ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องย่อๆ ฉบับ พินบอล
รู้จักกันได้ยังไง?
ช่วงฤดูหนาวหวนกลับมาอีกครั้ง ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับบรรยากาศที่ทรมาน
"ทำไมมันหนาวยังงี้วะ" บ่นพึมพำได้ไม่นาน ผมก็รีบตื่นตัว อาบน้ำ กินข้าวและไปโรงเรียน
ตอนนั้นผมเรียนอยู่ชั้นม.3 (55+ เด็กๆ) เรียนก็พอถูๆไถๆไป ตอนนั้นผมไม่เข้าใจเลยนะว่า ทำไม๊ทำไม เพื่อนๆเขาถึงต้องมีแฟนกัน
ในความคิดตอนนั้นคือ คิดว่า "มันยังไม่ถึงเวลา เรายังเด็กอยู่" ช่างเป็นเด็กที่ดีเสียจิงๆ
เลิกเรียนผมรีบกลับบ้าน ทิ้งกระเป๋า ตัวตรงอยู่หน้าคอม ค้นหาเพื่อนในเน็ต(ตามประสาคนรักสนุก)
จู่ๆ ผมเปิดไปเจอหน้าคนๆหนึ่ง ผิวคล้ำๆ หน้าตาก็งั้นๆ ตาคม ใส่เสื้อสีเหลือง นั่งแอ็คท่าอยู่บนรถทัวร์
"ผมชื่อบอล อยู่โคราชคับ สนใจติดที่ที่เมลล์ ... @hotmail.com "
เหอะ ! คิดหรอผมจะแอดไป ไม่ถึง 3 วิ ผมแอดไปเรียบร้อยแล้ว ตั้งหน้าตั้งตารอให้เขารับ
ผ่านไปสามวัน เมลที่ว่าก็ออน เราทักทายกันด้วยดี
เอ๋าแล้วไหงเป็นแฟนกัน ?
ผมจีบคนไม่เป็นนะ 55 แต่ไม่รู้อะไร เราคุยกันได้ไม่นานนัก น้องแกถามผมว่า "พี่ เป็นแฟนกันมั้ย"
ไม่น่าเชื่อ จากคนที่รู้จัก ----> พี่น้องที่สนิท -----> แฟน ------> คนที่ร๊ากกันมากๆๆๆๆ
แต่นิสัยเสียของเจ้าบอลก็มีนะคับ (มันเจ้าชู้อย่าบอกใคร ฮ่าๆ) ระหว่างที่บอลมีผม มันก็มีกิ๊กกั๊กตามประสาคนเจ้าชู้
แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะยังไงก็รัก ขอให้เราเป็นที่หนึ่งก็คงพอแล้วมั้ง ผมคิดแค่นั้น
เรารักกันมากขึ้นทุกวันๆ โทรหากันบ้าง แต่ก็รู้จักเว้นช่องว่างระหว่างกัน
ชีวิตคู่เป็นไง ?
เล่นเกมออดิชั่น ผมก็เล่นกับเขา เก็บใจในออดิชั่นบ่อยๆ แต่ก็เลิกกันบ่อยเช่นกัน ด้วยเหตุ(ผมหึง)
จนวันนึงเรามาคิดกันดีๆแล้วมันก็แค่เกมส์ ผมจึงเลิกเล่น ให้เขาเล่นคนเดียว เราจะได้ไม่ต้องมาคอยหึงแบบนี้อีก
เรานัดกันจะเจอกันตอนที่ผมไปปากช่อง ผมแวะลงโคราช เขามาหาผมด้วยความเขินอาย(ผมก็เช่นกัน) ไปกินข้าวด้วยกัน
และเป็นครั้งแรกที่ผมกับเค้าได้กอดกัน ^^ ผมบอกเขา ผมรักเขามากนะ ช่างเป็นอะไรที่มีความสุขเสียจิงๆ
ก่อนกลับ เขาก็มาส่งที่สถานีรถไฟโคราช เขาให้ผมเดินหลบคนหน่อย ผมก็งงทำไม
และแล้วเขาก็หอมแก้มผม บอกผมว่า"แล้วเจอกันใหม่นะคับ" ผมหน้าแดงจี๋ เก็บไม่อยู่จิงๆ
ไปปากช่อง ก็หมั่นโทรหา เพราะอยากให้เจ้าบอลมาด้วย ขากลับขอนแก่น ผมก็โน้มน้าวให้เพื่อนลงโคราชอีก
