คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ไม่เห็นมีชีววิทยา!
เสันประท้วเมื่อเห็นหน้าเมธา ใบหน้าเหยเอเาทำให้เมธาลั้นเสียหัวเราะไม่ไ้
“ันแ่ให้นายอ่านเพื่อเ้าใำอบ ถ้ามันออไ!” เมธาร้ออบพร้อมส่เสื้อโ้ันฝนัวหนาให้เสัน “ทำไ้ไหมล่ะ”
“รับรอว่ามีพันแปร้อยะแนนแน่” เสันยัิ้วเล่นาโอ้อวระหว่าระโึ้นรถ
เมธาระโึ้นรถแล้วปิประู่อนหันไปเหน็บแนม่อว่า “ี้โม้ริ ะแนนมันแ่หนึ่พันหร้อยะแนน”
ไ้ยินแ่เสียหัวเราะอบลับมา เสันยิ้มริ่มแสว่าทำ้อสอบไ้สินะ อารม์ีับรถเร็วถึหสิบไมล์่อั่วโม
“เร็วไปแล้ว เสัน!” เมธาร้อทั เพราะเาับรถแล่นิวบนทา่วน
“ำัวามเร็วหสิบไมล์” มือเสันี้ป้ายวลมวบุมวามเร็วว่าให้ไป้วยวามเร็วามำหน “อีอย่าถ้าเราไปถึที่พั้า นายอาะไ้นอนในรถ็ไ้”
“นายอที่พัไว้เหรอ?”
“ใ่ ันอไว้ ั้สามร้อยเหรียเียวนะ” เสันเสียห้าวอารม์ีใ “เราะไ้ินเลี้ยลอที่ันสอบเสร็”
“มั่นในานั้นเียว” เมธาทำเป็นมอแบบหมั่นไส้ ็พอสอบเสร็ หน้าเสันมั่นอมั่นในหยิ่ผยอ
เห็นะแนนสอบแล้วถ้า่ำว่าหนึ่พันสอร้อยห้าสิบ เมธาะหัวเราะให้ฟันร่วแล้ว่อยไปร้อไห้เสียใทีหลัีไหม!
รถี๊ปแล่นพ้นเนิวยอร์ึ้นบนถนนสี่เลน เห็นทิวทัศน์ป่าหลาสีเย็นาามรายทา
ใ้เวลาประมาสอั่วโม็เินทามาถึฮาร์ฟอร์ใน่วห้าโมเย็น แสไฟำลัมืลแล้วอนที่เสันเลี้ยวรถลอบนลานในเป่าเียบสั
“เ้าอไม่นอนแล้วเหรอ?” เมธามอบ้านเปิแสไฟสลัว
“มาเถอะ” เสันึอลาหลัรถ เินนำไป่อน
เสียย่ำพื้นหินัรอบแรบไปลอทานพ้นแนวรั้วเถาวัลย์สีเียว ทั้สอ้อยืนะัมอบ้านไม้สีน้ำาลหลัให่
เสันหยุยืนะลึใ า้ามออยู่หน้าบ้าน เาถอนหายใัรั้หนึ่
“นายให้ใรมาบ้า?” เมธาถามเสียแผ่ว ายั้ามอบ้านพอันับเสัน
เพราะบ้านรหน้ามันบ้านพัาอาาศอรอบรัว ถึว่า่าที่พัราาสูถึสามร้อยเหรีย ไม่ไ้โม้ริ้วย
“ไม่มีใร ็แ่เราสอน ไอ้น้อาย”
สอนเหรอ! เมธาหัวใเ้นุบ ุบ ลั่นอ ็ามาพันละห้อับเสัน แ่าลับพับ้านหลัเียวันเลยนะ
ายหนุ่มลืนน้ำลายอึให่ “ไปัน” เสันเสียแผ่ว ทำไมเสันเหมือนไม่อยาเินเ้าไปเลย
“นายเอ็ไม่้อเร็ไ้ไหม ทำันเร็้วยแล้ว” เมธาโบ้ยวามผิให้เสันที่ทำให้เธอเอ็ประหม่าอย่าออนอหน้า
เ็หนุ่มทั้สอเินึ้นบันไไม้ มือเสันเป็นผู้เปิประูบ้านพัหลัให่
มันูว้าวานรู้สึสบายอสบายใริ “นายเลือห้อนอนามสบายเลย มีั้สี่ห้อนอน”
โอ๊ย เหนาะ! ิไรไปนาเมธินี บ้านหลัให่็้อไ้นอนนละห้ออยู่แล้ว
เมธาเินไปยัั้นสอแล้ววาอในห้อนอนที่เห็นทะเลสาบในยามเ้า
“เมท! ลมาลอไ้แล้ว” เสันร้อั
“ันออาบน้ำ่อน” เมธามอเห็นเสันำลัเ็ผมเปีย เี๋ยวนะพ่อหนุ่ม! วิ่ผ่านน้ำเหรอ ถึว่าัวเหม็นเียว
็้ออาบน้ำให้มันหอมสะอาเสียหน่อยไหม มาพัผ่อนหย่อนใ ูผู้ายเลยนะ
เมื่อแ่อ์ทรเรื่อในุสบายเรียบร้อย เมธา็เินลมายัานไม้นอัวบ้าน
ลิ่นหอมเนื้อย่าำลัโยอ่อนเรียเสียท้อร้อั
เสันไ้ยินเสียท้อั เา็ร้อถามทันใ “หิวหรือยัน้อาย”
“็้อหิวแล้วสิ” เมธาเินไป่วยเสันเรียมหั่นเนื้อ “เห็นแล้วิถึเพื่อนันนหนึ่ ถ้าเธออยู่้วยรับรอว่าเราะไ้ินสเ๊ระับห้าาว”
“เพื่อนหรือแฟน เสียนายหวานอนที่พูถึแม่นนี้” เสันำรามถามเสียห้าว
โอ้! ะเรียแฟนไม่ไ้ มีหวัเป็นเห็หมัพอี แ่เมธา็ผิเอที่ไปเรียแม่เอรีนว่า เธอ (She)!
