Reborn! fic - Project :: Le quattro Stagioni [ Normal ]

ลำดับตอนที่ #7 : Le Quattro Stagioni :: - L'Autunno - 1 _ Shadow

Title                  :           L’Autunno
Pairing             :           1895 1886 2795
Chapter           :           1_  Shadow

Rate                 :           PG-15

Author              :           Cyan

Note                 :           เรื่องนี้เรตแรงที่สุดเท่าที่เคยแต่งมาค่ะ (ฮา) ความรุนแรงในเรื่องมีสูง ควรใช้วิจารณญาณในการอ่านนะ แล้วก็...คาแรกเตอร์จะแปลกจากต้นฉบับไปนิด (?) คล้ายๆ จะเป็นฟิค  AU ค่ะ


-------------------------------------------------

            ‘เคียวยะ...เนี่ยน้า’

            เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบพูดด้วยน้ำเสียงแผ่ว ฝ่ายคนที่ถูกเรียกชื่อก็ได้แต่ปัดฝุ่นออกจากเสื้อของตัวเองอย่างไม่ใส่ใจ

            ‘...โหดร้ายอยู่เรื่อยเลย’

            ‘พวกมันมารังแกคุณก่อน...’ เขาพูดอย่างไม่แยแส พลางประคองมือของเธอออกไปจากตรงนั้น... คนที่จิตใจดีอย่างมิอุระไม่สมควรมองภาพพวกเด็กอันธพาลที่นอนโอดครวญอยู่กับพื้นนั่นหรอก ‘...สมควรโดนขย้ำให้ตาย’

            ‘แบบนี้ก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เคียวยะกันพอดีสิ... ไม่เหงาหรอ ’ ถามออกไปด้วยความใสซื่อ

ตั้งแต่ฮิบาริเข้ามาในชีวิตประจำวันของเธอ...ไม่เคยเลยสักครั้ง ที่เด็กชายคนนี้จะไม่เดินอย่างโดดเดี่ยว

            ‘นั่นรวมถึงคุณด้วยรึเปล่า ?’

            ‘ฮาฮิ ?’ เด็กน้อยร้องออกมาเบาๆ พลางขมวดคิ้ว ‘ฉันจะไม่อยากอยู่ใกล้เคียวยะได้ยังไง ในเมื่อเคียวยะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน’

            ‘…’

            ‘ฉันน่ะ...อยากให้เคียวยะดูแลอยู่ข้างๆ ตลอดเวลาเล้ย~’ รอยยิ้มสดใสดุจดวงอาทิตย์ของเธอ ทำให้สายตาแข็งกร้านของเด็กชายทอแสงอ่อนลง 

            อยู่ข้างๆ...งั้นหรือ

            ..ดีเหลือเกิน

            ‘แค่นี้... ก็ไม่เหงาแล้วล่ะ’

            “เคียวยะ พรุ่งนี้ไปส่งฉันหน่อยสิ” เสียงใสกล่าวเมื่อเห็นร่างโปร่งของเด็กหนุ่มเดินเข้ามา พร้อมกับถาดไม้ที่มีจานโมจิไส้ถั่วแดง และนมอุ่นๆ อยู่บนนั้น

            “แน่นอน” ตอบพลางคุกเข่าและวางของหวานยามดึกบนโต๊ะเบื้องหน้า

            เด็กสาวหัวเราะในลำคอด้วยความพอใจ ภาพนั้นค่อยๆ ฉาบรอยยิ้มบางบนใบหน้าเย็นชาของฮิบาริทีละน้อย... “ฉันคิดว่าเคียวยะจะงอน ที่ฉันไม่ยอมเรียนที่นามิโมริเสียอีก”

            “ผมแค่คิดว่าถ้าคุณอยู่ที่นามิโมริ ผมจะสามารถดูแลได้ตลอดเวลา”

            “นี่...เคียวยะ” ฮารุส่ายหน้าอย่างหน่ายใจ “ฉันโตแล้วนะ นายเล่นตามดูแลแจแบบนี้...น่าอายจะตายไป”

            “...”

