คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1
แผ่นระาษบนมือแ้่าวอันไม่สามารถเื่อไ้สนิทใ
หมายา่าแนเียน้วยภาษาอัฤษถู้อามไวยาร์เสียนหิสาวผู้ำลัถือะเื่อเป็นอื่นไปไ้
เธออ่านมัน้ำสอเพราะไม่าิว่า มอนทริโอ าเทอเรส แมนัส ายสูวัยนัธุริาวอิาลีผู้น่ารัไ้าโลนี้ไป้วยวัยหสิบเ้าปี
ไม่สิ เาำลัะเ็สิบในสอวัน้าหน้า
“ุหมอะ
ุหมอพร้อมรวเลยไหมะ นไ้้านนอประมาหสิบนำลัรออยู่”
พยาบาลุสีาวเินเ้ามาถามเธอ้วยสีหน้าัวล อาาศร้อนใน่วบ่ายทำให้ารรวนไ้ในโรพยาบาลุมนยิ่ร้อนมาึ้น
แ่วามัวลับ่าวร้ายนั้นไม่สามารถเ้าใโยนอื่นนใ
เพราะุนาท หัวหน้าพยาบาล็ไม่ไ้รู้ัายผู้น่ารันนี้เหมือนับที่เธอรู้ั
แอนิ่อนะทำหน้าฝืนยิ้ม
“สัสิบห้านาทีนะะ”
เธอบอเพราะอนนี้วามิำลันึย้อนลับไปยัายที่เธอไม่ไ้พบเือบสอปีแล้ว
มอนทริโอ าเทอเรส แมนัส
เป็นายผูู้แ็แรทุประาร ่อนที่เาะเ้ารับารรัษา้วยโรหัวใาเลือที่โรพยาบาลในโทรอนโระหว่าท่อเที่ยว
เาหุหิาทุอย่ารอบัว และำลัเสียใอย่าหนัเมื่อภรรยาสาววัยละอ่อนลับทิ้เาไประหว่าออท่อเที่ยวเพื่อไปับายผู้ร่ำรวยและหนุ่มว่าเา
สายาเศร้าอเาเวลานั้นไม่เหมาะับนำลัป่วย้วยโรหัวใเอาเสียเลย
วามหหู่ทำให้ายนนี้เศร้าใไปถึสออาทิย์ และมีภาวะเส้นเลือหัวใาเลือ้ำถึสอรั้
แอนไม่ิว่าเาะรอออมาาห้อีียูลอหนึ่เือนอารูาน่าประเทศที่เธอ้อพบใบหน้าเศร้าหมออเาทุวัน
ะนั้นเธอำลัฝึหัเป็นแพทย์อายุรศาสร์ปีสุท้ายึ่ไ้ทุนารศึษา่อยั่าประเทศ
แ่ไม่มีใรบอเธอว่ามันะใ้เินมาเอาาร
แ่้วยวาม่วยเหลือเล็น้อยอมอนทริโอ ทำให้เธอสามารถยืนอยู่รนี้ไ้
เาึเปรียบเหมือนผู้มีพระุนหนึ่
“ุหมอะ”
พยาบาลหน้าห้อเาะประู “นไ้ห้อุเินหยุหายใ่ะ”
็ีวิมีแ่วามเร่่วนนเธอไม่มีโอาสไ้หวนนึย้อนถึอีแม้แ่รั้เียว
โยเพาะลูายอเา
แอนถอนหายใ
เธอุยับาิอผู้ป่วยผู้ำลัร้อไห้
หวีร้อเย่าร่าอสามีที่รัผู้าไปไม่มีวันลับ และอเล็านโ าเทอเรส
แมนัส ำลัมีวามรู้สึเ่นเียวับภรรยานนี้
แ่าประสบาร์อเธอแล้ว ารไ้พบอเล็านโรเป็นวามผิพลาอย่าหนึ่ที่ไม่อยาให้เิึ้น้ำสอ
สายาอเามอเธอาหัวรเท้า และ้อมอเธอเหมือนสัว์ร้ายำลั้อมอเหยื่อ้วยวาสีทอเหมือนเสือ
เธอ้อทำหนัสือเินทาไปยัอิาลีเพื่อเยี่ยมหลุมศพอมอนทริโอ
ึ่อาประอบพิธีและรับารฝัศพแล้ว
เพลเสียเรียเ้าโทรศัพท์ัึ้นระหว่าที่เธอำลัเินลับไปยัห้อรว
หมายเลนั้นไม่เปิเผยนเธอเอ็หวั่นว่าะเป็นอเล็านโร แ่ะเป็นเาไ้อย่าไร
เพราะายนนั้นไม่มีเบอร์โทรศัพท์อเธอะหน่อย
“สวัสี่ะ”
เธอบูลทูธบนหู้านวา
“สวัสีรับ” เสียอบลับมาเป็นน้ำเสียเรียบแบบพิธีาร้วยภาษาไทยสำเนียาว่าาิ
ไม่ใ่อเล็านโร ทำให้หัวใอเธอเ้นแผ่วล “เอ่อ าไหนะ”
เธอเริ่มถามไปยัปลายสาย
สำเนียแปล่ภาษาอัฤษทำให้แอน้อั้ใ “ผมิ่อมาาสถานทูอิาลี
มิสอัมพร พันวานิ ใ่ไหมรับ”
“ะ...ใ่่ะ
มีเรื่อ่วนอะไรหรือเปล่าะ” แอนแปลใเพราะู่สายรู้ัเธอ
เาไม่ไ้ปล่อยให้เธอั้ัว “ผมไ้รับาริ่อาุว่าะเินทาไปร่วมานศพท่านมอนทริโอ
ทาเราึอเิุมาทำหนัสือเินทารับ”
