คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Le Quattro Stagioni :: - L'Estate - 1 _ Begin The Night
ฤดูร้อน มาเยือนตอนนี้อากาศที่ญี่ปุ่นกำลังระอุได้ที่ร่างแบบบางของเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีเข้มคนหนึ่งใชชุดเสื้อแขนสั้นกางเกงขาสั้นนอนแบบไม่เกรงใจใครอยู่หน้าพัดลมที่ตอนนี้มันนิ่งสนิทเพราะไฟฟ้าดับ เลยต้องหันมาใช้ระบบอัตโนมือแทนปากก็อมหวานเย็นรสโปรดเพื่อคลายร้อนไปเหมือนจะช่วยได้เยอะ ถ้าไม่มีคนข้างกายมานอนอยู่ด้วยในสภาพไม่ต่างกันเพียงแต่ว่าเขาใส่เสื้อกล้ามโชว์เนื้อหนังมากกว่าเธอก็เท่านั้นเอง
“โอยร้อนๆๆ”
“ร้อน ก็กลับบ้านไปสิคะ มาอยู่ที่นี่ทำไม”
“ถ้ารุ้นที่สิบบ้านฉันก็ไม่มาอาศัยบ้านหล่อนอยู่หรอก ยัยสมองลิง!!”
“แล้วทำไมคุณโกคุเทระ ไม่กลับไปล่ะค่ะ”
“แดดมันแรง ยัยบ้า ฉันขออาศัยอยู่แปปนึงทำเป็นแล้งน้ำใจ เออ! ฉันกลับก็ได้!!!” ว่าแล้วเด็กหนุ่มลุกขึ้นไปหยิบเสื้อของตัวเองที่ถอดเรื่อยราดไว้แถวนั้น ซึ่งเจ้าของบ้านก็ไม่ออกปากว่าสักคำสาเหตุเพราะขี้เกียจต่อปากต่อคำเพราะอากาศในยามนี้มันไม่อำนวย สงบศึกมาได้สักพักก็ถือว่าทำลายสถิติโลกของคู่กัดคู่นี้ได้เลย
“โธ่ น้อยใจเป็นตาแก่ไปได้นะคะ คุณโกคุเทระเนี่ย ระวังจะหัวล้านก่อนวัยอันนะคะ!!” คำพูดกระแทกกระทันของมิอุระ ฮารุพูดขึ้นทำเอาคนที่ได้ฟังเตรียมจะควัดไดนาไมท์ออกมาบึ้มแม่นี่ซะให้รู้แล้วรู้รอดไป ผู้หญิงอะไรปากเสียแก้ไม่หายสักทีแต่ก็เพราะอากาศอีกนั่นแหละที่ทำให้เขาไม่อยากแม้กระทั่งจะจุดไฟที่ชนวนระเบิดนั่น “อ๊ะ มีแตงโมอยู่ในตู้เย็นนี่ ลืมไปเลย”
“ป่านนี้ก็ร้อนฉ่าไปแล้ว หล่อนลืมไปรึไงว่าไฟดับ!!”
