คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปฐมบทที่ 2 คาร์ล ชาล์เดอฟรองเซ
ปมบทที่ 2 าร์ล าล์เอฟรอเ
แสไฟถูุทั่ว่ายทหารฟรอเ
ุนศึวบม้าผ่านแนวทหารรัษาาร์ประู่าย้วยฝีเท้าเร็วรี่ร้อนใ ่อนะึบัเหียนุมม้าะัหยุ ุหมาย
นายทหารไถลัวลาอานม้า โยไม่สนใเราะหนัเสียทรไร้ระเบียบ รีบ้าวเร็วไวพร้อมทำหน้านิ่วิ้วมว้วยวามหนัอหนัใเรื่อในมือ เมื่อถึแนวราอรัษ์ เา็ลืมแสวามเารพนนายทหารยามย้ามหอึ้นสัั้น
“แ้นามอเ้า” ทหารยามสั่เสียเ้ม
“เลเอรี่ นายอลาระเวน” เาถอนหายใแร ย่นหัวิ้วนึ้นสันพาให้เห็นเส้นเลือึ้นสอมับ “อเ้าพบท่านาล์เอฟรอเ” ำล่าวห้วนและลนเ็มไป้วยโทสะ พร้อมโบหมายราอลาระเวนใส่หน้าทหารยาม
ราอรัษ์รับหมายหนัสปรมาเปิอ่าน เมื่อรู้วามใน เา็รีบนำพานายอเ้าไปภายในัว่าย
ทั้สอ่าเร่ฝีเท้า้วยวามร้อนใ
เมื่อถึหน้าระโมหนั ราอรัษ์็ทุบอแสวามเารพ “รายานท่านาล์”
าล์ผู้ยิ่ให่้อเม็มายันายทหารทั้สอ ารพยัหน้าเล็น้อยือำอนุาให้ทั้สอเ้ามาภายในระโม
“หน่วยลาระเวนพบอำลัศาสนุนพลใล้ปราสาทแห่เบอร์ันี”
ราอรัษ์เินไปหานายทหาร้าายาล์
เฟอ (Fésance) ผู้อยู่้าน้ายมือาล์ ้อนทั้สอ้วยวามเม็ “อทัพศาสนุนพลเ้าไปภายในปราสาทหรือไม่”
“พวเาอยู่นอวั” นายอลาระเวนรายานอย่ามั่นใ
“ศาสนุนพลอาะเพียเินทามาส่สารให้แ่าล์เอพรอว็อ์็เป็นไ้ ท่านาล์โปรวาใ่อน” เฟอลเสียล เพราะทราบวามเรียในในายอน
าร์ล (Кал, Карл Фрон Се) วาสายาผ่านสันิ้วมอไปรอบาย ้วยสีหน้าเรียบนิ่และท่าทียับัวมานั่รึ่้น เือนให้าล์เห็นว่านอื่นนั้นสัมผัสไ้ถึวามหวั่นไหวภายในิใอเาแล้ว
“เวลาไม่อยท่า!” เารีบำรามทำลายภาพลัษ์ไม่ี
ระนั้นเา็วบุมนเอไ้ไม่ีนั มือยึ้นลูบศีรษะอนเอบ่อยน้อรีบเท้าแนทั้สอ้า แล้ว้มลมอแผนที่รหน้า ึวามสนใอผู้อื่น
ใน่วเวลาแห่วามเป็นวามาย ผู้ใะหวั่นไหวไม่ไ้ วามหวั่นไหวะนำมาสู่วามพัพินาศในศึัสิน
ราม้าศึวาประำหน้าสะพานิริออส (Кайри Ос)
สะพานเื่อมเมือเบอร์ันีับ่ายทหารฟรอเ เป็นุายอันน่าัวล นาร์ล้อัทหารม้าเ้าป้อันแนวรบ
“เราไม่รู้ว่านพวนี้ะสำแอิทธิฤทธิ์อะไรอีรั้” าร์ลเือนผู้อื่นให้ื่นัวระวัแผนารอันเ้และีเนเวีย
วามลัวทำให้าล์ี้มือไปยัป้ายไม้อันเป็นัวแทนอำลัริมอบแม่น้ำ
