คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ปฐมบทที่ 3 ศาสนขุนพล
ปมบทที่ 3 ศาสนุนพล
เสียปรบมือรัวลั่นผ่าวามเียบสั
ทุนมอไปยัุลุมสีน้ำาล าร์ลำลัยิ้มแย้มพร้อมับปรบมือราวไู้ละรถูใ ท่าทียินีปรีานั้น่วยลวามเรียท่ามลาสถานาร์ร้อนระอุ
“ออภัย ท่านอเล็านเอร์” าล์ล่าวเสียอ่อนโยน
ถึระนั้น็มีทหารมาว่าร้อยนายวาระหว่าายทั้สอ
บรราทหาร่าหน้าเรีย ามึ เหื่อับเป็นเม็เ็มใบหน้า มือไม้สั่นพานทำให้อาวุธเราะเหล็ระทบันัระม
าร์ลโบมือให้ท่าทีเหล่าทหารรอบัวสบล “เอาละ ทหาร ลอาวุธล่อน”
ทว่าไม่เป็นัประส์ เหล่าทหารยั้อยัษ์ให่าไม่ะพริบ
“้าบอให้ลอาวุธ” าล์ึ้นเสียสั่อีรั้ ่อนะหันไปส่ยิ้มให้แ่ยัษา “เิท่านอเล็านเอร์นำศาสนุนพลเินทาเ้ามาพัใน่ายเถิ”
เหล่าทหารไม่อบสนอามำสั่
าล์ถึับ้อมึาใส่รอแม่ทัพผู้ไม่สนอาน แ่เฟอลับส่ายหน้าเล็น้อย เมื่อเห็นว่าทุนไม่ฟั าล์ึเินเ้าไปหาอเล็านเอร์เพื่อระุ้นให้เหล่าทหารลอาวุธเปิทาให้แ่เา
อเล็านเอร์ปล่อยมือานายอพร้อมปล่อยาบให่ามือน
าบมสีทอสลายหายไปในอาาศ ลบรรยาาศึเรียรอบัวทันที
“หาัาถึประส์อ้า เราหารือลาอทหาระเป็นารีที่สุ”
“ท่านนำศาสนุนพลมาโยไม่แ้ย่อมทำให้ทหารระแวระวัเป็นธรรมา” าล์ทุบอเารพ้วยวามริใพร้อมยมือหยุำพูออเล็านเอร์ไว้่อน “เราเื่อมั่นในัวท่านและวามถู้อัำปิาแห่ศาสนุนพล” านั้น็ี้ไปทา้าน้ายมือออเล็านเอร์ ทั้สอวาสายามอลานโล่ใน่ายทหาร “ให้้าไ้้อนรับเสียพระเป็นเ้า แม้ะอยู่ในเวลาแห่วามเป็นวามาย้วยเถิ”
อเล็านเอร์ทุบอเารพอบุาร์ล แล้ว็หันไปั้ศอแน้ายพร้อมำมือแ่ผู้ิาม เมื่อเาแบมือแล้ววัเ้าหาอ เหล่าศาสนุนพล็เินเท้าเ้าสู่ำแพ่าย ยัษาหันมาสบานายให่แห่ฟรัเียะวัน “อบุสำหรับาร้อนรับาว่าที่แรน์ยุแห่ฟรอเ”
าล์วาเบิโพล เาาแนว้าแล้ว้าวเินัวลอยฝ่าอทหารไปโยไม่สนำทัท้วาผู้อื่น เาโอบอเอวยัษาแสวามเารพอย่าสูสุ
“เป็น่าวที่น่ายินียิ่ อท่านและอทัพพัผ่อนเถิ” าร์ลบมือลบน้นแนให่ “เมื่อท่านพัผ่อนนสำราีแล้ว ะหารือันยามใ็สุแล้วแ่ท่านแม่ทัพอเล็านเอร์ผู้ศัิ์สิทธิ์ะำหนเถิ”
