คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ปฐมบทที่ 5 เจ้าหญิงเลเน่
ปมบทที่ 5 เ้าหิเลเน่
ฝูพิราบาวบินสูแหวม่านวันำเพื่อหนีวามายาฝุ่นพิษ
ีเนเวียลืมามอุสีาวนับร้อยะายผ่านหมอำทะมึน ราินีสาวสูลมหายใแผ่วแล้วเริ่มเินลาหออยผ่านแนวทหารุ้มันเ้าสู่ระโมบัาาร
เหล่าแม่ทัพนายอเยหน้าึ้นาระบะทราย พวเาหันมาลสายาเารพเธอ่อนะหันไปหาันเ้
ราาหนุ่มเลื่อนสายามามอภริยา แล้วพยัหน้าอนุาให้เธอเ้ามาในบริเวแห่นี้ เหล่าทหารึถอยัวเปิทาให้ีเนเวียเ้าหาราาหนุ่ม
ราินีโอบอแน้ายอสามี “ท่านอเล็านเอร์เราสำเร็แล้ว”
ันเ้ลายหัวิ้วแล้ววัวาสีทอไปยัทหารรูปร่าสูให่้าาย “เอส้า เรียมบวนทหารให้พร้อม”
เอส้า (Астра) ผศีรษะรับำสั่แล้วออไปาที่ประุมในทันที
ีเนเวียยั้อใบหน้าสามี รั้นเห็นาไร้แววอเา็รีบุมมือบีบแผ่วเบา
ันเ้้มลสบาับเธอ “แ้เลเน่ให้พร้อม นา้อไปพบาร์ลที่เนินอีสอลู”
ีเนเวียำนับรับำสั่ แล้วถอยัวออไปาห้อประุม เธอเินเ้าสู่ห้อั้นในอปราสาท ผ่านามรอหินอ่อนอันทอยาวไปยัปีะวันออ ่อนะหยุอยู่รหน้าประูไม้สีน้ำาล ้ารับใ้สาวำนับแล้ว่วยอำนวยเปิประูไม้สนบานให่ส่ราินีสาวเ้าสู่ห้อนอนเรือนไม้สีธรรมาิ
เ็สาวร่าบาในุสีรีมำลัุเ่าอยู่หน้าสัลัษ์แห่ศาสนุนพล
“...โปรเมาแ่วามสุสบ โปรเมา่อผู้เป็นทุ์” เสียหวานหยุภาวนาแล้วหันวาสีทอมามอมารา
“เลเน่ (Лене) ” ีเนเวียยิ้มสวย “เทพบนฟ้าไม่ไ้ยินเสียลูีนั”
เ็สาวหัวเราะ “อย่าออเสียใ่ไหมเพะ”
ีเนเวียพยัหน้า “ใ่แล้ว” เธอลูบไปบนออลูสาว “มีเพียเสียในหัวใเท่านั้นที่เหล่าเทพเ้าะไ้ยิน”
“ลูอยาเห็นสวรร์บ้าั” เ็สาวส่ยิ้มสวยให้มารา “มี่าวาท่านศาสนุนพลหรือเพะ”
ีเนเวียส่ยิ้มให้แ่บุรสาว “าล์เอฟรอเรับ้อลท่านอเล็านเอร์”
เ้าหิผิวาวผ่อ ผมประายแเพลิัับุาวมุ ถอยัวไปำนับรับบัา “ลูะทำให้ีที่สุ”
