คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตั้บ! ตุบ! ตุบ! ตึก!
ปรี๊...
เสียเป่านหวียาว ั้ามมายัเวที้อมารแสอเอมิลี่
ส่วนัวแม่เอมิลี่ำลัร้อลั่น ็้อำับุยืนแ่ละน ลัวแ่ะไม่สวยามาสเเียม
ารแสอพวเธอือารเ้นปอมปอมเียร์ ร้อส ับเ้นบัลเล์ประยุ์
ารที่เอมิลี่มั่นใว่า ถึาเมธาะเี้ย็สามารถร่วมารแสไ้ เอาวามริเลยนะะ แม่เอมิลี่ไม่ไ้ให้บทเ่นแ่เมธามานั นอาเป็นผู้เล่นีาร์และร้อผสานับลุ่มนัร้อหลั ็ือเมธาไ้านนั่นบนั่นเอ
ส่วนแม่นาพาทั้ร้อเพล เ้นปอมปอม เป็นาวเ่น สปอไล์ายหน้าั้แ่วินาทีแรยันวินาทีสุท้ายอารแส
ถ้าศึรั้นี้เิระหว่าเมธินีและเอมิลี่ละ็ แม่เมธินีะเ้นสะบับ๊อบแย่แสไฟบนเวทีเอาแบบาบาเร์ อาา่า ปิ้วยเพลมีเมียไหม อแม่อาภาภร์ เ้นเวทีแันเลยละ
แ่็อย่าว่า านนี้็เพื่อนาเอมิลี่เพียผู้เียว
ทุนลัวเอมิลี่เพราะนามีสิ่เียวในมือ นั่น็ืออภิสิทธิ์ารลอยเหนือปัหา
ไม่ว่าะเิอะไรึ้น นาเอมิลี่พร้อมถอนสมอสร้าวามเสียหายแ่ฝ่ายร้าม้วยารเ้ามา้าว่ายโยพ่อแม่
นพ่อเป็นทนาย นแม่เป็นนั่าว ุเยเอนพวนี้ไหม
เาเรียว่า ไม่แพ้ทาลับในั้นศาล ็แพ้ทาสะพัผ่านสื่อระับให่ยัษ์อประเทศ
นาผู้อำนวยารโรเรียนยัลัวพ่อและแม่อเอมิลี่ นี่มันพลัมืั ๆ
ทุนเ้าใแล้วใ่ไหมว่าารแสนี้สำัอย่าไร
มันือารเปิัวแม่สาวมาวามสามารถ เ่ทั้ร้อ เล่น เ้นบัลเล์
ุถึะเ้าใว่าบัลเล์มาเี่ยวอะไร้วย ปิเ้นปอมปอมบ็สลายัว
โปรัันระับพ่อแมุ่มเอนานี้
เล่นเอาเวลาพัรึ่อศึิแมป์ระหว่าทีมหมาป่าเือนับับเสือป่าหายเลี้ยพอีแปะ บารแสไ้แนะนำัวอีนาทีเียว็บุหัวนาเอมิลี่แล้ว
สรุปแล้ว แ่ละมหาวิทยาลัยมาััวนัีฬาหรือนัแส เมธา็ไม่เ้าใวัถุประส์เหมือนัน
เสียนันั ับ ับ ับ ัอีรั้ ึวามสนใเมธาให้มอไปลาสนาม
ลูบอลถอยาแถวหน้าไปยัมือเสัน
ายหนุ่มพุ่ัววิ่้ามไปยัฝ่ายร้าม ระโหลบผู้ายสอนที่พยายามระโนว้าัวเา
พวหนุ่มหุ่นฮิปโปทีมเียวับเสัน เาพยายามระโเ้าวาฝ่ายร้ามไม่ให้ถึัวเสัน
ำนวนน้านหลัึว่าโล่ เสันึสามารถวิ่้ามไปไ้สำเร็ และเาหยุลเมื่อแะบอลลพื้นพร้อมเสียนหวีเป่ายาว
“านนี้มันแน่ เมท” เสสิ้าระิบ “ันไ้่าวว่านายเวสรูู่ปรับเสันมา้วย”
“เาะมาวิ่แ่ันเหรอ”
“เธอูอเมริันฟุบอลไม่เป็นใ่ไหม?” เสสิ้าหัวเราะแผ่ว เพราะำลัถูสั่ให้โยมือไปมาระหว่ารวสอบวามสวยามามุมบนสเเียม
“บ้านันไม่มีนะเส ะไปรู้ัไ้อย่าไร” เมธาอบเสีย่ำ “ว่าแ่นายเวสรูเนี่ย เาเป็นใร?”
