คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ไชน่าทาวน์
เสันระโึ้นรถี๊ปหน้าผุเหื่อเป็นเม็ ัับอาาศหนาวเย็น้านนอ ็เาเพิ่นอึ้นรถั้หลายเที่ยวาสำนัานส่สิน้าื่อั อุปร์ระบุพิัวาล้าัว พร้อมำรามในลำออย่าไม่พอใ
“ะโมโหอะไรนัหนา” เมธาถามเพราะเสันระแทเท้าออรถทันที
“พวเาาน แล้ว็ให้ันรับานสอเท่า แ่ให้เินเท่าเิม” เสันบ่นระหว่าเลี้ยวรถเพื่อเ้าพื้นที่ไน่าทาวน์
“แล้วนายะรับานทำไม ถ้าไม่พอในานี้” เมธาถามเพราะอยารู้
เห็นแ่สายาุันหันลับมามอสบารู่หนึ่ ส่เสียำรามอบ ฮึม ฮัม ในลำอ
“อ่านเรื่ออะไร่อน?” เมธาถามพร้อมแสหนัสือเมี หรือีววิทยา
“เมี่อน” เสันเสียเสียเหมือนไม่พอใ
“ไม่พร้อม็ไม่วรฟันะ!” เมธาแผเสียุืนบ้า เธอรู้สึหุหิเสันเหมือนันนะ
“อ่านมาเถอะ หูันฟัอยู่” เสันสวนอบแล้วเลี้ยวรถออาพื้นที่ไน่าทาวน์
แม้ว่าะ้อับรถไปรอบเมือ แ่เสัน็พยายามฟัสิ่ที่เมธาอ่านให้ฟั เาพยายามท่อามไป้วยเสียเบา ๆ
รถอล้าสวนสาธาระแลมบริน์ไฮแลน์ “พัเที่ยัน” เสันึถุระาษห่อให่ เินนำเมธาบนทาปูนทอยาวไปนถึท่าน้ำไม้อันเ่า เานั่ลบนพื้นไม้ ่อนะึแน์วิออาถุพร้อมน้ำผลไม้
อย่าับถูเสันลามาเเลย เมธานั่ลถัาถุระาษ
“อนาย” เสันบอพร้อมส่เบอร์เอร์ที่ยัร้อนมาให้ “ในถุมีน้ำผลไม้”
“พามาะไล นึว่าะมาส่อให้ลู้า่อน” เมธารับเบอร์เอร์มาแะินำให่
“พัสายาหน่อย” เสันี้มือไป้าหน้า
ภาพอบ่อน้ำว้าและ้นไม้ผลัใบสีส้มับแสแอุ่นัอาาศเย็น ลอาารปวาอเมธาลทันใ
“รั้หนึุ่อนเนลมีบ้านแบบนี้ในไวโอมิ บ้านเิันน่ะ” เสันเล่าึ้นมาเอ “เายัมีบ้านิทะเลสาบที่มินนิโา้วย ันอบมาเลยละ” เสันยิ้มบนมุมปา
“ุอนเนล็ูรันายมา ทำไมเาไม่ส่เสริมนายเรื่อทุนารเรียนวิทยาลัยีฬา”
ไ้ยินแ่เสียถอนหายใอบลับมา “ันถึไม่รู้ว่าเป็นวามผิอันหรือเปล่า” เสันบอเสียแผ่ว “วามริแล้ว็เพราะันพูว่าอยาเป็นทหารั้แ่เ็ ุอนเนลเลยรับันออาบ้านสเราะห์เ็ำพร้า”
“นายเอุอนเนลไ้อย่าไร?” ่าอยารู้ริเลยแม่เมธินี