            “อีกอย่าง ฉันน่ะมีความใฝ่ฝันอยากเข้ามิโดริมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว...” ใบหน้าของมิอุระแหงนไปยังเบื้องบนดุจเปี่ยมไปด้วยความฝัน รอยยิ้มและแววตาทั้งคู่...ช่างไร้เดียงสาเหลือเกิน “อยากเข้า...มากๆ เลยล่ะ”

            เขาคง... ทนไม่ได้

หากต้องเห็นความผิดหวังบนใบหน้าใสซื่อนั่น

            “ฮาฮิ?” คิ้วบางเลิกขึ้นเมื่อบางสิ่งบางอย่างที่มีสีสันสดใส ถูกยื่นออกมาเบื้องหน้า

            “เครื่องราง...ให้คุณพกติดตัวไว้เวลาสอบน่ะ”

            “จากคินคาคุจินี่นา!!” เด็กสาวร้องออกมาอย่างพึงใจเมื่อเห็นเครื่องรางที่ตวัดด้วยหมึกสีดำว่า ‘โชคดี’... จากปราสาททองในเกียวโตไม่ผิดแน่  “นายไปที่นั่นมารึไง? แล้วได้เขียนแผ่นป้ายอธิษฐานรึเปล่า!? ”

            ผิวขาวของมิอุระเรื่อไปด้วยเลือดฝาด

            งดงาม... เหมือนนางฟ้าตัวน้อย

            “ฉันจำได้ว่าเคยบ่นอยากได้เมื่อเดือนที่แล้ว” ฮารุเอ่ยเสียงใส “ไม่ว่าฉันต้องการอะไร เคียวยะก็ช่วยทำให้ฉันสมดั่งใจได้เสมอเลย...”

            มือเล็กวางเครื่องรางไว้บนตัก ก่อนจะใช้ช้อนเงินตักโมจิที่ชายหนุ่มเสิร์ฟเข้าปาก มุมปากเหยียดขึ้นเล็กน้อยเมื่อลิ้นได้รับรส  “ร้านนี้ไม่อร่อยเลยนะ ราคาแพงรึเปล่า? พรุ่งนี้ไม่เอาแล้ว... ยังเหลืออยู่ในครัวใช่มั้ย ทิ้งไปให้หมดเลยนะ”

            “ไว้พรุ่งนี้ผมจะเปลี่ยนร้าน ขอโทษนะ” ฮารุได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้าส่งๆ หันความสนใจมาดื่มนมอุ่นที่วางอยู่แทน จมูกโด่งรั้นของเธอดมกลิ่นฟืดๆ ก่อนเบ้ปากขึ้น

            “แหวะ!...” ใบหน้าหวานสวยทำสีหน้าสะอิดสะเอียนสิ่งที่อยู่ในถ้วย ดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั้นตวัดมองเด็กหนุ่มด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว “เมื่อคืนฉันบอกไปแล้วไง ว่าไม่เอานมสเตอริไลส์”

            “...” เคียวยะนิ่งไป ก่อนจะรับแก้วใบนั้นไปเปลี่ยน ทว่ามิอุระกลับกระชากออกมาและขึ้นเสียงด้วยความขัดใจ

            “ฉันไม่ชอบนะ ที่เวลาสั่งอะไรแล้วไม่ตั้งใจฟังให้มันดีๆ นะ!!” ฮารุกระแทกถ้วยเซรามิกลงกับโต๊ะอย่างแรงดั่งจะทุบให้บุบสลาย ส่งผลให้นมร้อนๆ ที่อยู่ในนั้นกลับหกออกมาลวกเท้า

“โอ๊ย!! ร้อน ร้อน!!”