“ันหรือะ แ่ว่า-”
“ใ่รับ”
ูเหมือนนายนอยู่ปลายสายะรีบแ้รีบบว่าะฟัำอบอเธอ
“ือว่าันไม่ไ้ิ่อไป
เรว่าอาไปามนัหมายไม่ไ้่ะ”
“ไม่เป็นไรรับ เราไ้รับาริ่อาท่านอเล็านโรแล้ว
เราเพียแ่อใหุ้ส่รูปมายัอีเมลนี้นะรับ”
เสียเือน้อวามอเธอับอว่านายนนั้นส่ื่ออีเมลสำหรับให้เธอส่รูปภายในวันนี้
รวมถึ้อทนฟับรรยายลัษะอรูปอันถู้อเพื่อประอบารทำหนัสือเินทา
นายอเล็านโร้อมีเส้นให่เอาาร
เาถึสามารถเร่นในสถานทูให้เินเรื่อเธอเร็วนานี้ เธอฟัำอธิบายอีสอสามอย่า
พรุ่นี้ะมีพนัานสถานทูเอาหนัสือมาให้เธอลนามถึที่ทำาน
และวันถัไปเธอะไ้ั๋วเรื่อบินและหนัสือเินทา่อนะออบินในเวลาไล่เลี่ยัน
้วยเวลานั้นเธอะไ้ยืนอยู่ในานพิธีศพอมอนทริโออย่าไม่้อรีบร้อน
เธอ้อลาาน นิ้วมือนับวันทำานามเวลาราาร
เธอมีเวลาลาเพียพอับปลายเือน้นเือนรวมันราวสิบวัน ิเสียว่าเป็นารเที่ยวูสถาปัยรรมอสุสานประเทศอิาลี
แอนพยายามิ้านีเอาไว้
เรื่อวุ่นวายถูัไปนน่าแปล
่อนออเินทาเธอเหมือนัวลอยผ่านเรื่อมามายมานั่สายารบินั้นหนึ่ระับบิิเนสลาส
ในีวิอเธอไม่เยิเยฝันว่าะไ้มาึ้นนั่สบายสัรั้
วามนุ่มอที่นั่โยสาร
และบริารลอทา่าน่าประทับใ เ่นเียวับนที่อยู่ที่นั่้าเธอ
ผู้หิร่าผอมผู้สนใแ่่าวธุริบนแผ่นระาษหนัสือพิมพ์อัวเอ ไม่เหมือนอนที่เธอนั่เรื่อบินเมื่อสอปี่อนที่้อทนแออัับผู้ายัวอ้วนให่นอนรน
แล้วยััวเหม็นหึ่ที่สุนเธอ้อเินไปหายใทุรึ่ั่วโม
เรื่อที่้อัารลอสามสี่วันที่ผ่านมา
ใบหน้าเรียวเล็ลูบเส้นผมสีน้ำาลอ่อนยาวถึระับเอวรวบไว้เป็นหาม้า ระับุสูทอัวเอให้เรียบร้อย
่อนะพิร่าเล็ลบนที่นั่สบายัว วามสบายทำให้เธอนอนหลับไป้วยวามเพลีย ะว่าไปแล้วเธอเพิ่ไ้นอนเ็ั่วโมเป็นรั้แร
“ุะ
เรื่อำลัลแล้วนะะ”
เสียพนัานเือนให้เธอเรียมพร้อม
เรื่อบินำลัร่อนลยัสนามบินนานาาิรุโรม ผู้โยสารแออั มอทาไหนเธอ็เห็นแ่ฝูน
แม้ว่าเธอเอะสูั้ร้อยเ็สิบ็ริ
แ่ไม่ไ้หมายวามว่าเธอะสูเินนที่นี่เสียเมื่อไร
“มิส อามพอน”
เสียอายนหนึ่เรียเธอ เาอยู่ในหมู่ฝูนนเธอไม่อามอเห็นหน้าเาไ้ั
“มิส อามพอน
้านนี้รับ” เธอหันาม
เห็นแ่ป้ายื่ออเธอำลัูอยู่เหนือหัวอายในุสูทสีำ อย่าน้อย็ไม่ใ่อเล็านโร
เธอยิ้ม้วยวามรู้สึสบายใสำหรับารไม่้อพบหน้าลูายอมอนทริโอ
มันะเหมือนเป็นอวัสำหรับเธออย่ามาในวันนี้
ใบหน้ามอายในุสูทลับเป็นนที่เธอุ้นหน้า
ลาเลส ลูน้อนสนิทออเล็านโร ายผู้ใบหน้าเรียบนิ่ ไม่มีารหัวเราะหรือพูหยอล้ออย่าที่มอนทริโอเยบอเธอ
ารอยู่ับลาเลสเพียแ่สอั่วโม็ทำให้เธออยาระเบิ
ายนนี้เ็บอาารสั่ห้ามเธอพูทุสอนาทีไม่ไ้้วย้ำเมื่อเธอถามเี่ยวับเรื่ออเา
ไม่ใ่แผนลั่นแล้ออเล็านโร
เาะยัิแ้นเธออยู่หรือเปล่า ไม่มีทาที่เรื่อที่ผ่านมาเือบสอปีะยัมาวนอยู่ในใ
เรื่ออเาและเธอในราเวลโล่
าโ ไโล ิ วีโ้ บ้านอมอนทริโอั้อยู่ในเมือราเวลโล่
อยู่ท่ามลาใบไม้สีเียวและยอใบมะอสีสใสับอาาศอบอุ่น
เธอไ้มาที่นี่เมื่อมอนทริโอออปาวนเธอให้มาเป็นเพื่อน เธออาเ็เินไปที่ะเ้าใารวนอายราผู้ำลัมีอาารหัวใหลั่เลือ
