สงครามที่ไม่มีวันจบ

ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1

ตอนที่ 1

     แสงสว่างของยามเช้าได้ส่องสว่างมายังพื้นดิน ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสู่ยอดฟ้า และน่าแปลก ที่ในยามนี้ เสียงร้องขันของไก่กลับไม่มีให้ได้ยิน

แต่ไม่ว่าอย่างไร ผู้คนทั้งหลายก็ยังตื่นขึ้นมาทำงานเป็นปกติสุข

ทว่า . . . มีเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งไม่ยอมตื่นจากการนอนหลับ  และยังคงงัวเงียอยู่บนที่นอนของเขา โดยที่ลืมไปว่ามีนัดสำคัญไว้กับเพื่อนของเขา

 ภายในตัวบ้านที่ดูร่มรื่น เนื่องจากตัวบ้านนั้นสร้างมาจากไม้ และมีต้นไม่โอบล้อมรอบๆ
แม้ว่าบ้านหลังนี้จะค่อนข้างเก่า แต่ก็ดูเงียบสงบและน่าอยู่

 เด็กหนุ่มผมแดงที่ยังคงหลับอยู่บนที่นอนในบ้านหลังที่กล่าวถึง ดูท่าจะอายุประมาณ 17 ปี รูปร่างค่อนข้างสูง แต่ไม่อ้วนไม่ผอมจนเกินไป มีกล้ามเนื้อหนุ่มแบบที่เด็กหนุ่มควรจะมี

 แต่สิ่งที่แตกต่างจากเด็กหนุมทั่วไปคือ เขามีรอยแผลเป็นรูปทรงคล้ายกากบาทที่บริเวณนี้ชี้ข้างซ้าย ซึ่งไม่มีผู้ใดรู้ว่าเกิดขึ้นเมื่อไหร่ และอย่างไร

 และในบ้านหลังนี้ นอกจากเด็กชายผมแดงที่ยังคงนอนหลับตาพริ้มอยู่ ก็มีหญิงวัยกลางคนอีกคนที่กำลังทำอาหารอยู่ภายในห้องครัว

สาววัยกลางคนผู้ที่ถูกเด็กหนุ่มเรียกว่าแม่นั้น เดินขึ้นไปหาเพื่อที่จะปลุก หลังจากที่ทำอาหารเสร็จแล้ว

 " เฟน ๆ ตื่นได้แล้วลูก สายแล้ว แม่ทำอาหารรอยู่แล้ว เดี่ยวอาหารจะเย็นหมด " เสียงเรียกที่ถึงแม้จะไม่ดังมาก แต่ก็ทำให้ผู้ที่ถูกเรียกตื่นขึ้นมาได้

 เมื่อเด็กหนุ่มได้ยินเสียงเรียกนี้ เด็กหนุ่มเริ่มค่อย ๆรู้สึกตัวจาการพักผ่อน เขาค่อย ๆลืมตาขึ้นจากที่นอนเขา แล้วลุกตัวขึ้นนั่ง

จากนั้นเด็กหนุ่มเริ่มกวาดสายตามองไปรอบ ๆห้องของเขา เพื่อหาต้นตอของเสียงที่ได้เรียกเขาให้ตื่น

ภายในห้องของเด็กหนุ่มนั้นเงียบสงบ จะมีก็แต่เสียงนกร้องที่อยู่ตรงต้นไม้ข้างบ้านที่อยุ่นอกหน้าต่างของห้องเขา

ข้าวของส่วนตัวในห้องของเด็กหนุ่มวางระเกะระกะ ไม่เป็นระเบียบ เหมือนกับโดนใครเข้ามาค้นหาอะไรสักอย่าง ซึ่งต่างจากตัวบ้านของเขาอย่างสิ้นเชิง
 
เตียงนอนของเขานั้น มีขนาดเท่ากับตัวของเจ้าของ ซึ่งนั่นหมายถึงเขานอนได้เพียงคนเดียว

และบนหัวเตียงก็มีรูปของเขาและแม่ถ่ายอยู่

เด็กหนุ่มนามว่า เฟน มองไปรอบๆห้อง แต่ก็ไม่พบใคร หรืออะไร จึงล้มตัวลงนอนต่อ

แต่ในเวลานั้นเอง เสียงเรียกเสียงเดิมก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"เฟน ๆ ตื่นลูกตื่น สายมากแล้ว " เสียงของคุณแม่ของเขาเรียกเขาอีกครั้ง แต่ทว่า เด็กหนุ่มที่ถูกเรียก กลับหลบลึกไปเสียแล้ว