เฟอเบิาโพลแล้วยับไหล่แะ้นแนนายอน เาส่ายหน้าทันทีที่หลุยส์เยหน้าึ้นมาสบา “อทหารม้าลุ่มนีุ้้มันสะพานิริออส หาถอนำลัเพื่อบุเบอร์ันีทาใ้็เสี่ยถูโมีนาบทั้ทิศเหนือและใ้”
“เทน้ำมันิน เราะุไฟเผาสะพานิริออส” าร์ลเน้นเสียอย่ามั่นใ
แม่ทัพทุน้อวาุรหน้า ่ามวิ้วทำทีปิเสธ
าล์ึผลัราทหารม้าไปยัทิศใ้ ถือเป็นำสั่เ็าไม่รับฟัำโ้แย้ใ
เมื่อเห็นเ่นนั้นุนศึ้าัวึทุบอ “้าะรีบำเนินาร” ส่วนเฟอ้มหน้าเล็น้อยเป็นารรับำ
“หมเวลาเล่นแล้ว” าร์ลสบาเหล่าแม่ทัพร่วมศึ “เราะสอนเ้าเ็อวีให้รู้ัอำนาแห่ฟรอเ”
เมื่อเฟอออา่าย เา็สั่ทหารเรียมน้ำมันินไปหลายรถเวียน
ทหารนับสิบนึเริ่มเลื่อนเวียนล้อบรรทุโถน้ำมันินไปยั้าแม่น้ำ
เหล่านาน่วยันทุบถัให้อเหลวสีำ้นไหลลบนผิวน้ำลอแนวสะพานหินธรรมาิิริออส ราบำเลือบผิวน้ำระายัวไปทั่วทะเลสาบ
รอแม่ทัพเินรวราานในยามเย็น ในมืออเฟอถือบเพลิมา้วย “แ่ฟรอเ” เาโยนบเพลิลอยลิ่วไปามือส่ผลให้เปลวไฟลุท่วมแหล่น้ำและลามไปนถึ้นไม้ามายอบทะเลสาบ
เพลิร้อนแผเผาทุีวิแม้แ่นที่บินผ่าน
ร่าแม้แ่ีวิเหล่าปลาใ้ทะเลเพลิ
ยอปราสาทเบอร์ันี
ีเนเวียับอบหินแน่น เธอมอแสไฟาบนยอหออยปราสาท
วันสีำลอยสูราวำแพนรมาามเส้นทาแม่น้ำาทิศะวันเียเหนือนถึทิศะวันเียใ้
ราินีสาวโอบอบุรสาวในอ้อมอ วาเ็มไป้วยหยาน้ำแห่อารม์โศเศร้าอาูรนหลั่ออมานอพวแ้ม ระหว่านั้นแว่วเสียนร้อเป็นัหวะถี่แสนทรมาน เสียหมูป่าและวาำลัร้อระมแสนเ็บปว
ันเ้โอบประอภรรยานเอา้านหลั
“พวเาำลัร้ออวาม่วยเหลือ” ีเนเวียอิใบหน้าับอว้า
ราาหนุ่มหอมบนระหม่อมปลอบหิผู้เป็นที่รั วาสีทอมอเปลวเพลิแห่สราม ไฟที่ไม่เพียร่าเพียีวิมนุษย์ แ่ยัพราทั้้นไม้ สัว์ป่า ผู้รับรรม่า้อายามัน
“ทุอย่าเินมือเราแล้ว” เาระิบเสียอ่อนปลอบเธอ
ีเนเวียลายมือาราวหินมาุมฝ่ามือหนา เธอบีบส่ระแสปลอบสามีลับ “หวัว่าท่านอเล็านเอร์ะบเรื่อรั้นี้โยเร็ว” วาสีน้ำเพรมอลุ่มวันำที่ลอยลุ้ไปทั่วฟ้า “สรามไ้ทำลายทุสิ่ แม้แ่สะพานิริออส”
สามีหอมระหม่อมเธออีรั้ “้าำวันแรที่เราพบันไ้”
พระนาผศีรษะ “สะพานนั้นทำให้้าเห็นรอยยิ้มอท่านเสมอ”
“ใ่ ้าหวัว่าะสูเสียสะพานนี้เป็นสิ่สุท้าย” ราาโอบพระายาแน่น
“ใ่ ไม่เหลืออีแล้ว สะพานแห่วามรัอสอเรา”
่ายฟรอเ ประูใ้
บวนศาสนุนพลสวมเราะเินเาเป็นมัน เหล่าทหารนำบวน่าูธาวาแถบเส้นัสีน้ำเินเลื่อนพลมาถึหน้าประู่าย
