนาของทั้งคู่ว่ามื้อเย็นนี้ใครจะเป็นคนเลี้ยงและแน่นอนว่าองซองอูต้องแพ้ลูกอ้อนของแดเนียล พร้อมกับเหตุผล วันนี้เฮียชักช้า แล้วอีกอย่าง เป็นพี่ก็ต้องเลี้ยงคนเป็นน้องซิถึงจะถูก
ทั้งสองคนเรียกได้ว่าเกือบจะโตมาด้วยกันเพราะด้วยความที่บ้านอยู่ติดกันและซองอูมักชอบออกมาเล่นซนนอกบ้านบ่อยๆ แถวนั้นเด็กที่อยู่ในวัยเดียวกับเขาก็มีแต่แดเนียลเด็กผู้ชายตัวขาวเจ้าเนื้อที่หน้าตาเหมือนหมาต้อนรับโจรตลอดเวลา ซองอูอยุ่กับน้าเพียงลำพังเพราะพ่อแม่ของเขาเสียไปตั้งแต่เด็กในขณะที่พ่อกับแม่ของแดเนียลนั้นเดินทางบ่อยจึงค่อนข้างสนิทกับทางบ้านของซองอู แม้ว่าเมื่อโตขึ้น ความชอบ งานอดิเรกจะไปกันคนละทาง แต่ทั้งสองก็ยังคงสนิทกันเหมือนเดิม บางที อาจจะเหมือนจะมากกว่าเดิมด้วย
“คุณน้ากลับบ้านปะ ผมว่าจะไปค้างด้วย เหงาอะ ม๊าไปต่างประเทศอีกละ” แดเนียลพูดพลางค่อยๆละเมียดกินไอศกรีมในมือที่เขาขอ(ขู่บังคับ)ให้รุ่นพี่คนข้างๆซื้อให้
“ยังเที่ยวอยู่เล้ย จะมาก็มาแต่นอนพื้นนะเฮียลืมเก็บของ”
“เดือนก่อนผมพึ่งเก็บห้องให้ไม่ใช่ไง ทำไมเฮียสกปรกงี้อะ”
“อ้าวก็รู้นิ เอาหมอนมาด้วยก็ดี ถ้าไม่กลัวโดนตัวไรไต่หน้า” ว่าแล้วก็คาบไอศครีมของคนข้างๆมากินเองจังหวะที่แดเนียลกำลังบ่นปนด่าเขาว่าซกมกฉิบหายแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังหอบข้าวของมานอนบ้านเขาอยู่ดี
แดเนียลเป็นคนขี้เหงา ซองอูรู้ดีเพราะทุกครั้งที่ต้องอยู่บ้านคนเดียวเจ้ารุ่นน้องตัวดีก็ชอบมานอนเล่นที่บ้านเขา บางครั้งก็มาอยู่เป็นอาทิตย์ๆ อาจเพราะเป็นลูกคนเดียวและแม่ของแดเนียลนั้นเดินทางบ่อยมาก และเจ้าตัวน่าจะรู้จักบ้านของเขาดีกว่าตัวเขาเองอีกมั้ง เพราะด้วยความที่เป็นเด็กดนตรีและรับหน้าที่แต่งเพลงในวง ทำให้ต้องไปนอนค้างบ้านเพื่อนบ่อยๆ บางครั้งกลับมาบ้านตัวเองยังงงเลยว่าทำไมห้องถึงเปลี่ยนไปมารู้ทีหลังก็เพราะมีเจ้าเด็กตายิ้มเข้ามาจัดห้องซะเหมือนเป็นห้องตัวเองจนบางครั้งเขายังต้องถามว่าหนังสือเรียนของเขาแดเนียลเอาไปเก็บไว้ไหน
‘นี่ ห้องเฮียผมก็นอนบ่อยนะ หัดทำความสะอาดบ้างเหอะจะนอนไม่ลงละเนี่ย กระดากหลัง’
คำพูดของรุ่นน้องที่นึกขึ้นได้ทำให้ซองอูส่ายหน้ากับตัวเองหลังจากมองข้าวของในห้อง อยากมานอนเองแล้วก็บ่นเองแถมยังทำความสะอาดเองอีก เขาชักไม่แน่ใจแล้วว่าใครเป็นเจ้าของห้องกันแน่ ซองอูเก็บหนังสือและรวมกองกระดาษแต่งเพลง ชีทงาน การบ้าน และจิปาถะเข้าด้วยกันแล้ววางบนเตียงแบบลวกๆถึงของจะเยอะแต่ก็จัดพอเป็นพิธีหน่อยแล้วกัน
