คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Wolf 5
21:30 น.
ทั้งสี่คนยืนอยู่ภายในบ้านหลังใหญ่ของดูจุน ก่อนที่ดงอุนจะวิ่งลงมาหา พร้อมสีหน้าร่าเริง ตรงดิ่งมากอดกีกวัง
“ไอ้ดูจุนล่ะ??”จุนฮยองเอ่ยปากถามน้องชายของเพื่อนรัก
“นอนอยู่ครับ จะทำอะไรรีบทำเลย เดี๋ยวพี่ดูจุนตื่นมาแผนแตกนะ ^ ^”
ถ้าพูดขนาดนั้นก็คงยืนกันเฉยๆไม่ได้หรอกนะ ทุกคนเร่งมือทำในสิ่งที่แบ่งหน้าที่ไว้ หากใครทำของตัวเองเสร็จแล้วก็ไปช่วยคนอื่นต่อ รวมถึงการเกณฑ์แม่บ้านมาช่วยจัดงานทำให้ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยภายในไม่นาน
“ที่เหลือก็แค่.. เราควรรอมันตื่นหรอไอ้ดูจุนนะ”จุนฮยองทำหน้าครุ่นคิด
“ผมว่าเราควรไปปลุก -O-“ดงอุนเสนอ
“คุณดูจุนกำลังจะออกมาจากห้องนอนค่ะ”แม่บ้านสาววิ่งลงมาบอกด้วยความรวดเร็ว
ทุกคนในบ้านต่างตื่นเต้นกับงานนี้ รู้สึกเหมือนที่บ้านมีสีสันและความสนุกสนาน ปกติคุณหนูสองคนนี้อยู่บ้านแล้วก็ไม่ได้จะมีเสียงดังโวยวายอะไร เรียกว่าเงียบเลยด้วยซ้ำ เพราะต่างคนก็ต่างทำสิ่งที่ตัวเองชอบ นั่นคือการ นอน...
“มาแล้วๆ ไปหลบตรงนู้นน”ว่าแล้วมือก็ปิดกล่องของขวัญขนาดใหญ่ตรงหน้า
“หายไปไหนกันหมด พวกนั้นยังไม่มาหรอกหรอ?”
หลังจากผมตื่นก็อาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะเดินลงมาตอนแรกก็นึกว่าพวกมันจะมานั่งรอนอนรอกันเรียบร้อย เมาเละเทะกันไปแล้ว แต่น่าแปลกที่บ้านผมเองก็เงียบกริบ เหมือนปกติแต่นี่ก็เงียบไป๊... แถมยังปิดไฟกันมืดมิดขนาดนี้ มันต้องมีอะไรโผล่มาให้ผมตกใจเล่นแน่ๆ พวกนี้แม่งเล่นชอบอะไรพิเรนๆ = =
ติ๊ก!
ผมกดเปิดไฟ และเมื่อไฟเปิดสว่างทำให้เห็นผมทุกสิ่งภายในห้องนั่งเล่น การตกแต่งที่ดูน่ารัก และเป็นวันเกิดธรรมดา แต่จะสะดุดตาก็ตรงไอ้กล่องของขวัญขนาดยักษ์ตรงหน้าเนี่ยแหละ มันใหญ่เกินจริงที่ผมควรจะเปิด น่ากลัวแหะ มีเขียนให้ผมเปิดอีกนะ - _ -“
“เล่นพิเรนกันจริงๆสินะ”
ร่างสูงบ่น แต่มือก็เอื้อมไปดึงโบว์บนกล่องให้หลุดออก เพื่อจะได้ดูของที่อยู่ในกล่อง ทำเอาพวกที่ซ่อนอยู่แอบขำไปตามๆกันกับความน่ารักที่ดูจุนคิดว่าตัวเองไม่มี
12:00น.
