คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : การแสดงชุดต่อไป
เสียประาศัาุรูเวนน่าเรียเสียบมือาทุน และทุสายาำลั้อมอมายัารึ้นเวทีอทีมเมธา
แสสปอไล์ส่อมายัประูเมื่อเมธาเินออมาทาประู้าน้า เรียเสียรี๊ร๊าัระมหอประุม
ใ่แล้ว่ะ...เมธามาในุรารีเล็ปลาสีเิน เินส่า้วยลีลานาแบบ เิหน้าสูวาสายาไปทั่ว
เพื่อทัทายทุนเหรอะ! ไม่่ะ เพื่อหาเานเียว ็เสันไะ
ารยิ้มและโบมือมอนอื่นอย่าเื่อ้า ั้ใหาเาอย่าเ็มที่ แ่ไม่เห็นแววาสีทออเธอเลย
เสันไม่ไ้มาร่วมานหรือ? เมธาฝืนยิ้ม่อเพราะเอะโว์มัสโออน
เปียโนสีาวัวให่อยู่ลาเวทีพร้อมสำหรับารแสเปิเวทีเ้นรำุยิ่ให่ มือวา็เริ่มเปิเวที้วยีย์ว่า
โ มี ฟา มี อล -- ฟา - - เร ฟา อล ฟา ลา -- ฟา
โ มี ฟา มี อล -- ฟา - - เร ฟา อล ฟา ลา -- ฟา
Every time, I look on the field…
I'd seen you stand like a steel
Every day, I saw you at the hill
My heart will realize your farewell
Wherever you have been …never say goodbye
We are under the same shining star
Whenever you fail …please don't cry
Just remember the day, I hold you tight
Cause you are my life
Cause you are my surprise
Cause you are my desire to walk out meanless life
And awake from the dreaming
I will always love you …until the end of the time
Will keep apart of you …remain in my mind
I promise you by my heart
To meet you at the rim of light
Cause you are…
น้ำาำลันอแ้ม เมธาไม่สามารถเยหน้าึ้นมาไ้ เธอำลัเสียใับาราลาโยไม่ไ้ล่าวำใเลย
ไม่ไ้ล่าวแม้แ่ำอโทษเสันเลย เวลาผ่านเลยไปนาน ทุอย่า็มลายหายไปับภาระหน้าที่
ารลับมาใ้ทุน้วยารทำานในหน่วย่าวรอวามมั่นแห่ราอาาัรไทย
ำแหน่เหรอ พนัานเินเอสารทั่วไป้ะ ถึะบมาาเมือนอแ่เธอ็บเพียปริารี
ารทำานในระบบราาร้ออาศัยารเรียนรู้ และสร้าวามเื่อใ มั่นใับหัวหน้าาน ไม่ใ่ว่าบมาแล้วะมานั่ี้นิ้วสั่นไ้เป็นหัวเลย
เสียโทรศัพท์ัลั่น เือนให้เมธาออาวามิระหว่าับรถอ้าอนโที่พัในเมือไทย
“เฮ้... เมธินี! ันะย้ายไปอยู่รุเทพเือนหน้านะ ไปิน้าวันไหม” เอรีน เพื่อนิสาวนมเ้ร้อเสียเ็ี้อ้อนมาเลย่ะ
“สรุปแไม่ิี ้อนอน่อมอยู่มหา’ลัยใ่ไหม” เมธาถามเสียเสีย
“แหม ๆ! ุนาย เอ๊ะ! อยู่ับหนุ่มหรือเปล่า” เอรีนเป็นนรัษามารยาทมา ถาม่อนเลยนะเรื่อหนุ่มเนี่ย
“เออ...เี๋ยวะไปิน้าวับน้อเม” ไม่อยาบอว่าเป็นเ็นวหรอนะ
“แนี่! หล่อเลือไ้ริ” เอรีนเสียใส หารู้ไม่ว่าเมธาไม่เยมีใรเป็นัวเป็นนหรอ “อย่าหัโหมมาแล้วัน”
“แ็ั้ใเรียนหน่อยแล้วัน เป็นหมอนะไม่ใ่หมอลำ ะเอาวามรู้ที่ไหนไปรัษาน ไม่ใ่บมาแล้วมารำผีฟ้ารัษานไ้”
“้า...ุแม่...” เอรีนลาเสียยาวพร้อมหัวเราะ “เออ... เมธา นายมีสำนัานไหนที่พอหาานให้ันทำไ้บ้าไหม”
แม่เอรีนไม่ไ้เป็นนมีเินแบบนอื่นเา สิ่เียวที่แม่เอรีนน่าื่นมือนาอยู่ไม่เยสุ อะไร็ไ้ที่เป็นเินนาเอาหมยเว้นายัว นมสอเ้าที่พาไปทำเมื่อปิเทอมลาภาร่วมห้าหมื่น แม่เอรีนไปทำานเ็เสิร์ฟไ้วันละสอร้อยลอ่วมัธยมปีที่ห นาบอว่าโีที่ิแพทย์ั้แ่รึ่เทอมแร อนนี้นาสบายมีนมสอเ้า ถ้ามีอีห้าหมื่นนาะไ้โปรโมั่นทำิมิ้วย แ่็นะมีน้อยทำน้อยไป่อน