“นายเห็นแล้ว็รู้เอละ” เสสิ้าัวาม รีบเ้นระโามำสั่เอมิลี่เสีย่อนนาพาะอารม์เสีย
เมธาึเหลือบมอาร้อมรอบถัมา เสันยืนอยู่้าสนามนบเม แม้เาะยืนอยู่้าสนาม แ่มือเสันเปลี่ยนรูปแบบไปมา
เาำลัสั่ทีมผ่านมือเหรอ เหมือนอนสั่ทีมบาส
ารเป่านหวียาวไ้ยินแ่เสียน ึม! ับ ับ ับ
เสันำรามบาอย่าเหมือนไม่พอใสั่ทีมสำรอและโ้ำลัแผเสียร้อัเ่นัน
ั้บ! ับ ับ ึม! แรนระแทอีรั้ เห็นแ่นล้มหายลบนพื้น
มันสนุรไหนัน แ่ไ้ระแทัน็มันนานั้นเลยเหรอ
หลั้อมเ้นเสร็ เมธาเลยเินไปนัู่เสันบนสเเียม
เอมิลี่เินามมานั่ล เธออพิศีรษะบนไหล่เมธา
“สนใเหรอ?” เอมิลี่ถามทำลายวามเียบ
“ันอยารู้ว่าพวเาะนะอย่าไร” เมธาถามทำเป็นลบเลื่อนว่ามาูอเมริันฟุบอล
“ถ้ามีนยืนสามนอยู่้านหลั แสว่าเป็นทีมบุ” เอมิลี่ี้นิ้วไปยััวเสัน และอีสอน้านหลัเา “เมมัน่ายมา แ่พาลูบอลในมือไปให้ถึเส้นศูนย์ ็ะไ้หะแนน ที่เรียว่าทัาวน์”
“แล้วสลับันเหรอ” เมธาถาม่อ “หมายถึถ้าันบุเสร็ แล้วรั้่อไป อีทีมะบุเหรอ”
“ไม่ พวเามีเวลาฝั่ละสิบห้านาที” เอมิลี่หัวเราะาม
“แล้วะนะอย่าไร ะแนนรวมมาสุเหรอ?” เมธาหัวเราะไป้วย เสแสร้หรอนะแม่นาพา
“ัสิน้วยสิบเม ฝั่ที่เป็นทีมเยือนะไ้บุ่อน นั่น็หมายวามว่ารอบนี้เราเอหินเลยละ” เอมิลี่วัเสียสะอสะใ เมธามอลสบาเพื่อให้เอมิลี่ายสิ่ที่รู้ออมา “็เ้าเวสรูทีมเสือป่านะ มาเพื่อสัเสันเลยนะ”
โอ้! แล้วยัไ “สัยัไ”
“นายเห็นแถวหน้าไหม” เอมิลี่ี้นิ้วไปยัแถวหน้าสุ พวหุ่นฮิปโป “นายเวสรูือพวนั้น”
พวที่วิ่ระแทนนอื่นล้มลน่ะเหรอ! ภาพรหน้าือารระแทนล้มหายแล้วทะยานัวพุ่มาใส่เสัน
“นั่นแหละ ือารแ้เิอนายเวสรู พวมหาวิทยาลัยมาูัวเ้ายัษ์นั่น ส่วนพวเรา็แ่ัวประอบ”
เอ้า! เาไม่ไ้มาูัวเสัน สรุปมาูัวเ้าเวสรูเหรอ ในไปหมแล้ว
เสันำลัพยัหน้ามาทาสเเียม เาพยัหน้าให้เราหรือเปล่า? ่อนะอบลับ เมธาเลยมอไปรอบัว
เห็นแ่หนุ่มให่สวมเสื้อโ้ทสีำ แถมยัสวมแว่นาำ เาำลัโบมืออบเสัน ็ว่าอยู่ะมาพยัหน้าให้เราไ้อย่าไร
“ัน้อไปเรียนแล้ว” เมธามอเวลาเห็นว่าะบ่ายสามแล้ว ้อเรียมพร้อมไปเ้าเรียนวิาารัารทรัพยารบุล
ัหวะที่เมธาำลัลุึ้น เอมิลี่็ึเธอลมาูบแผ่วเบา “เรียนให้สนุนะ” หิสาวล่าวเสียนุ่ม
เหนื่อยริ! เมธาลูบแ้มเอมิลี่เล่น แล้วรีบเินไปเ้าเรียน
ารัารทรัพยารมนุษย์ ื่อวิาริันั้นเมธาไม่เยำไ้แม่น อบเรียผิเป็นารัารทรัพยารบุลเสมอ ็ื่อมันอย่าับว่า้อไปัารมนุษย์ทั้โล และอนนี้อาารย์ำลัถามว่าเราทำอะไรเป็นบ้า
ร้อ เล่น เ้น พู ไ้หมแหละอาารย์ เมธาแสวามเห็นในใ
“ุเมธา ในสายานบัีุ้อารนแบบไหนเ้าไปทำาน?” อาารย์เหมือนรู้ว่าเธอำลัล่อลอย็ถามมานัวเมธาสะุ้