้วยอาารอมอนทริโอีึ้นในสามวันหลัาที่เธอไ้เป็นแพทย์ประำัวอายผู้น่ารั
เาสืบรู้ว่าเธอำลัรอสอบเพาะทาอายุรแพทย์ที่ประเทศไทย และำลัใ้เวลาหยุพัถึสอเือน่อนสอบประำปีโยารหาวามรู้และประสบาร์ใน่าประเทศ
“เหมือนเป็นารพัผ่อน”
มอนทริโอเสียหวานอ้อนเหมือนเ็
“ไม่ีว่า่ะ”
แอนพยายามปิเสธผ่านสีหน้าหุบยิ้ม
“ลุ็แ่อยาให้หนูไ้พัผ่อน
อย่าไรอิาลี็น่าอยู่ น่าเที่ยวมา และลุะไ้อบแทนที่หนูทำให้ลุหายี”
“ือ”
ามริเธอไม่ไ้ทำอะไรเลย เพราะารเรียนทำให้เธอ้อเ้าพบผู้ป่วยเ้า สาย เที่ย
บ่าย เย็น ไม่ไ้เป็นารูแลนไ้เินเลยานอื่นเสีย้วย้ำ
“เอาเป็นว่าอย่านี้ีว่า
หนูไ้รับบัรเิทรเียริานายรัมนรีอิาลีให้ไปเที่ยวประเทศอเรา”
“ุลุ้อทำไม่ไ้แน่นอนเลยถ้าว่าแบบนี้”
แอนประเมินว่ามอนทริโอ้อทำไม่ไ้ทำให้เธอล้าอบโ้
“ริ่เียวรับรอว่าหนูะมีท่านทูอิาลีวิ่เอาหนัสือมาให้เย็นนี้เียวละ”
“ไม่ีว่า่ะ”
เธอปิเสธอย่าเป็นลาเท่าที่ทำไ้
“ถ้าลุทำไ้ล่ะ”
“เอาเป็นว่าถ้าุลุทำไ้ริ
หนูะโอเเลย่ะ” หิสาวยิ้มให้เา
“พูแล้วอย่าืนำนะ”
เธอไม่ิว่ามอนทริโอะทำไ้อย่าที่พู
เพราะเธอไม่รู้ัพวาเทอเรส แมนัสในเวลานั้น เสียพูภาษาอิาเลียนับไม่ไ้ภาษา
เธอไม่รู้เสีย้วยว่าเาำลัุยเรื่ออะไรัน
นเป็นอย่าที่เาพู
เธอไม่ไ้ิว่าหน้าโรพยาบาละำลัมีเรื่อยุ่ เสียอรถไเรนานพิธีเอ็ไม่ไ้่าาเสียไเรนรถุเิน
แ่มันไม่วรมีไฟสีฟ้าใ่ไหม ใ่แน่นอนสิ เธอำลัเินผ่านโถให่ มอผู้บริหารำลัพูาับายในุสูทสูวัย้วยท่าทานอบน้อม
“มิสอัมพร”
เสียายนนั้นเรียเธอเมื่อหันหน้ามามอับ้อราวเธอเป็นนร้าย ให้าย เาออเสียภาษาไทยไ้เือบัเนเมื่อเทียบับนไทย้วยัน
“มิสอามพอน มาทานี้” ผู้บริหารโรพยาบาลเรียให้เธอเ้าไปร่วมวสนทนา
สีหน้าอเธอแสวามแปลใอย่าปิไม่มิ
“มิสอามพอน
ท่านทูอิาลีรับ”
“...่ะ”
ำพูหลายอย่าผ่านเธอไปเหมือนหูา เธอเินามนนั้นนนี้ ไ้เพียแ่ะพริบาบอัวเอว่านี่ไม่ใ่เรื่อริและำลัหลับอยู่ในห้อน้ำ
่อนะยื่นมือไปหาท่านทูอิาลีเพื่อรับอสีน้ำาลอย่าสุภาพนวระทำ
“ท่านนายรัมนรีฝา้อวามมาถึุรับ”
ายนนั้นยื่นแผ่นระาษเียนอบุที่เธอ่วยเพื่อนอท่านนาย และที่สำัเาเิเธอไปเที่ยวอิาลีในารูแลอท่านมอนทริโอ
ื่อนีุ้้นนเธอแน่ใแล้ว
“ท่านหวัว่าุะอบรับนะรับ”
ท่านทูยื่นมือมาให้เธอพร้อมยึ้นหอมเบาบา่อนะถอยัวลับสู่บวนรถเพื่อเินทาออาโรพยาบาล
เสียหัวเราะอายสูวัย้านหลัเธอทำให้้อ้อมอลับไปาเียว
มอนทริโอยืนออหัวเราะสบายอารม์อยู่บนระเบียั้นสอ เธอรีบเินึ้นไปหาเา้วยวามประส์ะุยให้รู้เรื่อ
เพราะเธอ้อลับเมือไทยพรุ่นี้แล้ว
“อบลไหมล่ะ”
มอนทริโอถามเมื่อเห็นเธอผ่าน่อประูโถเ้ามาใล้
แอนนั่ลสบาุลุรหน้าอย่าสุภาพ “แล้วหนูปิเสธไ้หรือะ”
“อย่านั้นสิ พรุ่นี้ลุะให้นไปรับที่หอพันะ”
มอนทริโอบอพร้อมรอยยิ้มอบใ
“ุลุรู้หรือะว่าหนูพัอยู่ที่ไหน”
เธอถามน้ำเสียิล ไม่าิว่าเาะามเธอไปเสียทุที่
“ารที่ลุอยู่ภายในห้อสี่เหลี่ยมสีาวเล็เท่ารูหนู
ไม่ไ้หมายวามว่าาลุะพิารไป้วยนะ”