เมื่อเธอรอได้สักพัก และพบว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เธอจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปข้างในห้องของลูกชาย

เสียงเปิดประตูไม้เก่า ๆ ดังจนรู้สึกเสียดหู แต่มันก็ยังคงไม่เป็นผลกับหนุ่มน้อยเจ้าของห้อง

หญิงวัยกลางคน ค่อยๆเดินไปสะกิดเด็กหนุ่มให้ตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเหนื่อยใจ

 "เฟน ตื่นได้แล้วลูกตื่น  สายมากแล้วนะ เดี่ยวจะไปตามนัดไม่ทันหรอก " เจ้าของเสียงกล่าวด้วยน้ำเสียงเบา ๆ

เมื่อเด็กหนุ่มได้ยินว่า "นัด" ก็ทำให้เขารู้สึกสะกิดใจจนต้องลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งจนได้

เด็กหนุ่มลืมตาที่เป็นสีฟ้าใส มองหญิงสาวผู้เป็นแม่อย่างงัวเงีย แต่ตัวของเขาก็ยังคงนอนแผ่อยู่กับเตียง

แม่ของเด็กหนุ่ม เป็นคนที่ รูปร่าง ค่อนข้างเตี้ย แต่กลับไม่อ้วน  นัยน์ตาของเธอมีสีฟ้าเช่นเดียวกับลูกชาย ผมเธอยาวตรงสละสลวย และมีสีน้ำตาลแดงนิด ๆ

 เมื่อเธอเห็นลูกชายของตน ซึ่งดูท่าทีจะไม่ยอม ลุกจากเตียง เธอจึงบอกกับเขาอีกครั้งว่า . .

"เฟนวันนี้ลูกต้องไปล่าสัตว์กับแอน ไม่ใช่หรอ ยังไม่รีบลุกจากเตียงอีกหรอ นี่ก็สายแล้วนะ เดี่ยวจะไปไม่ทันเวลา " หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงเบา ๆเช่นเคย

ทันทีที่เด็กหนุ่มได้ยินเช่นนั้น เด็กหนุ่มก็ได้ ลุกขึ้นจากเตียง แล้วบิดขี้เกียจเล็กน้อย แล้วเขาจึงถาม หญิงสาวซึ่งเป็นแม่ของตนว่า

" ฮ้าววว  แม่ ฮะ กี่โมงแล้วหรอฮะ " เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียง งัวเงีย เหมือนกับจะไม่อยากลุกจากที่นอน

" 10 โมงแล้ว จ้ะ เฟน " แม่ของเขากล่าว

"เอ้ย !! สายแล้วนิ 10 โมง ใกล้ถึงเวลานัดแล้วด้วยสิ ถ้าผมไปไม่ทันยัยแอนบ่นเป็นชุดแน่เลยฮะ งั้นผมไปอาบน้ำ กินข้าวก่อนนะฮะแม่ " เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เร่งรีบ

ทันใดเขาได้รีบลุกจาที่นอนแล้วหยิบผ้าเช็ดตัววิ่งตรงไปยังห้องน้ำ ในทันที

หลังจากที่เด็กหนุ่มอาบน้ำเสร็จ เขาก็รีบกินอาหารเช้าให้เร็วที่สุด เพื่อที่พยายามจะไม่ให้นัดสาย  แต่เขาก็ไม่ลืมที่ย้อนกลับไปที่ประตูห้องของเขาเพื่อไปเอาหน้าไม้ที่อยู่ข้างบนบานประตู

ที่พ่อทิ้งไว้เป็นสมบัติให้เขาหลังจากนั้นเฟนก็รีบออกมาจากห้องของตน

แล้วเด็กหนุ่ม ก็ได้บอกกล่าวลาแม่ " แม่ ฮะ งั้นผมไปก่อนนะฮะ  " เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ

" อย่ากลับเย็นมากนะลูก แม่เป็นห่วง ระวังหลงทางด้วยนะ " หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

" ฮะ แม่ แล้วผมจะรีบกลับ " เด็กหนุ่มขานรับตอบกลับแม่ของตน

แล้วเด็กหนุ่มก้อรีบมุ่งไปยังบ้านของแอนโดยด่วน

ระยะทางระหว่างบ้านของ เฟน กับแอน ห่างกันประมาณ 1 กม.