“เ่นนั้นแล้วเรา็้ออัวเพื่อเรียมทัพให้เรียบร้อย่อนพบท่าน” อเล็านเอร์ทุบอแล้ว้มหน้าบอลา
เมื่อาร์ลแยัวาอเล็านเอร์ เา็เผิับสายาหวั่นใาเฟอ
“อเล็านเอร์มีศัิ์เป็นลุอราินีีเนเวีย ท่านไม่วรไว้ใเาเลย” รอุนพลเสียสั่นระหว่า้าวเินามาร์ลลับไปยั่ายพั
“เ้าเห็นไหม ายผู้นี้ทำสิ่ใ” าล์เปลี่ยนเสียเป็นิัุัน “เ้าิเหรอว่าอทหารแ่ร้อยนะวาปีศายัษ์ในราบศาสนานนี้ไ้”
รอแม่ทัพะพริบาถี่ “เราสัหารพวเาที่นี่เลยีไหม”
าล์หันมามึาุลูทัพ “ระวัปาอเ้า้วย”
“โอาสมาถึแ่ไม่ว้าไว้ นอื่นะหาว่าท่านโ่เอาไ้” เฟอเสียเสีย
าร์ลว้าอเสื้อรอแม่ทัพเพื่อหยุวาาไร้มารยาท “วันใที่มหาสัราไม่้อพึ่ศาสนุนพล ้าะเป็นผู้อาสาัหัวพว่ำ้าเสียบหอประับำแพ”
“ท่านาล์อย่าไปถือสาเ้าเ็เอาแ่ใ” มือให่บไหล่าล์
“ท่านโยมุส! (Yomush) ายผู้นั้นอยู่ในมืออเาแล้ว” เฟอหันไปึ้นเสียใส่าวไวิผู้มีรูปร่าสูให่ ใบหน้าาวแ่แ้มแ และมีหนวเราถัเปีย
“รู้ัเอาัวรอ ทีรุ ทีไล่ เป็นสิ่สำัในัวผู้นำ” เสียหวานสอนเฟอ
“เนีเอล (Даниэль) อย่ามาแบ่วามี้ลาอเ้า” รอแม่ทัพเหน็บ
เนีเอลเป็นหนุ่มาวบริแนรูปร่าสันทั ผมสีน้ำาลอ่อนเ้าับใบหน้าม เาำลัยืนพิำแพหิน้วยท่าทีผ่อนลาย “เ้าทึ่มเอ๊ย” เาถอนหายใเบา
โยมุสเหวี่ยวานมาวาระหว่าเฟอับเนีเอล “นี่ไม่ใ่สนามเ็เล่น”
“้ารู้ว่าอะไรวรทำ ไม่วรทำ” เฟอสูลมหายใเสียั “้าแ่เสนอ”
“แม่ทัพไบเนธิริร่วมมือับเบอร์ันีแน่นอน” เนีเอลยนิ้วี้แะปา “แ่เรื่อสถาปนานั้น็ไม่เป็นผลี่อเบอร์ันีเ่นัน”
าร์ลปรบมือเสียัเรียวามสนใ “เฟอ แ็เินไป็แหัเสียารให่ ำใส่หัวเ้าไว้” านั้นาล์็เินนำทุนเ้าที่ประุมอทัพ
หมายเิถูวาลบนโ๊ะไม้
“เิท่านอเล็านเอร์ มหาศาสนุนพล ผู้ปป้อแห่ไบเนธิริ เ้าร่วมานเลี้ย้อนรับ่วเย็น” ายรูปร่าผอมบามีผมสีบลอน์วาสารลบนโ๊ะไม้ “เมื่อสบโอาส เา็้อารุมสถานาร์ทันที” เเบียลนิ่วหน้ามอเ้านาย
อเล็านเอร์หลับาุเ่าอยู่หน้าาเนทอำ เาไม่อบำถามารอุนพลผู้ำลัร้อนใ
