คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3
“สัปาห์หน้าเอัน”
ำพูสุท้ายออเล็านโร เาทิ้เธอไว้ที่นี่ริอย่าว่า
ร่าแร่เินออาห้อสัพัเธอ็ไ้ยินเสียเฮลิอปเอร์บินออไปาบ้าน
เธอะให้เาไป่อนแล้ว่อยไป เาอาเพียแู่่
แ่ารุ้ยหาพาสปอร์อเธอบนหัวเียลับไม่พบ เาทำามทีู่่ไว้ริ้วย
บ้านเียบและโล่ เธอไม่ิว่าทุอย่าในบ้านะถูนออไปในวันเียว
เหลือเพียบ้านว่าเปล่าและห้อรัวึ่มีแ่วัถุเ่านไม่น่าเป็นอุปร์ยัีพไ้
แ่เธอ็น่าีใที่อย่าน้อยเธอ็มีอ่วยเหลือัวเอรบถ้วนและห้อนอน
สิ่สำัือไม่มีอาหารอยู่ภายในู้เย็น
มีแ่อเน่านเธอ้ออาเียนามทุรั้เมื่อนอเหล่านั้นไปลถัยะ
อาารปวท้อบอเธอถึสิ่ไม่พึประส์ ให้าย เธอำลัะมีประำเือน แ่ลับไม่มีอ่วยเหลือัวเอไ้สัอย่า
ัารเินวนอยู่ในัวบ้านสอสามรั้เพื่อหาผ้าสะอา
วามรู้สึไม่สบายัวทำให้เธอ้อรีบเินไปยัห้อน้ำ มือบสวิ์ไฟสอสามรั้ สสัยว่าทำไมไฟห้อน้ำยัไม่สว่า
ายแล้ว...เาัไฟในบ้าน้วยหรือ
อาารปวท้อทำให้เธอยับัวเ้าภายในห้อน้ำเพื่อัาริส่วนัว
โีที่เาไม่ไ้ัน้ำไป้วย อาารไม่สบายใทำให้เธอื่นระหน
็อเล็านโรเยบอไว้ว่าเาะให้เธอายทั้เป็น เส้นทาาที่นี่ไปยัราเวลโล่นั้นห่าไล
เธอไม่้อออสำรว็รู้ว่าเธอไม่สามารถเอาัวรอาฤหาสน์ห่าไลวามเรินี้ และไม่มีน่วยเหลือหาเาไม่มายืนอยู่หน้าฤหาสน์เอ
อาาศเริ่มร้อนเพราะเรื่อทำวามเย็นหยุทำาน
ไม่มีทาอื่นในอาารอยู่แบบนี้นว่าอเล็านโระสบายใ
หน้า่าในห้อถูเปิออ เธอเินไปามโถทาเินอันเริ่มมืมิ
ำไ้ว่าโเฟียเยพาเธอไปยัที่เ็บเทียนรั้หนึ่
เทียนออยู่ในลิ้นัภายในห้อรัว
เธอเปิว้าเอาเทียนแท่ให่ึ่น่าะไ้มาในเทศาลวันอบุพระเ้า
โเฟียบอว่าเธอ้อเหมาเทียนอเ็หลายนเวลาไปลา และอเหล่านั้นลับไ้มา่วยีวิเธอวันนี้
แสเทียนุอยู่ภายในห้อึ่อาาศเริ่มเย็นล
ร่าอเธอเริ่มสั่นเทา ึผ้าห่มึ้นมาห่อร่า
วามิลับไปยัวันที่อเล็านโรประามเธอหลัาที่เาูบเธอบนรถ
มอนทริโอลับมาถึบ้านในวันนั้น
สายาอายสูวัยแสวามแปลใเมื่อเห็นเธอเินมาพร้อมอเล็านโร
“ุหายีแล้ว”
แอนอมอนทริโอ
เายันั่อยู่บนรถเ็นนป่วย
“ไม่เห็นบอเลยว่าุะลับวันนี้”
มีระแสวามึเรียระหว่าพ่อลูสอน
แอนเอ็ไม่ล้าออปาถาม
“ันะว่าะเอร์ไพรส์เธอ
เอร์ไพรส์!” เสียหัวเราะอมอนทริโอทำให้เธอหัวเราะ
เพราะเธอเอประทับใับวามสามารถในารูแลเบื้อ้นอัวเอ นทำให้เารอพอะทันเวลาสวนเส้นเลือหัวใ
“วันนีุ้มา้าไปนิเียว
อเล็านโรพาันไปิน้าวเย็นในเมือมาแล้ว”
“ริเหรอ” ายหนุ่มโน้มัวมาระิบับเธอ