ระหว่างที่เฟน กำลังเดินทางไปบ้านแอน เฟนก็เดินผ่านตลาดซึ่งมีร้านขายของต่าง ๆ และบ้านคนอยู่มากมาย

เฟนเป็นที่รู้จัก ของคนทั่วไป เพราะเฟนเป็นเด็กที่มีมารยาท ใจดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่น จึงไม่น่าแปลกที่จะเป็นที่รู้จักของคนในหมู่มาก

บรรยากาศในตลาด เป็นบรรยากาศที่คึกคัก เพราะมีผู้คนสัญจรไปมาผ่านไปมากมาย

บางร้านก็มีการ ตะโกน ขายของที่ตนขายอยู่ บรรยายสรรพคุณอย่างนู้นอย่างนี้

แต่แล้ว . . . .

 เฟนก็ไปสะดุดกับร้านขายอาวุธร้านหนึ่งเข้า เขาคิดว่าเขาควรจะมีอาวุธติดตัวไว้บ้าง เขาจึงเข้าไปในร้านนั้น

ทันทีที่เฟนเดินเข้าไปในร้าน เจ้าของร้านก็ได้เดินมาทักทาย

" สวัสดีครับสนใจอาวุธชิ้นไหนเลือกได้เลยครับ ราคากันเอง " เจ้าของร้านพูดน้ำเสียงยิ้มแย้ม

" ผมขอลองดูก่อนละกันฮะ " เฟนกล่าว

บรรยากาศภายในร้านเต็มไปด้วยอาวุธมากมาย ทั้งโล่ที่ทำจากเหล็กที่เบาที่สุดสลักด้วยรอยสักลายมังกร มีความทนทานต่อการกระแทกได้อย่างดี ดาบที่ครมกริบสามารถตัดสิ่งที่เรียกว่าตัดยาก ๆ ได้สบาย ๆ

แต่เฟนกลับคิดว่าสิ่งของเหล่านี้ไม่เหมาะกับตน และเพราะราคาแพงเกิน เฟนจึงเลือกดูอาวุธอย่างอื่นที่เหมาะสำหรับตนแล้วราคาไม่แพงมากเกิน

หลังจากเฟนเดินเลือกหาอาวุธเหมาะมือกับตน ไปได้สักพัก เฟนก็ไปสะดุดกับดาบเล่มนึง ดาบเล่มนั้น เป็นดาบสีดำ ยาวเกือบ 3 ฟุต มีขนาดบากบั่นและใหญ่พอควร ที่ดาบมีรอยร้าวเล็กน้อยเหมือนกับถูกใช้งานไปแล้ว

ทันทีที่เฟนยื่นมือไปจับดาบเล่มนั้น เขารุ้สึกเหมือนกับถูกดูดไปในอีกมิตินึง สติลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แล้วภาพบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องราวต่าง ๆ ของดาบเล่มนั้น ก็ผุดเข้ามาในหัว

เขาเห็นความทรงจำเกี่ยวเรื่องราวความเป็นมาของดาบเล่มนั้น แต่เป็นเวลาเพียงเสี้ยวนาที

เหมือนกับดาบเล่มนั้นเคยใช้ในการ ฟาดฟันอะไรมาสักอย่าง   เขาพยายามตั้งสติ แล้วพยายามวางดาบลงในที่สุด  !!!

ทันทีที่วางดาบลง เขาพยามนึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ แล้วเขาสรุปได้ว่า . . .

 ตนไม่ควรจะยุ่งกับดาบเล่มนั้น . . . .

หลังจากที่กำลังจะเดินออกจากร้าน เขายังไม่เหลียวที่จะหันกลับมามองดาบเล่มนั้น เพราะเหตุผลอะไร . . .  ???

ปริศนาเกี่ยวกับดาบเล่มนั้น ยังคงสรุปไม่ได้ ว่ามีความเป็นมายังไง  . . . . ???

ลืมนัดกับแอน  !!!! . . . . . . นั่นคือสิ่งที่เขานึกได้ หลังจากที่ก้าวออกมาจากร้าน ขายอาวุธ