คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : เมท
เสียเสันพูเสียแผ่ว วาสีทอำลัหวานเยิ้ม แล้วเา็ลัวลมาแนบร่าทับเมธาเอาไว้
เมธาไม่สามารถหลับาไ้ วามรู้สึเหมือนเาำลัะูบเธอ เมธาสัมผัสไ้ถึวามื่นัวทาเพศลมาบนุีสปอ
รู้สึแ่เพียร่าายลอยึ้นในอาาศ แล้ว็เย็นวาบไปทั้ัว
ูม!
ใ่่ะ ลน้ำเลย่ะ
“เสัน!” เมธาร้อลั่น เพราะเสันพาเธอลน้ำเย็นนร่าสั่นโยไม่บอไม่ล่าวเลย
ายหล่อว่ายน้ำพร้อมลาเมธาออไปไล เาทำมือบอว่าเื่อใเาไหม ็ารี้าทั้สออเาแล้วี้ลับมาที่เธอน่ะแหละ
เมธาไ้แ่พยัหน้า พยายามประอร่าายในน้ำลึ แม้อาาศเย็นนร่าายระุ
“พามาทำอะไรไลนานี้” เมธาะายน้ำถี่ ๆ ลัวมลไป
“้าล ้าอีหน่อย เี๋ยวหมแร่อน” เสันบอเสียแผ่ว “ูสิเมท ันอยาให้นายเห็น”
เมธามอามสายาเสัน เาำลับอให้เธอมอแสทา้าเผือ ทอยาวไปามแนวทะเลสาบบอลัน
เส้นแสสีนวลบนท้อฟ้า เหมือนสะพานสวรร์ ประับ้วยหมู่าวส่อประายราวมีเพร ้อแสระยิบระยับแหวลาม่านท้อฟ้าำมืยาม่ำืน วามสวยามทำให้เมธาหลุปาถามในทันทีว่า “นายเ็าราาราศาสร์มาใ่ไหม”
เสันแ่พยัหน้า เาำลัยิ้มว้า “สำหรับนเ่อย่านาย ทำเรื่อธรรมาไ้ะที่ไหน” เสันเสียห้าว
“ะริวินา” เมธาร้อั แล้วเสัน็เ้ามาโอบัวเธอไว้ทันทีทันใ
“นายไม่่อยไ้ว่ายน้ำเลย ่วหลั็า้อมบ่อย” เสันุแ่็ึให้เธอไป้านหลัเา เมธาใ้สอแนออเสันเอาไว้
ผิวายแนบหาันทำให้ระแสน้ำระหว่านทั้สออุ่นึ้น และไม่ใ่แ่อุหภูมิน้ำเพียอย่าเียวที่ำลัเพิ่มึ้น
หอยหลอ็ึ้น้วย! มันแนบอยู่บนหลัเสันนหนุ่มหล่อำรามแผ่วในอ
“นายึ้นเหรอ!” เสันำราม
“อาะเพราะฤทธิ์เบียร์” เมธาพยายามลบเลื่อน้วย้ออ้าอื่น ็สิเมธายัเ็มร้อย เพราะื่มไม่ถึระป๋อเลย
ายหนุ่มว่ายน้ำไปนถึที่ปลอภัย็ลยืนเ็มสอา ใ้สอแน้อนร่าเมธาลอยึ้นบนอาาศ
ไม่ไหวแล้ว เมธาอยู่ในอ้อมแนเสัน ใบหน้าเินแ หายใหายอิัไปหม แ่็ทำใล้า้อมอาอายหนุ่มผู้พาเธอึ้นมาถึระเบียไม้
เสันวาเธอลเบามือ “้าไหน” เสันับบนน่ออเมธา เารู้ว่าเป็นที่า้านวา่อนำอบ
มือแร่่วยนวมัล้ามเนื้อในทันทีไม่บอไม่ล่าว
“โอ๊ย! เสัน” เมธาไม่ทันั้ัวถึับร้อลั่น “ื๊ . . .” อนนี้้อี๊ปาี๊อ ไม่เพราะในวามเ็บปวอย่าเียว แ่รสสัมผัสมือเสันมันสร้าวามเสียวระสันไป้วยน่ะสิ
ยัับไฟูเลยละ! “เบาลแล้ว!” เมธาโหเพราะมันปวเินไป
เสียำรามโ้าลำอ “ยัไม่หายอย่าปาแ็” เสันำลัุเหรอ มือเาำลันวา า้อมอผิวาาวเรียบเนียนราวสรี
เมธาเห็นเาำลัลืนน้ำลายลอทำวาละห้อย หรือเธอิมโนไปเอหรือเปล่า
“ลอยืนึ้นูสิ” เสันสั่เสียแหบ สายายัับ้อผิวบน้นาเธออยู่
เมธาึพยายามลุึ้นยืน เลื่อนัวไปพร้อมารยืัวึ้นเ็มวามสูอเสัน
ไม่ใ่วามเ็บปวที่ทำให้เสียหลั เป็นแ่ารทรัวผิพลาไปหน่อย เมธาึะรุบไป้าหน้า ว้าหัวไหล่เสันเพื่อทรัว ไม่ไ้หวัระโนเ้าไปอเสันหรอนะ
ใระไปอยาหน้าเินแ บบนหัวไหล่ผู้ายให้รู้สึอ่อนไหว เมธาแนบร่าสัมผัสทุส่วนบนายเสัน สัมผัสรับรู้ถึารื่นัวอเา้วย เหมือน่อนที่เาพาเธอลน้ำเลย!