เธอไม่รู้ว่านั่นเป็นำพูหว่านล้อม
เธออาื่อเินไปนมอไม่ออว่าเป็นแผนารเี้ยวพาอายสูวัย
เพราะอนนั้นเธอลับิว่าเป็นเพียิใอายราผู้อารี
เาหอบหิ้วเธอึ้นบนเรื่อบิน้ามมาอิาลี
พาเธอมายั าโ ไโล ิ วีโ้ ฤหาสน์หลัสีาวท่ามลาสีเียวามอธรรมาิและอาาศบริสุทธิ์
แม้ะบอเธออย่าัเนว่าเาะให้เวลาเธออ่านหนัสือ
แ่หลัาารนอนหลับเพื่อัอาารผิเวลาระหว่าแนาาับอิาลี ลับเป็นว่าเาพาเธอไปเที่ยวที่นั่นที่นี่บ่อยเสียนเธอเอลืมไปเลยว่าะมีสอบในเือนหน้า
ลาวันเาพาเธอเที่ยวามสวนสวยาม
ทะเลาม และแหล่สถาปัยรรมในรุโรม ลาืนพาเธอเที่ยวานเลี้ยรับรอในโรแรมหรูหรา
เธอเอมีุสวยามไว้สวมเปลี่ยนแทบทุวัน
ผิวสีน้ำผึ้เ้าับุสีแสูามเวลาเินลารถเฟอร์รารี่รุ่นใหม่สีแเป็นเาอายสูวัย
ไม่ไ้มีท่าทีว่าเาะล่วเินเธอแม้แ่รั้เียว
เาเพียเินมาส่เธอหน้าห้อพัแล้ว็หยุอยู่ที่รนั้น
นผ่านไปหนึ่สัปาห์
หนึ่สัปาห์ที่สวรร์อเธอไ้สิ้นสุลเมื่อปีศาร้ายเ้ามา อเล็านโร
าเทอเรส แมนัส เสียรถอบนานหน้าบ้านึวามวุ่นวายาเสียเป็นโหลำลัพูรัวนเธอแทบิว่ามีาร่อลาลประท้วึ้นหน้าบ้าน
ภาพอายร่าสู ใบหน้าแร่มเ้มเ้าับสันมูามและโหนแ้มสู
ีสีหน้าบึ้ึทำให้ร่าอเธอระุ รีบเปลี่ยนท่าทีเป็นเรียบร้อย และ้อมอไปยัร่าอผู้ำลัเินรเ้ามา
ไม่อาละสายาาาร้อมออเา วาอัน่าแสนน่าลัว
ำพูาปาอเาน่าะเป็นภาษาอิาเลียน
เธอฟัไม่ออ แ่สีหน้าอเาูไม่เป็นมิรเสียนเธอเอ็หวั่นว่าท่าทีอายผู้เหมือนเป็นเ้าอบ้านแห่นี้ำลั่อว่าเธอ้วยำหยาบาย
“เธอพูภาษาอัฤษไ้ใ่ไหม”
เธอะพริบา หัวเหมือนยัสับสน
เป็นปิิริยาอร่าายอันปรับัวับารใ้ภาษาไม่ทัน
เธออยู่ที่นี่มาหนึ่สัปาห์ พอเ้าใภาษาอิาเลียนำสอำเท่านั้น
“ะ ่ะ ันพูไ้”
“นายท่านะ
บริษัทที่เอเธนส์โทรมาสอบถามว่าะเ้าประุมวันอัารไ้หรือเปล่าะ” หิสาวในหมู่นที่เหมือนทาสรับใ้ถามเา้วยวามเร่รีบ
“ถอยไป!”
เสียำรามอเาทำให้เหล่าผู้ิามถอยหนีามัน
หลายนำลัุยโทรศัพท์ระหว่าเินออไป เป็นภาพใหม่ที่เธอไ้เยเห็น
“เธอเป็นเมียน้อยอพ่อันหรือ?”
“อเล็านโร!”
เสียำรามาเบื้อหลัึวามสนใอายหนุ่มลับไปยัมอนทริโอ
“ว่าไ?” ำถามนั้นูไร้เยื่อใยเ่นเียวับสายาอเาที่้อมอายผู้สูวัยว่า
“แอนเป็นแอเรา
ห้ามเสียมารยาทเป็นอันา”
ายนนั้นเินเ้าประันหน้ามอนทริโอ
ารับ้อวาอทัู้่ทำให้บรรยาาศึเรียในห้อร้อนนอึอั
“ผมะทำอย่าไร็ไ้ในบ้านหลันี้
และำว่าแอผมไม่รวมเมียน้อยอุ”
น้ำเสียเน้นำพูสุท้ายบ่บอว่าเายินี้อนรับเธอมาเพียใ
“ะ แ่ว่าันไม่-”
แอนพยายามอธิบาย
เาเินผ่านเธอ “ันไม่มีเวลาสนใเรื่ออื่นใ
มอนทริโอ ุรับรู้แล้วว่าผมหมายถึอะไร”
เาหันมาบอ่อนเินออประูแบบไม่หันมอ้ำสอ
ืนนั้นเธอไ้ยินเสียโ้เถียรุนแรอายสอน
รู้สึผิที่เป็นนวนวามัแย้อายทั้สอ
เสียรีร้ออสาวใ้ึวามสนใอเธอน้อรีบวิ่ลมาาห้อ
ลัวว่าอาเป็นารารรมเหลือเิน ายนนั้นไม่ใ่มาเฟียผู้ั้ใมาทำร้ายมอนทริโอใ่ไหม
เมื่อเ้าสู่เห้อทำานอันว้าวา
เธอ็พบมอนทริโอนอนสบอยู่บนพื้น
ในเวลานั้นเธอื่นระหนลัวว่าเาะเสียบนพื้นอันูไม่สบายัว
“เาเป็นอะไร!”
