คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ปรี๊ด ๆ ๆ
เสียนหวีเป่าเือนว่าำลัมีนละเมิิา
แ่เมธาหาไ้ใส่ใ เพราะอนนี้ใบหน้าแร่อยู่ห่าาเธอไม่ถึนิ้ว สั่นประสาทสัมผัสเมธาไปทั้ัว
็วาสีทอเ้มำลัมอเธอ รามแ็บนไ้ยินเสียั
“ไหวไหม” เสันระแทเสียผ่านลำอพร้อมมวิ้วนหัวิ้วึ้นสัน
ลมหายใหอบถี่อเาเป่าผ่านลำอเมธา ระุประสาทผิวอเธอนนลุู่ไปทั้าย
แถมอนนี้เสันไม่ไ้สวมเสื้อสัิ้น เหื่อับเป็นเม็ึ้นเ็มแผ่นอว้านูเปียไปทั้ผิวายสีทอแ
ยัไม่รวมลิ่นเหม็นุนบุรุษเพศอีนะ ายแล้ว! ทำไมเมธารู้สึหอมหวนรัวนใึ้นมาไ้
มือแร่ับบน้นาเมธา ล้ามเนื้อถึับระุ ไม่ใ่เพราะวามเ็บปวเลย
็มัน! มัน! ็อประสาทพานวิ่พล่านไปทั้ร่าายอเมธาเลย
“โ้ เาเล่น่อไม่ไ้แล้ว” เสันร้อเสียห้าว
“พาเาออไป” โ้ี้นิ้วสั่ให้เสันพาเธอไป้าสนาม
ล้ามแนเป็นมัสวย็โอบึร่าเมธาประอึ้นยืน
าใริเลยนะะ เมธาเลียารสัมผัสผิวหนัเหนียวเหื่อเป็นที่สุ แถมเหม็นแบบนี้ ะเป็นลม
แ่ไม่รู้ทำไมรอบนี้อยาเลือลิ้ไปับผิวเหนอะเหนียวและสูลิ่นายหนุ่มนนี้ให้ฟินถึสวรร์
ารอันแนบอเพื่อ่วยประอส่เมธามานั่ล้าสนามทำให้ผิวิไ้สัมผัสปุ่มแ็บนแผอว้า
โอ๊ย...! ะเป็นลม แถมไ้ลูบสัมผัสไรนบนหน้าอและ้นแนแบบแนบเนื้อ
หน้าเมธาร้อนผ่าว หายใหายอิัไปหม
“ไหวไหม” เสียถามทำไมหวานหูีั
ไม่ไหวแล้ว ถุน้ำร่ำะแแล้ว
ใบหน้าเสันอยู่ห่าเมธาไปแ่นิเียว พุู่บเลยไ้ไหม?
เมธารีบสูหายใรับเอาลมหายใอเา สัมผัสลิ่นหอมอ่อน
ลิ่นเหม็นิวเหมือนลิ่นบุหรี่หรือลิ่นัา มันเป็นลิ่นที่อธิบายไม่ถู
ลิ่นเหม็นเปรี้ยวไหม แบบลิ่นายเา? อบเลย ไม่ใ่้ะ!
เหมือนลิ่นไม้ไหม้ อะไรพวนี้
“ไหวไหม เ็พิเศษ” รอบนี้เป็นเสียห้าวุแล้ว
โอ้! เธอำลัเสียมารยาทเหรอ เมธาถอนสายาาาร้อมอใบหน้าเสัน
“โอเ ันไม่เป็นไร” เมธาเสียแพร่า
สายาุละไปาใบหน้าเมธา เามอลับไปยัโ้ผู้ยืนอยู่ฟาร้ามอสนามบาสเบอล
“เมท! นายลัวเสันนัวแ็ไปหมแล้ว” ีแลนร้อแว นำพาเพื่อนทุนหัวเราะั
ไม่ไ้เรียว่าลัว้ะ าีแลน! เาเรียว่า อะไรีล่ะ... ฮืม... เรียไม่ถูเหมือนัน... อะไร?
