คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Wolf 6
ภายในห้องประชุมขนาดใหญ่ ร่างสูงที่นั่งมองการอธิบายของเหล่าสมาชิกคณะกรรมการนักศึกษาเสนอรายงาน เรื่องการแสดงในวันงานประจำปีของมหาลัย สายตามจับจ้องมองที่หน้าจอใหญ่แบบสะลึมสะลือ มือก็ยกปิดปากที่เปิดกว้างเพราะหาวเป็นครั้งคราว
“พี่ดูจุน ดูเหนื่อยๆนะ”โยซอบถามผมขณะที่กำลังฟังประชุม
“ก็นิดหน่อย”มือผมเองก็นวดบริเวณขมับช้าๆเพื่อผ่อนคลาย
“ดื่มน้ำหน่อยนะครับ ^^”โยซอบยื่นแก้วน้ำมาให้ผม ซึ่งแน่นอนว่าผมก็คงไม่ปฏิเสธ
“ขอบใจ”
“^^”
“ประธาน.. เรื่องนี้ว่ายังไง?”
“ก็แล้วแต่นายสิ นายจะมาถามฉันทำไม ฮ่ะเซโล่?”
“นายเป็นประธานนะเว้ย -*-“
“ก็ใช่ไง ทำไมหรอ?”
“ตั้งใจจะมาทำงานนี้หรือเปล่าเนี่ย!”
“ถ้ามีทางเลือกก็คงไม่มาเป็น - -*”
“ชิ.. ไม่อยากจะทำงานร่วมกับคนแบบนายเลย”ฉันอยากทำร่วมกับแกตายแหละ
“แล้วทำไมนายไม่เอาแผนงานนี้มายื่นให้ฉันดูก่อน?”
“ผมก็เอาไปวางให้ที่โต๊ะแล้วไง...”
“บอกกีที่แล้วว่าอย่าเอาเอกสารสำคัญมาวางไว้บนโต๊ะตอนฉันไม่อยู่”
“ตอนนายอยู่ฉันก็ไม่อยากเข้าไปหรอก -_-!”
ขณะที่ผมฟาดฟันกับเซโล่ด้วยสายตากันอย่างดุเดือด ซึ่งมันก็เกิดเรื่องแบบนี้บ่อยมากๆ จนทุกคนคุ้นชิน แต่ก็คงไม่ชินชา พวกนั้นรีบก้มหน้าก้มตาทันทีคงเพราะกลัวโดนลูกหลงจากผมทั้งสองคน
“อย่าพึ่งกัดกันนะครับ เอาเป็นว่าทำตามนี้แล้วกันนะครับ ทางด้านสถานที่ฝ่ายกิจกรรมก็ดำเนินการได้เลย แล้วเรื่องอาหารเครื่องดื่มฝ่ายสวัสดิการก็ใช้งบมหาลัยจัดหาคนทำอาหารได้แล้วครับ ส่วนที่เหลือก็ทำตามหน้าที่ ที่ประธานได้แบ่งมาไว้ รายละเอียดก็อยู่ในเอกสารการประชุมนี้ หวังว่าทุกคนจะช่วยกันนะครับ ^^”
“.. -O-! คะ...ครับ”ผมกับเซโล่พร้อมใจกันทำหน้าเอ๋อ เมื่อโยซอบลุกขึ้นพรวดพราดแล้วพูดๆๆ ดั่งแร๊พอย่างนั้น
“ขอบใจนะโยซอบ ไม่ได้นายฉันคงยาว..”
ผมว่าพลางหย่อนตัวลงบนเตียงในห้องชมรม ก่อนที่โยซอบจะตามเข้ามาแล้วส่งน้ำมาให้ผมหนึ่งขวด ผมมองก่อนจะเปิดดื่ม
“พี่ดูสีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ ไม่สบายหรือเปล่า?”โยซอบเดินเข้ามาวางมือที่แก้มผมเบาๆ
“เปล่านี่ ก็สบายดี”
“ตัวร้อนนะ ฮยองกลับบ้านเถอะ ^^”
“ฮยอง?... อ่ะ อื้ม กลับดีกว่า ง่วงเป็นบ้าเลย”
โยซอบเดินตามผมมาติดๆ ก่อนจะคว้าเข้าที่แขนเสื้อของผม ทำให้ต้องหันกลับไปมอง แต่ไอ้ขาที่มันรีบเดินดันเกิดไร้การทรงตัวกลายเป็นทำให้พันกัน และล้มลงในที่สุด แต่โชคยังดี ที่ล้มเข้าหากำแพงอย่างจัง โดยภาพรวมผมขาทรุดนั่งหลังพิงกำแพงอยู่นี่ล่ะ
“ย..โยซอบ!”
