คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ยี่สิบสองมกราคม
สามวัน่อนสอบเอสเอที เมธาีเส้นเ็ลิส์บนปิทิน อารม์ีเพราะเสันทำะแนนิศาสร์ไ้เ็ม ามมา้วยฟิสิส์ อนนี้เาเ้าใาราธาุ และปิสัมพันธ์วรอิเล็รอนแล้ว แม้ว่า้อให้ท่อำีววิทยาอีหลายรอบ แ่หนึ่เือนที่ผ่านมาทัษะารเียนอเสันยัไม่้าวหน้ามานั เพราะวามรู้รอบัวเาน้อยเินไป
หายไปหลายเรื่อ เอาเ้าริแล้วเมธา้อนัให้เสันเอเพื่อนปริารีั้หลายน เพื่อให้เาไ้แลเปลี่ยนเรียนรู้
สำนวนารเียนอเสันยัิอยู่ที่ารเื่อมประโยให้มีวามสละสลวย เพราะะมีแ่ อะ แอน เอะ ออฟ ไม่ไ้ ารเียนภาษาวิาาร ารัประโยหรือารอ้าอิำพูเ่าเป็นสิ่ที่วรระวั มันไม่เหมือนภาษาพู แม้แ่ารเียนพาสีพ็อาะทำให้ะแนนหายแบบร่วราวไ้
เมธารีบเินมานั่อยู่บนอัันทร์แล้วมอเสันที่ำลัวิ่ออาสนามมาหาเธอ
ายหนุ่มหอบหายใแผ่ว ่อนร้อลั่นว่า “ฝนอาะ นายน่าะไปรอที่ห้อสมุ” เสันบอระหว่าเท้าเอว
หนุ่มหล่ออเมธาัวสูและหนาึ้นว่าเิม เือนุลามที่แล้วเสันหายไปลอารปิเทอม ลับมาทั้ัวำล้ำ ทั้รอยแผลเป็นสีาเ็มมือและแนไปหม แถมเสันยับอว่า ที่ะวันออลาอนนี้เือร้อนมา แ่็ไม่ไ้เล่ารายละเอียอะไรเพิ่มเิมให้หายสสัย แม้เมธาะพยายามถาม็เถอะ เาทำอย่าับว่าเป็นวามลับสุยอ
“ันะรอบทวามอนาย่อน” เมธาแบมือทวารบ้าน
เสันส่ายหน้า แม้ไม่เห็น้วยแ่็ึุแล็อเอร์มาให้
“บทวามอยู่ในหนัสือีวะเล่มสอ” เสันบอพร้อมี้นิ้วำับว่าให้ออาอัันทร์ สั่เ่เียวนะพ่อุ เมธาถอนหายใเินไปามำสั่
อนนี้ทุนในโรเรียนรู้ว่าสอหนุ่มสนิทันมาเพราะเมธาำลัิวสอบให้เสัน
ผลารสอบล่าสุยั็อนทั้โรเรียน ทำเอารูให่เรียเมธาไปพบเพื่อสอบถามว่าไ้โ้อสอบให้เสันหรือเปล่า
รูเอาอะไรมาิ แ่มัน็้อิใ่ไหม เพราะะแนนอเสันอนนี้มันึ้นระับเอลบ ิแ่วิาีววิทยาอย่าเียว
เหลือแ่ะแนนเียนเรียวามยัไม่ออ ถ้าะแนนออมา เมธามั่นใว่าเรเลี่ยเสันะลับมาีบวเหมือนเิม็เป็นไ้
เมธาเปิล็อเอร์แล้วึระเป๋าหนัสีน้ำาลออมาเปิหาหนัสือีววิทยา เสื้อผ้าเสันไม่ไ้มีลิ่นสาบผู้ายอี่อไป
มันมีลิ่นหอมบาอ่อนอใบสน ถามว่าใ่ลิ่นที่เมธาื้อให้ไหม? ไม่้ะ!
