คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ปฐมบทที่ 6 กำหนดวันอภิเษก
ปมบทที่ 6 ำหนวันอภิเษ
าร์ลุมมือเลเน่ระหว่าสั่เฟอว่า
“เ้าเฝ้าาล์เอพรอว็อ์ แล้วหารือวันอภิเษอเราับเ้าหิ”
รอแม่ทัพเฟอเร็ไปทั้ร่า าหนึ่ถึับถอยรึ่้าว
เสียระแอมในอาาร์ลพร้อมสายาุเป็นารเือนเฟอว่าำลัทำัวเสียมารยาทแ่เ้าหิแสนสวย
เฟอวามอใบหน้าเ้าหิเลเน่ ใ้เวลาับผิรู่หนึ่่อนะลสายาลมอพื้น “เิเ้าหิ” ใบหน้าแร่บฟันแน่นเมื่อ้อ้มศีรษะให้แ่เ้าหิ
เ็สาวหันไปส่ยิ้มหวานแล้วำนับลา ่อนะรีบเินามารระแทเท้ารัวเร็วมานถึบวนม้า
เฟอผายมือเิเลเน่ึ้นเทียบบนรถม้า ่อนะพูาไร้หาเสีย “เิ”
“อบุท่านเฟร็” เ้าหิหันไป้อวาเบิโพลอเฟอ
“เมื่อรู่พระอ์เรีย้าว่าอะไร” ายหนุ่มมวิ้ว ส่น้ำเสียเรี้ยวรา
“เฟร็ ือื่ออท่าน” เ้าหิยิ้มบนมุมปา “ไม่ใ่หรือ เฟเอริ ลูเอรี่ แห่บาวาเรีย”
ายำยำสะุ้ “พระอ์ิะู่้าหรือ”
“เราไม่ไู้่” เลเน่้มลำนับพร้อมส่ยิ้มามไปให้าร์ล “าล์แห่ฟรอเรู้หรือไม่ว่าท่านเป็นนอบาวาเรีย”
“้าไม่ใ่นอบาวาเรีย” เฟอเสียเสีย แ่เลเน่ลับึ้นรถม้าไป่อน
“เรา้อารลับวั” เ้าหิเิใบหน้าสวยึ้น “ท่านเฟอโปรอำนวย”
มือหยาบำแน่น แ่แล้วเฟอ็้อถอยัวลับไปยัม้าศึ เาทำไ้เพียระแทระทั้นลมหายใระหว่าัม้านำบวนลับเบอร์ันี
เส้นทาาทุ่อีสอลู้ามทาน้ำธรรมาิมายั่าย้นแม่น้ำอเบอร์ันี ธสีน้ำเินราสามปีทอลิบ้วยสามมาบโบสะบัเป็นทิวแถว เสียเป่าแรัยาวปลุสิับอารม์โรธเรี้ยวอเฟอนหมสิ้น
แรไม้ยาวเป่าประสานเสีย้อัวานไปทั่วหุบเา สัาศึแห่ฟรัเียลาทำเฟอเร็ไปทั้ัว
“บวนเส็เ้าหิเลเน่ ัเสแห่เบอร์ันี” ทหารประาศแ้ป้อมศึ “และทหารอฟรอเ”
เสียแรไม้เรียัหวะอีรั้ เฟอพยายามแปลวามหมายอเสียที่ำลัส่ระหว่าเาแ่ละลู ะที่วาม็มอรอบายเพื่อหาสัาอันราย
เมื่อประู่ายเปิว้าให้ผ่านเ้าไปไ้ เา็ัม้าศึเินย่อเ้าไปอย่าระแวระวั มือุม้ามาบบนเอวแน่นนื้นไป้วยเหื่อ วามอ้อหลัรถม้าอเ้าหิ เม็เหื่อผุึ้นทั้ใบหน้า
บวนรถม้าเลื่อนไปอย่าเื่อ้าพาให้หัวใอเฟอแทบาเลือับวามื่นระหนทุฝี้าว
เาผ่อนลมหายใออมาเฮือให่เมื่ออทหารฟรอเสามารถผ่านแนว่ายอเบอร์ันีไ้