“เาไม่เยวนใรไปิน้าวมา่อน เธอเป็นนแรเลยนะ”
“เหรอะ”
สายาเธอำลั้อมอไปยัใบหน้าบูบึ้อลูาย
วร้อมีารยิ้ม
ารแสวามีใใ่ไหม แ่รอบรัวนี้มีวามึเรียบาอย่าระหว่าพ่อับลูายหรือเปล่านะ
“ถ้าอย่านั้น ันอนุาให้เธอไปพัีว่า
ไ้เวลาอ่านหนัสือแล้วสิ”
“ใ่่ะ”
เธอหอมแ้มอมอนทริโอามธรรมเนียมแล้วอัวลับห้อพั
ปล่อยให้พ่อลูไ้เลียร์วามับ้อใบ้าอาีึ้นมา
พรุ่นี้หวัว่าเธอะเห็นทั้อเล็านโรและมอนทริโอยิ้มไ้
เวลาห้าทุ่ม เสียเาะประูัทำให้เธอเยหน้าึ้นาหนัสืออายุรศาสร์แฮริสันเล่มสอเรื่อโรไวาย
ใบหน้ามอไปยัประูึ่แะเป็นัหวะแสวามร้อนใ
“ใระ”
เธอถามเพื่อวามปลอภัยอย่าที่อเล็านโรเยเือนเธอว่ามัมีโรเินามโถทาเินเวลาลาืน
เาบอเรื่อนี้ระหว่าิน้าวเที่ยเมื่อสอสามวัน่อน
“เอน่า ันเอ โเฟีย่ะ”
โเฟียเรียเธอว่าเอน่า มาาำว่าาเม่ รวมับื่ออเธอ
“โเฟีย มีอะไรหรือ”
“เอ่อ...ุท่านมีอาารไม่่อยี”
“เป็นอย่าไร เี๋ยวันเอาุลุม่อน”
“ุท่านเ็บหน้าออีรั้่ะ
ันเลยมาามุ หวัว่าเอน่าะพอ่วยอะไรไ้บ้า”
โเฟียแ้เป็นภาษาอัฤษไม่่อยันัระหว่าแอนเินไปหยิบเอาุลุมมาใส่
“พาันไปห้อเา”
“ะ ่ะ เอน่า”
โเฟียเินนำเธอไปยัห้อนอนมอนทริโอ
เสียโวยวายันำมา่อน เธอมวิ้วเมื่อเินเ้าไปภายในห้ออมอนทริโอ
ายสูวัยูเหมือนมีอาารเพ้อ
“มอนทริโอเป็นอะไรหรือะ”
“เธอเอ แอน ่วยันที”
“มีอะไรหรือะ”
“ันำลัะถู่า
พวเาะผ่าเอาหัวใันออไป”
“ุแ่ฝันร้าย
ฝันร้ายเท่านั้นเอะ” แอนับมือมอนทริโอระหว่าปลอบายผู้ำลัอยู่ในอาารหวาผวาหลัารผ่าัสวนเส้นเลือหัวใ
ามริเาไม่ไ้ผ่าเปิอเสีย้วย้ำ
อาเป็นภาพในฝันที่ทำให้เาเื่อเป็นเรื่อเป็นราวไ้นานี้
มอนทริโอหลับไปในเวลา่อมา
แอนอยู่นายสูวัยหลับสบบนเีย เธอวามือเาลเบาเพื่อไม่ให้เารู้ัวื่นึ้นมาระหว่าเธอำลัออาห้อ
ารที่นเห็นว่าเธอออาห้ออมอนทริโอในยามเ้าและอยู่ในุเ่นนี้็ไม่เหมาะสมสำหรับเาและเธอเอ
ริมฝีปาอเธอยัสั่นไหวับรสูบออเล็านโร
เมื่อเินลับไปยัฝั่ที่พัามลำพั แสไฟสลัวทำให้เธอเอ็หวั่น
สายามอลไปยัทา้านอ
ภาพอแผ่นหลั้อแสไฟวูบผ่านไปเหมือนมีใรำลัวิ่อยู่รอบสระน้ำ
เธอเพ่มอลไปเห็นเพียใบหน้า้าน้าอายผู้ที่เธอเอแน่ใว่าืออเล็านโร
เาบ้าออำลัายนาวิ่อนเย็นเลยหรือ
เธอส่ายหน้าับพฤิรรมอันแปลประหลาอนในบ้าน
่อนะเินลับห้อพัโยเร็ว้วยวามเพลีย
ยามเ้าแอนเินลมาเวลาเ็โมเ้าึ่เป็นเวลาเิมหลัาที่วิ่และอาบน้ำให้ร่าายสื่น
อเล็านโรนั่อยู่บนหัวโ๊ะเียบ ๆ ไม่หันมอเธอเหมือนเมื่อวาน
โรธหรือ ารที่เธอทัทายมอนทริโอ
พ่ออเาเอ ทำให้เาโรธหรือ?
