คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตึง!
ึ!
บานประูระแทปิ้วยแรผลัอริส เาระาร่าบาเ้ามาูบหนัหน่วพร้อมันัวแทรเ้ามาภายในห้อพั
ริมฝีปาหื่นระหายแทรลิ้นหยอล้อ ูลมหายใิสาว
มือหนา้านสัมผัสอเาึเสื้อยีนออแร แล้ว็ลูบเสื้อยืัวบานพ้นศีรษะสวย
มวยผมหลุาปิ่นไม้ ลายเส้นผมสีำประายแุหลาบเป็นลอนทิ้ัวยาวถึเอวเอรีน
ิใ้่วเวลาที่เาลายูบเพื่อหอบระั้นรับเอาอาาศให้มาที่สุ ่อนะรับูบที่บลมาอีรั้ส่ระแสเสียววาบระเบิเหมือนพลุอไม้ไฟวันปีใหม่แไปทั้อูรูุมนบนร่าาย
เสี้ยวสิที่เหลืออยู่พยายามะร้อเือน “ริส...อย่า...่ะ”
ไม่ไ้ห้ามนะ ็เพราะุนท่านำลัะึบราสีมพูอ่อนออพร้อมส่เสียำรามหุหิ
ไ้ยินแ่เสียผ้าา แล้วเ้าผ้าิ้นน้อย็ลอยลิ่วไปมุมห้อ
มือเธอว้าอบุมหลัมือุนหยุไว้บนสี้า ใบหน้า็้อรับศึาุนพ่อริส เาำลัูบบนพวแ้มเธอหลายรั้ ส่เสียำรามฮึมฮัม... ริสำลัไม่พอใที่เธอว้ามือเาไว้?
ประายาสีฟ้าหื่นระหายสบสายาเธอรู่ให่
ริสำลัิะทำอะไร ใ้แววาสีฟ้าอเาำลัวาแผนอะไรถึ้อมอเธอหวานแบบนั้น
สอมือุมสะโพเอรีน แล้วเา็ยเธอึ้นลอยอยู่ในอาาศ ริมฝีปา้มยำบนเนินอัพี
โอ้... เอรีนถึับหวีร้อเสียหล ็หมอบอว่าอาะไม่มีวามรู้สึหลัทำนมเสร็
ไม่แล้ว่ะหมอ! อนนี้อย่าับไฟูเลย่ะ!
ร่าเอรีนอ่อนพับลใส่เรียวปาเรียร้อที่ำลัูินผิวเนินอเธอเล่นไม่หยุ
“ริสะ” เอรีนราแผ่ว สอแนไ้แ่โอบอศีรษะายรหน้า
ฟัเสียุนท่านหัวเราะในลำอแสวามอบใแล้ว้อนร่าเธออุ้มไปยัโฟา
ฝันไปหรือเปล่า?
เอรีนะพริบาเื่อ้า ้อมอพ่อริสนหล่อที่เธอใฝ่ฝัน
เาำลัถอเสื้อสูทัวนอโยนลพื้น แล้วปลสายหนัอปืนวาลาม
หนุ่มให่ไม่ทิ้ัหวะนาน ริมฝีปา็้มลมาูบเธออีรั้ ูบเล็มลบนานอ
ไรเรารูผิวพาระแสเสียวระสันแบบที่เอรีนเยิไว้ แ่มันมาว่าินนาารเินนา
แล้วเา็ถอนูบรู่เียวเพื่อึเสื้อยืสีี้ม้าอ่อนัวในโยนไปาาย
ายแล้ว! เอรีนใบหน้าีเผือ
พ่อริสเป็นาย้ามเพศเหรอ? ไม่ใ่่ะ! นมั้เ้าเป้าหนึ่ฟุแบบนเหล็เลยละ
ผอมเห็นี่โรเหรอ? ็ไม่!
มี้อนเนื้อเหรอ? ไม่ถู่ะ
็รอยแผลเป็นละลานาบนร่าายเา ทำให้เธอใ
มือวาลูบแผลเป็นบนหน้าอริส ลมาบนสี้า้านวาหารอยแผลถูฟันเพิ่ัไหมสใหม่
ริสับมือวาอเธอเบา ๆ แล้วึออาบาแผล ยึ้นมารหอมบนผิวอ่อนใน้อมือรั้หนึ่
ร่าเอรีนบิรวสนอรสสัมผัส เนื้อทั้ร่าายสั่นไหวเ้นระริ อ่อนระทวยนาบไปับโฟา
หนุ่มให่เล่นูบแล่นึ้นมาบนแนและหัวไหล่ “ลัวไหม” ริสระิบ้าใบหูวา
เอรีนเอียใบหน้ามาสบวาฟ้าสใส
“ให้ันเ้าไปไ้ไหม?” ุนท่านึเรียวาิแยออ ว้ารับสะโพหนัที่ทับลมา
ลมหายใหื่นระหายเป่ารลถี่ โหนแ้มริสับสีแห่วาม้อารอันไม่สิ้นสุ
หรือว่าทั้หมือำอบที่ทำให้ริสมาหาเธอ?