ยอปราสาทหินอ่อนทาทิศใ้ใล้ับำแพวันำทัพให่อฟรอเนั้นพาให้ล้ามเนื้อบนร่าเพรียวผ่อนลาย
แ่เมื่อย่าเ้าใล้เเมือ เฟอ็้อเร็ัวอีรั้ เพราะประูเมือเบอร์ันีรหน้านำวามทรำอมหอผ่านใบหน้าเา อีทั้เสียู่ร้อและ ร่ำไห้เสียเสียวามายยัิอยู่ในโสประสาท
ทันทีที่ลอีสนั่นหนึ่รั้ เฟอ็ถึับสะุ้ื่นใ มือหยาบว้า้ามาบำแน่นนปวมือ วาวาไปโยรอบ
เสียมโหรีััวานลอเสียลอและารเ้นระบำอาวเมือ ทำให้นายทหารผ่อนไหล่ทั้สอลและปล่อยลมหายใออมาอีรั้ให่ หาเาเป็นนี้ื่นไร้สิ็ัาบึ้นฟาฟันันนเสียเรื่อไปแล้ว
“เทพอวยัยแ่เบอร์ันี...” ผู้น่าโปรยอไม้สีสไปลอทา
“อย่าโปรยใส่ัวท่านราทู” ทหารอเมือผู้เินนำหน้าเาหลาย้าวร้อเือน “อย่าโปรยอใส่ัวท่าน!”
“ท่านราทู่าส่าามยิ่นั” เหล่าเ็สาวมอเฟอ้วยวาสใส
เสียปี่แรเป่าันำัหวะรื่นเริพาผู้นยิ้มยินีปรีาเ้นรำอยู่ลาลานเมือ เมื่อบารแสเ็สาวผู้หนึ่็เินมาหาเฟอพร้อมส่่อพวหรีิ่มะอึ้นเหนือหัว “แ่ท่านทูเ้า่ะ”
เฟอรับอวัาเ็สาว แล้ว็้อหันไปยับวนทหารเราะเินที่เินเป็นัหวะพร้อมเพรียรมายัเา
เหล่าทหารเบอร์ันีำ้ามหอ แล้วยแนแะอพร้อมันทั้สิบน
“อทหารมหาเล็รัษาพระอ์” ายผู้อยู่้านหน้าสุอแถวล่าวเสีย้อ “อัเิท่านทูและเ้าหิเลเน่แห่เบอร์ันีลับพระราวั”
เสียแร้านยาวเป่าัเป็นัหวะ ผู้นทั้เมือยืนเรียแถว้มำนับอย่าพร้อมเพรียเพื่อส่เฟอและเ้าหิไปยัพระราวั
นแนอทหาราศึแห่ฟรอเพลันลุั้ เาไม่เยเห็นารระทำอผู้นที่ร่วมใร่วมายันราวับทหารที่ไ้รับารฝึฝนมา่อน
เสียร้อเพลประสานเอื่อยยาวในบทเพลอสวรร์แห่ไบเนธิริผสมับแรไม้ยาวยัิอยู่ในหูแม้เ้าใล้ป้อมปราสาทแล้ว
“พวเาไม่หยุร้อเพลเหรอ” เฟอหันไปถามเ้าหิผู้เินอยู่้าัว
เลเน่ยิ้มมุมปา แ่ไม่หันมาสบาอบ “พวเาำลัวิวอน่อสวรร์”
“สวรร์?” เฟอหัวเราะในลำอ “หมายถึวิวอน่อพวท่านเหรอ”
เ็สาวหัวเราะแผ่วเบา “สวรร์อพวเานั้นบริสุทธิ์” เ้าหิเอียใบหน้ามามอเาทาหาา “สวรร์อท่านล่ะ บริสุทธิ์มาหรือไม่”
ายหนุ่มหัวเราะ “ท่านำลัหลอให้พวเาเื่อว่าารร้อเพลทำให้พวเาไ้พบสวรร์” ่อนะสบถเสียแผ่ว “แ่สวรร์นั้นอยู่เพียแ่ปลายมืออเรา”
“ท่านไม่เื่อหรือว่าสวรร์มีริ” เลเน่หันใบหน้าลับ
