คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Wolf 7
จนวันงาน ผมเองก็ไม่ว่างพอจะสนใจอะไร แต่ก็ไม่เจอโยซอบเลยตั้งแต่เช้า โทรไปก็ไม่รับ ดงอุนมันก็บอกว่าจะมาช่วยงานแทนเลยเบาใจลงไปหน่อย โยซอบไม่สบายหรือเปล่า? หรือว่าเป็นอะไร ไอ้จุนฮยองก็ติดต่อไม่ได้ หายไปทั้งคู่แบบนี้เป็นห่วงนะ
“พี่ดูจุน...”
“หืม?”
“เหม่ออะไรอยู่?”
“เปล่า ทำไมล่ะ?”
“ผมว่างานช่วงเช้าก็ปล่อยเป็นหน้าที่ฝ่ายกิจกรรมไปเถอะ พวกเรากลับไปเตรียมตัวมางานบิวตี้ฟูบอยกันเถอะ”
“แบบนั้นก็ได้ หลังจากนี้คงไม่มีอะไรแล้วล่ะนะ”
ดงอุนลากผมไปขึ้นรถของที่บ้าน รถผมก็เอามานะแต่วันนี้ขี้เกียจจะขับกลับ ดงอุนเองก็ไม่ได้เอารถมาเลยโทรตามที่บ้านให้มารับแทน ก็สบายไปอีกแบบ ผมไม่ได้กลับแบบนี้มานานแล้วเหมือนกัน
รู้สึกตัวอีกทีก็ใกล้ถึงบ้านแล้ว เมื่อรถจอดดงอุนก็ลงคนแรก ตามด้วยผมที่เหมือนจะคลานลงมาเลยแหละ รู้สึกอยากนอนต่ออีกสักหน่อย
“พี่ดูจุนไปนอนสักงีบก็ได้นะ มีเวลานอนได้สองชั่วโมง ^^”
ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินตรงเข้าห้องนอน คิดว่าควรอาบน้ำก่อนหรือเปล่า? ไม่ดีกว่า นอนงีบ แล้วค่อยตื่นมาอาบ แต่งตัวแล้วไปงานทีเดียวแบบนั้นคงจะดีกว่า
“พี่ดูจุน... ตื่นได้แล้วนะ ไปเร็วๆ อาบน้ำเราต้องไปงานเลี้ยงแล้วนะเจ้าชายอสูร^O^”
เสียงน้องชายตัวดีของผมปลุกให้ผมตื่นจากการหลับเพียงน้อยนิดของตัวเอง ก่อนสายตาจะกระพริบถี่ๆกับความมืดในห้อง ผมลุกมองไปรอบๆห้องก่อนจะหันไปเปิดไฟที่หัวเตียงแล้วเดินไปเปิดประตูห้อง
“ว่าไงดงอุน?”
“เตรียมตัวไปงานได้แล้ว~”ผมสำรวจน้องชายตัวเอง
“นายยังไม่แต่งตัว?”
“แน่นอน เราต้องไปที่ร้านแต่งตัวสิ จะไปแบบธรรมดาได้ไงเล่า!!”
“แล้วทำไมต้องแต่งด้วยเนี่ย?”
“จะไปเหมือนศพแบบนี้นะหรอพี่น่ะ ผมไม่ยอมหรอกนะ แล้วก็วันนี้เราต้องเลือกมอบดอกไม้ให้หนุ่มสวยสักคนด้วย เพราะงั้นต้องเหมือนเจ้าชายหน่อย แต่สำหรับพี่คงเป็นเจ้าชายอสูรล่ะนะ”
“= = แกพล่ามอะไรอยู่เนี่ยดงอุน?”
ผมยกมือเกาหัวงงๆกับคำพูดของดงอุน แต่ก็ยอมไปอาบน้ำ แล้วใส่เสื้อผ้าธรรมดาก่อนจะถูกลากให้ขึ้นรถไปร้านเสริมสวยแห่งหนึ่งในโซล เหมือนจะเป็นร้านเครือญาติผมเองนะ ผมไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่างแหละตอนนี้ ดงอุนจัดการเองหมด ทำตัวเหมือนแม่ผมเลย-O-
“พวกนั้นน่าจะมากันแล้วล่ะ ^ ^”ดงอุนยิ้มลัลล้าวิ่งเข้าไปด้านใน
โยซอบหายไปเลยแหะ ไม่ใช่หนีไปแล้วหรอ? คงไม่มั้งเรื่องแค่นี้เอง ฉันเองก็อยากเห็นเจ้านั่นเป็นผู้หญิงเหมือนกันนะ จะน่ารักขนาดไหน เพื่อนของผมด้วยไอ้จุนฮยองจะออกมาเป็นยังไงกันนะ? มันจะกล้าเดินขึ้นเวทีหรือเปล่าว้า?