“ท่านะเื่อท่านาล์ไ้ริเหรอเียร์” เสียแผ่วหายไปับเสียำราม
เสียฟ้าร้อำรามลั่นหลายรั้ พร้อมับแสแวบวูบวาบ แม้ท้อฟ้าในยามบ่ายนั้นะสว่า้าไป้วยแสแไร้สายฝน
รืน! รืน! พึ้ม! แสไฟวิบวับผ่านร่อผ้าเ้ามาภายในระโม แล้วทุอย่า็สบลเมื่ออเล็านเอร์ลืมา
“ลิิสวรร์” ยัษามอาเนทอำ ลัลัษ์แห่ศาสนุนพล
วาอบอุ่นเลื่อนสูไปามร่าายสูให่
ยัษาหันัวลับไปมอรอุนพลผู้มีร่าายสั่นเทา “าล์เอฟรอเไม่ล้าทำสิ่ใเป็นภัย่อพวเรา” ำพูไม่บรรเทาวามลัวอายรหน้าลแม้แ่น้อย
“เานั้นีสอหน้า่อท่าน” เสียอเเบียลแผ่วเบาและแเรือ
“วามลัว เล่นานมนุษย์เราไ้หลายรูปแบบ” ยัษาบไหล่เเบียลเบามือ“ารอบโ้อแ่ละนึไม่เหมือนัน”
“แ่วามลัวนั้นไร้เป็นวิถีแห่วามอยู่รอ” รอแม่ทัพวาสั่นไหว “าล์ผู้นั้น ในหัวใอเาเ็มไป้วยวามลัว”
“ิเ้ารับรู้ไม่ัแ้ เ้าึยิ่มีแ่วามลัว” อเล็านเอร์ล่าวเสียเรียบ “ายผู้นั้นประส์เป็นัรพรริแห่ฟรอเมาว่าารปรอฟรัเียทั้หม” ม่านาน้ำเพรเหลือบแสทอปะทะแสเทียนเป็นประายแน่วแน่
“หาเาเป็นัรพรริแห่ฟรอเ แล้วเาะไร้ึ่วามลัวหรือเียร์” ุนพลสบาับเ้านายร่ายัษ์ ลหาเสีย้วยำสุภาพว่า ‘เียร์’ (Sie)
“ผู้นลัวสิ่ที่วบุมไม่ไ้...เมื่อเาวบุมไ้...เา็ะไร้ึ่วามลัว” อเล็านเอร์ยิ้มบนมุมปา
หนุ่มผมบลอน์ลายิ้วมวลเล็น้อย “แ่เาผู้นั้นะยินยอมหรือเียร์”
อเล็านเอร์พยัหน้า “ถึอย่าไร หลุยส์เอบาวาเรีย็อยู่ไ้ไม่นาน” รอยยิ้มอยัษ์าล “ะาเาไม่แ่าาโลธาริ่หรอ”
“เราะมอบารปรอให้ายผู้ระหายเลือและเถ้าถ่านริหรือเียร์” รอุนพล้อวาสีน้ำเพรรหน้า แล้วเา็ุเ่าลทันใ “้าสำนึแล้ว”
ยัษาบไหล่ลูน้อแผ่วเบา “ไม่ว่าะีหรือร้าย็เป็นไปามลิิแห่สวรร์” อเล็านเอร์เินผ่านรอุนพลผู้ที่ำลัุเ่า้มหน้าอยู่
ุเราะเหล็สีเินเป็นมันเาบนายแม่ทัพศาสนุนพลแสลายเป็นเส้นแสในอาาศธาุ เหลือแุ่ผ้าฝ้ายัวในสีาวหม่น เปรอะเปื้อนราบศึสราม ไร้เรื่อประับสู่า อล้ำ่าเียวบนายมีเพียสายาเอวทำาหนัวัวป่าสีน้ำาลโยาน่าฝีมือเลื่อื่อแห่ฟรัเียลา