“ประทานโทษค่ะ ฮารุเอาเอาน้ำแข็งประกบไว้ด้วยค่ะ ป้องกันเหตุฉุกเฉินแบบนี้”
“อ่อ ฉลาดเป็นกับเขาด้วย”
“ชิ…” ว่าแล้วเจ้าของบ้านสาวก็กระทืบเท้าปึงปังเข้าไปที่หลังบ้านไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาจะพูดจาดีๆกับหล่อน นี่ขนาดไปเจอนั่งอยู่หน้าบ้านของคนที่เธอแอบชอบอยู่เห็นนั่งรออยู่หน้าประตู เธอยยังอุตส่าห์หวังดีชวนมาอยู่มาที่นี่ก่อนแต่รู้สึกว่าจะอยู่นานเกินไป น่าแปลกที่เขาเป็นเพศตรงข้ามแท้ๆแล้วมาอยู่บ้านกับเธอแบบนี้สอง
ต่อสองแต่กระนั้นทำไมเธอถึงไว้ใจเขาคนนี้ ว่าเขาจะไม่ทำอะไรเธอ
“เฮ้ ยังไม่เสร็จอีกเหรอ”
“อยากให้เสร็จเร็วๆก็มาช่วยกันสิค่ะ” เด็กสาวว่า ทำให้คนที่เอาแต่บ่นเดินเข้ามาในครัว ก็เห็นร่างบอบบางของเด็กสาวค่อยๆใช้มีดผ่าแตงโมอย่างเก้ๆกังจนรู้ขัดลูกตาแต่ก็คงเป็นเพราะอากาสที่ร้อนจัด ทำให้เขาเดินเข้าไปเสริมทัพ มือหนาแย่งมีดมาจากมือเล็กนั้นก่อนจะถือวิสาสะสั่งให้คนตัวเล็กว่าไปเอาจานมา
ฮารุพยักหน้าอย่างว่าง่ายพลางเดินไปหยินจานสีขาวในตู้ออกมาให้กับเขา หลังจากที่เจ้าผลไม้ลูกดตถูกผ่าออกก็หันแบ่งไปซี่ๆวางลงจานนั้น
“หล่อนออกไปรอก่อนนะ”
“อะไรกัน คุณโกคุเทระจะปล้นบ้านฮารุเหรอค่ะ”
“โธ่ ยัยบ้าคิดออกมาได้!!! บอกให้ออกไปรอก็ไปรอสิ!!”ว่าแล้วมหกรรมตะคอกก็เริ่มอีกครั้ง เจ้าของผมสีน้ำตาลเข้มแยกเขี้ยวใส่เด็กหนุ่มผมสีเงินยวงทันที ยังไม่วายกระทืบเท้าเข้าไปเต็มแรงใส่เขาอีกทำเอามือขวาของวองโกเล่ร้องขึ้นมาลั่น ความแค้นครั้งที่ร้อยกว่าแล้วมั้งที่เขาเสียท่าให้กับผู้หญิงคนนี้ วายุหนุ่มมองเด็กสาวที่เดินเชิ่ดหน้าออกไปจากครัวด้วยสายตาที่ไม่บอกก็รู้ว่าเขาพยายามจะเอาคืนเธออยู่ “ฝากไว้ก่อนเถอะ!!ยัยเจ๋อ” ใช่แล้วลูกผู้ชายสิบปีไม่สายที่แก้แค้น
คนที่ฝากรอยแค้นเอาไว้กระแทกจานแตงโมไว้ที่ชานเรือนที่ตัวเองกับคนหลังครัวเคยนอนตายเพราะอากาศลงอย่างแรงจนบรรดาแตงเนื้อแดงพากันกระโดด ปากของเจ้าหล่อบ่นขมุบขมิบตลอดทางตั้งแต่ออกจากครัวมาแล้วก่อนทที่มันจะหยุดลง เมื่อสายลมอ่อนๆพัดเข้ามาปะทะกับใบหน้าอ่อนเยาว์ความพร้อมกับความเย็นที่พระพายหอบมาฝากมันช่วยขับไล่ความร้อนระอุเมื่อกี้ไปได้อย่างดี เพียงไม่นานวายุหนุ่มก็โผล่ออกมาจากหลังครัวพร้อมกับกะละมังใบหนึ่งที่มีน้ำเย็นใส่อยู่พร้อมกับเกล็ดน้ำแข็งเพิ่งละลายในนั้นมีกลีบดอกไม้สีขาวนวลลอยอยู่กับเกล็ดน้ำแข็งเหล่านั้น เมื่อมาถึงตำแหน่งที่เธอนั่งอยู่ร่างสูงโปร่งนั่นก็ก็โดดลงจากชานเรือนวางกะละมังนั่นลงที่เบื้องหน้าของเธอ มือหนาสากกร้านค่อยยกเท้าเล็กบางนั่นขึ้นมา
“ทำอะไรอ่ะคะคุณโกคุเทระ!!”