น้ำาพลันไหลลบนพวแ้มอราินี พระนารเ้าไปอบุรสาวเอาไว้ “ลูนเ่อแม่”
“ท่านแม่อย่าเสียใไปเลย” เ็สาวบอเสียสใส “หาารอภิเษอลูนำวามสบลับมาสู่เบอร์ันี ลู็พร้อมรับภารินี้นวันาย” สอแม่ลูปลอบประโลมันและัน้วยรอยยิ้ม “อย่าน้อยลู็ไ้เป็นถึราินีแห่ฟรอเเียวนะ”
“สุริยาแห่ันทราระบำอแม่” ีเนเวียปาปอยผมแออารอบหน้าามอบุรสาว “ลูสาวนโผู้ามที่สุในเบอร์ันี”
Сияющее солнце танцующей луны
เนินอีสอลู (Ид Толу)
าร์ลมวิ้วระหว่าระุบัเหียนุมม้า้าวไปามเส้นทาบนเนินเี้ย
เฟอัธนำทาทหารห้าร้อยนายเ้าสู่เเนินทุ่ห้าอันเ็มไป้วยอไม้ป่าสีาวลีบนุ่ม
“อสออลิลลี่ไปทิศใ้ อหนึ่อไปทิศเหนือ” าร์ลำับารเินทัพ “อห้าอเฝ้าที่นี่ไว้ อสามและสี่าม้าึ้นเนิน” มือหนาับัเหียนหนัวัวสั่ม้าให้เินึ้นไปหาธสิโเบอร์ันี
เมื่อพ้นเนินิน ว่าที่ราา็เห็นสรีร่าบาเล็ในุสีแยืนอยู่ับทหารเพียหยิบมือ ม้าศึ้าวพ้นแนวหินธรรมาิพาาร์ลเ้าใล้เ็สาว ผู้ำลัยืนรออยู่ใ้้นแอปเปิลเ่าแ่
สรีผู้มีผิวพรรรัสแสยืนอยู่ลาทุ่อไม้ลีบสีาวนาเล็
อเอเลไวส์ึ้นแมห้าเียวีลู่ไหวไปามสายลม ประายหยน้ำบนลีบอแเส้นแสราววาราเ็มเนินเา รับับใบหน้าประายแสระแทห้วิอาร์ล ระาประสาทสัมผัสพาให้าล์เห็นเป็นรูปหน้าราินีีเนเวียผู้เลอโมำลัส่ยิ้มามับิมายัเา
สาวแรรุ่นระพือนาทรเสนห์วนให้ิถึเมื่อรั้แรพบีเนเวีย
าร์ลแทบลืมทั้วันและเวลา ลืมแม้แ่ารับัเหียนหยุม้า ้วยเหุนี้เ้าม้ารำศึึ้าวเลยหน้าเลเน่
เสียหัวเราะเบานุ่มาเลเน่ยิ่ทำให้าล์ายรร์วัยปลายสามสิบรู้สึเินนัวแทบม้วนแบบเ็หนุ่ม เาระุบัเหียนเินหน้าถอยหลัหลายรั้
“ท่านาล์” รอแม่ทัพพยายามเรียเือนาร์ลให้ไ้สิ
เวลานี้าร์ลไ้้าวลาม้ามายืนอยู่รหน้าเ้าหิแล้ว
เลเน่ถวายำนับามธรรมเนียมรานิุลฟรัเีย นา้มลรีมือแล้วึายระโปรสีแึ้นเล็น้อยเพื่อแสวามเารพแ่ผู้หลัผู้ให่อราวศ์