“>////<ขอโทษครับ”
แต่ที่ซวยไปกว่านั้นคนที่ล้มตามผมมานี่สิคำนับให้กำแพงเรียบร้อยแล้ว แต่เป็นการคำนับบนตัวผมนะ เอ่อ อธิบายยากจัง ก็คือโยซอบทับผมด้วยท่าที่เหมือนสวมกอดบนตักนั่นแหละ เอ่อ แบบนี้ใครมาเห็นเข้า ได้เข้าใจผิดใหญ่โตหาว่าผมทำอนาจารแน่ๆเลย -//////-‘’
“หัวโขกหรือเปล่า?”ผมดันโยซอบออกเพื่อให้เห็นหน้า ก่อนจะเอามือจับที่หน้าผากโยซอบเบาๆ ไม่มีอะไรปูดออกมานี่นะ โล่งอกไป...
“ไม่ครับ ไม่เป็นไร พี่ดูจุนล่ะ?”
“นายทับมาเต็มแรงเลย -_-“
“ขอโทษครับT_T”
“ไม่เป็นอะไรหรอก อย่าห่วงเลย”
“ครับ -////-;”
แขนแกร่งโอบรอบตัวคนตัวเล็กก่อนจะลุกขึ้นทั้งๆที่ในอ้อมกอดมีร่างบางอยู่ด้วย เค้าวางร่างเล็กนั่นลงราวกับตุ๊กตาตัวโปรดด้วยความถนุถนอม ทำเอาเจ้าตุ๊กตานั่นหน้าแดงระเรื่อเพราะการสูบฉีดที่หัวใจ
“ผมแค่จะเอาหมวกกันน็อคมาให้นะครับ”
“ที่รถมีอยู่แล้ว แต่ก็ขอบใจที่เป็นห่วง ไหนๆนายก็เอามาด้วยงั้นฉันไปส่งนายด้วยเลยแล้วกันนะ ^^”
รอยยิ้มอบอุ่นแบบนั้นหายากนะเนี่ยสำหรับคนที่ชื่อ ยุน ดูจุน ไม่บ่อยที่จะได้เห็น ถ้าเค้าไม่ได้ยิ้มให้น้องชายกับกีกวังก็เพื่อนรักอย่างฮยอนซึงเท่านั้นแหละ
“ขอบคุณครับ”
แล้วสำหรับผม ฮยองจะให้รอยยิ้มที่มีความหมายแบบไหนกันนะจะแค่น้องชายของเพื่อนหรือว่าเหมือนน้องชายตัวเองกันนะ?
...ก่อนวันงานประจำปีมหาลัย 3 วัน...
ทุกคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองกันอย่างขยันรวมถึงท่านประธานที่เดินลงมาดูแลงานด้วยตัวเอง สั่งงานอย่างละเอียด
“วันนี้คงเหนื่อยหน่อยนะเพราะงานใกล้จะเข้ามาแล้วในอีกสามวันข้างหน้า อยากให้งานดีก็ช่วยกันซะละ!”ดูจุนพูดใส่โทรโข่งที่ไปยืมฝ่ายโสตมา
“ประธานครับตรงนี้เราจะทำยังไง? มันดูไม่แข็งแรงเลย”ฝ่ายจัดเวทีวิ่งเข้ามาฟ้อง ทำให้ดูจุนต้องเดินเข้าไปดูเอง
“ตามช่างมา ให้เขามาทำให้ละเอียดกว่านี้.. ไม่ต้องล่ะเดี๋ยวฉันจัดการเอง”ไม่รอช้ามือเรียวก็ล้วงไปหยิบเครื่องมือสื่อสารมา
“ขอโทษนะครับ นักศึกษาจากมหาลัยฯ ช่วยมาตรวจเวทีที่คุณทำด้วยครับผมว่ามันดูไม่ค่อยแข็งแรงเลย ขอบคุณครับ”
ทางนี้คงไม่มีปัญหาอะไรแล้ว ผมจึงเดินตรงที่ทำอาหาร ร้านที่จ้างมาได้ข่าวว่าร้านเพื่อนรักผมเอง จาง ฮยอนซึง เผื่อมีอะไรให้กินเล่นบ้าง หิว...
“ไงดูจุนเหนื่อยหน่อยนะ”ฮยอนซึงทักทายผม
“นิดหน่อย ว่าแต่! แกมาทำอะไรที่นี่ดงอุน?”