วาสีทอหันมาสบาเธอ “ุอนเนลือนที่เ้ามา่วยัน วันที่บ้านันถูถล่มามาเฟีย้ายา”
ไม่ใ่ผู้มีพระุธรรมาริ ๆ เสีย้วย
“เาามหาันอยู่ั้สอปี นพบว่าันถูส่ไปอยู่บ้านนอ”
“พอนายพูว่าอยาเป็นทหารเหมือนเา ุอนเนล็พานายมาบอสันเลยเหรอ” เมธาถาม ไ้ำอบเพียเสียหัวเราะั
เสันอเมธาระแทไหล่แบบพี่ายทำับน้อาย แ่ารระทำแบบนั้นไม่เป็นผลี่อวามรู้สึเมธาเลย
“เา็เป็นผู้มีพระุนหนึ่อันเียวนะ ารที่ันเลือเป็นนัีฬามืออาีพ มันทำให้รู้สึทรยศเาไล่ะ”
อบว่าอะไรี าร้อหน้าใล้ิ้วยแววาสีทอทำให้เมธาหัวโล่มา สิหายไปับารับ้อบนริมฝีปาหนา
“เมธา นายมอันแบบนี้อีแล้ว” เสันถอนายออทำัวสั่น เย่าร่าเหมือนำลัยะแย
ทำไไ้ล่ะ เมธามอไปยับ่อน้ำ สีหน้าเรียบนิ่ “อโทษ”
มือมายัไหล่เมธาเบา ๆ “อย่าเรียไปเลย” เสันบอแล้วทิ้ัวลนอน
“เสัน รนี้มันหนาวมา ไปนอนบนรถเถอะ” เมธาร้อเือน เพราะอนนี้มันอาาศเือนันยายน เือบสิบอศาเลยนะ
“ันิถึอาาศเย็นนะเมท นายเยไปะวันออลาไหม! มันเหมือนนรเลย” เสันร้อเสียห้าว “อันนอนรับอาาศเย็นสัสิบห้านาทีนะ” ายหนุ่มาแนออ
“นายไม่ิะหาแฟนบ้าเหรอ” เมธาล้าถามมาเลยนะ
“ันเยบับเอมิลี่” เสันบออย่าหนึ่ที่เมธาไม่เยรู้ แล้ววาทอ็ื่นัวลืมาโพล้อมายัเมธา “ไอ้น้อาย วามริันับเอมิลี่เยมีอะไรันแล้ว้วย นายไม่ีเรียสใ่ไหม”
ไม่้อบอ็ไ้ ไม่ีเรียสเลย แ่ทำไมรู้สึหมั่นไส้แม่เอมิลี่ยัไ็ไม่รู้
“าุเียว นายไม่โรธันใ่ไหม” แย่แล้ว เสันำลัพูสิ่ที่สัเเห็นทันทีทันใ
ไม่ไ้โรธนายเลย โรธยายเอมิลี่นู่น แอบหวัอยู่ว่าถ้าเสัน้อไ้ปลปล่อย อยาะเป็นนแรอเาเลยนะ
ถึว่าแม่เอมิลี่เมินายหล่อนนี้ไปไ้และพูถึแบบไม่มีเยื่อใยอะไร เห็นเป็นนาพา็ฟาเรียบนะ๊ะ
“เมท ันเือนนายไว้อย่าหนึ่เี่ยวับเอมิลี่ เธอ็แ่ใ้นายเป็นบันไเท่านั้นแหละ”
“แสว่าเยถูใ้เป็นบันไมา่อนใ่ไหม?” เมธาถามทันใ เสันึลุึ้นพามือบนหลัเมธาัป๊าบ แล้วหัวเราะอบ “แล้วนายถูทิ้ไ้อย่าไร” วามเ็บแสบบนแผ่นหลัทำให้เมธาิาถามท่านายทันใ
“อะไรนะ!” เสันะพริบา เพราะเมธาใ้ำว่า ัมพ์ (Dump) “ืออะไร?”