เสียงนาฬิกาปลุกของทุกคนดังขึ้นเป็นเสียงเพลงฉลองวันเกิดก่อนที่กล่องจะแยกออก พร้อมเค้กที่อยู่ในมือของหนุ่มหน้าใสนามโยซอบ รอยยิ้มน่ารักทำเอาเจ้าของวันเกิดหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนเพื่อนๆจะออกมาจากที่ซ่อนแล้วเข้ามากอด รวมถึงแม่บ้านทุกๆคน
“สุขสันวันเกิดนะครับ อธิฐานแล้วเป่าเทียนสิครับ ^^”
“ขอบใจนะ...... ฟู่~”ผมอธิฐานก่อนจะเป่าเทียนตรงหน้า
“สุขสันวันเกิดนะค่ะ คุณหนู ขอให้มีความสุขและสุขภาพแข็งแรงมากๆนะค่ะ^ ^”
เหล่าแม่บ้านต่างเข้ามาอวยพรให้ผมก่อนจะยกกล่องของขวัญมาให้ผม ซึ่งนั่นทำให้ผมอยากจะร้องไห้คนในบ้านรักและห่วงผมขนาดนี้เลยหรอ?
“ความจริงไม่ต้องก็ได้นะครับ ^^”ผมก้มกอดพวกป้าๆก่อนจะยิ้มให้
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณหนู งั้นป้าๆขอตัวนะค่ะ ^^”
“ครับ ขอบคุณมาก”
“เอ้า! นี่ ของขวัญวันเกิด มีความสุขมากๆนะเว้ยย อยู่ให้ถึงปีหน้าล่ะ”ไอ้จุนฮยองยิ้มก่อนจะโยนของขวัญมาให้ผมรับ
“เออ ขอบใจ”
“พี่สุขสันวันเกิดนะ อยู่เป็นพี่ชายผมไปนานๆล่ะ รับรองผมจะดื้อและแสบกว่านี้แน่นอน”ผมยิ้มก่อนจะดึงน้องชายมากอดคอ รู้สึก..อบอุ่น
ผมหันไปมองทางโยซอบที่กำลังวางเค้กไว้ที่โต๊ะ และแอบหยิบขนมเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ น่ารักดีแหะ แต่ผมก็มองโยซอบได้ไม่นาน เพราะตรงหน้าสองพี่น้องสุดขาวก็เข้ามาให้ของขวัญพร้อมกัน
“นี่ของผมมมม ขอให้พี่ดูจุนมีความสุขมากๆ สมหวังในทุกๆสิ่งนะครับ ความรักก็รุ่งๆ”กีกวังยิ้มหวาน
“ฉันก็ไม่รู้จะให้อะไรนายดีอ่ะ นายอยากได้อะไรก็มีหมดล่ะ อีกอย่างฉันก็ให้ของนายบ่อยล่ะ เลยซื้อตุ๊กตาให้แทน -O-“ฮยอนซึงโยนตุ๊กตากระต่ายสีเทาใส่เสื้อสีดำมาให้ ผมรับมาไว้ก่อนจะยิ้มให้
“ขอบใจ พวกแกนี่ชอบทำอะไรที่คิดไม่ค่อยถึงตลอดเลย”
“น่ารักล่ะสิ >_<!”ฮยอนซึงทำหน้าแซว
“เออ น่ารัก -////-”โดยเฉพาะไอ้กล่องของขวัญใบใหญ่นั้นอะ
โยซอบเดินเข้ามานั่งร่วมวงพร้อมขนมในมือ ก่อนจะยื่นให้คนอื่นๆด้วย ผมมองเจ้าเด็กนี่ที่นั่งข้างๆผมก่อนจะเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“อ้อ!พี่ดูจุน”
“ฮ่ะ!!!”ผมสะดุ้ง
“เดี๋ยวนี้ขวัญอ่อนเหลือเกินนะครับ แหม่!”จุนฮยองแซะผมก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่ม
“นี่ของขวัญครับ ^^”โยซอบยื่นกล่องของขวัญสีเทาผูกโบว์ขาวมาให้ผม ทำไมมีแต่สีเทากันนะ?