“เถอะน่า!!” เสียงกร้าวบอกกลับมา ทำห้าวสาวเจ้ายอมโดยดี มือของเขายกเท้าของเธอจุ่มลงไปในกะละมังน้ำเย็นนั่นช้าๆเพื่อไม่ให้อุณภูมิในร่างกายของเธอเปลี่ยนไปกระทันหัน พลันความเย็นก็ค่อยๆแผ่ซ่านจากเท้าผ่านทุกส่วนของร่างกายขึ้นมาแทนความร้อนช้าๆทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นไม่น้อย “เป็นไงบ้าง”
“เย็น สบายจังเลยนะคะเนี่ย” ทันทีที่ได้คำตอบ วายุหนุ่มก็กลับขึ้นมานั่งข้างๆเธอมอีกครั้ง แต่ก็ไม่วายใช้น้ำที่รินมามาล้างมือของตนเองก่อนจะเจ้าแต่งโมเนื้อฉ่ำขึ้นมากิน “คุณโกคะเทระคิดได้ค่ะเนี่ยวิธีอย่างนี้”
“เขาทำกันทั่วบ้านทั่วเมือง”
“แหมแล้วทำไมไม่ทำตั้งแต่แรกล่ะคะ”
“ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าบ้านหล่อนมีน้ำแข็งน่ะ”
“แล้วทำไมไม่ถามล่ะคะ จะว่าไป”
“อะไรของหล่อนอีก”
“แล้วของคุณโกคุเทระล่ะคะ”
“ไม่ต้องหรอกฉันทำตั้งนานแล้ว”
“เหรอค่ะ” ว่าไปเฉยแต่สายตาของเธอกลับตรงกันข้ามยามที่มองคนข้างกาย
“ก็เออน่ะสิ” นั่นน่ะโกหกชัดๆ เพราะนิสัยไม่กล้าสบตากับคู่สนทนานี่แหละเขาเลย ฮารุยกเท้าของตัวเองขึ้นมาพร้อมกับดันมันไปตรงกลาง
“เชิญค่ะ”
“หืม..” ดวงตาสีเขียวข่นหันมามองทางต้นเสียงเล็กน้อย ก่อนจะงงให้ท่าทีของเธอ “ทำอะไรของเธอ”
“ฮารุไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัว ถ้าคุณไม่แช่ฮารุก็ไม่แช่”
“เธอนี่มันจริงๆเลย เห็นก็เห็นอยู่ว่ามันแช่เท้าได้คนเดียวแล้วฉันก็บอกว่าฉันแช่มันแล้วไง!!”
“งั้นฮารุก็ไม่แช่ เอาไปเททิ้งแล้วกัน”
“นี่หล่อนกวนประสาทฉันหรือไง ก็บอกว่ามันแช่ได้คนเดียวไงล่ะ!!”