“เสัน” เมธาเยหน้ามอาเา เรีย้วยเสียแพร่า “นาย็มีอารม์เหรอ”
เสันไม่ไ้ถอยหนี ไม่ไ้โวยวายำรามไล่ หรือแม้แ่แสท่าทีรัเียเมธาเหมือนเวลาแล้ันเลย
ถ้าึเาลมาูบ เสันะโรธเมธาไหม วามลัวทำให้เมธาหลับายืัวึ้นูบริมฝีปาหนา
ร่าายร้อนผ่าว รู้สึีั รับเอาวามร้อนผ่านวามื้นเปียาุเสัน และารเ้นหัวใรัวแรบนแผอหนาว้า
ไม่ใ่ารูบแบบแะแผ่วเบาอี่อไป ริมฝีปาเสันำลับย้ำลมา ทั้รุนแร ทั้เรียร้อ แนอเาโอบอเมธาแน่น
แน่นนหายใหายอไม่ทัน เมธาหอบระสัน พยายามหายใเ้าเ็มปอ ลัวว่าะาใายเมื่อเาถอนริมฝีปาออไป
“เสัน!” เมธาโอบอร่าให่ไว้แน่น ลัวว่าเาะหายไป ทำนบน้ำใสแทลายลบนวา “ันอโทษ”
ร่าายสั่นเทาไม่รู้ว่าะทำอย่าไร่อไป เสัน้อรู้แน่แล้วว่าเมธาเป็นเย์
วาสีทอยัไร้วามรู้สึ อ่านไม่ออเลยว่าเสันำลัิอย่าไร แ่เมธาำลัลัววนะาใายแล้ว
“ันเป็นเย์” เมธาร้อเสียแผ่ว หน้าผาบบนแผอแร่ ไม่ล้าสบาเสันอี่อไป
ล้ามแนที่ำลัโอบอบนเอวอเมธาึรั้ร่าเธอเ้าิแนบผิวายเสัน
แล้วเสัน็้อนร่าอเมธาึ้นในอ้อมแน เาเินไปยัห้อนอนบนั้นสอ ไม่มีำพูใแม้แ่ำเียว
วาสีทอำลัสั่นเหรอ! เาำลัลัวเมธาเหรอ? ไม่ทันไ้เห็นเสันแบบเ็มา มือแร่็บปิสวิ์ไฟพาวามมืลืนินทุมุมห้อ เหลือเพียแสเือนและาวบนท้อฟ้านอหน้า่าบานว้า
เมธาไม่สามารถเห็นวาเสันไ้อี่อไป ไม่สามารถอ่านสีหน้าอี้วย เามืรอบัว่าน่าอึอัในั
“เสัน-” ำพูเมธาหยุลเมื่อเสันยมือึ้นปิปาเธอ ร่าสูเินออาเามืหน้าประูเ้าสู่ัวห้อ
แสเือนส่อผ่าน่อหน้า่าายให้เห็นแววาเาเป็นประาย เสันำลัเินเ้ามาหาเมธา ับ้อาันไว้นเ้ามาประิห่าเพียรึ่ศอ ให้เมธาเห็นสันรามสวยำลับัน ็ยัไม่พูำใออมา
เมธาึไ้แ่ยืนอยู่นิ่ ไม่รู้ว่าเสันะทำอะไรเธอ เพราะเาำลัลใบหน้าลมา้าน้า ะระิบบออะไรใ่ไหม
ลมหายใอเสันไ้รลบน้นอเมธานำพาสัมผัสแสบร้อน ราวมมีำลัรีลบนเนื้อหนัาวผ่อ
เสียสูลิ่นัแผ่วมาาลำอ้านวา เสันำลัูบบนลำอเมธา ร่าิหนุ่มถึับิไฟพรึบึ้นมาทันที