เาอาะำลัหาที่ระบายวาม้อาร ึ่วามร้อนรุ่มถูผนึไว้ใ้าเสีทหาร ารบสะโพอเาถี่นเอรีนัไม่แน่ใว่าเธอะรับมือไ้ไหวไหม
็อนะวันมัน... นละไ์ใ่ไหมล่ะ...
แ่นี่เป็นรั้แรอเอรีนับผู้ายสันเลยนะ
สิ่เียวที่เอรีนลัวอนนี้ ึมีเพียว่าเธอะรับมือับนาอเาไ้หรือเปล่า
“ไม่่ะ” นาิหลุปาไม่รับใเลย
สายาสีฟ้ายัไม่พอใ “ลัวไหม” ริสถามย้ำแล้วูบแรลบนลำอ
เธอึส่ายหน้า ยิ้มหวานใหุ้นท่านอีรั้
เมื่อไ้รับำอนุา ริมฝีปาหยาบ็บูบเล่นเร้ายอูมนำพาระแสเสียวระสันไปทั่วร่าิให้เธอบิรวในเื้อมมือแร่
“ลัวไหม?” ริสเยหน้าสบาเธอระหว่าูบลไปาบอบาเนัศึษาสีำ
ุนพ่อริสูบลบนท้อน้อยหลายรั้ เรียเสียหอบระั้นาปาอวบอิ่ม
“ลัวไหม?” สายาเ็น้อยอ้อนินนมวัผ่านร่อเนินอสบับสายาเอรีน
ำถามที่ทำให้เอรีนอยาะบอเาว่า ‘ันยัไม่แปลเพศ ุะลัวันไหม?’
แ่พอเอแรระุ้นให้ื่นเร้า้วยริมฝีปาหนาูบลบนอบาเในำมะหยี่สีมพูอ่อน เอรีน็สั่นระทวยอยู่ในมืออเาแล้วล่ะ
ไม่้อถามหรอว่าเธอลัวริสหรือเปล่า ายเป็นาย มา!
หลับาลรับสัมผัสมือที่ำลัล้วลใ้ผ้าบา
ริสะัทันที เมื่อล้วมือลับ่ำว่าท้อน้อยอเอรีน
เาเพียแ่สบถำหยาบำหนึ่ แล้ว็ถอนัวในทันที ท่าทีเหินห่าแสออเ่นันเอรีนปวร้าว แม้ว่าเาะยมือึ้นทำทีว่าอโทษ แุ่นพ่อ็เ็บ้าวอบนพื้นไปาห้อเธออย่ารวเร็ว
เล่นับแบบเอรีนไม่ทันไ้หวีร้อับไล่แบบในหนัอี้วย!
ประูห้อปิล เหลือแ่วามเียบ ร่าายท่อนบนเปลือยเปล่า ผิวยัเปียเย็น้วยราบน้ำลายอริสยัไม่แห้ีเลย
พอมาผสมอาารเ็บบนสะโพ็ลั่นเป็นหยน้ำบนหาา
ิสาวร้อไห้ออมาไม่หยุในวามเียบเพียลำพั นอนมอแสะวันึ้นในยามเ้า หลุลอยไปไลเพราะรู้สึว่าเปล่า
ไม่ยุิธรรมเอาเสียเลย เธอเหมือนถูริสเอาเปรียบ
เาเพียแ่้อารหาที่ระบาย แ่็ไม่มีสิทธิ์มาเล่นับหัวใอใรสัน
ลิ่นอเาบนายเธอวร้อัออโยเร็ว ว่าแล้ว็รีบเินไปห้อน้ำ เปิน้ำเย็นใส่ายัวเอ
ปลุให้รับรู้วามริว่า ไม่มีผู้ายหล่อล่ำหื่นสิีนไหนเาอยาแะ้อเธอหรอ
มัน็เป็นเพียแ่ฝันลาวัน
เอรีนถอนหายใ ิว่าเป็นประสบาร์รั้หนึ่ที่มีผู้ายหล่อนหนึู่บเลยนะ
นั่น็ีที่สุแล้วไม่ใ่เหรอสำหรับประสบาร์ีวิผู้ิสัน
แ่ปลอบใอย่าไร็ทำให้เธอหลุาวามริไม่ไ้ว่า ริสไ้ย้ำวามรู้สึีภายในใอเธอทิ้ไปทั้หมแล้ว
เธอึร้อไหุ้ให่นเที่ย
เสียโทรศัพท์ัึ้นหลายรั้
เอรีนเินลอยไปยัโทรศัพท์ เพื่อนโทรมาถามว่าทำไมเธอไม่เ้าเรียน
“ยายเอรีน! อยู่ไหน” เสียเบสร้อัราวมีไฟไหม้ะ
เพื่อนสาววเมาท์ส่ระแสเป็นห่วผ่านน้ำเสีย
“อยู่ห้อ”
“วันนี้มีสอบบ่าย รีบมานะแ”
ฮะ!... สอบบ่ายเหรอ ลืมไปเลย!