(เพราะคิดถึงเจ้าบอลนั่นเอง) 555 เราก็ไปเที่ยวห้างเดอะมอลล์กันคับ เป็นครั้งแรกที่ได้ร้องคาราโอเกะด้วยกัน
ผมอยากจะหยุดเวลาไว้แค่นี้จิงๆ เรานั่งติดกัน คุยกัน ไม่อยากกลับบ้านเลย
ก่อนกลับผมไปเข้าห้องน้ำ เขาเดินมาตามพอในห้องน้ำอยู่ด้วยกันสองคน ผมถึงกับอึ้ง !! เขาโผกอดผมแล้วจูบผม
หน้าผมในตอนนั้น ร้อนยิ่งกว่าเตารีดเสีนอีก นี่คือจูบแรกขของผม !! เขาน้ำตาไหล แล้วบอก "ดีใจมากเลยรู้มั้ย ที่เราเป็นแฟนกัน"
ผมรู้สึกปลื้มปิติอย่างบอกไม่ถูก รักที่ผมมีให้เขา และเขามีให้ผมนั้นเป็นรักบริสุทธิ์ไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทน
ผมรักเขามากจิงๆ หลังจากวันนั้นผมกับเขาก็เล่นออด้วยกันบ้าง ส่งข้อความให้กันบ้าง เขาว่างเขาก็จะมาหาผมที่นี่ ผมว่างผมก็จะไปหาเขา แต่เขาก็ยังมีกิ๊กเสมอๆ สร้างความหึง และโมโหของผมตลอด 55 แต่ความรักที่เรามีให้กันไม่เคยที่จะลดลงเลย ....ติดตามต่อในตอนต่อไป
ต่อจากนั้นล่ะ ?
เด๋วค่อยเล่า - -
ตอนจบเป็นไงว่ะ ?
ผมกับเขาไม่ไดเจอกันแปปเดียว ผมไปหาเขาล่าสุดตอนที่ผมพาน้องไปสอบ เรายังคุยกัน ถ่ายรูปคู่กัน แล้วสัญญากันไว้ มหาลัยจะมาเรียนที่เดียวกัน แต่รู้มั้ย เขากลับลืมคำสัญญานี้ เขากลับจากผมไปตลอด ตลาดกาล เขาไม่มาบอกรักผมเหมือนทุกครั้งแล้ว บอกรักไป ไม่มีเสียงตอบกลับมา
*อยากบอกอะไรกับเขามั้ยล่ะ ?
อยากบอกหลายอย่างมาก แม้แต่คำว่ารักครั้งสุดท้าย ผมก็ยังไม่ได้บอก อยากให้เวลามันมีมากกว่านี้ พอที่จะให้ผมได้กอดเขาอีกสักครั้ง ได้ถามเขา ทำไมเขาถึงแอบมีใคร ได้ทำอะไรดีๆที่หนึ่งในชีวิตผมอยากจะทำอะไรให้เขา อยากขอแค่หนึ่งวินาทีที่ได้เจอเขา มันก็เพียงพอ แต่นี่มันไม่มีโอกาสแม้แต่จะมองหน้ากันอีกครั้ง เขาจากไปแบบไม่บอกให้ผมรู้เลย เขาจากไป ทั้งๆที่ผมยังรอคอยอยู่ตรงนี้ รอคอยคำสัญญาที่ไม่มีวันเป็นจิง
อยากบอกอะไรกับคนอ่าน ?
เรื่องราวของผมกับเขามีอีกเยอะที่ผมจะเล่าให้ฟัง ในเรื่องๆนี้คุนจะได้รู้ถึง ความรัก ความคิดถึง เป็นอย่างดี และคุณจะได้รู้ถึงคุณค่าของเวลาที่แท้จริง บางครั้งการทำอะไรพลาดไปหนึ่งวินาที มันอาจจะพลิกชีวิตคุนทั้งชีวิตเลยอาจจะเป็นได้คำว่ารักที่แท้เป็นยังไง คุนจะได้รู้ไม่มากก็น้อย สุดท้ายผมอยากให้ท่านผู้อ่านเรื่องย่อเรื่องนี้ ติดตามต่อไป ผมไม่ได้มีเจตนามาโฆษณา หรือมาพรีเซนต์ความรักของผมกับเขา แต่หากอยากจะบอกเล่าต่อๆให้เป็นอุทาหรณ์ ข้อคิด แนวทางในการมีความรัก เพราะผมถือว่านี่คือสิ่งๆนึงที่ผมจะทำร่วมกับเขาได้ในเวลานี้ ในเวลาที่ไม่มีเขาอยู่ตรงนี้แล้ว ..