อเล็านเอร์ไร้ึ่อาวุธ เาออา่ายศาสนุนพลมาหาทหารฟรอเ ผู้นำทาไปร่วมานเลี้ยใน่ำืนนี้
เสียมโหรี ลา่ายศึ
ทหารผู้ภัีแห่ฟรอเนับสิบนายยืนรอศาสนุนพลอยู่หน้าระโม
เมื่อยัษ์ให่เ้าร่วมว็่าพาันนำอเล็านเอร์เ้าสู่านเลี้ย
เหล่าุนศึหัวเมือระับผู้นำเผ่าเ้าประำโ๊ะส่วนัวึ่แ่อย่าหรูหรา้วยอไม้และผ้าปัลาย
อาหาร เรื่อื่ม นารีร่ายรำ เ่นเียวับาร้อนรับภายในวั
ลิ่นหอมเนื้อหมูป่า วาย่า ระุ้น่อมอยาอาหาร
นมปัอบหอมรุ่นอบอวลไปทั่วระโม เรียให้น้ำลายแฟอเ็ม่อปา
เหล่าแม่ทัพผู้ภัียอสุราึ้น “ยินี้อนรับศาสนุนพลอเล็านเอร์ สำหรับ่าวีถึท่านาร์ล” ทุนล่าวอย่าพร้อมเพรีย
นารับใ้เ้ามาโอบอแนหนาออเล็านเอร์ มือบาลูบสัมผัสเส้นนประายทอบนหลัมือยัษาอย่าเบามือ
นารีสูเพียเอวศาสนุนพลนเหมือนเ็หิัวน้อยำลัปีนร่าบิาเล่น นาแนบายเปลือยเปล่าส่ลิ่นเบพรรโยหอมหวนยวนใบุรุษยั่วยวน้วยิริยาเร่าร้อนแนบุอ่อนไหวปลุเร้าอารม์หื่นระหายาายอเล็านเอร์
สาวามยัอเินใส่มือยัษาผู้อบสนอ้วยวาลมใสื่อ สีหน้าเรียบนิ่แ่วายัมอามทำให้นาีเนื้อป้อน้วยเรียวปาสวยแ่เา
อเล็านเอร์าบเนื้อแ่รัษาสีหน้าเรียบนิ่ราวเป็นเ็ผู้ไม่รู้ประสีประสา่อารยั่วยวนให้เ้าร่วมวโลีย์ นาส่ายอเินบรรุเหล้าอุ่นหมัลิ่นหอม เรื่อื่มเลื่อื่อในแผ่นินฟรัเียะวันเ้ามาแทนูบนุ่มอน
มือให่ว้าหยุอลาอาาศ “อบุสำหรับาร้อนรับ”
นายทหารหลาเผ่ายิ้มริ่มอบ ่อนะหันไปพูุยันเสียัระมระโม
าร์ลใ้้อนเหล็เาะอเหล้าอนึวามสนใพร้อมยอเหล้าอุ่นในมือึ้น “ท่านอเล็านเอร์โปรื่ม่ำสำราให้เ็มอิ่ม่อนหารือเถิ”
นารับใ้ีนมปัับเนื้อวาหอมรุ่นมาาบไว้แล้วยับัวึ้นป้อน้วยเรียวปาบาอีรั้
ศาสนุนพลลับมอนาอบ้วยสายาลมโไร้เียสา มือหยาบทั้สอุมสี้าร่าบาึนาึ้นสูหาปาว้า
ริมฝีปาหยาบห่าเรียวปาสีมพูหวานเพีย้อนิ้ว ทำเอาหิสาวหน้าแื่นเร้าทาเพศ้วยรสสัมผัส
สายาทุนในระโมับ้อมายัทั้สอ
วาอศาสนุนพล้ออบสาวาม ่อนยับริมฝีปาหาใบหูแระเรื่อ ลมหายใร้อนรบนายเธอ นำระแสระสันื่นเร้านร่าบาสั่นไหวอ่อนระทวย
“ลูเ้าะเป็นแม่ทัพแห่บริแน” เาระิบเบา้าใบหู