“แบบนี้ก็โอเคแล้วล่ะค่ะ คุณชายไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องเปลี่ยนเลยนะค่ะ เดินตรงไปเลี้ยวซ้าย ^ ^”
เจ้แต๊วแตกคนที่แต่งหน้าให้ผมสั่ง ผมเองก็เดินหน้ามึนๆไปตามที่เค้าบอก และเมื่อเข้ามา ในนั้นเป็นห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ซึ่งมีห้องย่อยไปอีก แต่เป็นเพียงผ้าม่านกั้นเท่านั้น ผมเปลี่ยนกางเกงก่อนอันดับแรกแล้วค่อยใส่เสื้อ แม่นี่ก็เก่งนะ ขนาดไม่ค่อยได้เจอลูกชายคนนี้ ยังตัดเสื้อผ้ามาได้ถูกขนาด
“พี่ดูจุนเสร็จหรือยังง?-O-“
“เอออ เสร็จแล้ว- -;”
“ออกมาเร็วๆสิ อยากเห็นๆๆ >_<~” เสียงดงอุนดูตื่นเต้นจนออกนอกหน้านอกตา
ร่างสูงสวมใส่ชุดสูทสีดำสนิท ผูกเนคไทสีเทาที่ดูเรียบแต่ทำให้เจ้าตัวดูสง่าและหล่อมากเป็นพิเศษ หน้าที่ถูกแต่งเติมด้วยสีสันของเครื่องสำอางเพียงเล็กน้อยยิ่งทำให้น่ามอง มีเพียงริมฝีปากที่ตึงเรียบจึงทำให้ดูน่ากลัวเล็กน้อย สีผิวเกือบขาวยิ่งถูกดันให้สว่างขึ้น ขายาวก้าวออกจากห้องแต่งตัวก่อนจะเงยหน้ามองคนที่เรียกตนออกมา แต่ตอนนี้ไม่ได้มีเพียงน้องชายตัวเองเท่านั้นสิ
“เฮ้ย ทำไมแกหล่อได้ขนาดนี้!! ><”เสียงคุ้นเคยร้องทักขึ้น
ฮยอนซึงในคราบผู้หญิงยกมือขึ้นปรบมือหนึ่งครั้งพร้อมยิ้มแย้ม แกเองก็สวยใช่เล่นเลยนะฮยอนซึง อย่างกับผู้หญิงจริงๆนั่นแหละ ฮยอนซึงอยู่ในชุดเดรสลุคเซ็กซี่สีดำ ใบหน้าถูกแต่งได้โฉบเฉี่ยวสวยแบบไม่มีที่ติ ถ้าผมไม่รู้จักมันมาก่อน คงจีบมันไปแล้วล่ะ ไม่ต่างกับอีกคนที่...สวยไม่แพ้กันเลย ( =_=)*
“จุนฮยอง แกสวยได้ใจฉันเลยนะ-O-!”ผมมองจุนฮยองตั้งแต่หัวจรดเท้า
“แกไม่ต้องมาล้อฉันเลยนะ ไอ้ดูจุน -////-v”จุนฮยองใบหน้าแดงจนถึงหู
“ฉันอยากจะจีบแกแล้วสิจุนฮยอง”ผมแซว
จุนฮยองมันเลยง้างมือจะมาต่อย ผมจึงหลุดฮาออกมา มันเป็นสิ่งที่แปลกตาสำหรับผมที่เพื่อนๆมาแต่งตัวแบบนี้ ก่อนที่ผมจะถามหาอีกสองคนนั่นคือ กีกวังกับโยซอบ เจ้าชายร่างเล็กก็เดินออกมา กวังอยู่ในชุดสูทสีดำเทา ซึ่งมันให้ความรู้สึกไม่ต่างไปกับผมสักเท่าไหร่
“กีกวังน่ารักจัง”ดงอุนวิ่งเข้าไปกอดทำเอากีกวังทำหน้าแดง
“ทำไมผู้หญิงใส่สีดำกันหมดเลย แม่ให้มาตั้งหลายสีไม่ใช่หรอ ชุดเดรสนั่นนะ?”ผมถาม
“บังเอิญละมั้งครับ เป็นผมเองก็คงไม่ใส่สีอื่น ><!”