วามเศร้ามลายหายในบัล รีบว้าหาเสื้อผ้าแ่ัวเพื่อไปสอบ่อน
ไม่ว่าะเป็นเรื่อสอบ เรื่อเรียน หรือแม้แ่เรื่อทำาน ็ไม่มีวามรื่นเริเหลืออยู่อีเลย
เอรีนยืนเหม่อมอลู้าสอนที่สั่เสร็แล้ว
“แม่!” เนเน่เินมาเรียเอรีน
เอรีนไ้สิ็เินลับมาส่ออร์เอร์เียบ ๆ
“แม่ เป็นอะไรเปล่า” เนเน่ถามอีรั้
“ไม่มีอะไรหรอ แ่ิมาไปหน่อย”
“เินาเหรอ” เนเน่เปิประเ็นนเอรีน้อหันไปมอ
“ไม่” เอรีนรีบอบ
“แล้วแม่ะไปินใลอยทำไม ลู้าเาลัวนะ หรือ่าทำิมิแพเหรอ”
รู้ีันะน้อเนเน่เอ๊ย เอรีนึเพียแ่ยิ้มให้
“โอ๊ย สภาพนี้เ้าป้าถูผู้ายหัอมาล่ะสิ” มินนี่ิอบ
เอาเ้าริ ๆ แล้วมินนี่แ่แวมั่ว ๆ
พอเห็นหน้าเอรีนน้ำาปริ่ม็รีบเ้ามาอ
“เ๊ไปโนผู้ายที่ไหนหัอมา” มินนี่ปลอบพร้อมลูบหลั “น้อไม่เห็นรู้เลยว่าเ๊บับใร”
เอรีนเลยเล่าเรื่อราวทั้หมให้มินนี่และเนเน่ฟั
เมื่อเล่าบมินนี่็อ้าปา และเนเน่ทำาฟินเียว
“มินเนี่ยน! เธอะมาใอะไร” เอรีนระแทเสียไม่พอใ
“เ๊! อะไระมาแป๊ ฟิเนเล่ อลัาร อาา่า”
แหม ๆ ะบอว่าวยแบบยิ่ให่อลัารใ่ไหม
“แม่! หนูละิว่าเรื่อแ่ โอ๊ย...ให้ลูน้อามหาเลยนะ”
“ะอะไร็เถอะ ริส็ไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรแบบนี้ใ่ไหม”
“แม่! นที่สั่ไอศรีมื่อแมทเหรอ” เนเน่ถามสวน
เี๋ยวนะ แ่ละนไม่ไ้ฟัเรื่ออเธอเลยนี่
“ไม่เล่าละ!” เอรีนับท
“เ๊ อย่าเพิ่หมหวัสิ ลอิูสิว่าเาให้ลูน้อมาามหาเลยนะ เาอาะรู้ว่าเ๊เป็นผู้ายอยู่แล้ว็ไ้ไหม?”
มินนี่พู็มีเหุผล
“เอาริ ๆ นะเ๊ ถ้าผู้ายมันะเอา รไหนมีรูมัน็เอาหมละ เาอาะมีเรื่ออะไร็ไ้มั้”
ทำไมำพูอมินนี่มันน่าเื่อถือนานี้นะ เียวนะ เ็อายุสิบห้าำลัให้ำแนะนำเธอ
“ปลอบันเย ๆ ใ่ไหม”
“้ะ...ป้า... หนูยัไม่เยมีผู้ายมาูบเลย ีวิหนูอาภัพว่าป้าเยอะ” มินนี่ทำหน้าร้อไห้อเธอ “ป้าำไรว่าหนูเยอะ ทั้หล่อ ัวบึ ายแท้้วย แถมป้าถึเ้า โอ๊ย าินี้หนูะหาไ้ไหม”
ลายเป็นว่าเอรีน้อเป็นนปลอบมินนี่แทน
็อย่าที่เาว่าแหละ ผ่านไปไม่นานทุอย่า็ะีึ้นเอ
“ว่าไปแล้ว เี๋ยวพรุ่นี้เ๊ว่าะย้ายไปบ้านริมน้ำอแม่เธอนะ เนเน่” เอรีนบอ
็เอรีนทนอยู่ในห้อไม่ไ้แล้ว มันมีภาพวามทรำเี่ยวับริสมาเินไป
เนเน่เป็นลูนรวย มีบ้านให้เ่า
เอรีนพยายาม่อรอาเือนละสี่หมื่นเหลือสี่พันเลยนะ
“ไ้้ะแม่... แ่แ่เือนเียวนะ”
“ไ้ ๆ ถ้าไ้ที่พัแล้วะรีบย้ายออเลย” เอรีนบอสาวน้อยพร้อมรอยยิ้ม
ความคิดเห็น