“เฮียคนนี้ใครอะ”
เสียงแหบๆของแดเนียลดังขึ้นขณะที่นอนใช้แลปทอปของซองอู นอกจากจะมายืมห้องนอนแล้วยังใช้ข้าวของของคนอื่นอีกด้วย แดเนียลเปิดหน้าเว็บเพจไปเรื่อยๆจนกระทั่งแชทเฟสบุคแจ้งเตือนขึ้นมาแต่เป็นของหน้าต่างเจ้าของเครื่อง
“ใครล่ะ ไม่เห็นชื่อโว้ย”
“เนี่ยๆน้องอารึมไรเนี่ย เดี๋ยวนี้ควงสาวไม่บอกน้องอ่อ”
“รุ่นน้องในชมรมพอ น้องมันทักมาว่าไง”
“บอกว่า พี่ซองอูคะ พรุ่งนี้ไปทานร้านเบเกอรี่ใหม่แถวรรกันนะ พอดีว่ามีโน้ตกับเนื้อเพลงที่อยากให้แก้บลาๆๆๆ วุ้ยอะไรไม่รู้อะยาวไปไม่อ่าน”
“เอ้า…”
“เดี๋ยวผมตอบให้ละกัน”
ซองอูละสายตาจากหน้าจอเกมในมือถือไปมองก็พบว่ารุ่นน้องน่าจะแกล้งอะไรเขาอีกแน่นอนแต่เขาก็ถือคติ แร้วงัยครัยแคร์ ถ้าทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเพราะยังไงซะน้องมันก็คงรู้อยู่แล้วว่านั่นไม่ใช่เขาที่ตอบ… มั้ง
“พี่ใครเนี่ยหล่อสาวติดจริงๆเลย”
“ไม่ต้องบอกก็พอรู้ตัว”
“ผมหมายถึงหน้าม่อ”
“อ้าวกวนตีนแล้วไง แล้วน้องฮันนาหายไปไหนละ ได้ข่าวว่าครุคริกัน ”
“คริที่หน้าเฮียดิ แค่เพื่อน”
“มายุ? ทิ้งไปแล้วเรอะ”
“ไม่พูดถึงได้มั้ยอะคนนี้”
“บร่ะ ความเจ็บนี้ไม่มีเสียงสินะ”
“ เฮียแม่ง ตัวเองก็พอกันอะไล่หักอกคนอื่นเขาสนุกพอยัง”
เห็นแบบนี้แต่เขาทั้งคู่ก็ถือว่าอยู่ในระดับที่สาวๆค่อนข้างชื่นชอบเลยทีเดียวโดนเฉพาะ คังแดเนียล ที่ได้ใจทั้งสาวๆทั้งมอต้นและมอปลาย ด้วยความที่มีหน้าตายิ้มแย้ม นิสัยทะเล้นบวกกับร่างกายสมส่วนพ่วงด้วยตำแหน่งกัปตันทีมบาสของโรงเรียน ทำให้มีแฟนคลับอยู่ไม่น้อยแต่กลับมีนิสัยลึกๆที่ตรงกันข้ามกับขนาดตัวโดยสิ้นเชิง
“ก็เนี้ย กูมีน้องซะแบบเนี้ยใครเขาจะคบกับกูได้นาน”
“นอกจากผมแล้วเฮียก็ห้ามไปอยู่กับใครทั้งนั้นแหละ อันดเววววว”
พึมพำอยู่คนเดียว ซองอูส่ายหน้าเบาพลางเริ่มคิดแล้วละว่าน้องเขาคนนี้น่าจะอาการหนักสงสัยจะเป็นผลข้างเคียงจากการอยู่บ้านนานๆ สีหน้าเคร่งเครียดกับหน้าจอสี่เหลี่ยมนั่นทำให้เขาเริ่มจะสงสัยว่าน้องมันเล่นอะไรแผลงอีกรึเปล่า แต่พอชะโงกหน้าไปดูก็เห็นแต่คลิปลูกแมววิ่งไปวิ่งมาอยู่ในห้องครัวประมาณ 4 นาที
ดูแมวมันเครียดขนาดนั้นเลยเหรอวะแดน…