“ันเล่นแทนเอ” เสันประาศั
“เสัน! นาย้อเ็บัวสำหรับารแ่ไม่ใ่เหรอ” โ้ร้อสวน
“แ่สิบนาทีเอ โ้” เสันบอพร้อมวิ่ลับไปบมือทัทายลูทีม
สีหน้าทุนไม่เหมือนเิม ทุนำลัเียบ และฟัเสันพูอะไรบาอย่า
มิเลพยัหน้า หนุ่มผิวสีเ้าใแผนารและเห็น้วย
เปิเม เป็นารบุเร็วอเสันไป้านหน้า โอ้! อย่าับเทพบุรายเียว
สามนเ้าบล็อเสันทันในทีมสำรอถอยร่นไปออยู่ในฝั่เียวันนหม
ัหวะนั้นเมธาเห็นเสันยมือึ้นูสอนิ้วแล้วส่ลูบาสลับไปหาเอเธอร์ เป็นัหวะให้เาวิ่้ามมายัฝั่้าย
ไม่ไ้มาเพื่อรับลู แ่ฝ่ายร้ามิว่าเาะมารับลู่วยีแลน ่า็รูันเ้ามาบล็อเสันถึสี่น ทีมสำรอำลัยืนำแหน่เรียันเป็นเส้นระหว่าเสันับเอเธอร์
ลูบอลเปลี่ยนทิศไปหามิเลทันที ในัหวะเียวันับที่มืออเสันโบในอาาศ
สอแ้ม ับพลันในห้าวินาที!
เี๋ยวนะ! อนที่เล่นับเมธาอย่าับว่าทั้ทีมเป็นลูเี๊ยบ
แ่พอเสันลสนามแล้วอย่าับเห็นมือโปรำลัโเ็
สอนิ้วแสในมือเสัน สอนระแทร่าผ่านอหลั ทำให้ารส่บอลเสียหลั บอลหลุไปอยู่ในมือเสัน
สนามว่าโล่ เสันไม่ส่บอลไปให้มิเล เาวิ่รไป ำมือึ้นระับอ พุ่พรวเ้าเหัวะโหล
ไม่ใ่เสันนเียว มิเลทำทีแย่บอล ระโระแทร่า ผลัแนวุ้มันหลัเสียหลัาเสัน
ูม! สอแ้ม! ในสิบวินาที
สอหนุ่มบมือันัลั่น
แน่ในะว่านี่ือบาสเบอล อย่าับสนามรบ! มันไม่ใ่ารวิ่เ้าส่บอลอย่าเียวแล้ว
ทั้ศอ ทั้เ่า พุ่ระแท แนปาหน้าหาย
เมบลที่ หสิบเ้า ่อ ศูนย์ ในสิบนาที!
เี๋ยวนะเมธา... เธอผิเปล่า? เล่นไปแ่วอเอร์เียวเอนะ!
ไม่้ะ เยเล่นเมลิิบอลไหม ลิห้าัวิบอลาเทพเ้าลิไม่ไ้ เยเห็นไหมะ
ในเวลาเพียนาทีเียว แ้มพุ่ถึสิบแ้ม็มี โอ๊ย! นี่มันระับเอ็นบีเอแล้ว
ะให้มาแ่ับนพวนี้ นาเมธา็เป็นไ้แ่ี้เล็บลิเท่านั้นแหละ
เม้อบลแ่วอเอร์เียว เพราะอนนี้โ้เอทริำลัเินระแทเท้าเ้าโรยิมมาแล้ว
“แลสเอร์! นายเอาวอเอร์แบมาเสี่ยไ้ไ” โ้เอทริำรามใส่เพื่อน
“เอาน่าเพื่อน เ็มัน็แ่เล่นันสิบนาที” โ้แลสเอร์รีบอบ
“วันนี้นายาร์ิโอเินเวลาแล้วเสัน อีสิบนาทีเอันที่สโมสร” โ้เอทริำรามใส่เสัน
“ผมอสามสิบนาที” เสันอบสวนเสียห้าว ไม่ลัวโ้
ใ่แล้ว่ะ! แถมพ่อเสันยมือึ้นบอโ้ว่า เา้อารสามสิบนาที
แล้ววาสีทออเสัน็วัมอมายัเมธา
มอมาทำไม! ไม่ใ่แ่มอ้วย เาำลัเินมา
แล้วย่อัวล ลิ่นัวอบอวลระาิเมธาอีรั้
ใบหน้าเธอถึับแเิน เมื่อเสันับลบน้นา
“ไม่น่าหั” เสียห้าวแ้ั “ลอเิน”
เยโนสะิไหม เมธาลุึ้นามำสั่ ไม่รู้สึปวเลย ลอยับ้าวาวา็ปลออาารปวอันใ แ่พอยา้ายเท่านั้นแหละ โอ้...แม่เ้า! เ็บแล่นถึปลายเท้าเสียหลัไป้านหน้าทันที
เสันโอบร่าเมธาไว้ทัน หน้าเธอึุลบนแผ่นอายหนุ่ม ผิวนุ่มรับสัมผัสไรน สั่นประสาทเสียวนร่าร้อนผ่าว
“ผมะพาเมทไปโรพยาบาล” เสันประาศ
ความคิดเห็น