“สวรร์!” เฟอสบถอีรั้ “โลใบนี้มีเพียนและศพ” วาเรียวยาวมอเหยียมาทาเ้าหิ “มีเพียศพเท่านั้นที่ิเรื่อสวรร์”
สิ้นำพูทั้สอ็เินทามาถึอบประูท้อพระโรพอี
เลเน่หันมามอเาเ็มัว “มีเพียนไร้่าเท่านั้นที่ิถึสวรร์อนเป็นศพ”
เฟอุในลำอ ทันในั้น ประูท้อพระโร็เปิว้าัวาารสวนอบ
เหล่าุนนาใบหน้านิ่่าหันมามอเฟอพร้อมัน แล้วล่าวทัทาย้วยเสียแ็ไม่เป็นมิร
“ยินี้อนรับ ท่านรอแม่ทัพเฟอ”
อทหารมหาเล็เินเรียไปหยุอยู่หน้าบัลลั์ไม้สีน้ำาล “โปรอยู่ในวามสบ” ่อนะประาศ้อโถหินอ่อน “แสวามเารพ ีเนเวีย ราินีแห่พรอว็อ์ ัเสแห่ลอร์เรน ราสุลแห่เบอร์ันี”
เหล่าุนนาหันไปมอบัลลั์แล้วยแนวาแะอพร้อม้มหน้าเล็น้อย
เฟอมอ้ายมอวา้วยท่าทีเอะะ เาทำวามเารพามเหล่าุนนาแ่ไม่้มศีรษะ วาสีเ้มเห็นสรีในุสีาวมุสุสว่ารับับผิวาว
บรรยาาศโยไป้วยลิ่นหอมอุหลาบ
ศีรษะพระนาปลุม้วยผ้าทอำส่รัศมีเส้นแสราววะวัน
รอแม่ทัพแห่ฟรอเสบาับทหารมหาเล็ เาหรี่าเือนว่าาอะไรบาอย่าไป แ่นายอลับีหน้าเรียบนิ่ไม่สนใท่าทีอเา
“ยินี้อนรับ ท่านรอแม่ทัพแห่ฟรอเ” สุรเสียนุ่มึวามสนใาเฟอ
ุนทหารละสายาลับมายัผู้เป็นให่ “เารพอ์ราินี” เฟอ้มหน้าลเล็น้อย “ท่านาล์ให้้ามาหารือับาล์แห่พรอว็อ์”
“ท่านนำ่าวีมาถึราสำนัแห่เบอร์ันี” ท่าทีละมุนละไมอนาทำให้เฟอเอะะ แล้วท่าทีอันแ็ร้าววาล้าม็หายไป
“เียร์” เฟอไม่เยล่าวำนี้เลย
วาเ้มมอลุ่มอุหลาบสีโอล์โรสอมมพูที่เลื้อยพันรอบเสาหินอ่อน บาอออสีแสหลาหลายพันธุ์
เฟอส่ายหน้ามออีรั้ เมื่อรู่ำไ้ว่าในท้อพระโรมีเพียแ่บัลลั์ไม้เ่าแ่ เสาหินอ่อน และเหล่าุนนาหน้าบูอมน้ำลายเน่าเท่านั้น แ่อนนี้เาลับ้อะพริบาใหม่ เมื่อมีแสเปล่าร่าอีเนเวียราวสุริยะปลุีวิในห้อมื
“ท่านรอแม่ทัพ” เสียหวานเรียเาหลายรั้
เฟอรีบส่ายศีรษะ “ออภัยเียร์” ่อนะ้มลแสวามเารพแล้วายาไปทาวามือ
เ้าหิเลเน่ถวายำนับแ่มารา่อนเินไปยืน้าบัลลั์ สอสรีามแผ่รัศมีุมบุรุษทั้ท้อพระโร
“ทูลอ์ราินี ท่านาร์ลส่ระหม่อมมาเพื่อหารือวันอภิเษสมรส” เฟอแทบลืนเสียุลอ
“อภิเษหรือ” เหล่าุนนา่าหันหน้ามอันไปมา
“อ์ราินี เรื่อนี้้อหารือ่อน” ุนนาผู้หนึ่รีบทัท้ว