“อรุสวัสิ์่ะ อเล็-”
ร่าให่ไม่ทันื่มน้ำ เาโยนผ้าเ็ปาลบนสำรับอาหารแล้วเินออไป
ไม่แม้ะอบารทัทายอเธอ
อามีบาอย่าผิพลา
รถเ็นพามอนทริโอลมายัโ๊ะอาหาร ใบหน้าอายผู้นั้นลับยิ้มย่อนเธอเอรู้สึอยาให้สอพ่อลูแบ่อารม์ให้ันบ้า
โลนี้อาสใสึ้นในทันที
“อรุสวัสิ์่ะมอนทริโอ”
“อรุสวัสิ์ที่รั”
เาไม่เยเรียเธอเ่นนั้น
อาเป็นมุอายผู้สูวัย แอนยิ้มอบพร้อมยัไหล่รับมุอเา
“วันนี้เราะไปไหนันี”
“เอาเป็นว่าันอ่านหนัสือระหว่าทีุ่ำลัูฟุบอลีไหม”
“เป็นวามิที่ไม่เลว”
บนโฟาให่ แอน้อแปลใเมื่อมอนทริโอนอนเอาศีรษะลหนุนบน้นาเธอ
“เป็นไรหรือ”
ำถามนั้นมาพร้อมาร้อมอ “ถ้าหนูไม่สบายใ ันไปนั่รอื่นไ้นะที่รั”
“ไม่เป็นไร่ะ”
เธอบอพร้อมอ่านบนสรุปเล่มสีแเล็ึ่เป็นเหล่าัวย่อทั้หลายอัน่วยให้เธอผ่านารสอบในอีหนึ่เือน้าหน้า
“หนูน่าะย้ายมาที่นี่นะ”
ำถามอมอนทริโอถามึ้นเมื่อเธอวาหนัสือลพัสายา
“แ่หนูไม่มีทาพูภาษาอิาเลียนไ้หรอ่ะ”
“นเราฝึไ้
ันเยไ้ยินมาาเพื่อนที่เป็นหมอ
เาบอว่านเรา่าาสัว์รที่นเราสามารถฝึไ้ ริไหมล่ะที่ันพู”
“็ริ่ะ
แ่มัน้อใ้เวลานานพอวรว่าันะสามารถพูภาษาอิาเลียนเพื่อูแลนไ้ที่นี่”
“หนูไม่ำเป็น้อูแลใร
อยู่ที่แลัน็พอที่รั”
มอนทริโอหอมหลัมืออเธอฟอให่
เสียัเหมือนบาอย่าระแทเ้าใส่อบประูาานบ้าน้านนอ สายาทั้สอู่มอไปยัผู้เ้ามาััหวะนทั้สอ
สีหน้าอเล็านโรแ็ร้าว
เธอไม่อาอ่านสายาภายใ้แว่นันแสีำอายผู้ยืนเท้าเอว ใ้ไหล่พิอบประูึ่เปิว้า
“ว่าไอเล็านโร”
มอนทริโอถามเา้วยน้ำเสียุ่นเหมือนนไม่พอใเ่นันับพฤิรรมอลูาย
“อโทษที
ผมแ่เินพลา”
ร่าแร่เิน้ามผ่านไปอย่าไม่ใส่ใ
“ไอ้ลูายนเียวอันมันนิสัยเสีย
ที่รัอย่าไ้ใส่ใ”
“ไม่เป็นไร่ะ แ่บ้านนี้เป็นบ้านอเาหรือะ”
“ามเอสารสิทธิ์็ว่าอย่านั้น
เพราะมันเป็นบ้านที่ันมอบให้แม่อเล็านโร”
“เหรอะ”
วามไม่สบายใแล่นเ้ามา
หรือว่าเาไม่พอใที่มีผู้หิอื่น้าวเ้ามาภายในบ้านแห่นี้
“ันเอ็เริ่มรู้สึไม่สบายใ
พรุ่นี้ันะพาเธอไปยับ้านที่เอเธนส์ีไหม”
“็ี่ะ
ถ้าวามึเรียอเาะลลบ้า”
“ถ้าเ่นนั้นเรา็วรัระเป๋า”
“แ่ารเินทายัไม่เหมาะสำหรับุเลยนะ”
เธอรีบเือน
เธออยาเห็นอเล็านโรทุวันมาว่า เพราะมันทำให้เธอเือร้อนใมาเสียว่าเือร้อนาย
อีอย่าารเินทาอาทำให้ร่าอมอนทริโอึเรียนอาารเส้นเลือหัวใีบำเริบ
“ันรู้สึไม่สบายัว”
เธอบอเพราะรู้สึว่าอาารปวประำทุเือนำลัประท้ว
“ที่รั
หน้าหนูีมาเลย”
“อไปห้อน้ำสัรู่”
ว่าแล้ว็รีบอยเท้าึ้นห้อพัโย่วน
รอยสีแบนระโปรสีเทาไม่เป็นลัษะอุลสรีที่ีสำหรับารัารเรื่อเพาะ เพราะมอนทริโอนอนบนัอเธอทำให้เิวามเรในไม่สามารถะรีบออมาัารั้แ่มีอาารมวนท้อเป็นสัาเือน
ัารเปลี่ยนเสื้อผ้าและแ่ัวเสียใหม่
เธอึุเรสสีเียวอ่อนออมาสวม ายระโปรสั้นไป แ่ถ้าอยู่แ่ในบ้าน็ไม่ไู้น่าเลียอย่าที่ิ