“นายให้ของขวัญฉันแล้วนี่”
“ให้อีกครับ ฮ่าๆ >O<”
“ขอบใจนะ”
ผมรับมาถึงกล่องไม่ใหญ่ แต่รู้สึกดีที่ได้รับมาเหมือนกับพวงกุญแจที่ผมเอามาห้อยกับกุญแจรถนั้นด้วย เป็นของไม่กี่อย่างที่ผมได้มาแล้วใช้มัน
“^^”
ปราตี้ก็เริ่มขึ้นเมื่อดงอุนวิ่งไปเอาเค้กมาไล่ป้ายคนอื่น ซึ่งแน่นอนว่ามันรวมผมด้วย ผมก็ต้องหนีสิ มันเปื้อนนี่แถมเวลาล้างก็กว่าจะออกหน้าจะลื่นๆ ดีไม่ดีสิวขึ้นพรึบพรั่บทำไง หมดหล่อพอดีสิผม!
“พี่จะหนีไปไหนนนนน มานี่เลย”
"ไม่เอาน่าาาา!!"ผมร้องปัด
"คึคึ พี่ดูจุนอ่าเจ้าของวันเกิดนะ ยอมซะดีๆ"ดงอุนพยายามต้อนผมจนมุม
หมับ!
แพละ!!
ขณะที่กำลังหาทางหนี มือเล็กของโยซอบก็จับเข้าที่ต้นแขนของผมจากทางด้านหลังเพื่อไม่ให้หนี สุดท้ายผมก็โดนจนได้ เต็มหน้าเลยแหละ ใช่สิ. ไอ้เค้กก้อนนั้นทั้งก้อนมันมากองอยู่บนหน้าผมนี่ยังไงเล่าา! ผมปาดเค้กออกก่อนจะมองหน้าดงอุนอย่างเอาเรื่อง
"โอ๊ะโอ...พี่ดูขาวขึ้นนะ"ยัง ยังมีหน้ามากวนตีนอีกนะ
"แกมานี่เลยไอ้น้องชั่ววว!!!!"
ผมเข้าไปจับตัวดงอุนที่กำลังจะวิ่งหนี แล้วเอาหน้าที่เปื้อนเช็ดไปตามเสื้อของผู้เป็นน้องชายตัวเอง ดงอุนก็ได้แต่ขำไม่หยุดรวมถึงคนอื่นๆด้วย ..ชิชะ นี่มันยังน้อยไปนะไอ้น้องนะ! ผมปล่อยมือจากดงอุนและหันไปหาผู้ร่วมอุดมการณ์อย่างโยซอบ ที่กำลังดูดเค้กออกจากนิ้วของตัวเอง
"ยัง โยซอบมานี่เลยยยยยยยยย!!"
การแก้แค้นสำเร็จลงด้วยดี ตอนนี้หน้าโยซอบเองก็เต็มไปด้วยเค้กเหมือนกัน แต่ก็คงน้อยกว่าผมเยอะนั่นแหละ ผมก็เลยขึ้นไปล้างหน้าบนห้องของตัวเอง
"ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!"
เอิ่มม บางทีเสียงมันก็จะดังเกินไปนะ! นี่ขนาดขึ้นมาบนชั้นสองแล้วยังได้ยินเสียงของไอ้จุนฮยองอยู่เลย ข้างบัานมันจะมาด่าฉันไหมเนี่ย ผมล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เดินออกมาจากห้อง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่โยซอบเดินออกมาจากห้องของดงอุน
"สนุกไหมครับพี่ดูจุน? ><"โยซอบหันมาเจอผมก็แซวถามทันที
"สนุกบ้าอะไรล่ะ! เดี๋ยวนะโยซอบ หันหน้ามานี่สิ"
โยซอบมองหน้าผมงงๆ แต่ก็หันมาแต่โดยดี ผมเอื้อมมือไปจับที่ใบหูเล็กของโยซอบก่อนจะเช็ดครีมจากเค้กก้อนโตที่ซื้อมาเล่นอย่างสิ้นเปลืองเมื่อกี้ ก่อนจะส่ายหัวกับคนตรงหน้า
"ล้างยังไงของนายเนี่ย? ไหนดูบนหัวสิมันขึ้นไปหรือเปล่า?"ผมแกล้งกดหัวโยซอบให้ก้มลง
"ไม่มีหรอกน่าพี่ดูจุนก็ ขอบคุณนะครับ เราลงไปข้างล่างดีกว่า.. แล้วก็"
"หืม?"