“เท ที่แปลว่าถูผู้หิทิ้ นายน่ะถูเอมิลี่ทิ้ไ้อย่าไร”
“ันน่ะเหรอถูทิ้ ันเป็นนทิ้เอมิลี่่าหา” เสันยัิ้ว โธ่เอ๊ยพ่อเสัน ทำหน้าให่เียว ล้าพูออมาไ้
“เี๋ยวันไปถามเสสิ้า็ไ้ำอบแล้วว่าใรทิ้ใร” เมธายัิ้วโ้ มาิ... มาิ... อย่าิปิวามริ้วยวามหล่อ
“ถามเลย...ว่าันทำยัไ” เสันยัิ้วอบท้าทายเสีย้วย
เออ! เ้าใแล้ว “นายหายหัวไปฝึทหารหนึ่สัปาห์โยไม่บอเอมิลี่ใ่ไหม” เมธาาเบิโพล เ้าใวิธีารแล้ว
“ใ่ หลัาันนอนับแม่เอมิลี่เสร็ ัน็ไปฝึทหารเลย ลับมาผู้หิทุนในโรเรียน็ไม่มีใรุยับัน”
“อยารู้ว่าเอมิลี่ทำไ้อย่าไร” เมธารีบละสายาารอยยิ้มรหน้า มอนานว่านี้อาะมีเปียื้นไ้
“เอมิลี่บอว่าันัวเหม็น” เสันบอสิ่ที่เป็นวามริ
“นาย็ัวเหม็นริแหละ แ่นั้นเหล่าเ็สาว็ไม่มายุ่ับนายริเหรอ?” เมธารู้ว่าเสันโห
เา็หัวเราะเพราะเห็นว่าเมธาับโหไ้ทัน “็เรเลี่ยอัน แปะั้แ่โถโรเรียนนถึห้อเรียน ทุนเลยรู้ว่าันโ่”
หล่อ แ่โ่ เลยเป็นประเ็นสินะ
“ไปันเถอะ ถ้าส่อไม่เสร็เราอาะ้อทำานล่วเวลา” เสันเือนพร้อมยื่นมือมา่วยึเมธาึ้น
ารับรถส่อไปหลายที่และไปไลถึานเมือ ว่าะลับมาถึโรเรียน็่ำมืไปแล้ว
ปิลุยามะไม่ให้รถเ้าออหลัหโมเย็น แ่็โบมือให้เสันนำรถเ้าโรเรียน
“ารเป็นเ็โปรแรมพิเศษมันีริ ๆ สินะ” เมธาเอ่ยเสียใสแมเสียสี เอาเ้าริแล้วไม่มีใรสามารถนำรถเ้าเโรเรียนไ้ถ้าไม่ใ่รู “เป็นอภิสิทธิ์อวอเอร์แบ้วยเหรอ?”
มีแ่ารอมยิ้มและยัิ้วอบผ่านใบหน้าหล่อ ระหว่าเสันอรถเทียบบนลานว้า้าหอ ึ่มีรถออยู่เพียสอสามัน
“เี๋ยว!” เมธาเรียเสัน่อนลารถพร้อมยื่นอระาษไปให้
“อะไร?” เสันถามพร้อมึอระาษมาเปิู “มันืออะไร?”
“โรลออนับสเปรย์ับลิ่นัว” เมธาเสียเรียบ ็เธอลัวว่าเาะัวลนเินไป “็นายลัวเรื่อัวเหม็นไ ใ้มันบ้าแล้วัน” เมธายิ้มให้แล้วนะ
ุนพ่อเสันำลันิ่วหน้ามอเธอผ่านแสไฟลานอรถสลัว ไม่เห็นว่าแววาอเาเป็นอย่าไร แ่ทันในั้นเสัน็ึเมธาเ้าอ ันหัวเธอไปอยู่ใ้รัแร้วาเหมือนอนเสันหนีบลูบอลวิ่
“เสัน! นายะทำอะไร”
“นายหาว่าันัวเหม็น ันเลยะเอาลิ่นไปให้นาย้วยไ เอาไปให้เยอะเลย เอมิลี่มแล้วะไ้เป็นลม” เสันำลัหัวเราะระหว่าแล้เมธาไป้วย แล้วเา็หยุทำ ปล่อยให้เมธานั่ัวร “แ่็อบใไอ้น้อาย” เสันำลัะหัวไหล่ เมธา็รีบเปิประูรถไถลัวลารถไป่อน
“พรุ่นี้เอัน” เมธาบอแล้วรีบวิ่ึ้นหอไปเลย
็ถ้าอยู่่อ เสัน้อเห็นและไ้ลิ่นาัวเธอเ่นัน และมันะอับอายมาเลย้วย
็ถุน้ำร่ำแไปแล้ว่ะ ารไ้สูลิ่นไ้สัมผัสัวเสันแบบแนบเนื้อเมื่อรู่พาเมธาถึสวรร์เลย่ะ
ความคิดเห็น