“เพื่อนรินะ” เมธาบอพร้อมนำเนื้อเป็นิ้นพอำใส่านัแบ่เป็นสอุ
ไม่ใ่ว่าเินทามาถึยาม่ำมืะทีเียว แุ่ที่พวเธอพัำลัเห็นแสะวัน่วหโมเย็นลับอบฟ้า แม่น้ำในทะเลสาบสั่นไหวเป็นประายูเย็นาเย็นใ
“หมไปั้สามร้อย แ่็ุ้มริ้วย” เมธาเสียแผ่ว เพราะไ้นอนินมื้อเย็นอยู่ับผู้ายหล่อในวใ แถมวิวพระอาทิย์ส่วนัวอบอุ่นหัวใ ถึับผ่อนลายล้ามเนื้อทุส่วนล
หันมาอีที เสัน็ินหมานแล้ว เาำลัเี้ยวุ้ย ๆ ทิ้ัวหลับาลนอนพั
“เสัน ถ้านาย้อไปเป็นทหาร มันะเป็นยัไ” เมธาถามระหว่าินไป้วย เห็นแ่สายาทอเป็นประายมออบ
ายหล่อะแัวมอเมธา ฮือ... เสันหล่อเินไปแล้ว ายหนุ่มสวมุเสื้อล้ามนับาสและาเาสั้น
ไ้ยินแ่เสียถอนหายใเฮือให่ “อนนี้ำลัมีสรามในอัฟานิสถาน”
เมื่อสอปี่อนมีาร่อารร้ายรุนแร มีนายไปหลายพันน และยัสูหายไปอีหลายน วามโศเศร้ายัำเนินอยู่ทั่วอเมริา และไม่ี่เือน่อมา เสัน็บอเมธาว่าเา้อไปะวันออลา เมธาเาว่าเา้อไปอัฟานิสถานแน่
“นาย้อไปประำแนวหน้าไหม” เมธาถามเสียแพร่า
เสันแ่พยัหน้าแล้วมือเา็โยนระป๋อเบียร์ส่มาให้เมธา “วามุ้มราาสามร้อยเหรีย พวเาเรียมเบียร์ให้เราโยไม่้อรวบัรประาน” เสันยิ้มบาให้เมธา
“สุยอเลย” ใ่...เาำลัรอให้เมธาล่าวำมว่าเาลามานาไหน
ไ้ยินแ่เสียรวเียวหมระป๋อ เี๋ยว่อน! ื่มแบบนั้นมันเมาไ้เลยนะ
ระป๋อที่สอเปิออำลัยึ้นแะปาแล้ว “เสัน!” เมธาร้อั เห็นสายาหันมามอเธออีรั้ “่อย ๆ ื่มสิ เี๋ยว็เมาหรอ” เมธาเือนพร้อมิบเบียร์เล็น้อย
“อนที่อยู่ับเพื่อนทหารันนะ นาย้อื่มนเยี่ยวออมาเป็นเบียร์เท่านั้นเมท!”
“แ่อนนี้นายอยู่ับัน” เมธาระพือนา
พรว! หมระป๋อ! ประไหมล่ะ “วันนี้วันอันเมท ลอพันสามร้อยะแนน” เสันำรามร้อั “ถ้านายไปูัน้าสนามีฬานาย้อร้อเียร์ันว่า เสันธันเอร์!” เสันร้อัแล้วหัวเราะ “ลอะโนเลย ไม่มีนไ้ยินหรอ”
“เสันธันเอร์!” เมธาร้อามพร้อมหัวเราะร่วมไปับายที่เธอรั
เป็น่วเวลาอันีอะไรอย่านี้ นอนูแสาวับผู้ายที่เมธาใฝ่ฝัน นอนสูลิ่นและสัมผัสผิวอบอุ่น
อาาศเริ่มเย็นมาแล้ว “ไปนอนเถอะ เี๋ยวยุั”
“อเมริาไม่มียุ!” เสันหัวเราะ เมธาไ้แ่ะพริบา ายแล้วเธอ็ลืมไป้วย สสัยะเมามาแล้ว
ัหวะที่เมธาำลัะลุึ้น เสัน็หัวไหล่เธอลแล้วร่อมัวึ้นเหนือร่าเมธา ใบหน้าห่าันแ่หนึ่ศอ
ความคิดเห็น