โยซอบหันหลังมายิ้มให้ผมก่อนจะเดินเข้ามาจับมือผมไว้ รอยยิ้มน่ารักผุดขึ้นบนให้หน้าหวาน ปากกลีบสวยเผลอยกขึ้นจนเกิดลักยิ้มเล็กน้อย ทำเอาผมเผลอยิ้มตามงงๆ
"ยินดีอีกครั้งนะครับที่ได้เกิดมา ^^"
"ขอบใจ "
เสียงหัวเราะในวันนี้สร้างสีสันให้บ้านผมได้เป็นอย่างดี แน่ละ มันเงียบมาตั้งนาน..ต้องขอบคุณพวกนี้นะที่ทำให้มันมีเสียงหัวเราะได้ขนาดนี้ เวลาแห่งความสุขมันก็มักจะผ่านไปเร็วเสมอนี่ครับ
รู้ตัวอีกทีก็ตอนตื่นนอนแล้วนั่นแหละ ผมมองไปรอบๆสภาพห้องก็เรียบร้อยปกติดี สงสัยแม่บ้านก็คงมาเก็บไปตอนเรานอนหลับกัน ส่วนคนที่นอนซุกผมอยู่นี่.. ผมยกผ้าห่มขึ้น
“-O-!โยซอบ”ผมพูดออกมาเบาๆ เพราะกลัวคนในอ้อมอกตื่น
“อื้อ...”เสียงเล็กอู้อี้พร้อมซุกผมหนักเข้าไปอีก แก้มยุ้ยขาวนั้นมันทาบกับต้นคอผมจนรับได้ถึงไออบอุ่นของร่างกายโยซอบที่ส่งผ่านมา
“อ่า”
ผมเงยหน้ามองคนอื่นๆ นอนกันเรียงตัวเชียว ฉันเองก็คงต้องตื่นก่อนสินะ คิดได้แบบนั้นผมก็ค่อยๆวางโยซอบลง และลุกขึ้น ทำให้โยซอบลืมตาขึ้นมาแล้วมองหน้าผม ผมก็เลยดึงผ้าห่มมาคลุมหัวก่อนจะลูบๆแล้วลุกไปอาบน้ำแต่งตัว
“ตื่นไม่มีเรียกเลย - -“จุนฮยองหาวปากกว้างขณะที่เดินสวนกับผมขึ้นไปชั้นบน
“ไปอาบน้ำได้ล่ะ”ผมบอก
“ก็กำลังจะไปเนี่ย.. ยืมเสื้อผ้าหน่อยนะ”
“เออ”
ผมเดินลงมาถึงที่ห้องครัวเพื่อหาอะไรทาน แต่ก็ต้องชะงักเท้าไว้เมื่อเห็นโยซอบกำลังยืนดื่มน้ำอยู่ ร่างเล็กในเสื้อผ้าสีดำที่ดูดี น่าจะเป็นของดงอุนนั่นแหละ
“อยู่คนเดียวหรอ?”
“หื้อ!แค่กๆ ๆ ๆ ...”
“ใจเย็นๆ”
อาจเป็นเพราะผมพรวดพราดเข้ามา และพูดขัดขึ้นในขณะที่โยซอบกำลังดื่มน้ำ ทำเอาโยซอบสำลักน้ำผมเองก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เข้าไปลูบหลังโยซอบเบาๆ
“ไม่เป็นไร...แค่กๆ > <”
“โทษทีๆ ไม่คิดว่านายจะตกใจขนาดนั้น”
“ผมไม่ได้ตกใจซะหน่อยนี่ = =”
“ก็นายสำลัก”
“ผมก็แค่...”
“แค่...?”
“ตกใจ”
“นั่นสิ แล้วนายจะเถียงฉันทำไมกันหืม?”
“ไม่ทราบครับ=__=”” ขอบใจที่ตอบนะครับแหม่!
.
.
.
#วันนี้ไรเตอร์ใจดี อัำพที2ตอน
ไรเตอร์ไปอ่านหนังสือละนะ
밤에 잘자요
(บัม-เอ-ชัล-จา-โย)
คืนนี้ ฝันดีค่ะ 
ความคิดเห็น