เธอเินผ่านสาวใ้สอนผู้ำลัพูุยพร้อมเสียหัวเราะ
เธอทั้สอเียบทันทีแล้วเินผ่านเหมือนับว่าเธอเป็นนายอบ้าน
วามสสัยอแอนหมลเมื่อเห็นหน้าออเล็านโร
เายืนัผลแอปเปิลสีแที่หัวมุมบันไ สายามอมา้อหน้าอเธอทันทีเมื่อเธอเ้ามาสู่บริเวอานบันไ
“เรียมพร้อมเ็มที่เลยสินะ
รอบนี้าแ่ไม่ปล่อยเธอหรอ”
“อะไรนะะ”
“เปล่า”
สีหน้าอเล็านโรเยา มอใบหน้าอเธอ้วยวามหยิ่ผยอ
“เธอเห็นแล้วว่าใรระเป๋าหนาที่สุสินะ
ันะบอให้ว่าาเ่านั่นมีแ่เปลือ”
“ส่วนุน่ะมีเนื้อใ่ไหมะ”
“็ใ่สิ”
เธอรู้แล้ว
เาำลัหาว่าารแ่ัวนี้ำลัเหมือนารสร้าสะพานล่อพ่ออเาหรือ
“อโทษ่ะ ถึเาะมีแ่เปลือ
แ่ัน็ไม่ไ้ะหลอลวอะไรเา ุอย่าเ้าใันผิ”
“อย่าเ้าใเธอผิเหรอ
ไม่ ันมอออมาลอ”
“แล้วุเห็นันเป็นนเ่นไรล่ะ”
“นาร่าน โสเภี
นาบำเรอ”
วามรู้สึเหมือนโนับมัมือมัเท้าแล้วโยนลถ่วในน้ำทำให้ร่าเหมือนำลัาใ
ไม่ิว่าอเล็านโระหยาบายไ้นานี้
“อโทษ่ะ
ันอาะฟัผิไป”
“ันหมายวามอย่านั้นทุประาร”
“ันเห็นเธอาทุารานิ้ว
ทันทีที่เธอเห็นว่าันเท่าทันแผนอเธอ
เธอ็ัันออาารเป็นัวเลือแล้วหนีลับไปบอมอนทริโอ
ันะบอเธอไว้เลยว่าันะปล่อยให้เาายถ้ารู้ว่าเอาเินมาปรนเปรอเธอ”
“ุพูใหม่สิ”
“นัน!” ที่แปลว่า ‘ไม่’
“อโทษ่ะ ันอัว”
“ันยัไม่บเรื่อ”
“ไม่่ะ
ุพูทุอย่าที่ิออมาแล้วและันเ้าใ ถึอย่าไรุ็ไม่มีทารับฟัเรื่ออัน
เพราะุิว่ามันเป็นารแ้ัว”
“พูมาสิ”
“ันะไม่พูอะไรที่เป็นารูถูัวเอ
ุะิว่าันเป็นอะไร็เรื่ออุ วามริ็ือวามริ”
มือให่ว้าบน้อมืออเธอึระาเ้าหาอ้อมอออเล็านโร
ริมฝีปานั้นบลมาเร่าร้อน เรียร้อให้าย เธออาลายเป็นศพที่เาทำเ่นนี้
เพราะเธอ้อาใายในวันพรุ่นี้ถ้าารสุมพิ
เพราะเรือนร่าอเธออบสนอ้วยเพียแ่รสูบรัวน
ทรวอเบ่บวมรู้สึแน่นอ อีทั้ลมหายใาห้วเพราะารสัมผัสอเาบนแผ่นหลั
“ิ พูสิ
บอว่าเธอ้อารัน”
“ไม่่ะ”
น้ำเสียแผ่วเบาอเธอลอผ่านริมฝีปา
“พูสิ ิ แปลว่า ใ่”
ปาอเายั่วยวนเมื่อูบลมาบนานีพรบน้นอ
“ิ”
เธอพูามอย่าลืมัว
ร่าออเล็านโรถอยห่าทันที
สีหน้าอายหนุ่มบูบึ้และมีแววโทสะอยู่ในวา
“แล้วอย่าล้ามาโหันอีว่าเธอไม่เป็นนาร่าน
ันไม่มีทาลัวไปมั่วับเธอเป็นอันา”
เาแ่้อารหลัานหรือ พระเ้า
เาแะ้อเธอเพียเพื่อ้อารให้มันเป็นำประามเธอใ่ไหม
แสว่าหนึ่สัปาห์ที่ผ่านมาเาเอ็ไม่ไ้เ้าใเลยว่าเธอเอเป็นอย่าไร
เายัมอว่าเธอเป็นผู้หินัุทอาพ่ออเา
“ะไปไหน”
“ปล่อยัน่ะ”
เธอไม่ิว่าะร้อำราม
อารม์อเธอำลัอ่อนไหว
ยิ่เป็น่วนี้อเือนอารม์อเธอยิ่อ่อนไหวมาว่าทุรั้
มืออเาปล่อยเธอเสียที
ร่าน้อยรีบเินลับห้อนเหมือนำลัวิ่หนีายัษ์ใร้าย ไม่ิว่าายนนี้ะมีพฤิรรมร้ามับหน้าานปวใ
เพราะลอเวลาทั้เ็วันเธอไ้แอบอบอเล็านโร
และวามรู้สึเมื่อวานนี้เมื่อเาูบเธอไม่ไ้เป็นารหลอลวใรทั้นั้น เพราะเธอื่นเร้าับเพียารสัมผัสอเา
“เอน่า!”