แอนร้อถามายรหน้า เาแ่ยืนมอร่าอายรา
“เธอสิ้อบอัน
เป็นหมอไม่ใ่หรือ”
“ันไม่มีเวลามา่อปา่อำับุนะ
โเฟีย นายท่านเป็นอะไร?”
โเฟียลับไม่สามารถให้ำอบเธอไ้
สาวใ้ไ้สิแพูแ่ภาษาอิาเลียนไปมาหลายรั้เหมือนำลัสวมน์
“มอนทริโอยัไม่าย
บอเธอสิ”
สายาเียวอแอนส่ไปหาอเล็านโร
เาแสสีหน้าเรียบนิ่นเธออยาว้าโมไฟ้าน้าฟาหัวเา เผื่อหัวใอวามเป็นมนุษย์อเาะลับมา
ำพูเป็นภาษาอิาเลียนสั่ให้สาวใ้ออไปเหมือนเป็นารู่ำราม
“เามีอาารอย่าไรบ้า่อนเป็นอย่านี้
แล้วามรถโรพยาบาลหรือยั”
“มอนทริโอับที่หน้าออนทรุัวล”
อเล็านโรเหมือนไ้สิ เาเริ่มบอเล่าเธอมาึ้น
“เาไ้บอว่าเ็บหน้าอไหม”
“ไม่ เาหมสิไป่อน”
าิริยาอเาเธอึไ้แ่ส่ายหน้า่อนะทุบบนหน้าอเพื่อลอปลุายผู้นอนนิ่หายใแผ่วเบาบนพื้น
เาเพียยับศีรษะและปัมือมายัแผ่นอเมื่อถูรุนแร
อย่าน้อย็บอว่าเายัอยู่
ไม่ไ้ใล้เียับวามายสันิ
วามสนใอเธอรีบรไปยัระเป๋าเสื้ออายสูวัย
เพราะุนั้นเธอเือนเาเสมอให้เอายาอมใ้ลิ้นเ็บไว้
“มอนทริโอ
ุ้ออมมัน” แอนบอระหว่าสอยาอมใ้ลิ้นให้ายที่ำลัไ้สิเล็น้อย “บอโรพยาบาลทีุ่ิ่อไว้ให้เรียมรวลื่นไฟฟ้าหัวใ
และเรียมแพทย์อายุรรรมโรหัวใรอเาไว้”
“อะไรนะ?” เสียำรามถามทำให้แอนรู้สึหลุ
“ุ่วยเ้าใอะไรที่ันพูให้เร็วเหมือนทีุ่เ้าใัวเลบนระานหุ้นไ้ไหม”
เสียเธอวัน้ำเสียุ่น “่อโทรศัพท์ให้ัน”
สีหน้าอเาบูบึ้
นเธอ้อะโนเือนเาอีรั้ให้่อโทรศัพท์ถึโรพยาบาล และูเหมือนว่าอเล็านโระไม่ินับารถูสั่
เธอบอให้เาพูามที่เธอบอทุประาศ ไม่เยิว่า้อออน้ำเสียุาว่าาิมา่อน
เสียรถไเรนเหมือนรารถแห่สวรร์ึ่วิ่เ้ามาอบนลานหน้าบ้าน
เ้าหน้าที่ทีม่วยีวิเ็นเปลลมาารถและรับ้อมูลาเธอเรื่อยาอมใ้ลิ้นและิลื่นไฟฟ้าหัวใทันทีที่ถึรถ
มือให่ึ้อแนอเธอไม่ให้ระโึ้นบนรถส่่อ
เาสั่เธอทันที “ให้โเฟียไปับมอนทริโอ”
“ปล่อยนะ”
แอนพยายาม่อ้าน แ่สายาุสั่เธอนแอน้อะั
“นั่นไม่ใ่ำอร้อ”
เาพูใส่หน้าเธอพร้อมึมายัรถสปอร์บีเอ็มรุ่นใหม่ราาไม่่ำว่าสิบล้านบาท
“เ้าไป”
“ถ้าันไปับมอนทริโอ
ันะ่วยไ้้วย่ะ”
“ที่นี่เธอไม่ใ่หมอ
ปล่อยให้พวเาัาร”
น้ำเสียเหมือนอนที่พูว่าไม่ใ่ำอร้อ
วามุ่นเือใ่อึ้น่อนะมลายหายไปเพราะรถที่เธอับมันไวอย่าับนัิ่ีนผีพุ่ทะยานหานร
มือทั้สอไ้แ่เาะอนโลหน้ารถ อยาบอให้เา้าล เพราะรถพยาบาลที่ามมาูท่าะไม่ทันรถอเาเสียมาว่า
มอนทริโอเ้าผ่าเส้นเลือหัวใในืนนั้น
เธอโล่ใที่ายผู้น่ารัโีพอะสวนเส้นเลือหัวใที่ีบถึสามเส้นไ้ทันเวลา
อาารอมอนทริโอไม่เยเป็นเ่นนี้ เานอนหายใรวยรินบนเียในห้อูแลผู้ป่วยหนั้านโรหัวใ
ลิ่นหอมอน้ำหอมผสมับลิ่นอผู้ายและไอร้อน
ส่มายัร่าอเธอเมื่อยามื่นทำให้แอนใ
เธอำลันอนอยู่บนเ้าอี้หน้าห้อผู้ป่วยหนั
บอยู่บนไหล่ออเล็านโรผู้ำลัหลับหายใสบ แนอเาโอบร่าอเธอให้พิร่าเาเพื่อทั้สอไม่เสียหลัร่วไปอบนพื้น