เด็กสาวร้องเสียงหลง ไม่ถึงเสี้ยววินาที... ฮิบาริรีบประคองเท้าของเธอขึ้นมาและเช็ดด้วยชายเสื้อนักเรียนของตน

“เคียวยะ...แสบ...ทำไงดี เท้าพองหมดแล้ว...แสบ...แสบ” ฮารุกำหัวไหล่ของเด็กหนุ่มแน่นจนเล็บซึมลงไป เสียงปวดแสบทรมานพร่ำคร่ำครวญซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ลมปากอุ่นๆ เป่าลงบนเท้าข้างนั้นอย่างอ่อนโยน ขายาวของเขาเดินหายไปในห้องน้ำก่อนจะออกมาพร้อมกับผ้าขนหนู กะละมัง และอุปกรณ์ปฐมพยาบาล เด็กหนุ่มคุกเข่าลงและทำแผลให้อย่างเบามือ

“รางไม่ดีเลย” เด็กสาวบ่นอย่างอารมณ์เสีย คิ้วโก่งขมวดเข้าหากันจนแทบเป็นปม “ถ้าพรุ่งนี้สอบไม่ได้...”

“ยังไงคุณก็ต้องได้”

มิอุระนิ่งไปเมื่อได้ยินเสียงที่หนักแน่นและมั่นคงออกมาจากริมฝีปากคู่นั้น อีกทั้งดวงตาสีดำสนิทอันแน่วแน่ที่ถูกส่งมาให้เธอ

“ไม่ว่ายังไง...ก็ต้องได้” ฮิบาริ เคียวยะพูดย้ำอีกครั้ง บรรยากาศโดยรอบเงียบไปโดยถนัดตา ก่อนเสียงเปรยของเด็กสาวจะทำลายความสงัดลง

            “ถ้าตอนนี้ไม่มีเคียวยะ... ฉันจะอยู่ยังไงนะ” ดวงตามองศีรษะของเขาที่ยังคงก้มหน้าทำแผลให้เธออย่างเบามือ

            “ไม่จำเป็นต้องคิด” ม้วนผ้าพันแผลสีขาวถูกบรรจงพันรอบเท้าของมิอุระ ก่อนเขาจะเงยหน้าขึ้นมามอง และกุมมือเล็กคู่นั้นไว้แน่น “เพราะมันไม่ได้เป็นแบบนั้น”

            “...”

            “และจะไม่มีวันเป็นเด็ดขาด”

            “ถ้างั้น...” ริมฝีปากบางของหญิงสาวฉีกยิ้มขึ้น “หมายความว่าต่อให้เงินของคุณพ่อที่จ้างหมด... เคียวยะก็อยู่กับฉันตลอดไปใช่มั้ย”

            “...”

            “...”

            “อื้อ..”

            “ฮ่ะๆ” เสียงหัวเราะคิกดังในลำคอ “สัญญาแล้วนะ”

ไม่ว่าเธอจะอยู่ข้างใคร..

ไม่ว่าใครจะเกลียดเธอ..

            .. ผมจะเป็นคนอยู่ข้างเธอเสมอ ..

            “ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” ฮารุแหวเสียงใส่ เธอไม่ค่อยชอบให้ใครมาทำสีหน้าแบบนี้เอาซะเลย 

“ผมจะไม่ทำผิดพลาดให้คุณไม่พอใจอีก”  ใบหน้าคมของเขาเงยขึ้นมาก่อนจะจ้องลึกไปในดวงตาของเธอ...   “..ขอโทษที่เมื่อครู่ทำให้ต้องอารมณ์เสียนะ..”

“...”

คำอธิษฐานคำหนึ่งถูกสลักลงบนแผ่นไม้... ร้อยเชือกสีสวยแล้วแขนไว้ในวัดคินคาจูกุ

หากสายลมพัดพามันไปถึงพระโพธิสัตว์

พระองค์จะบันดาลให้มันเป็นจริงได้หรือไม่...

.......

....

‘ ขอให้ผมได้เป็นเงาของเธอตลอดไป ’

--------------------

ครบร้อยเปอร์เซนต์แล้ว !!!! T[ ]T  ปลื้มใจเว่อร์ๆ

อ่านนิด เม้นหน่อย คนอ่านจิตแจ่มใสค่า   >< ~

ขอให้สนุกกับโปรเจกต์ของเราสองพี่น้องต่อไปน้า  ฮี่ๆ 

รักคนอ่านค่ะ

Cyan [ฟ้า]