เสียโเฟียัอยู่ที่ปลายเีย
สีหน้าอสาวใ้แสวามเห็นใ
หยาน้ำาแอนำลัไหลรินลเ็มใบหน้า
แย่หน่อยที่ันมีนรู้เห็น สาวใ้นนั้นรีบเ้ามาโอบอเธอ้วยวามเห็นใ
“าเม่อามพอน
ถ้าไม่สบายใอยู่ที่นี่็บอิันไ้นะะ”
“ัน”
“ุท่านทั้สอนไม่พาาเม่ไปส่หรอ่ะ
าประสบาร์อิันเอ”
โเฟียรีบบอเธอ
เพราะอยาให้เธอออาบ้านแห่นั้นหรือ
“เอาเป็นว่าเมื่อไรทีุ่้อารออาที่นี่ให้รีบบอันนะะ”
“อบใ้ะโเฟีย”
“ยินีเสมอ่ะ
แล้วอย่าลืมนะะ เรายัมีอาหาร่ำอยู่” ริมฝีปาอโเฟียยิ้มให้ำลัใ
แอนเ็หาา้วยหลัมือพยัหน้าอบรับ
ล่อสีรีมวาอยู่้าัว
เธอเพิ่รู้สึัวว่ามีอวาอยู่บนเียและแน่ใว่าอนออไปาห้อเธอไม่เห็นมัน
“อบุสำหรับืนพิเศษ”
เธออ่าน้อวามบนระาษสีมพู วามสสัยทำให้เธอเปิออูอภายใน
ุรารีสีแ
สีอมันสวยเป็นมันและูมีอำนา เธอึุรารียาวสีแึ้นมาทาบับลำัว มันสวยนเธอเอยิ้มไ้
แ่อีใหนึ่บอเธอว่าเธอำลัทำัวเหมือนอย่าที่อเล็านโรประาม
อีใหนึ่บอเธอว่าเป็นารูถูน้ำใอมอนทริโอ เธอำลัทำอะไรอยู่นี่?
แ่สุท้ายเธอ็ยุรยารออาห้อ้วยุรารีสีแ
บอัวเอว่าเธอไม่สามารถปิเสธวามเมาอมอนทริโอไ้
ายสูวัยพาเธอนั่ินอาหารเย็นนอฤหาสน์
โ๊ะอาหารัอยู่ในศาลาึ่มี้นอุ่นึ้นพันและออพวผลสีแห้อยัวราวโมไฟระย้าแสนสวย
ุสูทสีน้ำเินเ้มบนร่าอมอนทริโอทำให้เธอัวแ็
ถ้าเป็นอย่าที่อเล็านโรว่า แสว่าทุอย่าัเพื่อให้ายผู้นี้ไ้ีบเธอ
เาึเ้าอี้ให้เธอนั่ล
ารรับประทานอาหารเ็มไป้วยวามเียบ เพราะเธอเอไม่รู้ะเริ่มพูเรื่ออะไร
มันมีแ่ำถามมามายิอยู่บนปลายลิ้น
และมอนทริโอเอ็เียบเพราะสัมผัสไ้ถึสิ่ที่เธอำลัิอยู่
เธอำลัประหม่า อีทั้ภาวนาว่านี่ไม่ใ่ารอแ่าน เพราะเธออาทำให้หัวใอายนนี้หลั่เลือ
หอยนารมเป็นเมนูสุท้ายหลัอหวาน
สายาอเธอมอเ้าหอยเปลือแบนนอนอยู่บนานสีาว ูเหมือนว่ามอนทริโอะมีเอร์ไพรส์ให้เธอริอย่าว่า
แหวนเพรน้ำามส่อประายอยู่ภายในเปลือหอย
แทนที่ะเป็นเนื้อหอยสีเหลืออ่อน
สีหน้าอแอนีเผือับวามลัวที่เธอำลัินนาาร
“มิสอามพอน”
เสียอมอนทริโอบอเธอให้หันหน้าไปสนใเาผู้ำลัุเ่าอยู่่อหน้า
“ุะแ่านับผมไ้ไหม”
“ะ แ่-”
หมำพู นหนทา และำลัลายเป็นศพ
วามรู้สึอเธอาาที่แห่นี้
เพราะำประามออเล็านโรมันไ้เป็นริอย่าที่เาพูไว้
“ไ้ไหมรับ”
เสียอมอนทริโอเหมือนยืยาวออเป็นล้านปี
แม่เธอเยบอว่าเวลาแห่วามทุ์มัะ้าเสมอและเธอ็ไ้เห็นแล้วว่ามันเป็นัพู
“แ่ว่า”
“อบผม็พอว่า ไ้
หรือ ไม่ไ้”
สีหน้าผิหวั หัวใาเลือ
และวามาย ูเหมือนว่าำอบอเธอะมีผลรรมามมาเสมอ เห็นแ่พระเ้า เธอไม่อยาเป็นาร่ามอนทริโอในเวลานี้เลย