สาวามหุบยิ้มถึับใบหน้าีเผือทันใ
ยัษาถอยมาสบวาที่ำลัเบิโพล เาลูบริมฝีปาบาที่ำลัอ้า้า
“หาเ้าหยุั้แ่วันนี้ เ้าะไ้เห็นอนาอบุร” มือให่ลูบผ่านสอเนินเนื้อลบนหน้าท้อเนียน “ถ้าเ้ายัิะใ้ีวิเ่นนี้่อไป เ้าะายในสอปี”
หิสาวผู้เยเ็มไป้วยราะเปลี่ยนเป็นีเหลือทั้ัว นาถึับระโนออาอุ้มือออเล็านเอร์
ทุน่าให้วามสนใมอมายันาโลมผู้มีสีหน้าื่นลัว ร่าบาสั่นเทา้มัวลหมอบแนบพื้นพร้อมร้อเสียัลั่น “โปรอภัย่อบาปอ้า้วย”
เสียระหนล่าว้ำไป้ำมาทำให้ทุนเียบมอเหุาร์อันไม่รื่นเรินี้
มือให่ึผ้าปูโ๊ะลายอลิลลีโยนไปลุมร่าเปลือยเปล่าอสรี
แม้ว่าอเล็านเอร์ะมีเี้ยวึ้นบนมุมปาทั้สอ้านราวสัว์ร้าย และมีร่าายสูให่ผิแปลามนุษย์ทั่วไปนแสนน่าลัว แ่สายาและมารยาทลับอ่อนโยนนนารับใ้รู้สึปลอภัย “อบุเ้า่ะ” นาล่าว้ำไป้ำมา้วยเสียสะอื้น ่อนะปาน้ำาแล้วยิ้มอบอเล็านเอร์ านั้นึระับผ้าห่อร่าายให้พ้นวามอับอายาสายาบุรุษนับยี่สิบนในระโม
“ท่านาล์ ะเป็นารลำบาไหม หาท่านะอนุาให้นาลับบริแเนีย” อเล็านเอร์สบวาสีเ็ม
าล์แห่ฟรอเบรามแน่น ยมือึ้นลูบบนท้ายทอยแล้วรีบลลมาวาบนโ๊ะ “แล้วแ่ท่านะเห็นสมวร”
“เ้าไ้รับีวิแล้ว แม่หิแห่บริแเนีย” ยัษาล่าวเสียอ่อนนุ่มแ่หิาม
หิสาวปาน้ำาแล้วย่อัวำนับ “อบพระุเ้า่ะ” นาล่าว้ำอีหลายรั้่อนระับผ้าลุึ้นเมื่อนายทหารเ้ามาใล้
สอทหารว้า้นแนเธอแล้วึออไปาระโน ระนั้นแม่สาวนสวยลับส่ยิ้มหวานแ่ทุนในระโนเพื่อเป็นาราลา ทว่าแท้ริแล้ววาสใสอนา้อไปยัายร่าเพรียวผมหยัศสีน้ำาลทอ แม่ทัพเนีเอลยิ้มบนมุมปาอบนาพร้อม้วยวาหวาน แล้วผศีรษะรับาราลาอหิสาว
หลัาสรีออาระโมไป อเล็านเอร์็ลับมาสนใอาหาร่อ “อบพระุท่านาล์สำหรับอาหารเลิศรส”
“ไม่ิว่าศาสนุนพลผู้ึ้นื่อว่าเป็นบุรเทพเ้าะิใอาหารบนพิภพ” โยมุสผมแหัวเราะลั่น
“มิไ้หรอท่านโยมุส ะเป็นึ่เทพ หรือเทพเ้า หรือทูสวรร์ เมื่ออยู่บนปุถุนโลา็สามารถอายไ้ทั้สิ้น” อเล็านเอร์อมยิ้ม
“ลือว่ามีเทพเ้าทาะวันออ เาสามารถินอาหารไ้เือบห้าสิบปี” โยมุสเบียร์ “ท่านสู้เาไม่ไ้”