เสันบอว่าเาโยนทิ้แล้วเพราะลิ่นมันเหมือนผู้หิมาเินไป แ่เา็เป็นนพาเมธาไป่วยเลือื้ออ
เมธายัำสีหน้าไร้เียสา อนายหนุ่มเอะะอยู่หน้าเาน์เอร์ั้นายโรลออน เสันประหม่าทันทีเมื่อเห็นสิน้าเรียอยู่เป็นร้อยรายาร ราวับว่าไม่เยเินเ้ามาื้ออพวนี้เลย ็แน่ละ! เสันเลยว่าเาไ้รับอใ้าแพ็เำรีพรายเือน ึ่เป็นสวัสิารอนัเรียนทุนโรารพิเศษหน่วยราอารัา
เมธาำไ้เลยว่า สบู่หนึ่้อน แปรสีฟัน ยาสีฟัน รีมโนหนว มีโนสามิ้น ผ้าเ็ัว เสื้อสีเียวี้ม้าอ่อน าเสีเ้มและอใ้ทั่วไปอีหลายรายารับเินห้าร้อยเหรีย ถ้าเธอไ้อใ้ประมานี้ ็ไม่รู้ะมีีวิรอมาถึปัุบันหรือเปล่า
สุท้ายใร่วยเลือโรลออนและสเปรย์ับลิ่นาย? ็เมธาอีน่ะแหละ
เมธาปัมือในอาาศัวามิฟุ้่าน ้มหน้าลอ่านบทวามอเสัน เาเลือเียนเี่ยวับเรื่ออนัารเมือึ่มีประเ็นเี่ยวับสิทธิพลเมืออเมริา มัน่าเรียบเรียไ้ีเยี่ยม สิ่หนึ่ที่เสันไม่ผิพลาในารทำานือ เาพร้อมเปลี่ยนแปลทันทีเมื่อรู้ว่าผิ แ่เมธา้อใเย็นหน่อย
รั้หนึ่ที่เมธาบอให้เสันแ้บทวามเป็นสิบุ ผลอบรับืออาารอแ และารทุ่มทุอย่าเสียัไปหม
ารแ้ไอเมธาือ บอวามผิพลาเาทีละเรื่อ และูารเปลี่ยนแปล มันไม่ไ้้าเป็นหลัสัปาห์ ใ้ารบ้านทุวันทำให้ฝีมือเสัน้าวระโไปมา สสัยว่าเรปลายปีะเอลบแน่แล้ว
ึม! เสียัลั่นพร้อมารนั่ลรหน้า ึวามสนใเมธาาระาษ
เอมิลี่ำลัมอเธอหน้าอ “เป็นอะไรหรือเปล่า!” เมธาถามเสียยียวน
“เมท! อีสามวัน็ะสอบเอสเอทีแล้ว นายไม่มาเรียมให้ันบ้าเหรอ” หิสาวร้อถาม
“เธอมีรูสอนพิเศษอยู่แล้ว” เมธาบอพร้อมวาระาษล “อีอย่า เธอมีโอาสสอบไ้อีในปีหน้าั้หลายรอบ”
“นายน่าะบอว่ามีารัสอนให้เสัน! ไม่อย่านั้นันเอา้วยแล้ว” หิสาวทำแ้มป่อ
เมธาไม่ไ้เ้า้อทันที แ่พับระาษเ็บในเล่มหนัสือีววิทยาให้พ้นสายายายเอมิลี่่อน
แ่หนัสือมีระาษอีแผ่นหนึ่พับอยู่ในนั้น และเียนอะไรที่เี่ยวับื่อเมธาอยู่้วย
“เอมิลี่ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ันะ้อเรียมเรื่อสูรฟิสิส์” เมธาใ้ใบหน้าเรียบนิ่ แสออเพื่อไล่ะนีไปให้พ้น
“เมท! นายเป็นแฟนันหรือเปล่า? สนใแ่เพื่อนอยู่ไ้” เอมิลี่ระแทเท้าเินออไปาโ๊ะทันที
ประส์อเอมิลี่ือให้เมธาามออไป้อ แ่ฝันไปเถอะอีนาเอ๊ย ันออ่านบทวาม่อนนะ
เมธาึระาษยับยู่ยี่ออาเล่มหนัสือ เหมือนว่าเสันไ้ยำทิ้ไปแล้วรอบหนึ่ เธอลี่าอออ่านทันใไม่ให้เสียเวลา
...รั้หนึ่ที่ไู้บ มันทำไมแปลออไป หัวใอผมมันสบล ไม่ไ้เ้นแร ไม่มีวามลัวใ ๆ อี่อไป หรือผมเป็นนบาป แ่ทุรั้ที่ผมอเา ทำไมผมรู้สึสบล เมท ทำไมผมถึไม่ิถึใรอื่นนอาน้อายนนี้...
เมธารีบพับแล้วยัลับไปที่เิม ที่เิมหรือเปล่า! ็ไม่มั่นใหรอ แ่อนนี้เธอำลัหน้าแ ใสั่นราวับนมีวามรั
เสียบโ๊ะเป็นเอลัษ์ึวามสนใเมธาให้มอหน้าเสัน ผู้ายหล่อนนี้ำลัยิ้มว้านั่ล้าเธอแบบไหล่นไหล่
“เป็นอะไร หน้าแอีแล้ว” เสัน้อหน้า “เป็นไ้ไหม” เาับบนหน้าผาเมธา
“ไม่เป็นอะไร” เมธาึมือเาลมาุมไว้ เสันไม่ไ้หลบท่าทีเมธาเหมือนเิมแล้ว
ใบหน้าแบบเ็ำลัยิ้มว้า “พรุ่นี้ันะเินทาไปนิวยอร์แล้ว ท่านศาสราารย์มีอะไรอยาแนะนำเพิ่มไหม?”