“ผมมาเล่นกับกีกวัง > <”
“ว่างเนอะแก...”ผมตบหัวน้องชายตัวเองเบาๆ ส่วนมันก็ยิ้มทะเล้นๆออกมา
“หิวใช่ไหมล่ะเลยเดินมาแถวนี้นะ เอานี่ไปกินรองท้องก่อนไป”ฮยอนซึงส่งแซนวิชมาให้ผม
“ขอบใจ”
“แล้วเห็นโยซอบบ้างไหม? เห็นทำงานตัวเป็นเกลียวไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว”ผมมองไปรอบๆก่อนจะส่ายหัวเป็นคำตอบ
“สงสัยไปจัดการเรื่องกิจกรรม...”
“ถ้าเจอก็ฝากนี่ให้โยซอบด้วยนะ”ฮยอนซึงส่งแซนวิชมาให้อีกเป็นกล่อง
“โอเค ถ้าเจอนะ แล้วถ้าไม่เจอล่ะ?”
“นายก็กินไปเลยสิ”
“เป็นคำตอบที่ดีนะฮยอนซึง ^^”
ผมเดินดูงานไปเรื่อยๆ ก็มาถึงหน้าเวทีใหญ่บริเวณบ่อน้ำพุของมหาลัยฯ ก็เห็นโยซอบนั่งอยู่บนม้านั่งริมสระ จึงตรงเข้าไปหา
“มานั่งทำอะไรตรงนี้?”
“พอดีรู้สึกไม่ดีเลยมานั่งพักนะครับ แล้วทางด้านพี่ดูจุน โอเคหรือเปล่า?”
“โอเคสิ เรียบร้อยหมดแล้วล่ะ เอานี่ ฮยอนซึงฝากมาให้ ^^”
“ขอบคุณครับ แบ่งพวกนี้กับผมไหม?”โยซอบยกขนมตระกร้าใหญ่มาวางตรงหน้า
“โห่ว อิ่มแล้วสิ”
“ยังไม่ได้กินอะไรเลย”
“-O-! แล้วนั่งทำแมวอะไรอยู่ล่ะครับโยซอบ?”
“รอกินพร้อมพี่ดูจุนไง เห็นบ่นว่ายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อเช้า”
“งั้นหรอ ขอบใจนะแต่เมื่อกี้เจอฮยอนซึงละ ฉันเลยยัดอาหารเข้าท้องแล้ว^^”
“แล้วก็นี่ ผลโหวตของผู้หญิงทั้งมหาลัยฯ เรื่องเวทีBB.”
โยซอบยื่นกระดาษมาให้ผม ซึ่งเดาว่านั่นคงเป็นรายชื่อของผู้เข้าประกวดสินะ แต่ละคณะของมหาลัยฯ ผมกวาดสายตาไปตามรายชื่อแต่ต้องมาชะงักเอาตรงคณะของตัวเอง
....ยง จุนฮยอง.... จาง ฮยอนซึง... ยัง โยซอบ !!!! ผมหันไปมองหน้าคนข้างๆก่อนจะหลุดขำออกมา มิน่าล่ะมานั่งทำหน้าระเหี่ยใจแบบนี้
“ใครกันนะโหวตผมได้ลงคอ T_T”
“ฉันว่าไอ้จุนฮยองต้องพูดคำนี้มากกว่านะ ใครกันทำร้ายมันได้ลงคอ >[ ]<!”
“แล้วทำไมพี่ไม่โดนบ้างล่ะ!!?”โยซอบหันมาคาดขั้นผมแทน
“ฉันเป็นกรรมการนะ -O-!”
“ขี้โกงที่สุดเลย”
โยซอบนั่งบ่นแบบนั้นทั้งวันจนเรากลับมาที่ห้องชมรม เป็นที่อันพร้อมหน้าพร้อมตากัน ก่อนที่ผมจะประกาศสิ่งที่เพื่อนๆฟังแล้วต้องตะลึง!