หัวใอเธอแล่นโลไม่เยเ้นเร็วเ่นนี้มา่อน
เพราะพบว่าพ่ออเล็านโรหล่อเหลือร้าย ริมฝีปาหนาไ้รูปเหมือนปีนับโรหน้าม
ิแล้วเธอ็ถึับร้อนทั้ทรว
เาลืมาึ้น ะพริบาสอสามรั้เมื่อรู้ว่าเธอำลั้อมอ
ูเหมือนเาะมีอาารปวระบอาหลัารทำานเมื่อเานวมันเบา ๆ สอสามรั้ “เธอ้อลับไปพัไ้แล้ว”
เาบอเสียแผ่วเบา
“อโทษ่ะ” แอนมอใบหน้าออเล็านโรูโล่ใ
“แ่ันไม่สามารถทิ้มอนทริโอไว้ไ้”
“ผมยืนยันเ่นนั้น”
“ันื่อ อัมพร พันวานิ
เรียันว่าแอนไ้่ะ”
“ผม อเล็านโร
าเทอเรส แมนัส เรียผมว่าอเล็์ แ่นี่ไม่ใ่เวลามาแนะนำัว
ผมหมายวามามนั้นริทีุ่วรลับบ้าน”
“ุะบัับให้ใรทำโน่นทำนี่ไม่ไ้นะะ”
แอนบอน้ำเสียำหนิ
“เมื่อผมสั่
ทุน้อทำาม” เสียเาัึ้นเมื่อพบว่าเธอไม่ลราวาศอ้วย
“รัษาวามสบ้วย่ะ” เสียนาพยาบาลุมาาเาน์เอร์่อนเธอะพาร่าให่เินมายืนวานทั้สอ
“ันว่าพวุทั้สอไปพัผ่อนเถอะ่ะ
ถ้ามีอาารเปลี่ยนแปลอย่าไริันะแ้ไปทาโทรศัพท์”
สีหน้าอนาพยาบาลผิวำเรียึเมื่อหันมอใบหน้าออเล็านโร
“ิันรู้ัุี
แุ่็วรรู้ว่าในห้อนี้ไม่ไ้มีแ่รอบรัวราาอย่าุรอบรัวเียว เิไ้แล้ว่ะ”
นาพยาบาลแ้เหมือนู่ว่ามีนไ้ผู้ทรอิทธิพลภายในห้อเริ่มไม่พอในทั้สอ
“อบุ่ะมิสลอรีน่า
ันะมาใหม่”
ว่าแล้ว็รีบล่าถอยเินามโถทาเิน
เธอไม่ไ้สัเว่าเาไ้เินามเธอมา้วย เมื่อเินพ้นออไปทาโถทาเินให่
มือให่ลับึระาเธอให้หยุ “นั่นเธอะไปไหน”
“ัน็ะลับ”
แอนบอเา้วยน้ำเสียสุภาพ วามึเรียอเธอไ้สิ้นสุลแล้ว
เ่นเียวันับอารม์ร้อนไ้เย็นล
ไม่มีวามำเป็นที่้ออารม์ร้ายใส่ายหน้าบูนนี้่อไป
“รถอยู่ทานั้น”
อเล็านโรยมือี้บอทา
“ันว่าะเ้าเมือ่อน
ุลับไปพั่อน็ไ้” เวลายามเ้าเ่นนี้เ้าเมือไป็ไม่มีอะไรทำ
แ่เธอ้อาร้ออ้าสั้อพอที่ะไม่้อทนนั่อยู่ิับอเล็านโรอีแม้แ่นาทีเียว
เพราะวามรู้สึแปลประหลาบาอย่าทำให้เธอไม่สบายใ
“ันพาเธอไปไ้”
เาบอ้วยสีหน้าริั
เธอหรือะอยาไปับุายผู้สูส่ “ันไปแท็ี่ไ้่ะ”
“เธอพูภาษาอิาเลียนไม่ไ้”
้อเท็รินั้นเป็น้อหัล้าอันไ้ผล
แ่เธอเอ็บอไม่ไ้ว่าะไปที่ไหนหาไปับเาเพื่อทำลาย้ออ้าแรที่เธอล่าว
“ิเสียว่าันเป็นแท็ี่อเธอเ้านี้สิ”
อเล็านโรับรถ้าล
ไม่มีารเ้าโ้อันน่าลัวนัวไถลไปออยู่บนประูรถเหมือนอนมาโรพยาบาล
เาับ้าลเมื่อพบฝูวัวและแะ อีทั้อเมื่อพบไฟแ
“เธอะไปที่ไหน”
ให้ายสิ เธอ็ไม่รู้ว่าะไปที่ไหน
แล้วนี่เ้าเมือแล้วใ่ไหม “ันอยาไปห้าสรรพสิน้าสัแห่”
“ที่นี่ไม่มีห้าสรรพสิน้า”
เาอบน้ำเสียเรียบ นแอนหน้าา
เธอ้อพลิเมให้เารู้ไม่ไ้ว่าเธอแ่หา้ออ้า “แล้วุไปื้ออที่ไหนบ้าะ”
“เธอ้อบอว่าะื้ออะไร”
ื้ออะไรีละ เออใ่สิ
ื้อผ้าอนามัยีว่า “ื้อผ้าอนามัย”
“ถ้าเธอะื้อแท็บเล็เธอ้อเ้าไปในโรม”
“ที่นี่ไม่มีผ้าอนามัยายหรือไ”
เธอมอ้วยสีหน้าสสัย สายาอเามอลับมาะพริบาสอสามรั้
เาเพิ่รู้ัวสินะ “ผม- ุว่าอะไรนะ”
“ใ่...ันบอว่าผ้าอนามัย