ำถามัมายัเธอพร้อมสายานทั้ห้อ แ่อยาให้เมธาแสวามเห็นใ่ไหม? ิอ่านเมอาารย์่อนอบ
“นที่มีวามละเอียรอบอบ และสามารถทำานที่มีาร้ำ ทวนสอบไ้”
“ทำไมุไม่เลือนัศึษาที่บ้วยิศาสร์เรเอ?” อาารย์ถามวามเห็น
“ผมไม่ิว่าพวเามีวามำเป็น้อเ่ิศาสร์เลย พวเาอยู่ับโปรแรมำนวและเรื่อิเล นที่เ่ิศาสร์มีแ่ะทำให้เิวามผิพลา” เมธาแสวามเห็น
“เิวามผิพลา? ุเมธาอาะมีเรื่ออยาอธิบายเพิ่มให้เพื่อน ๆ เ้าใ”
อธิบายให้เหล่าลุเหล่าน้าเ้าใ? ในห้อไม่มีเพื่อนเลย อายุ่ำสุือยี่สิบสี่ ะที่เมธาอายุแ่สิบเ็ปี และมาที่สุือห้าสิบปีะหสิบเลยทีเียว
เมธาสูหายใเสริมวามมั่นใ “าที่ผมทำานับนที่เรียนเ่ พวเาะไม่มีวันยอมรับผิ แม้ว่าพวเาะพิมพ์ผิ และะมั่นใับานที่ทำออมา โยไม่ิะวลับไปรวสอบ ผมเลยิว่าวามเ่ไม่อบโทย์สำหรับนับัี”
ุรูบมือให้เมธา “ใ่เลย แล้วุิว่าะเอาเ์อะไรมาวัพวเา”
“ไม่ทราบรับ” เมธาัวามทันที ไม่รู้็บอว่าไม่รู้ีว่า
“ผมเห็นำอบอเมธา เาไ้แสวามริอารัารทรัพยารมนุษย์ว่า เราไ้ัารนอเราให้ถูำแหน่ และวามสนใอเาหรือเปล่า”
ริออาารย์แฮนริ เราทำานที่เรารั และเรามีวามสามารถหรือเปล่า? ถ้าใ่ เรา็สามารถอยู่ไ้อย่ามีวามสุ
ถ้าเราทำานที่เรารั แ่เราไม่มีวามสามารถ ็้อรู้ัเรียนรู้ พันานเอนสามารถทำานนั้นไ้
แ่ถ้ามันสุวิสัย เรา้อทำานที่ไม่อบ แ่เรามีวามสามารถ ผลาน็ะออมาแ่พอใ้
แ่ถ้าเราทำานที่ไม่อบแล้ว ยัไม่มีวามสามารถอี ผลานที่ออมา็เลวร้ายเินินนาาร
วามริ้อนี้ัทำให้เมธาัวล เพราะในแ่ละปีมีนัศึษาบใหม่้อหาานทำเป็นแสนน พวเาะถูรอ้วยหลัารว่า พวเาบมามีวามสามารถและเหมาะสมับานที่มีหรือเปล่า
เมธาไม่่อยเห็น้วยเลยับารีรอบวามิให้นทำาน มันเหมือนารัุทาวามิแ่พวเา แ่ผู้ลทุนเาไม่ไ้ิแบบนั้น เาเพีย้อารผลลัพธ์ือำไรที่ไ้าารลเินไป
และรอบที่ีึ้นมา ทำให้ลวิธีารมามายโยเพาะารปรับัว และารสร้าสภาพแวล้อมใหม่
ุอาะไม่เ้าใเลยว่าที่หลายบริษัทไม่ยอมเปลี่ยนแปลัวเอ และอยู่ในวิถีเิมนเหมือนไโนเสาร์เ่าล้านปี
็เพราะวิธีารเิมนั้นทำให้ารทำานสามารถเิวามรวเร็ว ่อเนื่อ และไม่ผิพลา
เ้าอธุริหลายนเลียารรื้อใหม่ทั้ระบบ เพราะารรื้อหมายวามว่า้อสร้าใหม่ และารสร้าใหม่้อใ้เวลาพันาเป็นแรมปี เ้าใใ่ไหม ลอิว่าุไม่ไ้รับเินเือนสัหนึ่หรือสอปี ุ็ะเ้าใว่า พวนับริหารเา้อารพันาระบบที่มีอยู่ให้ีึ้น เพื่อสร้าำไร หรือลเินลทุนเสียมาว่า
วามริอันน่าลัว้อนี้ทำให้เมธาิแล้วว่า วามฝันอารีรอบแนวิอันเิมเพื่อเิโลารทำานสำหรับวัยเนวายอย่าเธอไ้ล่มสลายหายไปในทันา สุท้ายนที่สามารถปรับัวอยู่ับรอบไ้ ็เป็นผู้อยู่รอีวิ่อไปใ่ไหม
ั่วโมารเรียนบล เมธา็เิน้ามารั้วมหาวิทยาลัยลับสู่โรเรียนมัธยม
ความคิดเห็น