“ไอ้เชี่ยยย! ใครมันโหวตกุเนี่ยยย!!!!”จุนฮยองร้องโวยวายทันทีหลังจากทราบเรื่องราว
ทำเอาผมขำไม่หยุดรวมถึงทุกๆคนด้วย ฮยอนซึงเมื่อรู้ก็มีปฏิกิริยาที่น่าตกใจตรงที่มันยิ้มเฉยๆ เหมือนพอจะรู้อยู่แล้ว แต่ก็แน่ล่ะ ถ้าผมเป็นผู้หญิงผมก็คงเลือกมัน แต่อีกมุม ผมก็คงไม่เลือกให้มันมาฆ่าตัวเองหรอก ขนาดไม่แต่งแม่งยังสวย แล้วถ้าแต่งล่ะ โห่ว!ไม่อยากจะนึกเลย
“แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อยฉันก็มีน้องชายที่น่ารัก ร่วมเวทีนี้”จุนฮยองเดินเข้าไปโอบน้องชายอย่างโยซอบ
“ผมไม่ได้อยากขึ้นซะหน่อยนะ”โยซอบทำหน้ามู่
“ฉันอยากขึ้นตายแหละน้องเอ๋ยย T_T”
“ไม่ต้องมาร้องโอดครวญเลย สาวๆนายนั่นแหละที่ทำให้นายต้องขึ้นไปบนเวทีนั่น”ฮยอนซึงว่า
“โถ่!!!”แล้วมันก็หันไปนั่งซัดโค้กต่อ
“แล้วเราต้องทำอะไรบ้างล่ะ? งานนี้”ฮยอนซึงหยิบกระดาษรายชื่อมาอ่านผ่านตาเล่นๆ
“ไม่ต้องทำอะไรหรอก แค่แต่งตัวสวยๆแล้วขึ้นไปแสดงความสามารถเท่านั้นเองนะ”ผมตอบ
“แต่เรายังไม่มีเสื้อผ้าเลยนะ -O-!”กีกวัง
“ไม่ต้องห่วงทุกท่านนนน~ พอดีกระผมผู้นี้ได้ไปปรึกษาท่านแม่มาแล้ว คุณแม่เลยส่งเสื้อผ้ามาให้เยอะแยะเลย”
ดงอุนเดินเข้ามาพร้อมกล่องใบใหญ่ แม่ของเราเป็นนักออกแบบเสื้อผ้า เรียกว่าดีไซร์เนอร์ระดับโลกเลยก็ว่าได้ ท่านเลยไม่ค่อยมีเวลามาอยู่บ้านเฉยๆ ต้องออกไปงานตามประเทศต่างๆ แต่กลับมาทีก็มีเสื้อผ้าและขนมมาฝากพวกเราเยอะแยะเลย
“จริงๆคุณแม่จะตัดเผื่อพี่ดูจุนด้วยนะ^ ^”
“=[ ]=!”
“แต่ผมบอกว่าพี่ไม่ได้ขึ้นเวที คุณแม่ก็เลยส่งชุดสูทมาแทน ส่วนชุดสาวๆ ก็เลือกตามแต่ชอบเลยครับ ^^”
“เอามากี่ชุดเนี่ยย”จุนฮยองเข้าไปรื้อดูก่อนจะหยิบชุดสีขาวขึ้นมา
“ก็เกือบยี่สิบชุดนะครับ คุณแม่บอกพวกพี่ๆและเพื่อนๆของผมต้องสวยที่สุดบนเวที^O^”ดงอุนยิ้มปริ่ม
อย่างแกนะ อยากเห็นแค่กีกวังสวยที่สุดนะสิ ถึงได้ไปคุยกับคุณแม่เรื่องเสื้อผ้านะ จริงๆให้แม่บ้านหามาให้ก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง ดูเสื้อผ้าที่เอามาก็นะ สุดจะอลัง! แต่เสียใจกีกวังไม่ได้ขึ้นเวที :P
...1 คืนก่อนเริ่มงานประจำปีของมหาลัย....
“ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว รวมถึงระเบียบการจัดงาน พรุ่งนี้ก็ขอให้ทุกคนเต็มที่นะ”ผมยิ้มให้กับคณะกรรมการทุกคน
“จบการประชุมเพียงเท่านี้...”เลขาพูดก่อนที่ทุกคนต่างพากันออกจากห้องประชุม
“วันนี้โยซอบไม่มาหรอค่ะ ประธาน?”เลขาหน้าสวยหันมาถามคนที่ยืดเส้นยืดสายด้วยการบิดไปมา
“ไม่มามั้ง ทำไมละ?”
“เปล่าค่ะ ปกติเห็นอยู่ด้วยกันตลอดเลย”
“งั้นหรอ วันนี้ก็คงไปเตรียมตัวงานของตัวเองมั้ง ฉันกลับล่ะ เธอเองก็อย่ากลับดึกนักล่ะ ^^”
#ไรเตอร์หมดห่วงแล้วล่ะ
วันนี้ไรเตอร์ำไปสอบมาแล้ว
หมดแล้ว...หมดชีวิตฉันให้เธอออออ(การสอบ) ~
Xสนุกกันไหม? บอกเค้าหน่อยนะ ไม่มีใครเสนอแนะเลย
ไ่ม่งั้นเค้าจะไม่อัพต่อ! เช้อออออ ( -^-)~
ความคิดเห็น