ธราอลิลลี่ทอำพื้นแสโบสะบัเป็นทิวพัพลิ้วามสายลมแรลอแนวำแพ่ายฟรอเ ทหารบน่าย่าหันมหอมศรล้อมบวนอย่าสบแ่เ็มไป้วยระแสวามึเรีย
รอุนพลเเบียลัม้านำไป้าวหนึ่ “ทหาร! โปรทูลท่านาล์ว่าท่าน อเล็านเอร์เินทามาาอนสแนิโนเปิลเพื่อหารือ”
ไร้ึ่ารอบรับาทหารผู้ระหายสราม มีเพียเสียเอ็นธนูลั่นึถี่
อเล็านเอร์ลาหลัม้า เาเินไปเบื้อหน้าสอสาม้าวเพื่อแสัว ทว่าในเสี้ยววินาทีนั้นหอสามเล่ม็พุ่ลาหออยประู่าย
ยัษ์เราามยืนนิ่รอมอาวุธ แ่ทันในั้นหอทั้สาม็ถูระาปัเปลี่ยนทิศทา ปัเรียันไปทา้านวามืออแม่ทัพศาสนุนพล
อทหารื่นระหน ่าพาันวัระเิเมื่อเผิารเลื่อนไหวอบโ้รวเร็วเินว่าที่รูปร่าให่โะสามารถทำไ้
านั้นหอนับสิบเล่ม็พุ่ามลมาอย่า่อเนื่อพร้อมฝูห่าอธนู
วายัษาเปล่แสสีทอเพียั่วพริบา แล้วเวลารอบัว็เิน้าล
ราวับสรรพสิ่เริ่มหยุนิ่ลอย้าในอาาศ มีเพียยัษ์ผู้เียวที่สามารถหายใเป็นปิ แม้แ่หยาเหื่ออเหล่าทหารฟรอเ็ไหลลอย่าเื่อ้า
อธนูนับร้อยลอย้าอยู่บนฟ้า มีทิศทาพุ่ลมายัอทัพศาสนุนพล
เวลาอันเื่อ้านั้นทำให้ยัษาเห็นารยับอเหล่าอศรเ้ามาใล้ทีละเส้น
ัหวะนั้นอเล็านเอร์็ว้าหอเล่มแรที่อยู่ใล้ัวที่สุ แล้วใ้้ามหอวัแว่วาฝูธนูุแรลบนพื้น ่อนะถอยหลบหออีสามเล่ม
เวลาเินลับมาเป็นปิพาเสียเสียามหอเียเราะเินไปเพีย้อนิ้ว
วาอศาสนุนพลเปล่ประายอีรั้เมื่อเารับรู้ถึฝูธนูุที่สอ ราวนี้เาระโึ้นเหยียบปลาย้ามหอเหล็ที่ปับนพื้น ใ้แรีและาถีบร่าลอยัวึ้นสูไปบนอาาศ มือทั้สอว้าหอมาปัทำลายฝูอศร
เมื่อลอยถลาลานภา ยัษาเราทอ็ว้าหอในอาาศทีละเล่มเวี้ยปัไปยัเสาไม้้ำป้อมถึแปรั้ ่อนะถีบัวลบนแผ่นินส่ร่าไปเหยียบเินบน้ามหอทั้แปเป็นบันไึ้นประิัวนายอผู้รัษาาร์ประู่าย
ลมหายใพ่นไอน้ำามูยัษ์นำเวลาเินเป็นปิ
ทุสายามอ้าอยู่หน้าประูนไม่ทันสัเเห็นถึวามผิปิแ่เมื่อรู้ัว่า็ื่นระหนเอะะไม่รู้ว่าะหันไปหานายอหรือหน้าประู่าย
าบสีทอเล่มให่นั้นยาวว่าวามสูอนายทหารทั้มวล บันี้ำลัแนบลบนอหอยนายทหาร ึสิทุนให้หันมาล้อมอเล็านเอร์ับนายอ
“ประส์อเราือวามปลอภัยอพวท่าน” ยัษ์ให่ล่าวเสียเ้ม
“อย่ายิ! อย่า!” นายอลนลานสั่ลูน้อ เาเียนะเสียสิเ็มที
อเล็านเอร์ว้าอเสื้อเพื่อให้นายอสบล “แ้ท่านาล์ว่าเราเินทามาเพื่อหารือ” แม่ทัพยัษ์รีบเ้าเรื่อ่อนที่สถานาร์ะเลวร้ายไปว่านี้
ทันในั้น เสียปรบมือ็ัแว่วมาาเบื้อล่า
ความคิดเห็น