“้าออาหารไ้มาสุ็เพียปีเียว” อเล็านเอร์ลู่ไหล่ลพร้อมผศีรษะ “อน้ำไ้สัเือน” เาล่าวเสียแผ่วอย่านอบน้อม “แ่ำเป็น้อทำอย่านั้นหรือ ายานี้ือพรอผู้เป็นอนัน์ ารทำร้ายทำลาย็ือบาป” เาวาเศษเนื้อวาย่า
เหล่าุนพลนับสิบำลั้อมอศาสนุนพลแม้แ่ยามลืนอาหาร พานให้วามอยาอาหารอยัษามลายสิ้น
“ท่านทั้หลายมีวามอันใอยาถามเราหรือไม่” ยัษ์ให่าไหล่ว้า
เหล่าทหารเมื่อรู้ัวว่าเสียมารยาท็หันหน้าหลบาันแทบไม่ทัน
“ท่านอเล็านเอร์เินทาไปทั่วฟรัเียและบาวาเรีย ทุนึอยาื่นมวามส่าามและออาอท่าน” เนีเอลออัวแทนผู้อื่น “แม้แ่้าเอ็ไ้เ็บเรื่อนี้ไวุ้ยโวโอ้อวนับสิบปี”
“ท่านอเล็านเอร์ยันำ่าวีมาสู่ลุ่มฟรอเ” โยมุสยอเบียร์ึ้น “แบบนี้แล้ว็้อรื่นเริร่วมัน”
มือให่โบอยู่รหน้า “ออภัยท่านโยมุส ศาสนุนพลถูห้ามไม่ให้ื่มอเหลวในอาน้ำและเลือแห่ไส์”
“เลือแห่ไส์หรือะสู้เหล้าอุ่นแห่ฟรอเ” โยมุสแ้มแยิ้มว้า “ท่าน้อลิ้มลอ เหล้าอุ่นนี้ือเลือแห่ไส์แสนเ้ม้น” ำล่าวนี้เรียเสียหัวเราะร่วนานายทหารรอบัว
“หลัาาร์ลไ้พิิไวิและบริแเนีย รวมถึเผ่าาหมู่เาะนั้น็นำวามสบมาสู่ฟรัเีย” อเล็านเอร์หันไปหาาล์ “ท่าน่าเป็นสุยอษัริย์” เายอเหล้าอุ่นอวยัยแล้ววาล
“เฟอ เ้านำเลือแห่ไส์มาบำเรอท่านอเล็านเอร์” าล์หัวเราะ
รอุนพลยัส่ามมอยัษาระหว่าถอยัวไปเรียมเรื่อื่ม
ไม่นานอเินับสารน้ำสีแ็วาลรหน้าอยัษา “่าน่าแปลใ”
เฟอสบวาสีน้ำเพร “เหล้านี้เลิศรสมาว่าไบเนธิริแน่นอน”
“้าไม่ิว่าะพบาวบาวาเรียที่นี่” อเล็านเอร์ส่ามอบ
หนุ่มผมน้ำาลถอยัวรึ่้าว “้าไม่ใ่นบาวาเรีย” เาเสียเสียแผ่ว
อเล็านเอร์ผศีรษะระหว่ายอเินึ้นิบ “หน้าอเ้าทำให้้าิถึใรบาน” ยัษาระิบเบาว่าเสียเหล่าทหารผู้ำลัรื่นเริ
“ท่านะล่าวหาเพื่อสร้าวามบาหมาเหรอ” เฟอระิบอบ
“ไม่ ้าเพียเห็นว่าเ้าเหมือนใรบาน” ศาสนุนพลยิ้มอ่อน
รอแม่ทัพมวิ้วแน่น “ถึท่านพูอะไรไป ็ย่อมไม่เป็นริอยู่ี”
“ถ้าไม่เป็นวามริ เราำเป็น้อุยเสียเบาเ่นนี้หรือ”
ความคิดเห็น