แดเนียลเป็นคนชอบแมวมาก และเขาก็เคยแนะนำว่าทำไมไม่ซื้อแมวมาเลี้ยงเป็นเพื่อนจะได้ไม่เหงา แต่เหตุผลที่ตอบกลับมาก็คือ แล้วถ้าผมไม่อยู่บ้านหรือเวลาต้องไปไหนไกลๆมันก็จะต้องเหงาเหมือนผมอะดิ ไม่เอาหรอกงั้นไม่เลี้ยง สุดท้ายตอนนี้ก็เหมือนเขาเองที่กำลังเลี้ยงเจ้าแมวในร่างซามอยด์ยักษ์คอยพันแข้งพันขาอยู่ทุกวัน
“เฮียดูตัวนี้ดิ กลมๆอะน่ารักโคตรเลยอยากได้ พันธุ์ไรวะ”
“ก็ซื้อมาเลี้ยงโล่ด บ้านเอ็งซื้อได้ง่ายๆอยู่ละขนจมูกไม่ร่วงหรอก”
“ซื้อแล้วเอามาให้เฮียเลี้ยงดีกว่า”
“วายกูอีกแล้ว”
“ก็อยากได้แต่ไม่อยากเลี้ยงอะ ดูแลให้หน่อยไม่ได้หรอแค่นี้เอง เพื่อน้องอะเพื่อน้อง”
ถึงปากอยากจะบอกว่า แค่ดูแลเจ้าซามอยด์นี่ก็เกินพอแล้ว แต่เดี๋ยวอาจจะโดนพลังช้างสารทับตัวตาย องซองอูยังเป็นที่ต้องการของสาวๆอยู่ยังจะตายไม่ได้
“เออเฮีย ผมมีแข่งบาสเดือนหน้านะ”
“นี่คือจะให้ไปดูว่างั้นเถอะ”
“โนๆไม่ใช่ให้ไป แต่ต้องไปต่างหาก ช่วงนี้ฝีมือไม่ค่อยขึ้นเลยอะต้องการกำลังจายยย”
“เฮียก็มีประกวดงานดนตรีเดือนหน้า”
“อ้าว งี้ผมก็ต้องไปดูด้วยอะสิ เดี๋ยวทำป้ายไฟไปเชียร์ด้วยดีมะ”
“อันนี้บอกเฉยๆไม่ได้เชิญนะ”
“เฮีย ไอ้สั..” หมอนข้างรูปก้อนพีชสีชมพูลอยผ่านหน้าซองอูไปอย่างหวุดหวิด ถ้าหากเขาหลบไม่ทันอาจจะหัวบุบก็เป็นได้
“พูดเหมือนเฮียจะเบี้ยว ก็ไปทุกครั้ง”
“เออผมก็พูดไปงั้นอะ ถึงไม่เชิญก็จะไปดูอยู่ดี”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
นอนไม่ค่อยพอนี่คือคำที่ซองอูโดนเพื่อนทักบ่อยๆเมื่อวันไหนที่แดเนียลขอมาค้างห้องเขา แต่จะพูดให้ถูกเรียกว่าไม่ได้นอนซะมากกว่า เพราะนอกจากจะต้องทนฟังเสียงกัดฟันดังกรอดๆไหนจะลุกขึ้นมาคุยกับกำแพง เจอแบบนี้ตอนกลางดึกก็ทำเอาผวาเหมือนกัน เมื่อก่อนก็ลองหาทางแก้ด้วยการใส่หูฟังแล้วเปิดเพลงดังๆแล้วนอนซะ ผลสุดท้ายคือเกือบโดนสายหูฟังพันคอตาย โทษอะไรไม่ได้นอกจากความนอนดิ้นของตัวเองแต่พักหลังมาเขาก็เรียนรู้(ทำใจ)ที่จะนอนหลับโดยคิดซะว่ามีโรงสีอยู่ข้างบ้าน ส่วนไอ้นิสัยชอบลุกมาละเมอนี่แก้ง่ายๆด้วยการลูบหัวไปสักพักก็จะหยุดพูดเอง ถ้ามีหูมีหางงอกออกมานี่เขาว่าจะจับใส่ปลอกคอละ
ซองอูนอนบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง หยิบมือถือขึ้นมาเช็คข้อความสักพักก่อนจะลากร่างที่ตื่นไม่เต็มตาเดินไปห้องน้ำเพราะวันนี้มีนัดประชุมด่วนตอนเช้าของชมรมทำให้เขาสายไม่ได้จังหวะที่กำลังจะเดินตรงไปยังห้องน้ำ ซองอูก็รู้สึกเหมือนกำลังเหยียบอะไรซักอย่างเป็นก้อนๆบนพื้นเมื่อก้มมองดูดีๆก็พบว่ากำลังเหยียบอยุ่บนเจ้าตัวดีที่มานอนกับเขาเมื่อคืนนี่เอง ….