กีกวังชี้ไปทางทีมีชุดหลากหลายแขวนอยู่ ซึ่งมันก็จริง เป็นผมเองก็คงไม่เลือกใส่ตัวที่เหลืออย่างไอ้สีชมพูบานเย็น สีส้มแปร๊ดๆ นี่แม่จงใจหรือบังเอิญกันแน่ครับที่เอาแบบนี้มาให้ลูกๆเนี่ย แต่ชุดสีขาวตัวนั้นผมว่ามันสวยนะ ทำไมไม่มีใครใส่?
“โยซอบ ออกมาสิ แอบอยู่ทำไม~”ดงอุนเข้าไปลากใครบางคนออกมา
“อ่า ฉันอายนี่ อย่าลากสิมันเดินลำบากนะT^T”เสียงใสร้องยิ่งทำให้ผมสนใจ
“ออกมาเถอะน่าเดี๋ยวก็ต้องมีคนมากกว่าร้อยคนเห็นนายนะ นี่แค่ห้าคนเองไม่ต้องอายหรอกนะ”
“นายลองมาแต่งแบบนี้บ้างสิ”
“พี่ชายนายยังหน้าด้านออกไปเลยเห็นไหม?”
คำพูดนั้นทำเอาไอ้จุนฮยองหันมามองหน้าผม ประมาณว่า ปากน้องมึงนี่นะ!... ทำเอาผมยิ้มอย่างภูมิใจ ทำดีมากไอ้น้อง
“พี่ดูจุน... มาช่วยหน่อยเร็ววว!”ดงอุนร้องเรียกผม แล้วเกี่ยวอะไรกับผม? หรือเพราะเห็นผมยืนว่างๆ?
“เฮ้ย ดงอุน หุบปากเลย”โยซอบร้องลั่น
เล่นอะไรกันอยู่นะสองคนนั้น รีบออกมาสิ! ฉันอยากจะเห็นนายจะแย่แล้วนะโยซอบ.. ผมยืนรอนิ่ง เหมือนเป็นการลุ้น แต่แบบนี้มันลุ้นยิ่งกว่าดูฟุตบอลซะอีกนะ
“ฉันว่ามันแปลกๆ...T^T”
โยซอบเดินออกมาจากที่ซ่อน ภาพที่ผมเห็นมันเหมือนกับในหนังน้ำเน่าหลายๆเรื่องที่ผมเคยดูผ่านๆตาและด่ามันด้วยความสงสัย มึงจะสโลให้มันได้อะไรฟ่ะ!? แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว ว่ามันเป็นยังไงไอ้ความรู้สึกแบบนั้น เหมือนผมได้เห็นนางงามเกาหลีตัวเป็นๆ เหมือนนางฟ้าใส่ชุดสีดำ ใบหน้าเรียวก้มลงเล็กน้อยด้วยความอาย ผมทรงผู้ชายถูกปิดบังด้วยวิกผมยาวและดัดลอนตรงปลายพอสวยงาม ตากลมถูกแต่งด้วยเครื่องสำอางเน้นให้กลมโตน่ารักเข้าไปอีก ผิวขาวเหมือนผู้หญิงอยู่แล้วสว่างขึ้นมาเพราะชุดเดรสสีดำทรงสวยที่เจ้าตัวใส่
“สวยมากเลยโยซอบ ><”ฮยอนซึงกระโดดไปมาด้วยความตื่นเต้นจนเซถลาไปเกาะจุนฮยองไว้
“น้องฉัน โอ้ยๆ น่ากินเป็นบ้าเลย >.,<!”จุนฮยองยกมือปิดจมูกเหมือนจะแสดงว่าตัวเองจะเลือดกำเดาไหล
“บอกแล้วเห็นไหมว่ามันเลิศ~ ^O^”กีกวังชมพร้อมเข้าไปจับโยซอบหันซ้ายทีขวาที
“อยากเดินควงโยซอบเข้างานแหะ แต่ผมตกลงกับพี่ฮยอนซึงไปแล้วด้วยสิ”
ไอ้น้องชายตัวดีผมพูดก่อนจะเดินเข้าไปเชยคางโยซอบขึ้น ก่อนที่มือเรียวจะปัดออกเพราะความเขิน และหันมาสบตากับผมพอดี ผมเองก็ทำอะไรไม่ถูกด้วยสิมือเจ้ากรรมเลยยกขึ้นมาเกาสันจมูกซะงั้น สายตาก็เบนหนีโดยบังเอิญด้วยสิ ไอ้สมองทรยศ!