ผู้หิที่นี่ทุน้อึ้นเรื่อไปื้อที่โรมทุนไหม”
“อโทษที ผม-”
เาเินเหรอ แอนเห็นใบหน้าอเาแึ้นบนโหนแ้ม เธอเล่นแรไปหรือเปล่านะ เธอไม่ไ้พูให้เิารสับสนเลยนะ
เธอหมายวามรัว ผ้าอนามัย็ือผ้าอนามัย ะเป็นแท็บเล็ไ้อย่าไร
ริ้วย เธอันพูเหมือนะหมายวามอย่านั้น
“ันอยาไ้อที่ผู้หิำเป็น้อใ้ทุเือน ถ้าุะรุา”
และวามริเธอไม่ำเป็น้อใ้หรอเพราะมันเพิ่หมไปั้แ่่อนมายัอิาลีแล้ว
เธอมอใบหน้าอเาที่หันออนอัวรถ สสัยเาะเินเธอมาริ ๆ ิแล้วแอน็อมยิ้ม
ลาเมือนี้ให่โว่าสนามฟุบอล
บ้านเธอเรียที่แบบนี้ว่าห้าสรรพสิน้า บ้านเาเรียลา แอนเินวนอยู่ที่ร้านายผ้าอนามัย
มันเป็นภาษาอิาเลียน
พนัานายสาวสวย็มัวแ่้อมออเล็านโรผู้ยืนอยู่ภายนอร้าน้วยวามสูหฟุสามนิ้ว
ารุยโทรศัพท์เป็นภาษาอัฤษเปิเผยว่าเาำลัุยเรื่อธุริ
ันั้นพนัานนนั้น็ไม่สามารถ่วยเธอไ้
เพราะทั้ภาษาอเธอที่ันเป็นเ้าแม่ปาเร็วแบบาวนิวยอร์
อีทั้สำเนียเหมือนหุ่นยน์ นพนัานเริ่มมวิ้วับำถามอเธอว่าอันไหนือแบบันเปื้อนเวลานอน
ูเหมือนเสียอเธอะเหมือนารอวาม่วยเหลือ
อเล็านโรเินเ้ามามอใบหน้าหิสาวาวอิาเลี่ยน เาพูบาอย่าับเธอทั้สั้น
ทั้เร็ว และูวาอำนา
พนัานายนนั้นเหื่อแหันมามอเธอพร้อมรับฟัอีรั้
แอนพยายามพูถาม้ำอีรั้ให้้าล
แม่พนัานายพยัหน้าแล้วี้มาให้เธอว่าเป็นห่อสีมพูที่อยู่ในั้น ่อนะรีบเินลับเ้าหลัร้าน
หลบสายาออเล็านโรผู้มอ้อะุยโทรศัพท์
“ุพูอะไรับเธอะ”
ำถามอเธอทำลายวามเียบระหว่าารเินลับมายัรถบนลานอรถพิเศษ
“ไม่มีอะไร”
“ันอยาไ้ำพูแบบนั้นบ้า
เพื่อะทำให้พนัานสนใันมาึ้น”
ประูรถเปิออโยอเล็านโร เธอเลยไ้ล่าวอบุเา
็ไม่เยมีใรเปิประูรถให้เธอมา่อน น่ารัีนะที่มาเอในเมือนอ “ันอยารู้วามหมายริ”
“เธอไม่เ้าใหรอ”
“แ่็อยารู้นี่”
สายาวามอเธอ แล้วละสายาออไป “ันบอว่าถ้าเธอไม่รีบัาร
ันะโทรหาอีธาน”
“ใรืออีธาน”
“ผู้ัารร้าน”
เาบอเสียเรียบ
ายแล้ว เธอลืมไปว่าเธอำลัอยู่ับรอบรัวาเทอเรส
แมนัส ผู้รู้ัทุนแม้แ่นายรัมนรีอิาลี
“ผมรู้ัับเาั้แ่เรียนมา้วยัน”
“แล้วุไ้โทรหาเาไหม”
“ไม่” เาบอเธอ้วยเสียราวับำรามอย่านหมวามอทน
“ันีใทีุ่ทำอย่านั้น”
“เี๋ยวผมโทรหาหลัาส่เธอแล้ว”
โอ้...บทพ่อพระหายไปับา
แอนรีบหันไปบอเา้วยน้ำเสียเป็นห่ว “อย่าเลย่ะ-”
“ผมไม่รับำสั่ใร”
สายาอเาหันลับมามอเธอ แววาแฝ้วยวามุ่นเือ
เหมือนับที่เาทำับเธอใ่ไหม ถ้าทำให้เาผิใ
ทุอย่าในโลนี้อเธอ้อมลายล
เหมือนเาไ้อบำโลอใร็ามที่เป็นศัรูไว้ในำมือ
และสามารถบี้มันให้แหลเวลาใ็ไ้
“มิสอามพอน”
ลาเลสเรียเธอาวามิถึเรื่อเิมลับมายัสนามบิน
เธอำลันั่รอเรื่อบินเล็พารไปยัราเวลโล่ ารเินทาน่าเบื่อว่าประสบาร์รั้แรอเธอ
“่ะ ลาเลส
เรื่อบินมาแล้วเหรอะ”
“ยัรับ
ผมเห็นว่าุอา้อาราแฟสัถ้วย”
“ไม่เป็นไร่ะ
อนนี้ัน้อารนอนอย่ามาที่สุ”
“เรื่อบินำลัเิมน้ำมัน