มือไม้ำลัอ่อนละลายรีบยึ้นโอบลำอเสัน เสันไ้นำสัมผัสเสียว่านไปทั่วเมื่อเาำัเสื้อเปียออาายเมธา
ริมฝีปาูบลบนผิวอแร ูนเมธาราลั่น “เสัน...” เธอราเป็นื่ออเาแผ่วรัวหลายรั้
มือให่ปลาเนอนาเมธา เสันผลัเธอลบนเียอย่าแร แล้วระาาเมธาออาผ้าิ้นสุท้าย พาส่วนล่าเมธาเปลือยเปล่า ปรา่อสายาหิวระหายอเา เมธายมือึ้นทั้สอ้า ไว่ว้าหาายอันเป็นที่รั ผู้ยัสวมเสื้อผ้าเ็มยศ
“เสัน” เธอราเป็นื่อเาอีรั้ ลัวว่าเสันะหายไปับเามื้านหลั
แ่เมื่อเห็นเาับสาบเสื้อล้ามึึ้น ายเธอ็สั่นระทวยบิรวรอ
วามหื่นหิวับผิวายเมธานาวผ่ออมมพู หน้าร้อนผ่าวเมื่อเห็นายหล่อำลัถอเสื้อล้ามและาเาสั้นออพ้นาย
เสันระโนลทับร่าบาว่า ไม่ปล่อยให้เมธารารวรอนาน เา็บูบลบนลีบปาเมธา ูบอ่อนหวาน และหยอล้อบีบหัวใเมธายิ่นั เมธาเลื่อนมือลา้นอลูบแผออบสนอวามระสัน
ลูบไปยัปุ่มแ็ นไ้ยินเสียำรามอบ เสันถอนริมฝีปาูบ่ำลมาบนฝานมรน้อยอเธอบ้า
เมธาถึับหวีร้อ้วยวามระสัน มันือุอ่อนที่เธอมี ร่าายอ่อนระทวยทันใ เสันรู้แล้วว่าเาะทำอย่าไร
เาบรรูบหยอล้อนเมธาราแผ่วื่ออเาเป็นสิบรั้ ายหนุ่มผู้หื่นระหายหัวเราะีใในลำอระหว่ารัวลิ้นหยอล้อปลายปุ่มเนื้อแ็สีมพูนเมธาเสียแพร่าเป็นื่อเา่อเนื่อ แนโอบลมาพาไอร้อนาร่าเสันสยบอาาศเย็นทั้หม เหลือเพียแ่เสัน เสัน และเสัน ไปทั่วร่าายเมธา สุสัน์ปนวามปวร้าวเหลือเิน
อนนี้มันือวามริที่เป็นไปไ้ ้อิเรื่ออะไรอีเมธา เาำลัะเอาเธอแล้วนะ บนี้ไปเธอยั้อลัวอะไรอี
“นายอยาให้ันทำไหม” เสันถามพร้อมผลัเ่าเมธาให้าออ ใบหน้าเาห่าาเธอเพียแ่้อนิ้ว
ลมหายใเสันหอมอบอุ่น ำลัหอบระสัน หื่นระหาย แววาเรียร้อ วาหวานเยิ้ม
เมธาทำมือี้าัวเอ แล้วี้ลับไปบนอเสัน บอเาว่าไม่เพียเื่อใเา แ่เธออฝาีวิในมืออเาไปเลยไ้ไหม
ายหนุ่มำรามอบใ แล้วันัวรุเ้าสู่ร่าอเมธา
ความคิดเห็น