ถึอย่าไราร์ล็ถือเป็นผู้ให่ในระูล น้อายอปู่ทวเ้าหิน้อย
เ้าหิยิ้มามให้แ่ายรร์รหน้า เธอำลัสำรวว่าที่สามีในอนา
ว่าที่ราารู้ว่านเอไม่ไู้สะอาเลี้ยเลาแบบหนุ่มเ้าสำรา เานึอยาุทหารูแลเสื้อผ้าุเราะส่วนัวที่ัราบน้ำมันนเป็น่าไปทั่วแนเสื้อ อีทั้สนับแนหนัวัวอเายัเ่าเรอะไป้วยราบเหื่อ ผิวหน้าอเา็เริ่มมีริ้วรอยอันเป็นผลพวมาารำานศึมาลอหลายสิบปี
วาสีทอมอศีรษะไร้เส้นผมถึลาระหม่อม เาูแ่ว่าอายุไปหลายปี
ะเียวันวาสีเ้ม็้อมอสรีผู้เปรียบัอเอเลไวส์ าวสะอาและบริสุทธิ์นอยาลิ้มลอ
าล์ยัยืนนิ่ เาเพีย้อมอเ็สาวผู้มีวาลมโำลัผศีรษะและยับปามุบมิบแสนน่ารัอบเา
นระทั่เลเน่ัสินใยื่นมือ้ายให้แ่าล์เพื่อเือนให้เาแสท่าทีรับวามเารพแบบาิผู้ให่ แ่าล์ไ้เพียุมมืออ่อนนุ่มสัมผัสไว้ในอุ้มือ
“ท่านาล์” เสียใสับิาเลเน่เอ่ยเรีย “ท่านาล์”
เสียเรียอีรั้ทำให้าล์ึเธอเ้ามาใล้ แล้วยมือสวยึ้นูบแผ่วเบา สูลิ่นพฤษาบนผิวายเ็สาวที่เร้าสัมผัสาร์ลนื่นัว
เายับัวเ้าใล้นาม “ไม่ิว่าเ้าหิเลเน่ะามสะใเ่นนี้”
พวแ้มอสาวผมแถึับึ้นสีมพูระเรื่อ เธอัวามเินอาย้วยารผละเินนำไปามทาหิน “เราไปเินเล่นมป่ามิสธีรี่ีไหมเพะ”
าร์ลไม่สนใวามปลอภัยใอี่อไป เาว่า่ายเินามเธอไปในป่าทันที
เส้นทาทอัวไปามแผ่นหิน เรียัวามธรรมาิ บา้อนวาพาลายเป็นสะพาน้ามแม่น้ำสายเล็ สายนทีไหลเอื่อยยาวหายเ้าไปามายป่ามิสธีรี่
ว่าที่ราาไม่สามารถละสายาไปาเลเน่ไ้เลย มือแรุ่ม้ามาบเปิวแนให้เธอล้อและเินเียู่ไป้วยัน
“ท่านาล์พูน้อยเ่นนี้หรือ” เ็สาวยิ้มอ่อน “นี่เราำลัูัวันใ่ไหม”
าร์ลไอออมาเบา ๆ “ใ่ เป็นารูัวามธรรมเนียมราสำนัแเบรอทาทัว”
านั้นาล์็หยุเินแล้วละสายาาเ้าหิเพื่อมอรอบาย เาพบว่านเอไร้วามัวลนเินามสาวามเ้ามาในป่าแสนวิิร้วยวามสบายใ เรียบ่ายไร้พิธีรีอ ทำให้ีวิอเา่ายเ่นนี้เลยหรือ!