“ไ้่ะ”
นั่นึเป็นำอบที่เธออบออไป
บูาัวเอให้มอนทริโอ
เหมือนบูาแะเพื่อไถ่ีวิอมอนทริโอให้เาอยู่่อไ้อีหลายปี ารหมั้นไม่ไ้หมายถึะแ่วันพรุ่นี้เลยใ่ไหม
“ผมสัาว่าผมะูแลุและรับผิอบทุอย่าที่ไ้ทำลไป”
รอยยิ้มอมอนทริโอทำให้เธอ้อียิ้มาามมารยาท
“เราวรเริ่มวาแผนแ่านโยเร็ว
เพราะผม็ัทนรอที่ะปั๊มลูอเราออมาไม่ไหว”
“ันว่ามันะ่วนไป”
“แ่เปรียบเปรย้ะที่รั”
วามโล่ใอเธอส่ลมหายใออาอ
เพราะเธอไม่ไ้ิว่าะร่วมเียับมอนทริโอ ไม่มีวันไหนที่เธอะิเ่นนั้น
ริมฝีปาูบแะบนริมฝีปาเธอ
แ่ร่าเธอมันลับเียบ ไม่มีอาารื่นเร้า
ไม่มีอาารร้อนวูบวาบเหมือนับอนที่อเล็านโรูบเธอ
เหมือนปล่อยใหู้บสัมผัสนั้นแะผ่านไปเ่นเียวับใบหน้าอมอนทริโอที่เลื่อนลับไปนั่ยิ้มริ่มอยู่้านร้ามเ่นเิม
วามรู้สึอเธอ็ไม่ไ้่าาเิม ไม่่าาวันแรที่พบมอนทริโอในแนาา
แ้วที่เ้าำลัอยู่บนมือส่ายไปมาอมอนทริโอ
เาำลัพู้อไม่หยุเี่ยวับอนาระหว่าเธอับเา บ้านที่เอเธนส์และเรื่อบินส่วนัวอเา
รวมถึโรแรมที่เป็นแหล่ารเินอันเป็นวามลับ่ออเล็านโร เาไม่ไ้สิ้นเนื้อประาัวเมื่อแม่ออเล็านโราย
เาเพียแ่เสียสมบัิส่วนหนึ่ นั่นเป็นสิ่ที่แอนไ้รับรู้
ส่วนหนึ่อหัวใเธอบอว่ามันผิ
เพราะเธอไม่วรทำให้เาเ้าใว่าเธอรัเาเท่าับที่เารัเธอ
แ่เธอะพูอย่าไรเพื่อไม่ให้ายนนี้เ็บปว
ฝ่ามือยื่นอยู่รหน้าระหว่าที่เธอำลัิ
แอนฟัำพูอมอนทริโอไม่เ้าใแม้ว่าเาะพูเป็นภาษาอัฤษ
หลายอย่าำลัรเ้ามานเธอเอ็ุน
“ไปรับ”
“ไปไหนะ”
เสียเอื่อยถามมอนทริโอ เธอไม่ิว่าะไ้ไปที่ไหน่อ
อาาศยามเย็นยิ่ทำให้ทุอย่าแย่ลับอาารัวสั่นึ่ทำให้เาโอบอเธอแน่นในวแน
เส้นทาลับมายัห้อูยาวนาน
มอนทริโอยัโอบอเธอระหว่าเินทา แอนพยายามยับัวบอให้เาปล่อยเามึน้วยระับแอลอฮอล์นไม่รู้ารระทำนั้น
ประูห้ออเธอเปิออ้วยมือมอนทริโอ
เาเินพาเธอมายัเีย
“ันะรับผิอบทุอย่า”
เสียระิบแพร่าบน้นอเมื่อเาุมพิเธอแผ่วเบา
“แ่มอนทริโอะ”
“เธอเป็นู่หมั้นแล้ว และเราเป็นอันและัน
อย่าอายไปเลย”
“ไม่่ะ...มอนทริโอ”
ไม่ิว่าแรเธอะมาพอผลัร่าอายัวหนาออไปห่าเป็น่วแน
ใบหน้ามอนทริโอแสวามไม่พอใและแววาหื่นระหาย
ไม่เหมือนมอนทริโอนเิม
“ไ้โปร่ะ
ันเป็นนไทย นบธรรมเนียมันถือเรื่อนี้มา”
“แ่เธอเป็นอัน”
“ันไม่ไ้เป็นอใร่ะ
ไ้โปรเ้าใเรื่อนี้”
“ันไม่มีทา-”
“เราะไมุ่ยเรื่อนี้
ันออยู่นเียว ไ้โปร”
แน้า้ายผายไปยัทาออ
เธอไล่เ้าอบ้านออาห้อ้วยอารม์ุ่นเือ
ไม่ว่าอย่าไรเธอ็ยอมเามานานี้ มอนทริโอ็้อยอมเธอเ่นัน