ุท่านำับว่าใหุ้เรียมัวให้พร้อม่อนึ้นเรื่อรับ ุะไปเินู้าวอเรื่อใ้่อนไหมรับ
ถ้าถึราเวลโล่แล้ว ุท่านบอว่าอาไม่มีเวลาพอะพาุออมาื้ออไ้”
“่ะ” แอนรับำ
เธอไม่ไ้้อารอะไรหรอ แ่ารไ้ออห่าาลูสมุนออเล็านโรเป็นอีอย่าที่เธอ้อารเ่นัน
เินแว่เล่นอยู่ในสนามบินเย็นสบายพาให้เธอเพลิเพลินอย่าน่าแปล
แล้วสายาอเธอ็มอไปเห็นผู้หินสวยในุรอเท้าส้นสู
โเฟีย
เธอามในุสีำและริมฝีปาแำลัลาระเป๋าเินรไปยัทาออาสนามบิน
“โเฟีย” แอนร้อเรีย
ใบหน้าอหิสาวหันไปรอบ ๆ
“โเฟีย
ันอยู่ทานี้” สีหน้าอผู้หินนั้นีเผือเมื่อเห็นเธออยู่ที่ราวั้นผู้โยสาราออ
่อนะรีบเินรมาหาเธอพร้อมับวาเบิว้าอย่าไม่เื่อในสายาว่าสาวไทยำลัยืนอยู่รนั้น
“เอน่า เธอมาทำอะไร”
โเฟียอบเรียเธอว่าเอน่า นี่เป็นหนึ่ในสิบื่อที่เธอมีในเมือราเวลโล่
“ันมารวมานศพอมอนทริโอ”
สีหน้าใอโเฟียทำเธอแปลใ “ว่าไนะ”
“เธอไม่รู้หรือว่ามอนทริโอเสียแล้ว”
“ันรู้” หิสาวัริมฝีปา เหมือนพฤิรรมอนที่มีวามลับ แอนอาิไปเอ แ่็ไม่สบายใที่เห็นพฤิรรมนั้น
“ั้แ่ันออาบ้านนั้นมา็ไม่ไ้่าวอเาอี
เห็นแ่ในหนัสือพิมพ์เมื่อสอสามวัน่อนว่าเาเสียีวิ”
“อเล็านโรามให้ันไปานศพอมอนทริโอ
เธอำลัะไปเ่นันใ่ไหม” แอนถามเิวน
แ่ทำไมโเฟีย้อมอไปรอบัวเหมือนหวาระแว “อเล็านโรอยู่ที่นี่หรือ”
“ไม่ ลาเลสมารับัน”
โเฟียุมมือเธอ “แอน เธอไม่วรไปร่วมานเลย
เธอ็รู้ว่าสอพ่อลูนั้นทำอะไรไว้บ้า”
สีหน้าเป็นห่วทำให้แอนรู้สึสบายใ “เรื่อนั้นมัน็ใ่
แ่เรื่อมัน็ผ่านมาสอปีแล้ว ันไม่อยาิถือสาอะไร”
“อามพอน
เธอเป็นนีเินไป เินไปสำหรับาเทอเรสทั้สอ”
โเฟียโน้มัวลมาระิบที่้าหูเธอ “ถ้าันเป็นเธอ
ันะับั๋วเรื่อบินลับเมือไทยเมื่อเห็นลาเลส”
“เราไม่มีวามำเป็น้อหนีเาเสียหน่อย”
แอนบอน้ำเสียเิั้ำถาม
“แ่เธอวร
ัน้อไปแล้ว” ท่าทีร้อนรนอโเฟียแสอออย่าปิไม่มิ พร้อมับรีบเินหนีเธอราวับหนีไฟป่า แอนพยายามะเินามไปามแนวั้น แ่็้อหยุเพราะมีบาอย่าึเธอลับ
“ุอามพอน”
มืออลาเลสึเธอลับไปมอใบหน้าอลาเลสผู้ำลัมวิ้ว
เธอไม่อามอประเมินสายาใ้แว่นันแอเาไ้ว่าำลัิอะไร “เราประาศามัวุหลายรั้ ุำลัะไปไหน”
“ันพบโเฟีย เลยมาุยับเธอ”
แอนบอ แล้วทำไมเธอรู้สึเหมือนัวเอำลัโนุ
“ผมว่าุ้อไปแล้ว อนนี้เรื่อบินำลัรออยู่
ไ้อรบแล้วใ่ไหมรับ”
“่ะ”
มืออลาเลสันให้เธอออเินใ่ไหม เธอรู้สึแปลใับท่าทีอลาเลส เหมือนเร่ให้เธอเินไปามโถเส้นทาสู่เรื่อบิน
สายาอเธอมอเรื่อบินเมื่อ้าวเ้าไปภายใน
ูเหมือนว่าเป็นเรื่อบินเ็ส่วนัวมาว่าเป็นเรื่อบินโยสารรั้ที่เธอึ้นเมื่อรั้แร
“เราะไปร่วมับใรไหมะ”
“มีแุ่รับ” แอนะพริบา
ไม่เื่อว่าเธอะออเินทาเพียนเียวบนเรื่อบินว้าวา ูเหมือนอเล็านโระใ้่ายเป็นอย่ามาเพื่อให้เธอไปถึราเวลโล่
เป็นที่น่าประทับในแอนเอไม่ล้าอร้อให้ลูน้ออเา่วยเหลือมาไปว่านี้อีแล้ว
ความคิดเห็น