Reborn! fic - Project :: Le quattro Stagioni [ Normal ]

ลำดับตอนที่ #8 : Le Quattro Stagioni :: - L'Autunno - 2 _ Orphan

Title                  :           L’Autunno

Pairing             :           1895 1886 2795

Chapter           :           2 _ Orphan

Rate                 :           PG-15

Author              :           Cyan

Note                 :           เรื่องนี้เรตแรงที่สุดเท่าที่เคยแต่งมาค่ะ (ฮา) ความรุนแรงในเรื่องมีสูง ควรใช้วิจารณญาณในการอ่านนะ แล้วก็...คาแรกเตอร์จะแปลกจากต้นฉบับไปนิด (?) คล้ายๆ จะเป็นฟิค AU ค่ะ

-----------------------

            ‘ทำไม...ไม่มีใคร...อยากอยู่กับฮารุ’ 

ฝีเท้าคู่หนึ่งย่ำใบไม้แห้งกรอบบนพื้นหญ้ามาตามเสียงเล็กนั่น ก่อนคนคนนั้นจะหยุดลง ณ ร่างของเด็กหญิงที่กำลังร่ำไห้สะอึกสะอื้น…

            ‘แม่ไม่ต้องการฮารุ...แม่ทิ้งฮารุไป...แต่พ่อ...ก็ยังปล่อยให้ฮารุอยู่คนเดียว’ ร่างเล็กหมอบลงกับผืนดิน ก่อนจะปล่อยเสียงคร่ำครวญออกมาอย่างไม่อายใคร

ฟุบตรงหน้า...หลุมศพ...ของบุคคลผู้เป็นที่รัก

            บิดาของประสบอุบัติเหตุจนถึงแก่ชีวิตทั้งๆ ที่เธอมีอายุได้เพียง 5 ขวบเท่านั้น และเมื่อเป็นเช่นนี้...มิอุระ ฮารุก็ไม่เหลือใครอีกนอกจากตัวเอง

            ...ที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวนับจากนี้

            ‘ต่อจากนี้ผมจะดูแลคุณแทนเขา...’ 

            ‘...’

            ‘เพราะฉะนั้น อย่าร้องไห้อีกเลย’

            ‘เธอเป็นใคร’

            ‘…’

            ‘ออกไปนะ’

            ‘...’

            ‘ออกไป!!!!!’ ฮารุกรีดร้องทั้งน้ำตานองหน้า มือทั้งสองปิดหูของตนเองแน่นด้วยไม่ต้องการได้ยินอะไรอีก

            ออกไป...ให้หมด

            พวกเด็กที่มีชีวิตสมบูรณ์...

            ไม่มีใครเหมือนเธอซักคน

            ไม่มีใครเห็นใจเธอซักคน

...ไม่มีเลย...ไม่มี

            ‘คุณมิอุระจ้างผมมา ก่อนที่ท่านจะเสียชีวิต’ ใบหน้านิ่งนั้นพูดด้วยเสียงเรียบ ‘ผม...คือพี่เลี้ยงของคุณ’

มือของเด็กชายที่ยื่นมาทางฮารุด้วยท่าทางอันอ่อนโยน ทำให้เธอหยุดสะอื้นไปชั่วครู่

‘..กลับบ้านกันเถอะ..’

ริมฝีปากที่เหยียดตรงค่อยๆ ยกปลอบใจ พลันแววตาที่เคยแข็งกร้าวก็แปรเปลี่ยนความอบอุ่นดุจเทวทูตจากสรวงสวรรค์

            เรือนผมสีดำสนิทและดวงตาเรียวคมนั้นช่างเหมือนกับ...

            ‘คุณพ่อ’

            แสงแดดอ่อนสะท้อนหยดน้ำตาใสของเด็กน้อย นิ้วเล็กปาดมันออกลวกๆ ก่อนจะเขยิบตัวเพื่อคว้าแสงสว่างนั้นเอาไว้ให้มั่น

..และมือของทั้งคู่ก็สัมผัสกัน...