เท้าให่ระทืบส่เสียประท้วเหมือนเ็ที่ถูัใ
แอนถอนลมหายใ เธอเหมือนไ้ลายปัหาไปไ้เพียเสี้ยวเียว
มอนทริโอ้อเรียร้อใหม่ และเธอ้อบอเหุผลเา่อน
ประูเปิว้า เามืวาทาอยูู่น่าลัว
เ่นรัศมีอโทสะาร่าออเล็านโร เามอเธอาุ่นเียว
“เผยธาุแท้ออมาสัทีสินะ”
“ว่าไนะ” แอนร้อประท้ว
เธอเหนื่อยเพลียับเรื่ออพ่อลูสอนนี้ ให้าย เธออยาหายัวไปารนี้ไ้สัห้วนาที
“เธอมัน็เพียแ่อีัว
เล่นัวโ่ราา อย่าิว่าะไ้มานั”
“อโทษ่ะ ันไม่ไ้ทำอย่าทีุ่หวัไว้
ถ้าันทำ พวุะไม่เหลือิัวแม้แ่แเียว”
“ปลามน้ำายเมื่อไรันถึะให้เินเธอ”
“ถ้าเ่นนั้นพวุ็ออไปให้พ้นหน้าันไ้แล้ว”
ไปแล้ว อเล็านโรปิประูระแทเสียั
มันลโทสะอเาลไ้ แ่วามเสียใอเธอลับไม่อาลล
นี้เธอเป็นอะไร น้ำาไหลรินลบนแ้ม
เธอไร้นมาปป้อและนที่ิว่าสามารถ่วยเหลือเธอไ้็ิว่าเธอเป็นผู้หิแพศยา
เธอไปทำอะไรผิ ารที่เธอให้มอนทริโอนอนหนุนบนัเป็นารเสียมารยาทใ่ไหม?
เสียไม้ัมาาประูเปิแ้มออ
“ไปให้พ้นไ!”
“ันเอ่ะ...โเฟีย”
ใบหน้าื่นอหิสาวเมื่อไ้ยินเสียอแอนัำราม
ทำให้แอนยิ่รู้สึผิที่ทำับโเฟียเ่นนั้น
“ใเย็น่ะ”
สาวใ้วิ่เ้ามาโอบอเธอไว้แน่น
แอนร้อไห้ออมาทันทีเพราะสิ่ที่เ็บเอาไว้ไม่อาะถ่วบนทำนบหาาไ้อีแล้ว
“ันะไป”
ริมฝีปาอโเฟียยิ้ม
เธอำภาพอโเฟียไ้ว่าเธอยิ้มในวันนั้น และเป็นัวั้ัวีหลัในารพาเธอออาาโ
ไโล ิ วีโ้ยาม่ำืน
แสเทียนเริ่มเลือนรา
วามรู้สึเหมือนเธอไ้ลับมาอยู่่อาเหุาร์ในวันนั้น
วันที่ประำเือนเธอมาวันแร และมันะำเนิน่อไปโยไร้ึ่มอนทริโอและอเล็านโร
มีเพียเธอในบ้านว่าเปล่าแห่นี้ และวามทนทุ์าำประามออเล็านโร
เธอพยายามิและไม่เ้าใว่าทำไมเา้อทำเ่นนี้
อาเป็นเพราะเาโรธเลียเธอมาพอ แ่มัน็ไม่มีเหุผล อเล็านโรรวยล้นฟ้า
มี้าทาสรับใ้ร่วมแสน บริวารเินามัวอีนับสิบ ไม่มีเหุผลที่เา้อมาเร่รีบอะไรับเินแ่
แสนเหรีย
น้ำาปริ่มบนหาา
รู้สึน้อยใับารระทำออเล็านโร อย่าน้อยอาาศ็ไม่ไ้ร้อนนไม่สบายัว
เธอทบทวนวามิอีรั้
มันเป็นวามผิอเธอหรือ ามริเรื่อนี้อามีส่วนเี่ยว้อับโเฟีย
แม่บ้านสาวสวยนนั้น
โเฟียเร่รีบให้เธอออาบ้าน
แล้วยัลาเธอไปถึหน้าธนาารแห่หนึ่ในสนามบินเพื่อให้เ็นหนัสือให้เธอ
โเฟียอ้าว่าอย่าไรนะ
เธออ้าว่าเป็นแ่้ำประันให้เธอสำหรับารทำหนัสือออาเมือ
เธอ้อารลับฝรั่เศส
วามเรใทำให้เธอเ็นไปโยไม่ไ้ใส่ใ
ภาษาอิาเลียนสมัยนั้นเป็นเหมือนภาษา่าาวสำหรับเธอ แ่อนนี้แอนอ่านออแล้ว
เธอลุึ้นว้าเิเทียนเินลามโถทาเิน
ทาเินมืมิน่าลัวไม่ไ้เป็นอุปสรรอเธอในเวลานี้