ช่วงฤดูหนาวหวนกลับมาอีกครั้ง ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับบรรยากาศที่ทรมาน
"ทำไมมันหนาวยังงี้วะ" บ่นพึมพำได้ไม่นาน ผมก็รีบตื่นตัว อาบน้ำ กินข้าวและไปโรงเรียน
ตอนนั้นผมเรียนอยู่ชั้นม.3 (55+ เด็กๆ) เรียนก็พอถูๆไถๆไป ตอนนั้นผมไม่เข้าใจเลยนะว่า ทำไม๊ทำไม เพื่อนๆเขาถึงต้องมีแฟนกัน
ในความคิดตอนนั้นคือ คิดว่า "มันยังไม่ถึงเวลา เรายังเด็กอยู่" ช่างเป็นเด็กที่ดีเสียจิงๆ
เลิกเรียนผมรีบกลับบ้าน ทิ้งกระเป๋า ตัวตรงอยู่หน้าคอม ค้นหาเพื่อนในเน็ต(ตามประสาคนรักสนุก)
จู่ๆ ผมเปิดไปเจอหน้าคนๆหนึ่ง ผิวคล้ำๆ หน้าตาก็งั้นๆ ตาคม ใส่เสื้อสีเหลือง นั่งแอ็คท่าอยู่บนรถทัวร์
"ผมชื่อบอล อยู่โคราชคับ สนใจติดที่ที่เมลล์ ... @hotmail.com "
เหอะ ! คิดหรอผมจะแอดไป ไม่ถึง 3 วิ ผมแอดไปเรียบร้อยแล้ว ตั้งหน้าตั้งตารอให้เขารับ
ผ่านไปสามวัน เมลที่ว่าก็ออน เราทักทายกันด้วยดี
เอ๋าแล้วไหงเป็นแฟนกัน ?
ผมจีบคนไม่เป็นนะ 55 แต่ไม่รู้อะไร เราคุยกันได้ไม่นานนัก น้องแกถามผมว่า "พี่ เป็นแฟนกันมั้ย"
ไม่น่าเชื่อ จากคนที่รู้จัก ----> พี่น้องที่สนิท -----> แฟน ------> คนที่ร๊ากกันมากๆๆๆๆ
แต่นิสัยเสียของเจ้าบอลก็มีนะคับ (มันเจ้าชู้อย่าบอกใคร ฮ่าๆ) ระหว่างที่บอลมีผม มันก็มีกิ๊กกั๊กตามประสาคนเจ้าชู้
แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะยังไงก็รัก ขอให้เราเป็นที่หนึ่งก็คงพอแล้วมั้ง ผมคิดแค่นั้น
เรารักกันมากขึ้นทุกวันๆ โทรหากันบ้าง แต่ก็รู้จักเว้นช่องว่างระหว่างกัน
ชีวิตคู่เป็นไง ?
เล่นเกมออดิชั่น ผมก็เล่นกับเขา เก็บใจในออดิชั่นบ่อยๆ แต่ก็เลิกกันบ่อยเช่นกัน ด้วยเหตุ(ผมหึง)
จนวันนึงเรามาคิดกันดีๆแล้วมันก็แค่เกมส์ ผมจึงเลิกเล่น ให้เขาเล่นคนเดียว เราจะได้ไม่ต้องมาคอยหึงแบบนี้อีก
เรานัดกันจะเจอกันตอนที่ผมไปปากช่อง ผมแวะลงโคราช เขามาหาผมด้วยความเขินอาย(ผมก็เช่นกัน) ไปกินข้าวด้วยกัน
และเป็นครั้งแรกที่ผมกับเค้าได้กอดกัน ^^ ผมบอกเขา ผมรักเขามากนะ ช่างเป็นอะไรที่มีความสุขเสียจิงๆ
ก่อนกลับ เขาก็มาส่งที่สถานีรถไฟโคราช เขาให้ผมเดินหลบคนหน่อย ผมก็งงทำไม
และแล้วเขาก็หอมแก้มผม บอกผมว่า"แล้วเจอกันใหม่นะคับ" ผมหน้าแดงจี๋ เก็บไม่อยู่จิงๆ
ไปปากช่อง ก็หมั่นโทรหา เพราะอยากให้เจ้าบอลมาด้วย ขากลับขอนแก่น ผมก็โน้มน้าวให้เพื่อนลงโคราชอีก
(เพราะคิดถึงเจ้าบอลนั่นเอง) 555 เราก็ไปเที่ยวห้างเดอะมอลล์กันคับ เป็นครั้งแรกที่ได้ร้องคาราโอเกะด้วยกัน