“ันไป้วยไ้ไหม” เมธาหลุำถามออไปโยไม่ิอีแล้ว
เห็นแ่วาำลั้ออบมวิ้วสสัย “นายะาเรียนเหรอ?”
“ใ่” ำอบเ็เี่ยวมา เมธินีเอ๊ย แ่ทำไไ้ ผู้ายนนี้ไ้เียนบาอย่าลไปในระาษแผ่นนั้น มันือไหมพันใอเมธา มันือวามเป็นไปไ้ว่าเธออาะมีโอาสับเสันไ!
เสันำลัส่ายหน้า ปาำลัะอ้าพูำปิเสธแล้ว
“ันะไ้อ่านีววิทยาให้นายฟัระหว่าทาไ” เมธาุมมือเสันแน่นไว้อย่าลืมัว
ถ้าเป็นหเือน่อนเสันะึมือลับ แ่อนนี้เาินับารแะ้อสัมผัสอเมธา เ่นเียวับที่เธอ็ินับารโอบอแบบเพื่อนอเา แ่บทวามแผ่นเียวไ้เปลี่ยนวามรู้สึเยาลายเป็นสีมพูทั้หมแล้ว แ้มเมธาออสีมพู้วยละ
“อีอย่าัน็อยาเห็นนิวยอร์้วย” อันนี้โหหรอนะ “ไม่้อห่ว ันาแ่สอวัน ไม่หรอ”
วามเ้มสีทอนิ่เรียบลอยไปในห้ววามิ ท่าส่วนัวอเสันเวลาเาำลัใ้สมอ แล้วเา็ยิ้มบนมุมปา แถมแ้มเสันำลัึ้นสีเหรอ? เมธามอผิไปหรือเปล่า เาำลัเินเหรอ? “ไ้” เสันลเสียห้าว
เหมือนเสียปืนานวิ่ลั่นเปรี้ย! เมธาระโอเสันทันที้วยวามีใ สอมือเธอประอใบหน้าเสัน
เาไม่ไ้เบี่ยหน้าหนีสัมผัสอเธอ ันั้นเมธาะทำแบบที่เาเยทำนะ หอมแ้มเาฟอให่สอ้า แ่เมื่อพยายามยืัวึ้นไป เสันลับเอาปามารับปาอเธอนลายเป็นารูบแบบูื่มอีแล้ว! สัมผัสริมฝีปาหยาบำลัยี้ลีบปาเมธาุ แถมลิ้นร้อนแทรเ้ามานับลิ้นอเมธาอี้วย! สัมผัสฟ้าผ่าแล่นาปาลถึปลายเท้า หอบหายใเฮือ เมื่อเสันเป็นนันเมธาออ
เห็นแ่พ่อวอเอร์แบำลัหัวเราะเสียทุ้มสะใในลำอ “ะแล้เหรอ!” เสันร้อลั่น
“ใ่” เมธาินแล้ว แล้็แล้ แล้แ่มันไ้ฟิลลิ่ริ ะอย่าไร็เถอะ มันเิมเ็มหัวใเมธามาเหลือเิน
ามริแล้วเอสเอทีสอบแ่ภาษาอัฤษและิศาสร์ าที่ประเมินมาแล้วเสันสามารถสอบไ้ะแนนหนึ่พันสามร้อยอย่าสบายเลยละ ฟิสิส์ เมี ีววิทยา เป็นแ่อ์ประอบให้เ้าใส่วนารอ่าน และ้อไปสอบบทเพาะฟิสิส์ เมี และีววิทยาอีรั้ในเือนอื่น
ทำไมเธอ้อบอเสันล่ะ ถ้ามันทำให้เธอไ้อยู่ใล้เา วิธีไหน็ีหมไม่ใ่เหรอ?
“พรุ่นี้เอันที่หน้าหอ” เสันึมือเมธาออา้นอ พร้อมเบา ๆ มาบนหน้าอเมธา “อบุไอ้น้อาย”
“ไม่เป็นไรพี่าย” เมธาอบ้วยารอบบนหน้าอเาืนบ้า แล้วทำสัลัษ์มือี้ที่าัวเอแล้วี้ไปยัเสัน
ายหนุ่มหล่อำลัยิ้มและหัวเราะ ทำสัลัษ์อบ
สัลัษ์ที่แปลว่าเื่อใันไหม? เื่อสิ... เมธาพยัหน้าให้เสัน เ่นเียวันเสัน็พยัหน้าให้เธอ
ความคิดเห็น