“ไ้ ันะลอหาให้”
“น่ารัที่สุเลย” เอรีนอบุเสียอเลาะ
“ส่อีแมวเรูเม่มา็แล้วัน เี๋ยวันลอับมิให้” เมธาพูถึอีเมลประวัิารทำาน
เพื่อนิสาวน้อยอบุเป็นารให่ แล้ว็วาสายส่ประวัิารทำานยาวร่วมสามหน้าระาษมาให้
เมธาเปิเ้าไปในระบบอหน่วยาน ารเ้าระบบอมพิวเอร์ทันสมัยทำให้เธอสามารถรอโเมนเว็บไ์ที่เป็นทาารและถู้อน่าเื่อถือึ้นมาไ้
ปัหาอยายเอรีนือทำานไ้แ่่วเย็นเท่านั้น มันหา่ายะเมื่อไรัน เมธาปุ่มรอเวลาาน
มี้วยแฮะ! แล้วเธอ็รอ้อมูลไปามำหน ใส่ประวัิและวามำนาูเวอร์วัเสียหน่อย ไม่เินวามสามารถเธอแน่
อายุยัไม่ถึ่วเ์ทหาร แล้วะถามทำไมว่าเ์ทหารหรือยั เมธาหุหิรอ้อมูลหมายเหุลไปว่าผ่านารฝึนัศึษาวิาทหารแล้ว ประวัิแม่เอรีนใ่ย่อยที่ไหนล่ะ ทั้ฝึานในโรพยาบาล ารออหน่วยุมนับแม่ั้แ่เ็ แม้แ่ทำลอนา็เยทำมาแล้ว! าอย่าเียว โ่ว่าเมธาไปนิ
ไม่ไ้เหรอ นี่มันเรื่ออเมธา ะิยัไ็ไ้ใ่ไหม
พอผ่านไปหเือน นาเอรีน็ถูเรียสัมภาษ์าน วามวยเียวอนาือถูผัวอารม์บูทิ้เมื่อไม่ี่วัน่อน!
นอะไระมาวย้ำวย้อน ทั้เือบถู่มืนแบบลแ แถมผัวัวเท่า้าอนา็ันมาเห็นเ้าพอี
เอาริแล้วถ้าเป็นเมธา็ทิ้ เ้าใหัวอหนุ่มนนั้นอยู่ เมธาอาะเห็นหน้าเาไม่ัเพราะเมาเินไป แ่หนุ่มนนั้นวาสีฟ้า ฟ้าเหมือนลุอนเนลยัไ็ไม่รู้ แ่าลุโหะมาเป็นผัวยายเอรีนไม่ไ้หรอ ใ่ไหม! มันนละั้วโลเลยนะ
แล้วืนที่ผ่านมาผัวนาอุ้มไปทำอะไรันบ้า็ไม่มีใรรู้ มาเห็นอีทีนาินั่ร้อไห้ปานผัวายในห้อน้ำาย
โอ๊ย...ยายเอรีนเอ๊ย! ผู้ายมีมามาย ไม่รู้ัใ้ริะร่านเลย ถูแล้ว่ะ ไม่ใ่ริะ้านนะะ นาเอรีนห่าไลับำว่าเรียบร้อยแบบผ้าพับไว้ เวลาอยู่ับเพื่อนท่าทีนาะร่านนแรเรียแม่ไ้เลยล่ะ แ่พอพาไปเอผู้ายแ่นั้นแหละ อย่าว่าแ่ริะ้านเลย่ะ อารม์ร่วมนา็ไม่เหลือ ไม่รู้ะลัวอะไรันนัันหนา
“เอรีน ะไปสัมภาษ์ไหม” เมธา้อถามเพราะเอรีนไม่ลารถ
เพื่อนิพยัหน้าเินอในุสูทัวหลวม โเียวอแม่นนี้ือนาผอมเพรียวเรียวาสวยหน้ามนเ้าบล็อ เล่นฮอร์โมนับหมอมาั้แ่เ็ เอรีนึเหมือนผู้หิมาว่าผู้าย แม้แ่เสีย็เหมือนนเือบแยไม่ออ
ถ้าไม่เห็นระเือแหลมอันน้อยอนา็ไม่มีใรรู้ว่าเป็นิ
“เลิทำหน้าแบบนั้นไ้แล้ว” เมธาบออนลิฟ์ ไม่รู้ว่าเพื่อนสาวไ้ยินหรือเปล่า
็นาาลอยเินหัวโยปานุ๊า๊อแ๊ที่วาายามลานั
“My friend appoint-” เมธาำลัออปาพู
เสียภาษาไทยอบสวนลับมาาุป้าพนัาน้อนรับ “มาสัมภาษ์านใ่ไหม”
เมธาอบรับ แ่แม่เอรีนไม่ยอมอบ ึ้อหันลับไปิาุใส่สัหน่อย แม่เอรีนรู้ัว็อบ “รับ”
“เิห้อประุมเลย่ะ” พนัาน้อนรับผายมือบอทา
แม่เอรีนไม่ยอม้าวเท้าอีละ อะไรันนานี่! เมธาผลัหลัให้เอรีนเินไปามทา
“อโทษ่ะ เพาะผู้สมัรานเท่านั้น” ุป้าระโเ้ามาวาเมธาไว้
แ่ะปล่อยแม่เอรีนไปนเียว็ไม่ไ้ สภาพนาอนนี้อย่าับผีระสือลอยไปลอยมา สสัยะไม่ไ้านแล้วละอีนาเอ๊ย! “อ้อ... ั้นผมอไปส่เพื่อนที่หน้าประู” เมธาอบพร้อมทำาอร้อุป้า ส่สายาบอว่าแม่เอรีนำลัประหม่าเียว
โอเ ป้าเ้าใแล้ว็ถอนหายใโบมือให้สอิเินไปหน้าประูห้อ
ความคิดเห็น