ผมอยากจะหยุดเวลาไว้แค่นี้จิงๆ เรานั่งติดกัน คุยกัน ไม่อยากกลับบ้านเลย
ก่อนกลับผมไปเข้าห้องน้ำ เขาเดินมาตามพอในห้องน้ำอยู่ด้วยกันสองคน ผมถึงกับอึ้ง !! เขาโผกอดผมแล้วจูบผม
หน้าผมในตอนนั้น ร้อนยิ่งกว่าเตารีดเสีนอีก นี่คือจูบแรกขของผม !! เขาน้ำตาไหล แล้วบอก "ดีใจมากเลยรู้มั้ย ที่เราเป็นแฟนกัน"
ผมรู้สึกปลื้มปิติอย่างบอกไม่ถูก รักที่ผมมีให้เขา และเขามีให้ผมนั้นเป็นรักบริสุทธิ์ไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทน
ผมรักเขามากจิงๆ หลังจากวันนั้นผมกับเขาก็เล่นออด้วยกันบ้าง ส่งข้อความให้กันบ้าง เขาว่างเขาก็จะมาหาผมที่นี่ ผมว่างผมก็จะไปหาเขา แต่เขาก็ยังมีกิ๊กเสมอๆ สร้างความหึง และโมโหของผมตลอด 55 แต่ความรักที่เรามีให้กันไม่เคยที่จะลดลงเลย ....ติดตามต่อในตอนต่อไป
ต่อจากนั้นล่ะ ?
เด๋วค่อยเล่า - -
ตอนจบเป็นไงว่ะ ?
ผมกับเขาไม่ไดเจอกันแปปเดียว ผมไปหาเขาล่าสุดตอนที่ผมพาน้องไปสอบ เรายังคุยกัน ถ่ายรูปคู่กัน แล้วสัญญากันไว้ มหาลัยจะมาเรียนที่เดียวกัน แต่รู้มั้ย เขากลับลืมคำสัญญานี้ เขากลับจากผมไปตลอด ตลาดกาล เขาไม่มาบอกรักผมเหมือนทุกครั้งแล้ว บอกรักไป ไม่มีเสียงตอบกลับมา
*อยากบอกอะไรกับเขามั้ยล่ะ ?
อยากบอกหลายอย่างมาก แม้แต่คำว่ารักครั้งสุดท้าย ผมก็ยังไม่ได้บอก อยากให้เวลามันมีมากกว่านี้ พอที่จะให้ผมได้กอดเขาอีกสักครั้ง ได้ถามเขา ทำไมเขาถึงแอบมีใคร ได้ทำอะไรดีๆที่หนึ่งในชีวิตผมอยากจะทำอะไรให้เขา อยากขอแค่หนึ่งวินาทีที่ได้เจอเขา มันก็เพียงพอ แต่นี่มันไม่มีโอกาสแม้แต่จะมองหน้ากันอีกครั้ง เขาจากไปแบบไม่บอกให้ผมรู้เลย เขาจากไป ทั้งๆที่ผมยังรอคอยอยู่ตรงนี้ รอคอยคำสัญญาที่ไม่มีวันเป็นจิง
อยากบอกอะไรกับคนอ่าน ?
เรื่องราวของผมกับเขามีอีกเยอะที่ผมจะเล่าให้ฟัง ในเรื่องๆนี้คุนจะได้รู้ถึง ความรัก ความคิดถึง เป็นอย่างดี และคุณจะได้รู้ถึงคุณค่าของเวลาที่แท้จริง บางครั้งการทำอะไรพลาดไปหนึ่งวินาที มันอาจจะพลิกชีวิตคุนทั้งชีวิตเลยอาจจะเป็นได้คำว่ารักที่แท้เป็นยังไง คุนจะได้รู้ไม่มากก็น้อย สุดท้ายผมอยากให้ท่านผู้อ่านเรื่องย่อเรื่องนี้ ติดตามต่อไป ผมไม่ได้มีเจตนามาโฆษณา หรือมาพรีเซนต์ความรักของผมกับเขา แต่หากอยากจะบอกเล่าต่อๆให้เป็นอุทาหรณ์ ข้อคิด แนวทางในการมีความรัก เพราะผมถือว่านี่คือสิ่งๆนึงที่ผมจะทำร่วมกับเขาได้ในเวลานี้ ในเวลาที่ไม่มีเขาอยู่ตรงนี้แล้ว ..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น