เพราะผีสาัวไหนล้าโผล่มาเธอ็ล้าะหวีร้อไล่พวมันให้ลับลหลุม โยเพาะผีาระูระูลาเทอเรส
เธอะหวีร้อให้ไม่ไ้ผุไม่ไ้เิอีลอาิ
เท้า้าวลบนพื้นไม้ส่ัววิ่เร็วไปยัห้อทำาน
หมายบับนั้นไม่ไ้อยู่ในห้อเธอ แสว่ามีเพียห้อทำานอเาเท่านั้น
ประูไม่ไ้ล็อ แสเทียนส่อผ่านเ้าไปภายในห้อให้เห็นโ๊ะไม้เ่าส่ลิ่นอับอยู่ภายใน
อีทั้ภายในห้อไม่มี้าวอสวยามเหมือนเิมที่มันเยอยู่
ระาษสามสี่แผ่นวาอยู่บนโ๊ะไม้สีน้ำาล
แอนเินเ้าไปใล้ ประเมินแล้วว่าอเล็านโรไ้าาร์ถูว่าเธอะ้อมาามหาเอสารภายในห้อนี้
สายาวาลบนระาษแผ่นแร
แผ่นที่อเล็านโรเยให้เธออ่าน
รายละเอียพูถึารถอนเิน
เธอไม่เยมีบัีธนาารในเอเธนส์ ะว่าไปเธอไม่เยไปแม้แ่รั้เียว
ื่อบัี มอนทริโอ าเทอเรส แมนัส
เธอะไปสามารถถอนเินออาบัีนั้นไ้อย่าไร สายาอ่านรายละเอียอื่นไม่ออ เธอพอเาไ้ว่านั่นเป็นเลออะไรบาอย่าถูพิมพ์สลัไว้ภายในระาษัลอ
หมายเลเ็ สั่่ายามยอเินหนึ่แสนเหรียอลลาร์สหรั
ให้แ่ใรล่ะ?
ื่อเธอ!
พระเ้า่วย
ื่อเธออยู่หลัา้อวามึ่เหนือวามสามารถอเธอในารแปลวาม
แ่มัน้อหมายวามว่าถอนเิน
ูเหมือนว่าเป็นารถอนเิน เธอวาสายามออีรั้
เหมือนำว่าถอนเินริอย่าที่า
เธอเ็นถอนเินหนึ่แสนออาบัีอมอนทริโอ
ธนาารที่ไหนะอนุา่ายอย่านี้ โเฟียไปบออย่าไรัน
ระาษแผ่นแรหลุมือลบนโ๊ะ
มือว้าแผ่นที่สอึ้นมาอ่าน
เป็นภาษาอัฤษ
อเล็านโรไม่ไ้ใร้ายพอที่ะให้เธอ้อเ็นโยไม่รู้ว่าไ้ทำอะไรลไป
สายาวาบนเนื้อวามอสัาร่า้วยบริษัทหมายั้นหนึ่อลอนอน
เนื้อหาเี่ยวับบ้านสอหลัึ่ิอยู่ในธนาารประเทศไทยอเธอ
ยอำระและยอาย่อาระยะเวลาสอปีที่ผ่านมาเป็นเินร่วมสามล้านบาทาส่วนำไรหลัาราย
เา้อารเอาบ้านทั้สอหลัอเธอายทอลา
แอนใบหน้าีเผือับสิ่ที่รับรู้ พระเ้า่วย เาใำมานาที่ล้าให้เธอไร้บ้านเลยหรือ
สิบอให้ัวเอใเย็น
เธอะไม่มีทาเ็นเอสารโ่เ่านี้เป็นอันา วาแสบร้อนะพริบาสามสี่รั้บอัวเอว่าเธอไม่มีทายอมแพ้เา
มือวาเอสารเหล่านั้นลบนโ๊ะ
พิาราับสภาพอัวเอ เธอ้ออยู่นานประมาสัปาห์ใ่ไหม ถ้าเธออยู่ไ้เินนั้นเา็้อใเย็นลและยอมพูุยับเธอเหมือนเธอเป็นนหนึ่นที่มีสิทธิ์ในารเรียร้อเ่นเียวับเา
อีอย่าเธอ้อเลี้ยล่อมให้เาเื่อว่าเธอไม่ไ้เป็นนเอาเินไป
แ่้อเป็นโเฟีย เา้อรู้แน่ว่าโเฟียอยู่ที่ไหนและถ้าเธอไ้ถามโเฟียโยร หิสาวนนั้น้อยอมอบเธอแน่
หนึ่สัปาห์มันะยาแ่ไหนัน
เธอเยออ่ายทูลระหม่อมหิรั้หนึ่ มันลุยป่าฝ่ามาว่านี้เธอ็ลุยมาแล้ว นับภาษาอะไรับารอยู่ในฤหาสน์หลัามะทำให้เธอยอมแพ้เาไ้่ายอย่าที่อเล็านโริ
ความคิดเห็น