แดนเฮียขอโทษ… เฮียนึกว่ากองผ้านวม….
ขอโทษในใจก็ถือว่าได้รับการให้อภัยแล้ว(?) หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยขายาวเดินกลับมาตรงกองผ้าที่เขาพึ่งเหยียบไปเมื่อเช้า สะกิดเบาๆให้อีกคนรู้สึกตัวด้วยส่วนล่างสุดของร่างกาย แดเนียลเริ่มขยับตัวส่งเสียงฮื่อในลำคอเพราะถูกรบกวน
“นี่ เฮียไปก่อนนะ วันนี้ประชุมเช้า”
“….”
“ล็อคบ้านให้ด้วย กุญแจบนโต๊ะกระจกข้างทีวี”
“……”
“เฮ้ยได้ยินปะเนี่ย ตื่นจริงเปล่าวะ”
“อืออออ..”
“เออแล้วเย็นนี้กลับบ้านเองเลย เดี๋ยวเฮียมีนัดต่อ ไปละ”
เสียงกุกกักๆหายไปพร้อมกับเสียงบานประตูไม้ที่ปิดลง ซองอูออกจากบ้านไปแล้วแต่คังแดเนียลยังคงนอนเหมือนโดนที่นอนดูดอยู่กับที่ ในหัวเขาว่างเปล่าไม่พร้อมสำหรับการเรียนตอนเช้าแต่แล้วก็ต้องรีบเด้งตัวขึ้นไปอาบน้ำเพราะการแจ้งเตือนในสมาร์ทโฟนของเขาสั่นเป็นเจ้าเข้า
WJin___: ไอ้เนียลมึงจะมาหรือไม่มา เขารอมึงมาซ้อมกันเนี่ย 06.50
WJin___:ถ้าช้าเกินสิบนาทีกูจะเอาซอนโฮขึ้นเป็นกัปตันคนใหม่ บรัยส์ 06.50
เหมือนมีสปริงติดหลังออกจากที่นอนไปอาบน้ำด้วยความเร็วสูง แต่แล้วเขาก็ต้องกลับเข้าสู่ห้วงความคิดเดิมเมื่อบทสนทนาเมื่อคืนยังติดอยู่ในหัวของเขา
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
พี่ซองอู~~
พรุ่งนี้ตอนเย็นว่างรึเปล่าอะ
อารึมเห็นร้านเค้กเปิดใหม่แถวโรงเรียนเอง น่ารักมากเลย
แล้วก็..
อยากจะแก้เพลงกับช่วงโน้ตบางท่อนแต่ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี
พรุ่งนี้เย็นพี่ไม่ว่างเลยครับแย่จัง มีนัดแล้วอะ
ขอโทษทีนะครับ
*Sticker*
อ้าวหรอคะ … แย่จัง
ลองไปชวนพี่ดงโฮดูนะ
รายนั้นว่างทั้งวัน
ก็อยากเจอพี่นี่นา คุยง่ายกว่า 55555
ว่าแต่..
มีนัดกับพี่แดเนียลหรอคะ
……
เอามาจากไหนครับเนี่ย
เดาเฉยๆหน่า
เห็นเขาอยู่กับพี่บ่อย มาหาทุกเย็นเลย
*Sticker*
อ๋อ 5555555
ใช่ครับ
รุ่นน้องอะ สนิทกัน
แต่เขาดูติดพี่น่าดูเลยนะ
ถ้าเกิดอารึมเจอแบบนั้นบ้าง
คงรำคาญแย่อะ
55555
*Sticker*
*Sticker*
เนี่ยพี่รู้มั้ยสาวๆที่มาชอบพี่อะ
นกกันไปหลายคนเลย
บางคนเค้าก็คิดว่าพวกพี่กิ๊กกันอยู่แหละ
เปล่าครับ แค่พี่น้องกันเฉยๆ
แดเนียลยกมือขึ้นลูบหน้าตรงอ่างล้างมือ แค่นึกถึงคำว่า รำคาญ มันก็ทำให้เขารู้สึกหน่วงๆในใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่เคยนึกเลยว่าเขาอาจจะกำลังสร้างความลำบากใจให้กับซองอู ที่พี่เขายังทนแล้วยอมตามใจตัวเองนั้นทำไปเพราะตัดรำคาญรึเปล่า หรือว่าเขาเองที่ทำตัวเป็นน้องชายที่เอาแต่ใจมากเกินไป เหมือนว่าความสนิทที่มากเกินไปกำลังทำร้ายความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเอง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไรท์วางแผน จอยสักกี่ตอนหรอคะ