“งั้นไปกันเถอะ ไม่ค่อยอยากไปแบบฟินนาเร่นักหรอก - -‘”
ฮยอนซึงว่าก่อนจะหันไปควงแขนดงอุนแล้วเดินนำออกไป ที่ควงออกไปนั่นคงไม่ได้พิศวาสน้องชายฉันหรอกสินะ เพราะเดินแล้วจะหน้าคว่ำเอาล่ะสิ ไอ้จุนฮยองหันมามองหน้าผม
“แกไม่มีคนควงหรอไอ้ห้อย?-O-“ผมถาม
“แกไงที่รัก จุ๊บๆ-3-”มันเดินตรงเข้ามาหาพร้อมทำปากจู๋ใส่
“ไม่เอาได้ไหม?T T”
เจอแบบนี้เป็นใครก็ถอยหนี ถึงฉันจะยอมรับว่าแกสวยก็เถอะนะ แต่ถ้าทำอะไรแบบนี้ ขนมันลุกตั้งแต่หัวยันตูดเลยอะ แต่สุดท้ายก็ยอมให้เพื่อนรักกอดรัดคอผมออกไปนอกร้านเพื่อไปที่รถ ไม่มีที่ค้ำคงได้หน้าคะมำกันแน่ๆ ไม่ต่างอะไรกับโยซอบเลยที่จะคว่ำแหล่ไม่คว่ำแหล่ ทำเอากีกวังแถบจะแบกขึ้นหลังขึ้นรถแล้ว
รถสุดหรูสามคันจอดมาจอดเทียบหน้าทางเข้างาน พรมแดงที่มีหญิงชายหลากคู่เดินเข้างานสุดหรูนั้นทำให้ผมรู้สึกดีเล็กน้อย งานนี้ก็ไม่ธรรมดาเหมือนกันนี่นะ แต่พอหันมามองคนข้างกาย
“มึ๊งงงงงงง กูไม่อยากลงไปเลยอะ Y_Y”
ไอ้ห้อยมันร้องรำพึงแบบนี้มาได้ประมาณ ก่อนจะถึงมหาลัยสักสองกิโลเมตร จนถึงตอนนี้รถจอดนิ่งอยู่ตรงหน้าทางเข้า สองคันนั้นเค้าเดินลงมารอเรากันแล้ว
“ลุงๆ ขับชนทางเข้างานไปเลยได้ไหมอ่า T_T”
“คงไม่ได้นะครับคุณหนู -_-,”
“แกสงบสติอารมณ์หน่อยสิไอ้ห้อย ลงไปกับฉันนี่!”
“ฮือออ! T_T ภาพพจน์ฉัน ไม่อยากจะนึกสภาพสายตาสาวๆมองฉันแบบ อ้ากกกก!!!”
สุดท้ายเพล์บอยหลายสาวในคราบสาวสวยก็ลงมาจากรถอย่างสง่างามโดยควงผมเข้างานแบบงงๆ ตามด้วยคู่สวยสไตล์หรูหราแบบฮยอนซึงและดงอุน ตบท้ายด้วยแนวใส(?) แบบโยซอบกับกีกวัง
ผมนั่งรอคิวขึ้นเวทีอยู่ห้องแต่งตัว ซึ่งตอนนี้มันก็ไม่มีใครอยู่แล้วล่ะ เพราะเหลือผมที่ขึ้นคนสุดท้าย เพราะงานก็จะไปสุมกันอยู่ที่บนเวทีกับหน้าเวที
“รองเท้า?”
ผมหันไปหาถุงรองเท้าผ้าใบที่ตัวเองเอามา แต่มันกลับไม่มี
“ไม่สิ!นี่อาจจะเป็นโอกาสดีที่เราจะไม่ต้องขึ้นไป!! บ้าหรอ ไม่ได้นะ ใครก็ได้ลงมาตามผมเร็วๆเข้าเถอะT____T”
#สาวคนนี้ สวยฝุดๆเบย > <
ติดตามเค้าต่อไปด้วยนะ จุ๊บบ
잘자 ~ ㅋㅋㅋ 
ความคิดเห็น