“งั้นแล้วถ้าแบบนี้ล่ะคะ!!” เท้าข้างหนึ่งของเด็กสาวหย่อนลงไปในกะละมังใบเดิม และยังคงมีที่ว่างให้สำหรับเท้าอีกข้างหนึ่งลงมาได้อย่างเหลือเฟือ
“ยัยบ้าเอ๊ย” เสียงพึมพำพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะหย่อนเท้าของตนข้างหนึ่งลงไปในกะละมังนั้น แบ่งปันความสุขกันกันคนละครึ่ง ตลอดหน้าร้อนนี้ เสียงฮัมเพลงเบาๆดังออกมาจากคนข้างกายอย่างมีความสุขแต่ก็ต้องแปลกใจเพราะเสียงเพลงที่สาวเจ้าฮัมออกมาเป็นท่วงทำนองที่คุ้นหูเป็นอย่างดี เพลงโปรดของเขาเองที่ชอบฟังเวลาอยู่คนเดียว
“ฮารุชอบเพลงนี้จังเลยค่ะ”
“ไม่นึกว่าหล่อนจะฟังเพลงแบบนี้ด้วย ฟังรู้เรื่องด้วยด้วยเหรอ” และไม่นึกว่าหล่อนจะชอบเพลงนี้ด้วย
“เอ๊ะ ทำไมจะไม่รู้เรื่องล่ะคะ ฮารุอยากให้คนสึนะมานั่งดีดกีต้าร์แล้วก็ร้องเพลงนี้ให้ฟังจะตาย โรแมนติกดีออก”
“ปัญญาอ่อน รุ่นที่สิบเขาคงไม่ทำอะไรปัญญาอ่อนแบบนั้นหรอก หล่อนนี่ชอบเพ้อฝันไม่เข้าเรื่อง!!”
“ใครจะรู้!? ฮืม....”
“เฮ้อผู้หญิง ชอบฝันอะไรไม่เข้าท่า”
“แหมไม่งั้นก็ไม่ใช่ผู้หญิงสิค่ะ คุณโกคุเทระ ฮืม..” เสียงฮัมเพลงที่มีความหมายแสนหวาน ที่ยังคงตราตึงอยู่ในหัวของคนสองคน และคงต้องจดจำไปจนตาย ดวงพักษ์งามเหม่อมองออกไปไกลพร้อมกับฮัมเพลงโปรดของเธอโดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังลอบมองเธอเป็นระยะ “วันนี้อยู่กินข้าวเย็นเป็นเพื่อนฮารุด้วยนะค่ะ ฮารุไม่อยากกินข้าวคนเดียว”
“ทำไมต้องอยู่” ว่าไปก็รีบหลบสายตาคู่นั้นทันที แต่ก็เกือบจะโดนอีกฝ่ายจับได้
“ก็ฮารุบอกแล้วไงค่ะ ว่าไม่อยากกินข้าวเดียวน่ะ”
“แล้วพ่อแม่หล่อนล่ะ”
“ติดประชุมทั้งคู่สงสัยคืนนี้จะกลับดึก”
“ก็แค่สงสัย ก็ไม่ใช่ว่พวกเขาจะกลับดึกนี่”
“อืมนั่นสินะคะ!!” เด็กสาวตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มอีกครั้ง ทำเอาคู่สนทนาสะดุ้ง ยัยนี่ไม่ว่าเกิดอะไรก็ยิ้มตลอดเลยรึไง โกคุเทระคิดอยู่ในใจ จะว่าไปนับตั้งแต่ที่เขารู้จักเธอคนนี้มาแม่นี่ก็ทำตัวเหมือนกับว่าตัวเองเข้มแข็งมาโดยตลอดทั้งที่ความจริง เสียงของสายลมพัดผ่านราวกับจะกระซิบถ้อยคำบางคำให้คนสองคนรับรู้ แต่ดูเหมือนว่าพระพายจะผิดหวังเสียแล้ว
“ไปหาอะไรกิน..ข้างนอกกัน”เสียงทุ้มต่ำชวนอย่างเก้ๆกังๆทำเอาสาวน้อยแปลกใจในคำชวนนั้น ใบหน้างามเอียงคออย่างสงสัยในการกระทำของเขาเล็กน้อย “งั้นเอาไว้วันหลังแล้วกัน” ว่าแล้วก็เดินออกไปเลยทิ้งความมึนงงให้กับเด็กสาวที่มองแผ่นหลังที่ลับหายไปด้วยความมึนงง
“อะไรของเขา พิลึกคนจริงๆ” ฮารุบ่นพึมพำออกมาแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น ก่อนจะหันมาเจอเสื้อนอกที่เจ้าของถอดลืมไว้
“ฮะฮิ คุณโกคุเทระคะ!!!” มือเรียวคว้าเสื้อนอกตัวนั้นขึ้นมาพลางกับรีบวิ่งออกไปนอกบ้านอย่างรวดเร็วหวังจะตามไปเอาเสื้อตัวนี้ไปคืนเขา เจ้าของชื่อที่โดนเรียกกำลังจะก้าวเท้าอยู่พอดีถึงกับชะงักหันกลับมาดูทางต้นเสียง ก็พบร่างเล็กวิ่งเหนื่อยหอบออกมาพร้อมกับยื่นของที่ลืมไว้ให้คืน
“คุณลืมไว้น่ะค่ะ”
“อ่าเหรอ ขอบใจมากนะ” วายุหนุ่มคว้าเสื้อตัวนั้นจากมือของเธอมาสวมทับเสื้อกล้ามตัวบางนั่น
“แหมขอบใจคนอื่นเขาก็เป็นเหรอคะ!!”