ท่ามกลางคำสัญญาแห่งฤดูใบไม้เปลี่ยนสี...

‘ ถึงจะไม่มีใครต้องการคุณ แต่ผมจะปกป้องคุณเอง ’

………..

…..

..

ฝันถึงเรื่องเมื่อหลายปีที่แล้วทีไร ก็อดคิดไม่ได้...

สมมติวันนั้นเขาบอก ความจริง กับเด็กหญิงที่ตอนนี้กลายเป็นสาวน้อยเต็มตัว

เธอจะยังอยากให้เขาอยู่เคียงข้าง...เหมือนตอนนี้รึเปล่า

“เคียวยะ...เคียวยะ!!” เสียงเรียกอันแสนสดใสนั่น ปลุกให้ชายหนุ่มวัยสิบสี่ปีตื่นจากความทรงจำ ดวงตาสีดำกำมะหยี่เหลือบไปมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดฝาดของเธออย่างยินดี

นางฟ้าองค์น้อย...ที่มาพร้อมกับสาสน์แห่งความสุข

“ฉันติดมิโดริ !!!” หัวเราะออกมาอย่างเริงร่า ก่อนจะกระโดดกอดคอพี่เลี้ยงหนุ่มจนร่างเซ “ฉันไม่เคยดีใจเท่านี้มาก่อนเลย...ดีใจ...ดีใจจังเลยเคียวยะ!”

รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าของฮิบาริอย่างมิอาจห้ามได้ หากความรู้สึกบางอย่างก็แผ่ปกคลุมจิตใจจนมัวหมอง...

“ของขวัญ...ผมให้คุณ” กล่องกระดาษสีครีมที่ดูเรียบแต่หรูถูกส่งให้มิอุระ เธอรับมันมาพร้อมเสียงหัวเราะ...

..ช่างอ่อนต่อโลกเหลือเกิน..

“ถ้าฉันไม่ติดมิโดริขึ้นมา ของขวัญกล่องนี้คงแห้ว” มือเล็กแกะกระดาษห่ออย่างตั้งอกตั้งใจ “ขอบคุณนะ ที่เชื่อใจมาโดยตลอดว่าฉันทำได้... แล้ววันนี้ฉันก็ทำได้จริงๆ”

ความรู้สึกบางอย่าง...ที่ค่อยๆ ลามเลียจิตใจ

“ว้าว! สมุดไดอารี่ ลายน่ารักจังเลย ~ ขอบใจมากนะเคียวยะ”

ที่รู้สึกแบบนี้มัน...อะไรกัน

อะไรกัน…

 

‘ นี่เป็นพื้นที่ของคณะกรรมการรักษาระเบียบ ถ้าไม่พวกแกจ่ายค่าที่...ก็เป็นอันแหลก ’

 

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของพวกสัตว์กินพืชพวกนั้น... กลิ่นคาวเลือดที่ลอยมาแตะจมูกเรา คืออะไรกัน

อะไรกัน...

 

“เห็นเขาว่ากันว่ามีพวกยัดเงินเข้าด้วยแหละ ตั้งห้าแสนเยนแน่ะ...” ริมฝีปากสีส้มอ่อนเบะปาก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเชิดอย่างหยิ่งลำพอง “เหอะ! น่าสมเพชชะมัด พ่อแม่นี่ก็ยังไงนะ...ตามใจลูกตัวเองเกินไปแล้ว”

 

‘ เขี่ยรายชื่อสัตว์กินพืชตัวไหนก็ได้ออกไป แล้วใส่ชื่อนี้ไปแทน...ว่าผ่านการคัดเลือก ’

‘ เงินห้าแสนเยนไม่รวมค่าเทอม...เพียงพอมั้ย ’

 

แต่เรา...กลับได้ยินเสียงร้องไห้น่ารำคาญของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

ร้องไห้...อยู่นั่นแหละ...