อย่าว่าแ่เหล่าุนนาเลย แม้แ่ัวเฟอนสนิทยัไม่อยาเื่อหูเ่นัน
ีเนเวียหันไปหาบุรสาว้วยท่าทีรุ่นิอยู่รู่หนึ่ ่อนะหันลับมามอเฟอ “ามวันีืนสว่า ท่านาล์ะรออีสามวันไ้หรือไม่” พระราินีไม่สนำทัท้วอเหล่าุนนา พระนาำลัวาแผนารสมรสหลัืนเือนมื
“หาเป็น่วสามวัน้าหน้านั้น็เห็นวร” ุนนาเสียแ็เห็น้วยบนวามไม่เห็น้วยับ่วเวลาที่เหมาะในารเ้าห้อหอ
เฟอหรี่ามอเหล่าุนนาลิ้นสอแรหน้า บานยิ้ม บ้าหรี่าอบ เาึเหยียปาแล้วหันหลบไปหาอ์ราินี
“้าะนำวามไปแ้แรน์ยุแห่ฟรอเ” เฟอล่าว่มเหล่าุนนา ท่าทีแื่นนั้นทำเาหัวเราะในอ
“ำหนพิธีอภิเษอีสามวัน ทุ่ธีโอเนล” ีเนเวียหันมาหาุนนาผู้ให่ “ท่านาลิ้าเห็นสมวรว่าอย่าไร”
“ทุ่ธีโอเนลนั้นสมวรแล้ว” าลิ้าเสียสั่น เาทำาลอยรุ่นิรู่หนึ่่อนะล่าว่อ “ปราสาทเลีสัเหมาะสำหรับรับรอาล์แห่ฟรัเีย”
ำพูอาลิ้าทำเอาเฟอำหมัแน่น เาอยา่อยปาาแ่ให้เลือบ สำหรับำล่าวูหมิ่นนั่น
“เ่นนั้นแล้ว ท่านรอแม่ทัพโปรแ้ท่านาร์ลว่าเรายปราสาทเลีสัสำหรับเรียมาน” ราินีหันมาหาเฟอ “สำหรับัวแทนาไบเนธิริ ท่านาล์แห่ฟรัเีย้อเป็นผู้ัหา”
“้าะนำวามไปแ้แรน์ยุแห่ฟรอเ” เฟอเน้นื่อใสุ่นนาในวั “สำหรับเสบียอาหาร ฟรอเะเป็นผู้รับรอเรื่อนี้นเสร็พิธี”
“้าเห็นสมวร” พระราินียมือวาึ้นแสสี่นิ้วเป็นสัาแบบษัริย์หมายวามว่าสิ้นสุารเราแล้ว
เฟอ้มลเารพแล้วรีบถอยัวาท้อพระโร ายหนุ่มเินผ่านโถหินอ่อนออมายัระเบียมืรึ้ม ูแ่าาภายในท้อพระโรอย่าผิา
เมื่อเาหันัวลับไปบานประูไม้็ปิลเสียแล้ว
ารเินทาลับ้อวึ้นไปทาเหนือ้ามสะพานลับฝั่ฟรอเ
ารเินทาใ้เวลานานนเ้ายามวอาทิย์ลับฟ้า ุนทหาริื่นทุย่า้าวที่ม้าศึเร่ฝีเท้าาเนินอีสอลูลับมายั่าย
เพราะำแพวันทำให้ารเินทานั้นยาลำบามาึ้น แ่เมื่อเห็นธฟรอเ็พาให้หัวในายทหารทุนผ่อนลาย
แ่ภายใน่ายทหารลับุลมุนวุ่นวาย เฟอะัเมื่อเห็นทหารผู้ำลัื่มเหล้าอุ่นเินัหน้าม้าศึ
ภาพวามแ่าอทหารเบอร์ันีและฟรอเทำเอารอแม่ทัพรู้สึุในลำอ ่อนะัม้าผ่านวามโลาหลนั้น
เมื่อเ้าสู่ระโม่ายบัาาร เฟอ็รีบเ้าไปหานายอน
“นาำหนวันอภิเษในอีสามวัน” รอแม่ทัพรีบประาศลาที่ประุม
วาอาร์ลพลันเป็นประาย “ี! ีอย่ายิ่!”
ความคิดเห็น