“นี่เธอ ฉันก็รู้จักใช้คำคำนั้น และควรรู้ด้วยว่าต้องใช้เวลาไหน”
“เหรอค่ะ”
“ชิ..ยัยปัญญาอ่อน”
“ฮารุไม่ปัญญาอ่อนสักหน่อย เออใช่เมื่อกี้คุณโกคุเทระชวนฮารุไปกินข้าวข้างนอกใช่ไหมค่ะ”
“ใครชวน เธอเพ้ออยู่รึไงยัยบ้า!! กลับเข้าบ้านไปได้แล้วไป!!” ทำเป็นมึนในคำพูดของตนเองไม่พอ ยังไล่เขาให้เข้าบ้าน ฮารุหันมาทำตาเขียวใส่คนตัวสูงกว่าเล็กน้อยก่อนจะแลบลิ้นใส่แล้วรีบวิ่งเข้าบ้านไป ทิ้งให้เด็กหนุ่มลูกครึ่งยืนโดดเดี่ยวอยู่บนถนนอยู่คนเดียว ร่างสูงพึมพำออกจะเป็นแนวสบถด่าออกมาเบาๆพลางกับเดินจากไป..อย่างช้าๆ ใบหน้าของเขาเงยมองบนฟากฟ้าอันกว้างใหญ่ที่ตอนนี้ค่อยๆเปลี่ยนสีส้มเพราะแสงอาทิตย์อัสดงบ่งบอกเวลาใกล้พลบค่ำเต็มที
ค่ำคืนที่แสนเดียวดายของเขา กำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้วล่ะสิ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ryuu's Talk :: จบไปอีกตอน พร้อมกับคนแต่งนั่งตาเยิ้มเพราะอ่านฟิคคู่นี้ หวานเหลือเกิน หวานเกินไปจนผมหน้าแดง
ตามไปด้วยเวลา ชอบจังเลยคนที่เขียนออกมาแล้วทำให้คนอ่านรู้สึกตามไปด้วย ไม่ใช่หัวเราะออกมาดังลั่น
แต่เป้นการอ่านแล้วรู้สึกอิ่มเอมใจ อ่านแล้วอมยิ้ม เอิ้กๆๆๆๆชอบๆๆๆๆๆ
อยากแต่งได้แบบนั้นจัง ตอนนี้ผมก็ยังไม่หายเยิ้มสักที อ๊ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!
(อยากรู้ว่าเพลงของฮารุกับโกคุเพลงอะไร ไว้รออ่านนะครับ ไม่ใช่ว่าคนเขียนไม่ได้คิด คิดไว้แล้ว
ฟังเพลงนั้นไปแต่งฟิคเรื่องนี้ไปด้วย ความหมาย รับรองอาจทำให้ท่านผู้อ่านเยิ้มได้เช่นกันฮ่าๆๆๆๆๆ )
ความคิดเห็น