‘ อาจารย์คะ ตอนแรกบอร์ดนั้นมีชื่อของหนูอยู่จริงๆ นะคะ ’

‘ ซาซางาวะ เคียวโกะ... ทางโรงเรียนเราต้องขออภัยในความผิดพลาด คะแนนของหนูไม่เพียงพอที่จะติดมิโดริ ’

‘ อะ...อาจารย์คะ...หนูขอ...ขอร้อง ’

ร่างบางทรุดลงกับพื้นทั้งน้ำตา น้ำตาลเปลือกไม้แดงกล่ำจากการร้องไห้อย่างหนัก

คนที่...มีสิทธิ์สวมเครื่องแบบมิโดริอย่างแท้จริง...

 

น้ำตาของเด็กผู้หญิงคนนั้น...

รินไหลไม่หยุด...

 

ฮิบาริ เคียวยะ...

แกรู้สึกละอาย... สินะ

..........

.......

...

.

หึ...

ไม่เห็น..... ต้องสนใจเลย

ก็แค่น้ำตา...เห็นมาจนชินชา

“ฉันเอาไดอารี่เล่มนี้ให้กับใครบางคนได้มั้ยเคียวยะ” เด็กสาวถามทั้งรอยยิ้มที่ฉีกกว้าง ดวงตากลมโตเป็นประกายระยับราวกับมีดวงดาวพร่างพรายอยู่ในนั้น

นั่นสินะ...

ขอเพียงแค่รักษาความสุขของผู้หญิงคนนี้เอาไว้... ต่อให้ต้องทำคนทั้งโลกเจ็บปวดจนแทบดับดิ้น


             ...ก็คุ้มแสนคุ้ม...

“คะฮ่ะๆ ทำไมทำหน้าเย็นชาแบบนั้นล่ะ ฉันไม่ได้จะเอาไปให้คนอื่นหรอก” มือเล็กจับมือของเด็กหนุ่มขึ้นมา และวางสมุดบันทึกเล่มนั้นแก่เขา “เพราะ ‘ใครบางคน’ คนนั้น... ก็คือเคียวยะของฉันยังไงล่ะ”

“...”

“เอาไว้จดบันทึก...ความทรงจำ ความรู้สึกของเคียวยะ”

“...”

 “ฮิฮิ  แล้วก็อย่าลืมเอามาให้ฉันอ่านบ้างน้า อยากรู้จังว่าคนเงียบๆ อย่างเคียวยะจะเขียนไดอารี่เก่งมั้ย ~” หัวเราะอย่างไร้เดียงสา นิ้วเรียวทั้งสองชูสองนิ้วให้เขา...

“ได้สิ”

“...”

“เมื่อถึงวันที่ผมเขียนจนหมดเล่ม ผมจะคืนให้คุณ...”

 

15 กุมภาพันธ์

วันนี้ฮารุสบายดี ยิ้มร่าตลอดทั้งวัน แถมยังฮัมเพลงที่เธอชอบ

..นางฟ้าผู้ไร้ความทุกข์ของฉัน..

แม้จะรู้สึกรำคาญ ที่ต้องเห็นเด็กผู้หญิงผมสั้นคนนั้นร้องไห้ก็เถอะ...

แต่ฉันไม่ต้องการเห็นฮารุเสียใจเหมือนตอนที่ฉันเจอเธอเมื่อ 8 ปีที่แล้ว

เพราะฉะนั้น ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่อปกป้องและดูแลฮารุ

... ทุกอย่างจริงๆ ...

*------------------------------
ขอบคุณทุกๆ คอมเมนต์ และนักอ่านทุกท่านนะคะ  C:
ตอนหน้าจะเริ่มโหมดโฉดแล้ว 

ทำใจไว้นิดนึง เหอะๆ

รักคนอ่านมากๆ ค่ะ !!
Cyan [ฟ้า]