ทุอย่าในสายาอาร์ล่าามทุระเบียนิ้ว ห่าออไปมีวาป่าและเหล่าระ่ายป่าำลัหาินอยู่้าลำธาร สายน้ำใสไหลเอื่อยผ่านอหินวิ่ผ่านรา้นมิสธีรี่ ใบเียวบน้นไม้พิศว เปลี่ยนแสสีามวะวันยามสายเป็นแสหลาสีระทบลบนพื้นห้า พุ่มไม้ เปลี่ยนทุอย่าให้เห็นเป็นเพรพลอย้อแสระยิบระยับ
“เ้าหิ่าลึลับเหมือนผืนป่าแห่นี้” าล์ระิบ้าใบหูเธอ
เ้าหินสวยสบาับาร์ล เธอเินอายแล้วมอลไปามแนวบ่า
แนำยำโอบเธอเ้าใล้หวัึวามสนใ
แ่สาวน้อยยิ่้มหลบ เธอมอ่ำมายัมือาร์ลึ่ำลัุมมือเธอไว้แน่น “ท่านเอ็ส่าามราวราสีห์” เสียหวานละมุนัอยู่้า้นแน
เลเน่ระพือนา เหลือบมอึ้นมอรอยยิ้มาาร์ลอีรั้ “ท่านพิิเือบทั้ฟรัเียลา ท่านย่อมเป็นที่น่าเรามแ่สรีทุนา”
ำหวานนั้นสร้ารอยยิ้มให้แ่าร์ล เาึยืบ่าาไหล่อววามออาแ่สาวน้อยนาม เรียวปาหนายิ้มย่อระหว่าเลื่อนัวเ้ามาุมศีรษะน้อยแล้วึเ็สาวเ้ามาสูหอมพวแ้มนุ่มหลายรั้
เ็สาวเอียหน้าหลบวามหื่นระหายนั้น เธอหัวเราะพร้อมอมยิ้มบริสุทธิ์
ายหนุ่มำรามแผ่วในลำอ แล้วะเ้อัวามเรียวปาอวบอิ่มเพื่อบุเร้าสำรวใอเ้าหิแห่เบอร์ันี
าร์ลุมพิูื่มับระหาย นแทบลืมวันเวลาระหว่านทั้สอแ่ศัิ์ศรีอราา็ทำให้เา้อถอนริมฝีปาหยาบ แล้วสูหายใเ้าเ็มปอ
ผิวเ็สาวแระเรื่อไปทั้าย เธอหอบหายใร่วมไปับเา
าร์ลุมมือเ็สาวึ้นมาหอมอีรั้ “ออภัยที่ทำให้เ้าหิใ”
เลเน่เินนทำไ้เพียยิ้มอบ ายอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแนอาร์ล
ว่าที่ราาึโอบประอให้เธอเินมป่า “เ้าหิเลเน่อายุเท่าไรแล้ว” าร์ล้มลมอใบหน้าาม “สิบสี่ใ่ไหม”
เ้าหิยิ้ม “ใ่เพะ สิบสี่เพะ” แล้วมอาร์ล้วยวาสใส
“ยัเป็นเ็สาวอยู่เลย” าร์ลปัปอยผมสาวนามไป้านหลั
“พระอ์...หสิบ หรือเ็สิบปีหรือเปล่าเพะ” เ็สาวหัวเราะเสียหวานรื่นหูเบา ๆ ในลำอ
“หสิบเลยเหรอ!” าร์ลรู้ว่าเ็สาวแล้ึ้มลัใบหูอย่าหยอเย้า “้าอายุเพียสามสิบหปีเท่านั้น”
“ริเหรอเพะ!” เลเน่ถอยออมาเล็น้อยเพื่อมอาร์ลเ็มัว “ท่านเป็นน้อายอปู่ทวเียวนะเพะ”
าร์ลยัิ้วให้เ็สาว “้าเิ่อนพ่อเ้าสอหรือสามปี”
“็้อเรียท่านลุใ่ไหมเพะ” เ็สาวหัวเราะร่วมไปับว่าที่ราา “ท่านพ่อเล่าว่าท่านูล้ายท่านปู่ทวมาที่สุ”
าร์ลยัไหล่ “แเบรอทาทัวหัวล้าน และ...” เาลูบหนวเหนือริมฝีปา “หนวสวยทุน”
“ลูอเรา็้อหนวสวยทุนแน่เลยเพะ” เ็สาวุมมือหนาบีบเป็นัหวะพร้อมส่รอยยิ้ม
าล์ลืนน้ำลายหลายรั้ ่อนะหันไปหารอแม่ทัพผู้เินามมาไม่ห่าัว
“เฟอ” สิ้นเสียเรียนั้นรอแม่ทัพ็รีบย่อเร็วเ้ามาร่วมารสนทนา
“มีสิ่ใให้้ารับใ้” เฟอนิ่วหน้ามอเ้าหินาม
“เ้าเินทาไปเบอร์ันีร่วมับเ้าหิเลเน่”
ความคิดเห็น